Kimi to Boku

 Οι περιπέτειες ή καλύτερα η καθημερινότητα μιας μπακουροαπαρέας 4 λυκειόπαιδων. Το θέμα με το Kimi to Boku είναι ότι δεν είναι κάτι υπερβολικά ιδιαίτερο. Κρύβει όμως μια χαλαρότητα που πραγματικά σε ξεκουράζει όταν το παρακολουθείς – θα έλεγα ότι πλησιάζει σε αυτή του Natsume. Όταν ξεκίνησα να το βλέπω, οι χαρακτήρες του μου φάνηκαν κάπως εκκεντρικοί αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι είναι ίσως λανθασμένο συμπέρασμα.  Η αδιαφορία των διδύμων για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω τους παίρνει καμιά φορά επικές διαστάσεις αλλά κάπου στα μέσα της σειράς αποδεικνύεται ότι είναι επιφανειακή. Νοιάζονται με τον δικό τους τρόπο.

Είναι από αυτές τις σειρές που ωριμάζουν με κάθε επεισόδιο.  Έχει πολύ συμπαθητικούς χαρακτήρες και μια μανία να δείχνει εικόνες από κεραμιδόγατες ανάμεσα στα όσα διαδραματίζονται. Δεν ξέρω τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν οι γάτες αλλά σίγουρα βοηθούν σε αυτόν τον χαλαρό τόνο που το χαρακτηρίζει. Και οι δύο σεζόν δεν διαφέρουν η μία με την άλλη και σίγουρα θα έβλεπα και μια τρίτη αν υπήρχε στον ορίζοντα.  Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που λέμε αντίστροφο χαρέμι και είναι κάπως αναζωογονητικό να μην βλέπεις ένα σωρό λυσσασμένες για μια ακόμη φορά, ούτε υπερφυσικά στοιχεία – εκτός κι αν κάποιος βάλει εκεί τις γάτες, χαχ! Τείνει περισσότερο προς το χιούμορ με λίγο δράμα εδώ και εκεί.  Ισορροπία να μια λέξη που του ταιριάζει από την αρχή μέχρι το τέλος και αυτό αρκεί πάντα. 8/10 (both seasons)