Lupin the Third: The Woman called Fujiko Mine/ Real Drive

Lupin the Third: The Woman called Fujiko Mine

Δεν έχω καμία σχέση με την  παλιά σειρά και δεν νομίζω ότι θα κάτσω και να την δω αλλά η πρόσφατη αναβίωση που έκανε ήταν καταπληκτική. Ίσως πρέπει να είναι πιο σκοτεινό από το ορίτζιναλ. Έτσι δείχνει τουλάχιστον. Τέσπα,  Δεν γινόταν να μην μου αρέσει αυτό το άνιμε. Το σκίτσο του και μόνο  προσωπικά μου αρκεί, μια μίξη από 70s ψυχεδελική και σουρεαλιστική memorabilia. Ακόμη καλύτερα έχει και έναν από τους καλύτερους γυναικείους χαρακτήρες που μπορείς να συναντήσεις. Δεν μπορείς να αντισταθείς στην αδίστακτη γοητεία της Fujiko Mine. Εξάλλου όλη η σειρά έχει χτιστεί πάνω σε αυτήν. Τρομερός ενήλικος χαρακτήρας που ξέρει τι θέλει και πώς να το αποκτήσει [σπάνιο επίσης σε άνιμε]. Επίσης οι τίτλοι αρχής είναι από τους πιο προκλητικούς που έχω δει ποτέ μου [σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό και να μονολογείς, έ, όχι!], αρκεί να έλειπε το τραγούδι χαχα! Ok, δεν είναι και τόσο χάλια. 8.5/10

 

Real Drive

 

Το πρόβλημα με το Real Drive είναι ότι δεν ξέρω ακριβώς τι να γράψω γι’ αυτό.  Είναι μια πολύ καλοφτιαγμένη σειρά με θέμα την μελλοντική ψηφιακή εποχή αλλά αισθάνομαι ότι κάτι του λείπει.  Δεν μπορώ όμως να προσδιορίσω τι ακριβώς. Έχει έναν κορυφαίο πρωταγωνιστή που είναι 80 χρονών [πόσο συχνά το βλέπεις στα άνιμε αυτό;] και γενικά πολύ αληθοφανείς χαρακτήρες που δρουν και μοιάζουν όπως αρμόζει στην ηλικία τους. Αν μπορούσα να το προσδιορίσω κάπως είναι το πώς συνδέει τον ωκεανό με τον κυβερνοχώρο, όλο αυτό το subplot έπρεπε κάπως να αναλυθεί περισσότερο ή να έχει κάπως μια καλύτερη ισορροπία στην  υπόθεση. Είναι και το κεντρικό του θέμα. Δεν ξέρω ίσως με γελάει και η μνήμη μου γιατί πάνε 3 μήνες που το είδα. Το κρίμα είναι ότι θα μπορούσε να ήταν αριστούργημα και επειδή δεν είναι αυτό κάπως στο χαλάει. Hard sci-fi; Ναι, ίσως θα το έλεγα έτσι. Δράση; Δυστυχώς ελάχιστη. 8.5/10  

Kokoro Connect

Σχολείο για μια ακόμη φορά, ερωτικά τρίγωνα και τετράγωνα και μια δόση υπερφυσικού. Τα έχουμε δει 850 φορές. Οι παραλληλισμοί με το Hyouka είναι αναπόφευκτοι. Δεν είναι όμως κακή σειρά το Kokoro Connect ούτε το Hyouka καλύτερη. Και τα δύο βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος! Αυτό που κάνει την συγκεκριμένη να ξεχωρίζει είναι το μυστήριο σαφώς. Ποιος είναι ο Heartseed γιατί πειραματίζεται με τις ζωές των 5 σχολαριόπαιδων. Από τους πέντε πρωταγωνιστές μου άρεσε αρκετά ο in-your-face χαρακτήρας της Inaba – δεν είναι η τυπική tsundere αν και αμφιβάλλω αν είναι και tsundere τώρα που το γράφω.

Αυτό που θα προτιμούσα να λείπει από τη σειρά ήταν το ερωτικό τρίγωνο και κεντρικός ήρωας να είχε λίγο παραπάνω πυγμή – ο πρωταγωνιστής του Hyouka μου ήταν περισσότερο συμπαθής για πολλούς λόγους . Επίσης, θεωρώ καλύτερο χαρακτήρα την Inaba από την προβληματική Iori. Εξαιτίας των καταστάσεων που συμβαίνουν η σειρά εξετάζει εκ βαθέων τους πρωταγωνιστές της και την ψυχολογία τους.Προσφέρει δε άφθονα γέλια σε αρκετές περιστάσεις, όταν π.χ. αλλάζουν προσωπικότητες οι ήρωες ή ηλικίες. Επίσης ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που το δείχνει αυτό, αρκετά πιστευτός με έξυπνες σεναριακές λύσεις που δικαιολογούν τα όσα συμβαίνουν. Δεν θα σου μείνει αξέχαστη αλλά σίγουρα θέλεις να μάθεις τι πρόκειται να γίνει στη συνέχεια. 8/10

Durarara!!

Την πρώτη φορά που προσπάθησα να δω το Durarara!!,  αντέδρασα κάπως αρνητικά. Η υπόθεση του μου φάνηκε μπερδεμένη με πολλούς χαρακτήρες στοιβαγμένους σαν σαρδέλες στα πρώτα 24 λεπτά του. Επίσης μου φάνηκε γελοίος και αρκετά τραβηγμένος ο χαρακτήρας του ακέφαλου καβαλάρη – στη συγκεκριμένη περίπτωση της ακέφαλης μηχανόβιας – στο πολύβουο Τόκυο. Δηλαδή σοβαρά, WTF!?!  Έβγαλα όμως πολύ γρήγορα συμπεράσματα. Το καλοκαίρι που είχε μπόλικο ελεύθερο χρόνο και έλλειψη σειρών, του ξαναέδωσα μια ευκαιρία και τολμώ να πω ότι τελικά η Celty είναι απόλυτα συμπαθής και ένας από τους καλύτερους γυναικείους χαρακτήρες που μπορείς να συναντήσεις στα άνιμε – κι ας μην έχει κεφάλι σε όλη τη διάρκεια της σειράς! Το Durarara!! είναι ένα σύγχρονο αστικό παραμύθι με συμμορίες και διάφορα υπερφυσικά όντα.  Το  κέντρο βάρος βρίσκεται στο πώς επιδρά το αστικό τοπίο στους ήρωες του και έχει αρκετό σασπένς για να σε κρατήσει μέχρι τέλους. 

Μου άρεσε γιατί επιτέλους μιλάει για μια πόλη ή έστω για ένα προάστιο του Τόκυο  και δεν χάνεις την  ώρα σου με ερωτευμένους έφηβους μέσα σε αυτή. Δεν σε νοιάζει τόσο για τους χαρακτήρες αν και η γοητεία τους είναι αυτή που του δίνει έξτρα πόντους και φυσικά το χιούμορ αλλά για το σύνολο που δημιουργεί.  Ορισμένοι βέβαια κρύβουν αρκετή δόση επικότητας, αντί όμως να φοράνε κάποια πανοπλία, φοράνε δερμάτινα μπουφάν ή στολή μπάρμαν ας πούμε που από μόνο του είναι μαστ.  Και για να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους, η Celty δεν βασίζεται στο μύθο του ακέφαλου καβαλάρη αλλά είναι ένα dullahan – ιρλανδέζικο αερικό. Α, και ο τίτλος Durarara!! ή DRRR!! πρέπει να έχει παρθεί από το θόρυβο που κάνει η  μηχανή της. 8.5/10   

Hyouka

Το τελευταίο πόνημα της Kyoto Animation του στούντιο που κρύβεται πίσω από τα Clannad και πιο πρόσφατα του γλυκανάλατου K-ON. Πίσω όμως από το Hyouka κρύβεται και ο σκηνοθέτης της Haruhi, o  Yasuhiro Takemoto. Τα καλά νέα είναι ότι δεν είναι K-ON, τα κακά νέα είναι ότι δεν υπάρχουν κακά νέα. Μπορεί να μην πλησιάζει τον πήχη ούτε του Clannad, ούτε της Haruhi αλλά οι περιπέτειες ενός ιδιοφυή αλλά τεμπέλη μαθητή σε κερδίζουν τελικά. Αυτό που μου άρεσε με το Hyouka είναι ότι μεταφέρει το μυστήριο στην καθημερινή ζωή ενός σχολείου. Δεν έχει σχέση με φόνους ή εγκλήματα αλλά με μικρά περιστατικά που είτε συμβαίνουν και αναστατώνουν μια τάξη ή αφορούν διενέξεις συμμαθητών. Ο Houtarou είναι ένας έφηβος Σέρλοκ Χόλμς και βλέπει τις περίεργες καταστάσεις που δημιουργούνται τριγύρω του σαν παιχνίδι. Το μόνο που του λείπει, είναι το κίνητρο που τελικά το βρίσκει στην μορφή της Eru, μιας περίεργης συμμαθήτριας του.   Αν έπρεπε να διαλέξω μια arc τότε θα προτιμούσα αυτή του φεστιβάλ – αν και σε κάθε σχολικό άνιμε υπάρχει ένα φεστιβάλ. Το φεστιβάλ στο Hyouka διαρκεί 4 επεισόδια. Ορισμένους μπορεί να τους κουράσει αλλά πιστεύω ότι ο σκηνοθέτης και το σενάριο καταφέρνουν να του δώσουν μια διαφορετική οπτική από παρόμοιες σειρές. Ίσως επειδή κρύβει την περισσότερη δράση σε ολόκληρη τη σειρά που γενικά έχει ένα αργό ρυθμό. 

Που πάσχει το Hyouka; Υπάρχει ένας τουλάχιστον ενοχλητικός χαρακτήρας στη σειρά! Ναι, εννοώ την πρωταγωνίστρια. Τέτοιου είδους χαρακτήρες είναι ο λόγος που δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα το K-ON. Ευτυχώς, αποτελεί εξαίρεση και γενικά υποφέρεται το περισσότερο διάστημα. Το animation δεν χρειάζεται καν να μπω στον κόπο να το σχολιάσω είναι του ίδιου υψηλού επιπέδου με τα προαναφερθέντα. 8/10       

Library Wars

 

Το Library Wars θα μπορούσες να πεις ότι βασίζεται αμυδρά στο  Fahrenheit 451 ή καλύτερα έχει επηρεαστεί αρκετά από αυτό στο να περιγράψει μια δυστοπική κοινωνία με αυστηρούς νόμους λογοκρισίας που τα βιβλία είναι ο σπόρος του κάθε κακού. Αν το ψάξεις λίγο θα ανακαλύψεις ότι βασίζεται σε έναν νόμο λογοκρισίας που είχε περάσει στην Ιαπωνία το 1954. Το βιβλίο του Bradbury πάντως και η ταινία είναι το κύριο θέμα ενός επεισοδίου για να  ξεμπερδέψουμε με τις αναφορές. Στα πολύ πεταχτά η υπόθεση έχει ως εξής: Στην μελλοντική Ιαπωνία έχει περάσει ένας αυστηρός νόμος λογοκρισίας που έχει αναγκάσει τις βιβλιοθήκες να δημιουργήσουν στρατιωτικές φρουρές για την  φύλαξη των βιβλίων από την καταστροφή. Μια νεαρή κοπέλα αποφασίζει να προσχωρήσει σε μια τέτοια φρουρά όταν ένας μέλος της βιβλιοθήκης σώζει ένα «απαγορευμένο» βιβλίο που θέλει να αγοράσει.

   

Θα μπορούσε να είναι μια πολύ προσεγμένη σειρά αν δεν έπασχε από ένα μικρό ελάττωμα. Είναι αρκετά σύντομο σε διάρκεια [μόλις 13 επεισόδια] λόγω του ότι προβλήθηκε στη Noitamina. Δυστυχώς είναι μια από τις σειρές  που η προβολή της στο συγκεκριμένο σλοτ δεν την βοήθησε καθόλου εν συγκρίσει με άλλες [αν και το ίδιο πιστεύω και για το Un-Go μόνο που το θεωρώ πιο συγκροτημένο και πρωτότυπο]. Επίσης πάσχει από πρόβλημα ταυτότητας επειδή προσπαθεί να χωρέσει πολλά πράγματα σε λίγο χρονικό διάστημα, δεν ξέρει αν είναι ρομαντική κομεντί, πολιτικό ή στρατιωτικό δράμα,  περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, κ.α.  Δεν θεωρώ ότι είναι μια κακή σειρά αλλά θα μπορούσε να ήταν απείρως πιο προσεγμένη αν το στούντιο το είχε χειριστεί διαφορετικά. Τα καλά νέα είναι ότι κυκλοφόρησε μια ταινία φέτος το καλοκαίρι οπότε μένει να δούμε πως έχουν χειριστεί την κατάσταση οι δημιουργοί. Φαίνεται πώς αγαπούν αρκετά αυτό το πρότζεκτ για να μην το παρατήσουν τόσο εύκολα. Ίδωμεν  7.5/10

Medaka Box

To Medaka Box δεν είναι τόσο κακό όσο φαίνεται. Αν και αρχικά είχα τους ενδοιασμούς μου με το τι ακριβώς θα έβλεπα – το γελοιωδέστατο τεράστιο μπούστο και η γελοιωδέστατα μικροσκοπική φούστα της Medaka δεν βοηθούσε καθόλου – τελικά αποδείχτηκε υποφερτό. Επειδή κυρίως διακωμωδεί με εύστοχο τρόπο κάποια κλισέ των shounen σειρών.  Δεν σε αφήνει και άφωνο με την πρωτοτυπία του αλλά στην πρώτη σεζόν βλέπεις ότι πάει να χτίσει κάτι ή να γκρεμίσει – το σχολείο στην προκειμένη περίπτωση.  Η σειρά δεν παίρνει τον εαυτό της και πολύ στα σοβαρά και αυτό λειτουργεί.

Η πρωτοετής και ιδεαλίστρια Medaka εκλέγεται πρόεδρος της σχολικής επιτροπής και φτιάχνει ένα κουτί για να ρίχνουν τα αιτήματα τους – ή τα προβλήματα τους - οι μαθητές τα οποία προσπαθεί να λύσει με την βοήθεια του παιδικού της φίλου – που σημαίνει ξυλίκι και action. Πιο είναι το catch; H Medaka είναι σε εξωφρενικό βαθμό τέλεια σε ότι κάνει σε αντίθεση με τον νορμάλ παιδικό της φίλο που μαρτυράει την ώρα και τη στιγμή που τον έμπλεξε σε αυτή την ιστορία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχα ήταν κυρίως με το animation. Νομίζω ότι η δεύτερη σεζόν θα δώσει και το στίγμα αν αυτή η σειρά αξίζει τελικά ή όχι. Μέχρι τότε θα με φάει λίγο η επιείκεια. 7.5/10

Showa Monogatari

Μια σχετικά σύντομη και γλυκιά σειρά για την ζωή στην μεταπολεμική Ιαπωνία λίγο πριν τους Ολυμπιακούς, το 1964. Η αλλαγή των ηθών και η εισβολή της τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή μιας μικροαστικής οικογένειας. Ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του είναι η ματιά του στην εξέλιξη της τεχνολογίας επειδή ο πατέρας είναι μηχανικός και τεχνίτης με δικό του εργαστήριο που αντιμετωπίζει τα λόγια του μεγάλου του γιου για την μηχανοποίηση της βιομηχανικής παραγωγής με δυσπιστία και φόβο. Αυτό που κάνει τα σειρά να ξεχωρίζει είναι ότι η οικογένεια μοιάζει πραγματική οικογένεια την οποία μπορείς να ταυτιστείς και η οποία δεν έχει σύνορα. Άνετα θα μπορούσε να είναι η δικιά σου οικογένεια, η οικογένεια του γείτονα σου, τα ξαδέρφια σου ή οι θείοι σου. Λίγο πολύ είναι σαν να βλέπεις ένα καλό ελληνικό σήριαλ – που δεν είναι σαπουνόπερα. Είναι λίγο απλοικό αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτού του είδους οι ιστορίες είναι πάντα επίκαιρες όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες κι αν έχεις δει.


Είναι περίεργο για τα δεδομένα των άνιμε αλλά σιγά. Ευτυχώς που υπάρχουν και τέτοιες σειρές για να σε ξεμπλοκάρουν λίγο. Επίσης αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι στο τέλος η σειρά δείχνει τις πραγματικές τοποθεσίες που κινούνται οι ήρωες ή τουλάχιστον όσες έχουν παραμείνει από τότε. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να δω τι γίνεται με τους ήρωες στη συνέχεια. Έχει βγει και μια ταινία σχετικά αλλά δεν ξέρω αν είναι συνέχεια του άνιμε ή απλά ένα recap. Δεν μπορώ να βρω πολλές πληροφορίες. Σίγουρα την προτείνω αλλά δεν ξέρω αν είναι για όλα τα γούστα. Ειδικά αν αναλογιστείς ότι απουσιάζει οποιοδήποτε fanservice, ρομάντζο και όλα τα σχετικά. 8/10

Nazo no Kanojo X

Το Nazo no Kanojo X είναι από αυτά τα μοναδικα άνιμε που βγαίνουν αποκλειστικά και μόνο στην Ιαπωνία. Καταπιάνεται με θέματα που δεν θα τολμούσαν πουθενά αλλού στον κόσμο να προβάλλουν στην τηλεόραση. Δύο έφηβοι συμμαθητές ερωτεύονται, ο ανορθόδοξος τρόπος όμως που ξεκινούν την σχέση τους με την ανταλλαγή σάλιου μεταξύ τους, τους βοηθάει να εκφράζουν τα συναισθήματα τους και τους ενώνει ακόμη περισσότερο. Δεν πρόκειται  όμως για ένα νορμάλ ζευγάρι. Η ανταλλαγή σάλιου δεν γίνεται με τον πατροπαράδοτο τρόπο που μπορεί να φανταστεί κάποιος [νο, νο kiss δηλαδή ή οτιδήποτε άλλο]. Ο Tsubaki και η Urabe  ακολουθούν μια εντελώς αθώα και σχεδόν αηδιαστική ιεροτελεστία κάθε μέρα που αποκτάει μια εντελώς ερωτική διαστάση. Πολλές φορές σε κάνει να αναρωτιέσαι αμήχανα για το είδος του άνιμε που παρακολουθείς, στο τέλος όμως δεν γίνεται να αποφύγεις να μην σε πιάνουν τα γέλια.

Ποτέ, ένα φετίχ δεν αποτυπώθηκε πιο πετυχημένα και διασκεδαστικά στην μικρή οθόνη, ούτε καν σε κανονική σειρά. Η επιτυχία του κρύβεται στο ότι δεν το κάνει με φτηνό ή πρόστυχο τρόπο, ούτε χρησιμοποιεί το fanservice έτσι ώστε να γίνει δυσβάσταχτο. Στο Mysterious Girlfriend X, αντίθετα με παρόμοιες σειρές, που ο παράξενος χαρακτήρας της ηρωίδας την εμποδίζει να επικοινωνήσει γενικότερα με τους γύρω της [πόσο μάλλον να βρει πρίγκιπα], η Urabe τα φτιάχνει με τον Tsubaki από το πρώτο κιόλας επεισόδιο.  Βλέπουμε την εξέλιξη της σχέσης τους μέσα από τους φόβους και τις επιθυμίες του αγοριού και το πως και οι δύο ωριμάζουν μέσα από τον βαθύ δεσμό που αναπτύσσουν.  Είναι και οι δύο αξιολάτρευτοι. Η Urabe μάλιστα είναι από τις πιο στιβαρές και καλογραμμένες γυναίκες πρωταγωνίστριες της φετινής χρονιάς [μαζί ίσως με τη Mine Fujiko]. Το animation που έχουν διαλέξει να ακολουθήσουν του ταιριάζει με το παραπάνω [λίγο old-school και αρκετά διαφορετικό από τα περισσότερα. άνιμε] Δεν είναι νομίζω υπερβολή να πω ότι είναι από τις πιο ωραίες ρομαντικές ιστορίες των τελευταίων χρόνων. Αυτό όμως που κάνει το άνιμε ακόμη πιο αξιομνημόνευτο είναι οι αριστουργηματικές σεκάνς ονείρου του Tsubaki με την τρομερή μουσική υπόκρουση που δεν βγαίνουν από το μυαλό σου με τίποτα. Βασίζεται στο manga του Riichi Ueshiba. 9/10

Tsuritama

Τέσσερα αγόρια [ένας με δαιμονικό πρόσωπο, ένας εξωγήινος, ένας ινδός φακίρης μυστικός πράκτορας με καλύτερο φίλο μια πάπια και ένας πρωταθλητής ψαρέματος], ένας περίεργος παραδοσιακός χορός και πολύ νερό. Αυτή είναι μια μικρή περιγραφή του τι να περιμένεις στο Tsuritama. Ένα άνιμε επιστημονικής φαντασίας για το ψάρεμα με εκκεντρικούς χαρακτήρες και θεοπάλαβες καταστάσεις! Τυχαίνει παράλληλα να είναι και η πιο αστεία σειρά της χρονιάς. 

Τη στιγμή που το δαιμονικό πρόσωπο του Yuki βγαίνει στην επιφάνεια, δεν γίνεται να μην κυλιστείς στην κυριολεξία στα πατώματα από τα γέλια ή όταν ακούς τις θεϊκές λέξεις που ξεστομίζει ο Akira όταν συστήνεται στην τάξη των υπολοίπων ως ο νέος συμμαθητής τους, «στην πραγματικότητα είμαι 25 χρονών αλλά μην δίνετε σημασία», δεν έχεις την παραμικρή αμφιβολία πλέον. Το Tsuritama είναι καθαρή κωμωδία και ξεχειλίζει από ευρηματικότητα, κάτι που δεν συναντάς στα άνιμε, τώρα τελευταία. Η ανοιξιάτικη σεζόν του 2012 αποδείχτηκε πολύ πλούσια σε πολύ καλές και ξεχωριστές σειρές. Τόσο πλούσια που μου είναι αρκετά δύσκολο να τις βαθμολογήσω ορισμένες γιατί σίγουρα θα τις αδικήσω. To Tsuritama ήταν fun, fun, fun από την αρχή μέχρι το τέλος! Tι καλύτερο μπορείς να ζητήσεις σε άνιμε όταν συναντάς τέτοια μικρά διαμαντάκια;[και δεν μπορώ παρά να βάλω για φωτό, μια σέξι πόζα του Tapioca -της πάπιας του Ινδού  δηλαδή! Αν και το δαιμονικό πρόσωπο του Yuki μ' έχει κολάσει] 8.5/10
ps. Επίσης ξέχασα να βάλω αυτό

Kimi to Boku

 Οι περιπέτειες ή καλύτερα η καθημερινότητα μιας μπακουροαπαρέας 4 λυκειόπαιδων. Το θέμα με το Kimi to Boku είναι ότι δεν είναι κάτι υπερβολικά ιδιαίτερο. Κρύβει όμως μια χαλαρότητα που πραγματικά σε ξεκουράζει όταν το παρακολουθείς – θα έλεγα ότι πλησιάζει σε αυτή του Natsume. Όταν ξεκίνησα να το βλέπω, οι χαρακτήρες του μου φάνηκαν κάπως εκκεντρικοί αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι είναι ίσως λανθασμένο συμπέρασμα.  Η αδιαφορία των διδύμων για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω τους παίρνει καμιά φορά επικές διαστάσεις αλλά κάπου στα μέσα της σειράς αποδεικνύεται ότι είναι επιφανειακή. Νοιάζονται με τον δικό τους τρόπο.

Είναι από αυτές τις σειρές που ωριμάζουν με κάθε επεισόδιο.  Έχει πολύ συμπαθητικούς χαρακτήρες και μια μανία να δείχνει εικόνες από κεραμιδόγατες ανάμεσα στα όσα διαδραματίζονται. Δεν ξέρω τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν οι γάτες αλλά σίγουρα βοηθούν σε αυτόν τον χαλαρό τόνο που το χαρακτηρίζει. Και οι δύο σεζόν δεν διαφέρουν η μία με την άλλη και σίγουρα θα έβλεπα και μια τρίτη αν υπήρχε στον ορίζοντα.  Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που λέμε αντίστροφο χαρέμι και είναι κάπως αναζωογονητικό να μην βλέπεις ένα σωρό λυσσασμένες για μια ακόμη φορά, ούτε υπερφυσικά στοιχεία – εκτός κι αν κάποιος βάλει εκεί τις γάτες, χαχ! Τείνει περισσότερο προς το χιούμορ με λίγο δράμα εδώ και εκεί.  Ισορροπία να μια λέξη που του ταιριάζει από την αρχή μέχρι το τέλος και αυτό αρκεί πάντα. 8/10 (both seasons)

Natsuiro Kiseki

Δεν μου αρέσουν συνήθως τέτοια άνιμε [γιατί τα βρίσκω πολύ χαζοχαρούμενα] π.χ. δεν νομίζω ότι θα δω ποτέ το Κ-ΟΝ. Αν δεν διάβαζα μια καλή κριτική για το Natsuiro Kiseki δεν νομίζω ότι θα επιχειρούσα ούτε αυτό να το δω αλλά τελικά αποδείχτηκε αρκετά συμπαθητική σειρά. Τέσσερις συμμαθήτριες και φίλες αρχίζουν να έχουν προβλήματα μεταξύ τους όταν μία από αυτές αρχίζει να τις αποφεύγει μέχρι τη στιγμή που ανακαλύπτουν ένα μαγικό βράχο που πραγματοποιεί τις ευχές τους. Ο μαγικός βράχος τις βάζει σε αρκετές κωμικοτραγικές καταστάσεις. Αυτό που μου άρεσε σε αυτή τη σειρά ήταν ο τρόπος που απεικόνιζε τα κορίτσια. Η φιλία μεταξύ τους είναι πολύ όμορφα αναπτυγμένη και μοιάζει αληθινή. Άνετα μπορούσαν να είναι συμμαθήτριες σου στο σχολείο. Επίσης είναι αρκετά καλές ως χαρακτήρες, ακόμη και στις κακιασμένες ώρες τους, αληθινή κακία δεν τους βγαίνει, έστω κι όταν μια ηρωίδα φέρεται σαν την απολύτη σκύλα στην αρχή.

Tο Natsuiro Kiseki  είναι από αυτά τα άνιμε ενηλικίωσης. Δεν συμβαίνει τίποτε τρομερό κατά τη διάρκεια του αλλά μπορείς να ταυτιστείς με πολλά από αυτά που βλέπεις. Από την εμμονή της μιας ηρωίδας με το να κάνει ένα ποπ συγκρότημα μέχρι το απαραίτητο δράμα όταν οι δρόμοι των κοριτσιών αναγκαστικά πρέπει να χωρίσουν λόγω αποστάσεως. Για τέτοια πράγματα μιλάει. Το μαγικό στοιχείο αν και υπάρχει και επισκιάζει όλη τη σειρά απλά λειτουργεί πιο πολύ σαν κωμικό διάλειμμα και σαν ένα είδος αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Απλό άνιμε [ίσως πολύ μερικές φορές] αλλά to the point. 7.5/10

Gunslinger Girl

“The girl has a mechanical body. However, she is still an adolescent child”

Είχα ξεχάσει πως έπρεπε να γράψω κάτι για το Gunslinger Girl εδώ και καιρό. Δεν ξέρω πως το ξαναθυμήθηκα αλλά ευκαιρία είναι. Ένα παρακλάδι των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών στρατολογεί ορφανά ή ετοιμοθάνατα κορίτσια και τα μετατρέπει σε cyborg δολοφόνους. Το κάθε κορίτσι αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει και να έχει υπό την εποπτεία του ένας ειδικός πράκτορας με την κωδική ονομασία «αδερφός» και αποκτά μια εξαρτώμενη σχέση μαζί του.

Ένα εξαιρετικά μελαγχολικό άνιμε γιατί ενώ τα συγκεκριμένα κορίτσια υποτίθεται ότι δεν είναι τίποτα άλλο από μηχανές χωρίς αναμνήσεις και θεωρούνται κάτι σαν τέρατα ή πειραματόζωα ή σαν καθαρά εκτελεστικά όργανα, στην ουσία αναπτύσσουν διαφορετικούς συναισθηματικούς μηχανισμούς η καθεμία για να αντιμετωπίσει την νέα της ζωή και τραγική μοίρα. Μερικές φορές οι διαχειριστές τους αποδεικνύονται περισσότερο άκαρδοι και από τον πιο ψυχρό και αδίστακτο εγκληματία. Εκεί πραγματικά λυπάσαι τα παιδιά και την κατάσταση στην οποία βρίσκονται  και από την οποία δυστυχώς δεν υπάρχει διαφυγή. Αν και κάποιος θα σχηματίσει την ιδέα ότι πρόκειται για άλλο ένα προϊόν της νοσηρής φαντασίας ενός ανώμαλου ιάπωνα δημιουργού [lolies με όπλα], έχει πολύ σοβαρό τόνο για να σου κινήσει την υποψία ότι πρόκειται για κάτι τόσο βρώμικο. Η σειρά θέτει κάποια ερωτήματα τα οποία προσπαθεί να απαντήσει με μια μετρημένα δραματική υπόθεση η οποία έξυπνα δεν καταφεύγει στη μιζέρια ή σε κλαψομούνικα κλισέ, γεγονός που σίγουρα την κάνει must. Οι τίτλοι της αρχής σε στοιχειώνουν. 8/10

Rumic Theater

Το Rumic Theater είναι μια σπονδυλωτή σειρά από αυτοτελείς ιστορίες της mangaka Rumico Takahashi [Maison Ikkoku, InuYasha]. Σε αυτή τη σειρά συμπεριλαμβάνεται και το Mermaid Forest ή Mermaid Saga. Αν και είχα επιχειρήσει παλιότερα να δω το Maison Ikkoku, το είχα σταματήσει λόγω της μεγάλης διάρκειας του [96 επεισόδια και διάφορες τηλεταινίες]. Μετά όμως το Rumic Theater, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να πιάσω να δω ότι έχει κάνει ως τώρα και έχει μεταφερθεί στην μικρή οθόνη κι αυτό δεν μου συμβαίνει συχνά. Η Rumico Takahashi στο συγκεκριμένο γράφει για ανθρώπους της διπλανής πόρτας, για οικογένειες που γνωρίζεις και μπλέκουν άθελα τους σε απρόσμενες καταστάσεις.  

Οι βαθιά ανθρώπινες και συχνά χιουμοριστικές ιστορίες της, άλλοτε μπερδεύουν το μεταφυσικό με την καθημερινότητα, άλλοτε είναι γλυκόπικρες, και άλλοτε χαρούμενες ή τόσο υπόγεια λυπητερές που σχεδόν δακρύζεις από τα ζεστά συναισθήματα και τα χαμόγελα που σου προκαλεί.  Αν και το άνιμε είναι μικρό σε διάρκεια, μόλις 13 επεισόδια είναι τόσο καλό και διασκεδαστικό στην απλότητα του που το προτείνω ανεπιφύλακτα αν κάποιος θέλει να κάνει ένα διάλλειμα από το υπερβολικό στυλιζάρισμα και την κενότητα ορισμένων νεότερων σειρών [που δυστυχώς δεν μπορείς να τις αποφύγεις γιατί βρίσκονται στο δρόμο σου]. Ακόμη και 100 επεισόδια να ήταν δεν θα το χόρταινα. Κάνω σαν τρελή για τέτοιες σειρές. 8.5/10

Last Exile: Ginyoku no Fam

Οι περισσότερες σειρές που βλέπω τελευταία είναι από καλούτσικες έως μέτριες.  Με εξαίρεση 1-2 σειρές της σεζόν που πέρασε όλες οι υπόλοιπες φαίνονται πολύ καλές και ενδιαφέρουσες,  κάτι που δεν μπορώ να πω για την προηγούμενη χρονιά. Πριν τις πιάσω λοιπόν έτυχε στο δρόμο μου ο δεύτερος κύκλος του Last Exile που άργησε γύρω στα 8 χρόνια.  Θα είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι και πολλά από την αρχική σειρά αν και την είδα πέρσι εκτός του ότι είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά άνιμε σε επίπεδο settings και παραγωγής και ότι έπασχε από ανούσιο εφηβικό άγχος. Το Fam παραμένει το ίδιο εντυπωσιακό. Η παραγωγή του Gonzo είναι αξεπέραστη στον μελλοντικό κόσμο που δημιουργεί [ευτυχώς κάποια πράγματα δεν έχουν αλλάξει]. Τα επίπεδα δλδ παραμένουν τα ίδια με την  πρώτη σειρά. Οι αερομαχίες είναι πανέμορφες. Από την άλλη έχει καινούργιους χαρακτήρες [και μερικούς παλιούς]. Μεταφέρει την υπόθεση στη γη. Ο Dio ζει αλλά παίζει ένα μικρό ρόλο. Στη Γη χιλιάδες χρόνια στο μέλλον, τα κράτη που έχουν απομείνει βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους μέχρι όπου ένας φιλόδοξος στρατηγός προσπαθεί να ελέγξει τεράστια μεταναστευτικά σκάφη για να κερδίσει τον πόλεμο.    

Έχουν πετάξει τελείως το εφηβικό άγχος από τον χάρτη. Η σειρά έχει αποκλειστικά γυναικείο πρωταγωνιστικό καστ εκτός από τον κύριο ανταγωνιστή και κάποιους δεύτερο-χαρακτήρες. Αυτό έχει τα αρνητικά και τα θετικά του. Εν αντιθέσει με την πρώτη σεζόν γίνεται πολύ παιδική η υπόθεση. Έχει να κάνει κυρίως με την φιλία των τριών πρωταγωνιστριών. Το θετικό είναι ότι δεν είναι τόσο αδύναμα δοσμένη όπως το Rinne no Lagange. Το επίκεντρο επίσης αλλάζει από την μέση της σειράς και πέρα και από τις τρεις πρωταγωνίστριες πέφτει στις πολιτικές διαμάχες των κρατών της γης. Το βασικότερο πρόβλημα του είναι όμως ότι δεν έχει ούτε έναν επικό χαρακτήρα.  Που είναι ένας νέος Dio; Σίγουρα έχουν χαρακτήρες που μπορούν να γίνουν επικοί αλλά δεν αναπτύσσονται. Όλοι οι «κακοί» έχουν πολύ λίγο χρόνο παρουσίας στην οθόνη και αντ’ αυτού βλέπεις παιχνιδίσματα από κοριτσόπουλα ενώ ο κόσμος καίγεται στην κυριολεξία. Η Fam που υποτίθεται ότι είναι ο κεντρικός χαρακτήρας δεν ξέρει τι της γίνεται το περισσότερο διάστημα. Πιο στιβαρός χαρακτήρας αποδεικνύεται αυτός της Millia αλλά δεν αρκεί. Περίμενα να είναι  καλύτερο από το πρώτο, δεν είναι όμως. Και το καταλαβαίνεις επειδή είναι τόσο τρελοί στην  Gonzo που προσθέτουν  ένα recap επεισόδιο της πρώτης σεζόν προς το τέλος που το μόνο που δείχνει είναι ότι τελικά το ορίτζιναλ Last Exile ήταν ανώτερη και πιο δεμένη σειρά [με λίγο κλισέ χαρακτήρες κατά την άποψη μου αλλά αυτό είναι καθαρά δικό μου πρόβλημα]. 7.5/10

Sci-Fi Harry

Αν ξεπεράσεις τον αργό ρυθμό του, το γκρι χρώμα και το γούρλωμα των ματιών των ηρώων σαν να είναι καθυστερημένοι κάθε φορά που συμβαίνει κάτι κακό, το Sci-Fi Harry είναι μια αρκετά τίμια σειρά. Ok το θάψιμο πάει σύννεφο αλλά για τους ίδιους λόγους δεν άντεξα να δω το Giglamesh. Μάλλον η υπόθεση του Sci-Fi Harry μου έκανε περισσότερο κλικ. Εδώ που τα λέμε κρύβει περισσότερες έξυπνες ιδέες.

Ο Harry είναι ένας άχρηστος και αντικοινωνικός έφηβος – μα τελείως άχρηστος. Μέχρι να τον ακούσεις να μιλάει κανονικά και όχι απλά να ψελλίζει συγκεκριμένες λέξεις έχουν περάσει σχεδόν τα ¾ του άνιμε. Τυχαίνει όμως να έχει τεράστιες ψυχικές δυνάμεις που όμως δεν μπορεί να τις ελέγξει και κάπου εκεί μπλέκει σε μια περίεργη συνωμοσία. Στο ρόλο μαϊντανού, του κάνει τη ζωή δύσκολη, μια φίλη του η Catherine που υπάρχει μόνο για να δείχνει τρομοκρατημένη κάθε φορά. Δεν είναι τόσο αντιπαθητικός χαρακτήρας η κακομοίρα αλλά στα ¾ του άνιμε, ούτε κι αυτή πολυμιλάει! Νομίζω ότι το άνιμε δεν θα ήταν τίποτα αν δεν έκανε το λύγισμα του κουταλιού τόσο θανατηφόρο θέαμα. Ο Uri Gellerθα είχε αλλάξει 15χρώματα, αν το έβλεπε ποτέ. Είναι από αυτά τα old-school άνιμε που τα χαστούκια πάνε σύννεφο μεταξύ των γυναικείων χαρακτήρων, λίγο λείπει για κάνα ξεμάλλιασμα.Δεν είναι κακό καθόλου. Απλά θέλει υπομονή. Άμα μπεις στο ρυθμό του είναι μια χαρά και βασικό – διαφορετικά δεν θα το συζήταγα καν – έχει τέλος, λίγο βεβιασμένο αλλά ΤΕΛΟΣ. 7/10

Persona 4: The Animation

Ένα μάτσο σαχλαμάρες! Αυτή η σειρά δεν έχει κανένα νόημα. Ο μόνος λόγος ύπαρξης της είναι ότι προέρχεται από ένα δημοφιλές βιντεοπαιχνίδι – το οποίο αναρωτιέμαι αν είναι καλό ή μούφα και το ίδιο. Κρατάει τη δομή του και βασικά αυτό είναι και το πιο αδύναμο του σημείο μαζί με τους πρωταγωνιστές. Δεν έχω ξανασυναντήσει πιο αδιάφορο καστ. Ο κύριος πρωταγωνιστής δεν στέκει και είναι και ασυμπάθηστος. Κανένας χαρακτήρας δεν στέκει στην ουσία και έχουν όλα τα φόντα να γίνουν κάτι καλύτερο αλλά δυστυχώς δεν περνάνε την λεπτή γραμμή. Ακόμη και οι διάλογοι μοιάζουν να έχουν παρθεί αυτούσιοι από το βιντεοπαιχνίδι. Είναι τίγκα στους από μηχανής θεούς, χαρακτήρες που οι σεναριογράφοι εμφανίζουν και εξαφανίζουν με την άνεση τους.  Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη σειρά από αυτό το χάλι. Το μόνο θετικό που μπορώ να του προσάψω είναι όσο κι αν σου σπάει τα νεύρα, δεν είναι τόσο βαρετή. Βλέπεται εύκολα. Κάτι που δεν μπορούσα να πω για το ύπερ-σπαστικό Ao no Exorcist π.χ., αν και έχει αρκετές στιγμές που απλά ξερνάς. Ιδιαίτερα πονάει σε εγκεφαλικό επίπεδο όταν αποκτούν οι ήρωες τις περσόνες τους. Α, και ξέχασα έχει ωραία αισθητική. Τα πρόσωπα των ηρώων όμως ώρες, ώρες είναι ξύλινα όπως οι χαρακτήρες τους. Ξέχασα επίσης να γράψω και υπόθεση. Ο Yu αναγκάζεται να μείνει μαζί με το χήρο θείο του και την κόρη του στην επαρχία. Εκεί, μια σειρά ανεξήγητων δολοφονιών μαστίζουν την πόλη και αιτία είναι ένας περίεργος κόσμος μέσα στην τηλεόραση που απορροφά ανθρώπους και τους φέρνει αντιμέτωπους με τις κρυμμένες τους επιθυμίες.

Το Persona 4 με έκανε να σκεφτώ ότι ίσως χρειάζεται να βάζω βαθμολογία στις σειρές που βλέπω. Έτσι, με αυτό το ποστ εγκαινιάζω  βαθμολογία στις σειρές που μπλογκάρω με άριστα το 10. Σε λίγες μέρες όλα τα προήγουμενα ποστ θα αποκτήσουν ένα βαθμό. Αρχικά ήμουν αντίθετη στην ιδέα γιατί υπάρχουν περισσότερα πράγματα που μου αρέσουν στα άνιμε από αυτά που με απωθούν και θα δημιουργηθεί ένα χάος σε σχέση με τις σειρές που μου αρέσουν – επειδή είναι πολλές. Τελευταία όμως δεν μου φαίνεται και τόσο κακή ιδέα. Νοιώθω ότι η βαθμολογία χρειάζεται τουλάχιστον για να βάλω σε τάξη ότι βλέπω και να κάνω ξεκάθαρη και την άποψη μου γιατί έχω την αίσθηση ότι γράφω συνέχεια τα ίδια πράγματα και δεν είμαι καθόλου αντικειμενική χαχ! Οπότε Persona 4 πάρε ένα: 6/10

Bounen no Xamdou

Το Bounen no Xamdou μπορεί να είναι από τις πιο εντυπωσιακές και ακριβές σειρές σε τεχνικό επίπεδο, σε επίπεδο όμως περιεχομένου παραμένει ένα χάος. Καλή μεν αλλά χάος. Δεν φταίει το τεράστιο καστ του ούτε το ότι είναι μια αντιγραφή του Nausicaa του Miyazaki. Το θέμα είναι ότι δημιουργεί έναν υπέρ-φιλόδοξο σε σύλληψη κόσμο που δεν ξέρει πώς να τον χειριστεί. Προσωπικά δεν κατάλαβα τίποτα , ούτε γιατί οι άνθρωποι λειτουργούσαν έτσι,  ούτε γιατί τα κράτη πολεμούσαν μεταξύ τους, ούτε τι ήταν τα Xam’d, ούτε καν το τέλος!  Έχει δράση, είναι χάρμα οφθαλμών και βασικά μέχρι εκεί. Δυστυχώς δεν προλαβαίνεις να ταυτιστείς με κανέναν ήρωα γιατί οι  προθέσεις τους παραμένουν ασαφείς εκτός ίσως από 1-2 περιπτώσεις.

Σε μια χώρα που μαστίζεται από έναν καταστροφικό πόλεμο μεταξύ βορρά και νότου, η ζωή ενός αγοριού αλλάζει ριζικά όταν μετατρέπεται σε ένα περίεργο πλάσμα μετά από μια τρομοκρατική επίθεση στο σχολικό του λεωφορείο.  Μια περίεργη κοπέλα εμφανίζεται και του δίνει την επιλογή να την ακολουθήσει και να ζήσει ή να γίνει πέτρα και να πεθάνει. Η υπόθεση ακούγεται ενδιαφέρον. Οι δημιουργοί του έχουν ένα σωρό τρομερές ιδέες αλλά φαίνεται ότι ήταν αναποφάσιστοι και τελικά δεν τις έκαναν τίποτα. Θα την έβαζα παρέα με σειρές όπως το Raxhephon και το Sora no Woto. Πολύ όμορφες οπτικά σειρές που θέλουν να είναι επικές με το ζόρι. Με το ζόρι όμως τίποτα δεν γίνεται. Κρίμα! 7/10   

Rinne no Lagange Season 1

Mechas και κορίτσια-πιλότοι.  Έχω διχαστεί πάρα πολύ με αυτή τη σειρά. Από την μία έχει ένα καταπληκτικό animation που σε κάνει να λες ουάου, "θα το δω" και από την άλλη έχει μια ότι να’ ναι υπόθεση – και λίγο βαρετή θα πρόσθετα. Δεν με έπεισε καθόλου το πώς εξελίσσεται η φιλία των τριών πρωταγωνιστριών. Είναι ψιλό-άχαρες ως χαρακτήρες. Κάτι τους λείπει – ίσως μια παραπάνω βίδα στον εγκέφαλο μήπως;  

Βασικά δεν υπάρχει ούτε ένας χαρακτήρας που μπορώ να πω πως είναι decent αρκετά ώστε να μην προκαλεί χασμουρητά από ένα σημείο και έπειτα. Από την άλλη τα settings του είναι τόσο καλά που δεν μπορείς του αντισταθείς – για τα αγόρια έχει και ανούσιο ψευδό-λεσβιακό fanservice. Τα σχέδια όμως είναι πραγματική πανδαισία για το μάτι. Ακόμη και οι στολές τους είναι πανέμορφες . Στην συγκεκριμένη περίπτωση επειδή είναι η πρώτη σύντομη σεζόν, τα πράγματα κυλάνε κάπως ικανοποιητικά. Όχι τίποτα τρελό όμως. Ακόμη δεν έχω καταλάβει που το πάει ακριβώς και μπάζει πάρε για παράδειγμα το γιατί η Madoka έγινε πιλότος ξαφνικά και επηρεάζει την ροή των πάντων τριγύρω της. Επίσης όταν βάζεις τρία αγόρια για ανταγωνιστές για ποιο λόγο ακριβώς το κάνεις; Τέλοσπαντων του δίνω συγχωροχάρτι μιας και έχει αφήσει πολλά υπονοούμενα για βελτίωση στη δεύτερη σεζόν. Τώρα χρειάζεται να γράψω και υπόθεση; Άντε ας την πάρει το ποτάμι. Μια μαθήτρια γίνεται πιλότος ενός μαχητικού mecha και προσπαθεί να προστατέψει τη Γη από μια επικίνδυνη εξωγήινη απειλή. 7/10    

Kimi ni Todoke

Ρομάντζο και σχολείο. Α, τι άλλο θέλει κανείς στα άνιμε; Πολλά!  To Kimi ni Todoke χρησιμοποιεί αρκετά κλισέ σε επίπεδο υπόθεσης. Η Sawako έχει ένα τεράστιο πρόβλημα. Είναι πολύ ντροπαλή και οι συμμαθητές της στο σχολείο λόγω της εμφάνισης της τη φοβούνται και τη φωνάζουν Sadako όπως στην ταινία The Ring.Μέχρι που συναντάει έναν από τους πιο δημοφιλής μαθητές του σχολείο που τη βοηθάει να γίνει πιο κοινωνική.

Η κεντρική πρωταγωνίστρια είναι τόσο αθώα που καταντάει σπαστική ανά στιγμές αλλά είναι χαρακτήρας που μπορείς εύκολα να ταυτιστείς. Ο πρωταγωνιστής είναι τέλειος μέχρι αηδίας αλλά τελικά συμπαθής.  Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά είναι φρέσκο και χαριτωμένο να βλέπεις κάτι τέτοιο από την τυπική σειρά χαρεμιού. Γενικά το "αλλά" παίζει πιο πολύ με θετικό τρόπο παρά με αρνητικό.  Τι να περιμένεις δηλαδή από ένα άνιμε με ένα μάτσο σχολαρόπαιδια και τα ερωτικά τους; Τίποτα ή τα χειρότερα. H απουσία όμως fanservice και βρακιού (νο, νο), το αναγάγει σε υπέρμαστ.  Για μια σειρά που δεν περιμένεις πολλά, χτυπάει διάνα και βλέπεται ευχάριστα. Και το πετυχαίνει και στις δύο σεζόν. Μάλιστα η δεύτερη έρχεται με πολλές βελτιώσεις. Δεν κάνω ξεχωριστό ποστ γιατί θα γράφω τα ίδια.  Αυτό που βρήκα ενδιαφέρον είναι ότι επικεντρώνεται στην πρώτη σεζόν στη φιλική σχέση που έχει η πρωταγωνίστρια με δύο συμμαθήτριες της η οποία αποτυπώνεται πολύ όμορφα και ομαλά. Στη δεύτερη ξεκαθαρίζει το τοπίο με τον Kazehaya και τη Sawako.

Είναι από αυτές τις σειρές που λες, "μακάρι να δούμε και τρίτη σεζόν". Δεν θα το θυμάσαι για πολύ καιρό αλλά σίγουρα μπορείς να το προτείνεις άφοβα ως κάτι χαλαρό και out of the blue. 8/10 (both seasons)

Mirai Nikki

Το Mirai Nikki είναι αυτό που θα γινόταν το Deadman Wonderland αν είχε πάνω από 12 επεισόδια – που είναι κρίμα για το DW. Διεστραμμένο, με νοσηρή αίσθηση του χιούμορ, παρανοϊκούς χαρακτήρες, βία, βία, βία  και αρκετές δόσεις αδρεναλίνης. Υπερβολικά cheesy σειρά, κάθε φορά που η Yuno φωνάζει Yukkiiii -και το κάνει συνέχεια- σε πιάνουν τα δαιμόνια σου.  Βασικά το Mirai Nikki το ξεκίνησα επειδή βαρέθηκα τόσο τη ζωή μου με το μαραθώνιο που προσπάθησα να κάνω το Fate/Stay Night σε σημείο που δεν θέλω να δοκιμάσω καν το Fate/Zero και ας θεωρείται καλύτερη σειρά.  Στο Mirai Nikki απίθανα πράγματα συμβαίνουν που δεν χρειάζεται να τα εξηγήσεις με τη λογική. Εν ολίγοις δεν σου μένει τρίχα από τα μαλλιά σου από το πόσο τραβηγμένο είναι - λες και είναι το μόνο.  Ένας έφηβος αποκτάει ένα ημερολόγιο που μπορεί να προβλέπει το μέλλον. Αγνοεί όμως ότι με αυτό τον τρόπο συμμετέχει σε ένα παιχνίδι επιβίωσης που πρέπει να σκοτώσει τους υπόλοιπους συμμετέχοντες για να γίνει ο κυρίαρχος του σύμπαντος.

Αντίθετα με άλλες πανομοιότυπες σειρές ο ήρωας του μπορεί να είναι άχρηστος τελείως στην αρχή αλλά ευτυχώς μεγαλώνει και σταματάει να κλαίει τη μοίρα του κάθε ώρα και στιγμή. Δεν ξέρω αν μπορώ να αναφερθώ περισσότερο στην υπόθεση του γιατί θα το σποιλεριάσω.  Είναι τίγκα στις ανατροπές,  ο λόγος όμως  που δεν σε κουράζει είναι επειδή και αυτό δεν είναι στάσιμο και οι ήρωες του αν και υπερβολικοί δεν γίνονται ξαφνικά κάτι άλλο από αυτό που είναι.  Επαναλαμβάνομαι σε ορισμένες κριτικές το ξέρω αλλά δεν γίνεται αλλιώς όταν ορισμένα άνιμε ανήκουν πάνω, κάτω στο ίδιο είδος. Το κάνει αρκετά πιο δύσκολο να τα προσεγγίσεις από διαφορετική οπτική κάθε φορά. Δηλαδή τι οπτική; Το  Mirai Nikki ή θα σου αρέσει ή δεν θα σου αρέσει καθόλου. Αν και άμα ξέρεις τι βλέπεις δεν νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία για το δεύτερο. Απλά στις σειρές τελικά που καταλήγουν χασμουρητό, έχεις μια ελπίδα πως μπορεί να είναι και καλύτερες  αν το πιέσεις. Έ, εδώ δεν χρειάζεται να πιέσεις τα πράγματα και πολύ, ούτε χασμουριέσαι καθόλου (νο,νο). Μπορεί τη δεις μονορούφι – αν και δεν το προτείνω απαραίτητα το τελευταίο. 8.5/10    

Ozuma

Δεν ξέρω τι λένε για το Ozuma ή Ozma στο πιο σύντομο αλλά μου άρεσε. Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά δεν είναι και για πέταμα και ούτε συμφωνώ με το θάψιμο που έχει φάει μέχρι στιγμής.  Όταν όλοι όμως είχαν τεράστιες προσδοκίες για την επιστροφή του Leiji Matsumoto (Galaxy Express 999, Captain Harlock), ξέχασαν ότι πλέον είναι 74 χρονών και ότι η σειρά ολοκληρώνεται σε 6 μόνο επεισόδια. Οπότε στο άκουσμα των 6 επεισοδίων πρέπει να μπαίνεις σε σκέψεις. Φυσικό είναι να μην έχει τόσο ανεπτυγμένους χαρακτήρες και φυσικό είναι να έχει κενά αέρος σε ορισμένα σημεία. Αν ήταν 12 π.χ. ίσως να τα κατάφερνε καλύτερα.  Από την άλλη επειδή είναι μόνο 6, δεν είναι και τόσο ενοχλητικό και βλέπεται χωρίς να μετανιώνεις που έχασες κάποιες ώρες από τη ζωή σου. Ίσα, ίσα υπάρχουν και πολύ χειρότερα. Μια χαρά κυλάει.

Προσωπικά τη βρήκα πάρα πολύ νοσταλγική σειρά και μου θύμιζε τα παιδικά που έβλεπα όταν ήμουν μικρή. Ναι ήμουν φαν των ψιλόλιγνων φιγούρων του  Captain Harlock και της Emeraldas (Εσμεράλντα δεν την έλεγαν στα ελληνικά;), της Μάγια πάλι όχι και τόσο!  Το Ozma μου άρεσε επίσης επειδή είχε μια δευτεραγωνίστρια σαν την Bainas που κλέβει το σόου. Στιβαρός γυναικείος χαρακτήρας  που τα έχει τετρακόσια και δεν είναι καμιά χαζοχαρούμενη έφηβη – τις έχω σιχαθεί πια μα τον Τουτάτη. Στην ουσία η Bainas είναι όλη η σειρά. Οι κλασικές εμμονές του Matsumoto δεν λείπουν φυσικά (ακόμη και στα ρούχα!).  Έχει την υπογραφή του και φαίνεται. Η γη στο μέλλον είναι καλυμμένη από μια θάλασσα από άμμο και πλέον οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι  σε φυλές. Στην άμμο ταξιδεύει η Όζμα μια γιγάντια και αινιγματική μηχανική φάλαινα – θρύλος. 7.5/10  

Onegai Teacher!

Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής παντρεύεται σε κάποια φάση τη σέξι δασκάλα του ενώ πηγαίνει ακόμη σχολείο και συνεχίζει να πηγαίνει και αυτή συνεχίζει να είναι ακόμη δασκάλα – το ότι είναι εξωγήινη το βγάζω από τη μέση - τότε έχεις ένα στάνταρ γιαπωνέζικο «Χτυποκάρδια στο Beverly Hills». Η σειρά είναι αρκετά καλή και αστεία και αντιμετωπίζει ώριμα τις σχέσεις των ηρώων αντίθετα με διάφορες άλλες (έχει και σεξ μέσα). ‘Όταν λέω ώριμα το εννοώ, δεν είναι στόκοι οι ήρωες του, έχουν προβλήματα, τα συζητούν και προσπαθούν να τα λύσουν. Και είναι νορμάλ προβλήματα ακόμη και όταν αφορούν εξωγήινους.

Επίσης έχει κάποια στοιχεία που κάνουν το παραπάνω σενάριο αν όχι πιστευτό –Οκ είναι εξωγήινη! - κάπως πιο τίμιο και ευκολοχώνευτο. Π.χ. το γεγονός ότι ο ήρωας πάσχει από μια σοβαρή ασθένεια που τον είχε καθηλωμένο για τρία χρόνια με αποτέλεσμα να χάσει τις τάξεις στο σχολείο και να έχει ηλικία 18 άρα 15 άρα θεωρείται ενήλικος και άρα μπορεί να κάνει ότι θέλει – να παντρευτεί ακόμη και μια πάπια! Μια άλλη γελοία λεπτομέρεια που προσωπικά με έκανε να μην το παρατήσω παρά την κουλή υπόθεση του – που δεν ήταν και τόσο κουλή τελικά - είναι ότι η πρωταγωνίστρια-δασκάλα-εξωγήινη του ρίχνει 2 κεφάλια! Αυτόν τον Kei τον λυπήθηκα πάρα πολύ για αρκετούς λόγους αλλά είναι τόσο συμπαθής και ευαίσθητος χαρακτήρας που θέλεις να δεις αν θα έχει χάπι εντ – αν το πάρει δηλαδή το κορίτσι. Αυτή η ευαισθησία που του έχουν δώσει, τον κάνει κάτι σαν αξιοπερίεργο για άνιμε. Σπάνιο ακόμη για άνιμε είναι η δυναμική που έχει η παρέα των φίλων του. Μοιάζει με μια αληθινή παρέα και φαίνεται πως λειτουργεί σε πολλά σημεία. Τεράστιο υπέρ γιατί δεν το βλέπεις συχνά αυτό.

Γενικά θα έλεγα ότι είναι μια χαριτωμένη σειρά αν αντέξει κάποιος την υπόθεση – που δεν είναι και τόσο φοβερό όσο ακούγεται. Από την άλλη όποιος γουστάρει σειρές τύπου Clannad After Story, πρέπει να το δοκιμάσει. Αν και το Onegai Teacher φέρνει περισσότερο σε κωμωδία καταστάσεων. 8/10

Phi Brain

Τελικά όλα τα υποτιμημένα άνιμε της σεζόν που πέρασε, αποδείχτηκαν πολύ όμορφες εκπλήξεις. Όπου κρατάς μικρό καλάθι που λένε κτλ., συμβαίνουν καλύτερα πράγματα. Το Phi Brain ήταν αρκετά διασκεδαστικό, καθόλου παιδαγωγικό και γενικά σου κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι το τελευταίο επεισόδιο.

O κεντρικός ήρωας είναι ιδιοφυία στα παζλ και μπλέκει με μια μυστηριώδη οργάνωση που τον αναγκάζει να λύνει επικίνδυνα παζλ με σκοπό την κυριαρχία του κόσμου. Θα είμαι ίσως από τους λίγους που δεν τους ενδιαφέρει να λύσουν τα παζλ με τα οποία παιδεύεται ο ήρωας. Δεν πιστεύω ότι είναι ο σκοπός του άνιμε αυτός αλλά υπάρχουν αρκετοί εκεί πέρα έξω που προφανώς θα επιχειρήσουν να λύσουν κάποια από αυτά. Καλή τύχη. Προσωπικά μου άρεσε για τη δράση του πάνω απ’ όλα. Σκέφτομαι τι το έκανε να είναι κλάσεις καλύτερο από παρόμοια σόου όπως το Ao no Exorcist και κατέληξα ότι έχει συνοχή, οι χαρακτήρες του έχουν χημεία  και γενικά δεν σκορπάει ούτε λεπτό σε φλυαρίες. Δεν είναι στατικό καθόλου. 

Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιον από το μεγάλο καστ του, τότε είναι ο Gammon. Πολύ ωραίος χαρακτήρας και σίγουρα το γεγονός ότι είναι σκεπτόμενος και ανθρώπινος και όχι ένας απλά χαζός δευτεραγωνιστής που ξύπνησε από την στραβή πλευρά του κρεβατιού μια μέρα κάνει τη διαφορά. Γενικά όλοι οι ήρωες είναι decent αν και λίγο κάποιοι χαρακτήρες θα ήθελαν λίγο περισσότερο ανάλυση αλλά γι’ αυτό υπάρχει η δεύτερη σεζόν - ελπίζω. Bring it on! 8.5/10

Inu x Boku SS

Μια από τις πιο αδικημένες σειρές της προηγούμενης σεζόν λόγω κυρίως του περιεχομένου της. Η επιτυχία του Inu x Boku SS  βρίσκεται στο ότι παίρνει φαινομενικά έναν τελείως σπαστικό και ενοχλητικό ήρωα και τον κάνει αρκετά συμπαθή και ιδανικό για ρομαντικό πρωταγωνιστή. Φυσικά αυτό δεν γίνεται από την αρχή αλλά στη συνέχεια που εξηγεί γιατί φέρεται όπως φέρεται. Αρχικά, θα το χαρακτήριζα ένα χάος επειδή δανείζεται πολλά στοιχεία από διάφορα είδη (josei, shoujo, s hounen-ai, κ.α.) ή επειδή π.χ. η πρωταγωνίστρια του είναι καθαρά loli και οι άνδρες ήρωες είναι bishies. Επίσης ανά στιγμές δεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι καθαρά κωμωδία, δράμα ή ρομάντζο. Σε όλα αυτά βάζει και το μεταφυσικό στοιχείο στη μέση και έχει και σχολείο μέσα σε όλα. Χαμός δηλαδή και άντε να βγάλεις άκρη.  Η 16χρονη κληρονόμος μια πλούσιας οικογένειας που τυχαίνει να είναι και μισή άνθρωπος, μισή δαίμονας αποφασίζει να κατοικίσει σε ένα κτίριο διαμερισμάτων που μένουν αποκλειστικά άτομα σαν και αυτή με την προϋπόθεση να προσλάβει έναν σωματοφύλακα για να την φυλάει.

Άνετα μπορεί να μπερδέψει κάποιον και να το απορρίψει στο λεπτό. Κακώς! Τελικά αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη επειδή χειρίζεται  τόσο ισορροπημένα και ώριμα το περιεχόμενο του που βλέπεται πολύ πιο ευχάριστα από ότι ακούγεται και το κυριότερο έχει ΤΕΛΟΣ! Μακάρι οι περισσότερες σειρές τέτοιου είδους να είχαν τέλος, θα έκανα την ζωή μας πιο χαμογελαστή από το να καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που οι δημιουργοί περιμένουν το manga να τελειώσει. Για μια feel-good σειρά, είναι πάνω από τη βάση άνετα και με καλό βαθμό δηλαδή και μόνο που έχει τέλος θα έπρεπε να πάρει άριστα. Χα! 8/10