Αν ξεπεράσεις τον αργό ρυθμό του, το γκρι χρώμα και το γούρλωμα των ματιών των ηρώων σαν να είναι καθυστερημένοι κάθε φορά που συμβαίνει κάτι κακό, το Sci-Fi Harry είναι μια αρκετά τίμια σειρά. Ok το θάψιμο πάει σύννεφο αλλά για τους ίδιους λόγους δεν άντεξα να δω το Giglamesh. Μάλλον η υπόθεση του Sci-Fi Harry μου έκανε περισσότερο κλικ. Εδώ που τα λέμε κρύβει περισσότερες έξυπνες ιδέες.
Ο Harry είναι ένας άχρηστος και αντικοινωνικός έφηβος – μα τελείως άχρηστος. Μέχρι να τον ακούσεις να μιλάει κανονικά και όχι απλά να ψελλίζει συγκεκριμένες λέξεις έχουν περάσει σχεδόν τα ¾ του άνιμε. Τυχαίνει όμως να έχει τεράστιες ψυχικές δυνάμεις που όμως δεν μπορεί να τις ελέγξει και κάπου εκεί μπλέκει σε μια περίεργη συνωμοσία. Στο ρόλο μαϊντανού, του κάνει τη ζωή δύσκολη, μια φίλη του η Catherine που υπάρχει μόνο για να δείχνει τρομοκρατημένη κάθε φορά. Δεν είναι τόσο αντιπαθητικός χαρακτήρας η κακομοίρα αλλά στα ¾ του άνιμε, ούτε κι αυτή πολυμιλάει! Νομίζω ότι το άνιμε δεν θα ήταν τίποτα αν δεν έκανε το λύγισμα του κουταλιού τόσο θανατηφόρο θέαμα. Ο Uri Gellerθα είχε αλλάξει 15χρώματα, αν το έβλεπε ποτέ. Είναι από αυτά τα old-school άνιμε που τα χαστούκια πάνε σύννεφο μεταξύ των γυναικείων χαρακτήρων, λίγο λείπει για κάνα ξεμάλλιασμα.Δεν είναι κακό καθόλου. Απλά θέλει υπομονή. Άμα μπεις στο ρυθμό του είναι μια χαρά και βασικό – διαφορετικά δεν θα το συζήταγα καν – έχει τέλος, λίγο βεβιασμένο αλλά ΤΕΛΟΣ. 7/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου