Letter Bee/Letter Bee Reverse

Η υπόθεση στα (πολύ) γρήγορα: Στην φανταστική ταξική κοινωνία του AmberGround όπου φυσικό φως υπάρχει χάρη σε ένα τεχνητό ήλιο, ένα 12χρονο αγόρι ο Lag Seeing δουλεύει σαν ταχυδρόμος (letter bee) και ταξιδεύει από πόλη σε πόλη σε όλη τη χώρα με απαραίτητο βοηθό του (dingo) ένα κορίτσι, τη Niche και το ζώο της Steak. Η καρδιά όμως των γραμμάτων και πακέτων που κουβαλάει είναι τροφή για ένα επικίνδυνο είδος γιγαντιαίων εντόμων που ονομάζεται Gainchuu.

Letter Bee

Το είχα ξαναπεί παλιότερα όταν ένα άνιμε [από manga στη συγκεκριμένη περίπτωση] δημιουργεί ένα ολόκληρο κόσμο από μόνο του δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι ενδιαφέρον και στο letter bee το σύμπαν που δημιουργεί είναι μοναδικό και φαίνεται ότι έχει δουλέψει πολύ φαντασία από πίσω. Άφθονες πρωτότυπες ιδέες δημιουργούν μια ακαταμάχητη δράση. Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό μιας και από κει και πέρα ξεκινάνε τεράστια προβλήματα. Έχω την αίσθηση ότι [θέλει να] είναι το ίδιο φιλόδοξο με το Full Metal Alchemist. Δεν τα καταφέρνει δυστυχώς γιατί ενώ το FMA έχει ένα απίστευτα δεμένο σενάριο που δεν αφήνει ούτε ένα επεισόδιο, ούτε ένα χαρακτήρα να πάει χαμένος, το letter bee έχει αχρείαστα επεισόδια και καμιά φορά οι χαρακτήρες του γίνονται υπερφίαλοι. Σε αυτό αν προσθέσει κάποιος ότι ο πρωταγωνιστής του είναι ένα εκνευριστικό 12χρονο αγόρι που κλαίει ασταμάτητα, τότε να ακόμη ένα από τα βασικά του μειονεκτήματα.

Τι το σώζει; Θα έλεγα η Niche με το Steak, τους βρήκα ένα απολαυστικό κωμικό δίδυμο που κάπως ισορροπούσε την κατάσταση από το να γίνει τελείως βαρετή. Επίσης η πλοκή του παρά κάποιες κοιλιές το πάει προς κάπου και η πρώτη σεζόν τελειώνει με ένα απροσδόκητο cliffhanger. Με λίγα λόγια υπομένεις όποιες ανούσιες καταστάσεις επειδή οι ήρωες σου συστήνονται και μεγαλώνεις μαζί τους όσο προχωράει το άνιμε. Και το κυριότερο περιμένεις με αγωνία να αποκαλυφθούν και άλλα μυστικά του γοητευτικού κόσμου του στη δεύτερη σεζόν που ακολουθεί. Μακάρι όμως να γινόταν έτσι ακριβώς που μας πάει αμέσως στα προβλήματα του Letter Bee Reverse.

Letter Bee Reverse

To Reverse πάσχει από το κλασσικό πρόβλημα που μαστίζει τα περισσότερα άνιμε. Η σειρά του manga συνεχίζεται που σημαίνει ότι οι δημιουργοί του άνιμε έχουν δύο επιλογές ή να ακολουθήσουν το όραμα του mangaka για να έχει ένα ικανοποιητικό τέλος ή να γυρίσουν ένα δικό τους τέλος. Στην προκειμένη περίπτωση διάλεξαν τη δεύτερη λύση και τα αποτελέσματα κατά την άποψη μου ήταν το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί στο άνιμε γιατί οι χαρακτήρες δεν ωριμάζουν, παραμένουν στάσιμοι [με εξαίρεση ίσως τον Gauche και τη Roda] και αναγκάζεσαι να υποστείς το κλαψούρισμα του Lag σε ακόμη περισσότερες δόσεις από την πρώτη σεζόν [νομίζω ότι ξεπέρασαν και το Rainbow ανά επεισόδιο οι φορές που κλαίει].  Πέρα από αυτό διακατέχεται από μια δήθεν επική διάθεση που δεν μπορεί να αποδώσει ούτε στο ελάχιστο επειδή δεν εξηγεί ένα σωρό βασικές απορίες που θέτει από την αρχή. Μοιάζει σαν να το πιέζει για ένα μεγαλειώδες τέλος που όμως ποτέ δεν έρχεται γιατί το άνιμε κλείνει πολύ πρόχειρα και δεν λύνει τα προβλήματα με τους χαρακτήρες και την υπόθεση. Ποτέ δεν καταλαβαίνεις ακριβώς τι είναι η υψηλή τάξη και τι επιδιώκει, γιατί απήγαγαν την μητέρα του Lag, τι σκατά εξυπηρετεί το τεχνητός ήλιος και τι ακριβώς είναι και για ποιο λόγο έχει χάσει τη μνήμη του ο Gauche.

Για να προχωρήσει η υπόθεση, πρέπει να δοθούν εξηγήσεις σε όλα τα παραπάνω κάτι που μπορεί να γίνει λογικά μόνο στο manga. Γι’ αυτό ιδανικό παράδειγμα αυτών των περιπτώσεων αποτελεί το FMA και ας γυρίστηκε δύο φορές. Ελπίζω το ίδιο να γίνει και με το Letter Bee αν και δεν το βλέπω στην πορεία. Και είναι κρίμα γιατί έχει όλες τις προδιαγραφές να γίνει κάτι κορυφαίο. Επιμένω ότι περιγράφει ένα πανέμορφο κόσμο [με ανάλογο animation] για να έχει ένα τόσο άνισο αποτέλεσμα στην άνιμε εκδοχή του.

Deadman Wonderland

Η υπόθεση στα γρήγορα: Σε ένα Τόκυο που έχει καταστραφεί ολοσχερώς από σεισμό, όταν ο Ganta κρίνεται ένοχος για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει (τη σφαγή όλης της τάξης του) καταδικάζεται σε θάνατο και τον στέλνουν σε ένα τεράστιο πρώην λούνα παρκ που στεγάζει μια ιδιωτική φυλακή που ονομάζεται Deadman Wonderland. Εκεί οι θανατοποινίτες αναγκάζονται να παίζουν θανάσιμα παιχνίδια για να κρατηθούν στη ζωή. Ο Ganta είναι στο έλεος του θεού μέχρι που συνειδητοποιεί ότι έχει αποκτήσει μια περίεργη δύναμη και συναντάει ένα μυστηριώδη κορίτσι με το όνομα Shiro που τον βοηθάει να τα βγάλει πέρα.

Το Deadman Wonderland, ναι θα έλεγα ότι, είναι μια woah σειρά παρά τα μειονεκτήματα της σε σημείο που πονάει που δεν υπάρχει ακόμη μια δεύτερη σεζόν στα καπάκια [ελπίζω στο κοντινό μέλλον]. Είναι άψογα σκηνοθετημένο, είναι γρήγορο και έχει απίστευτο ρυθμό. Πιστεύω ότι είναι όπως πρέπει να είναι μια ποπ σειρά του 2011 – ωμή, αιματηρή[πολύ] και με άφθονο μαύρο χιούμορ και ειρωνεία. Είναι λίγο πιο ενήλικη - και όχι λόγω ενοχλητικού fanservice - από τα συνήθη shounen άνιμε αν εξαιρέσεις ότι ο Ganta είναι λίγο φλώρος όπως γίνεται συχνά με τους κύριους πρωταγωνιστές των shounen.  Η θεματική του είναι αρκετά πρωτότυπη [το αίμα που γίνεται όπλο] και οι ήρωες του στην πλειοψηφία τους [ή σχεδόν όλοι εκτός από τον Ganta που προσπαθεί να μην φλιπάρει με το ζόρι] είναι παρανοϊκοί και για τρελάδικο. Επίσης δανείζεται στοιχεία από το Battle Royale [τρελό ρισπέκτ] ενώ οι αναφορές του στους μονομάχους των ρωμαϊκών αρένων το πάνε ένα βήμα παρά πέρα. Φυσικά όταν πρόκειται για κινούμενα σχέδια ποτέ δεν περιμένεις να είναι ακριβώς ρεαλιστικά [εξαρτάται βέβαια και τι βλέπεις] και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να το αναλύσω κιόλας. Τώρα το να μην πεθαίνει αμέσως ένας τύπος με μια τεράστια τρύπα στην κοιλιά είναι κάπως, οκ το παραδέχομαι.

Διασκεδάζεις όμως τόσο πολύ και το παραμικρό λεπτό του και κάθεσαι στην άκρη της καρέκλας από την αγωνία ώρες, ώρες που δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να δίνεις και δεκάρα που γίνεται το έλα να δεις. Μάλιστα σκέφτομαι σοβαρά να αρχίσω να παίρνω το κόμικ αν και διάβασα ότι ακυρώθηκε η δυτική του έκδοση(;). Τέλος είναι από τις σπάνιες φορές που βλέπω μια σειρά από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να περνάω στο γρήγορο τους τίτλους αρχής και τέλους – δηλαδή τους βλέπω και αυτούς. Είχα να το πάθω από το Monster αλλά το One Reason, το κομμάτι των Fade που έχει γραφτεί αποκλειστικά για τη σειρά, αποτελεί υποδειγματικό άνοιγμα και σου κολλάει για πολύ καιρό αργότερα αλλά και οι τίτλοι τέλους που τους ερμηνεύουν οι Nirgilis που είναι πίσω από επίσης μια πολυαγαπημένη μου εισαγωγή της δεύτερης σεζόν του Birdy The Mighty Decode είναι αρκετά καλοί. Αυτά.

Shigofumi

Η υπόθεση στα γρήγορα (οοου): Ένα μυστηριώδη κορίτσι άσπρα μαλλιά, η Fumika δουλεύει σαν ταχυδρόμος για τους νεκρούς. Παραδίδει shigofumi δηλαδή γράμματα ανθρώπων που έχουν πεθάνει και τα στέλνουν από τον άλλον κόσμο. Συνήθως στις επιστολές γράφουν πράγματα που δεν μπορούσαν να πουν όταν ήταν ζωντανοί ή αν ο θάνατος τους ήταν εγκληματική ενέργεια κατονομάζουν τους ενόχους. Η Fumika έχει για βοηθό ένα ραβδί, την Kanaka που αιωρείται και θέλει να γίνει άνθρωπος. Οι συγκεκριμένοι ταχυδρόμοι ανήκουν και αυτοί στο βασίλειο των νεκρών και διατηρούν την ίδια εμφάνιση από όταν πέθαναν δηλαδή δεν γερνάνε ποτέ. Η Fumika όμως μεγαλώνει κανονικά πράγμα που σημαίνει πως δεν έχει πεθάνει ακόμη.

Δεν γνώριζα ότι το Shigofumi το έχει σκηνοθετήσει ο Tatsuo Sato (Cat Soup) ή μάλλον το είχα διαβάσει και δεν το θυμόμουν καν [καθόλου απίθανο] και ίσως πρέπει να δω και καμιά άλλη σειρά από αυτές που έχει στο βιογραφικό του. Τα πρώτα πράγματα που σου έρχονται στο μυαλό όταν το ξεκινάς είναι φυσικά το Jigoku Shoujo και το Letter Bee. Παρά τις αρκετές ομοιότητες και με τα δύο, καταφέρνει και βρίσκει το δικό του χαρακτήρα και ευτυχώς ολοκληρώνεται στα 12 επεισόδια που διαρκεί συν το ένα OVA που έχει κυκλοφορήσει [θαύμα όσον αφορά τις μίνι-σειρές]. Ξεκινάει εντυπωσιακά με τα πρώτα τρία επεισόδια να είναι σκέτοι δυναμίτες. Αν και το στόρι είναι κάπως προβλέψιμο στο πρώτο arc, έχει μοναδική ατμόσφαιρα. Δεν θα έλεγα ότι είναι τρόμου [καμία σχέση] αν και έχει μια δόση διεστραμμένων χαρακτήρων μέσα όπως επίσης δεν θεωρώ πως είναι κάποια τρομερή φιλοσοφική σπουδή πάνω στο θάνατο. Μπορεί τα light novels να είναι περισσότερο υπαρξιακά η σειρά όμως υστερεί σε βάθος στο μεγαλύτερο μέρος της, π.χ. δεν πλησιάζει στα επίπεδα του Haibane Renmei. Δεν μου άρεσε επίσης το γεγονός ότι η ηρωίδα κουβαλάει ένα παλούκι-ραβδί [τρίαινα whatever] που μιλάει αν και δίνει ένα πιο κωμικό τόνο [οκ δεν αντιλέγω]. Οι χαρακτήρες όμως στην πλειοψηφία τους ήταν αρκετά καλά ανεπτυγμένοι και συμπαθητικοί. Τέλος δεν βρήκα ικανοποιητική την εξήγηση για το τι συμβαίνει ακριβώς με τη Fumika αλλά μου άρεσε όπως τελείωσε. Γενικά ήταν πιο down beat και δεν είχε τόσες εξάρσεις, κάτι το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό. Η κριτική μου χει βγει κάπως αρνητική τώρα που την ξανασκέφτομαι και σίγουρα στο Shigofumi υπάρχουν περισσότερα υπέρ για να το παρακολουθήσεις παρά κατά, διαφορετικά δεν θα το συζήταγα καν [έγραφα].

[C] – The Money of Soul and Possibility Control

Η υπόθεση στα γρήγορα (χωρίς Wikipedia δε γίνεται): Η Ιαπωνική κυβέρνηση (καλή ώρα) σώζεται από την οικονομική κατάρρευση από κρατικά επενδυτικά κεφάλαια. Για τους κατοίκους όμως της χώρα η ζωή δεν καλυτερεύει με την ανεργία, το έγκλημα, η αυτοκτονία και η απόγνωση να κυριαρχούν. Ο Kiminaro που μεγάλωσε με τη θεία του μετά από την εξαφάνιση του πατέρα του και το θάνατο της μητέρας του είναι ένας φοιτητής στο πανεπιστήμιο με υποτροφία και ονειρεύεται να ζήσει μια κανονική και ήσυχη ζωή. Μια μέρα τον επισκέπτεται ένας περίεργος άντρας και του προσφέρει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό με ανταλλαγή το μέλλον του σαν εγγύηση. Μετά από αυτό μεταφέρεται σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, γνωστή ως Η Οικονομική Συνοικία» όπου πρέπει να λαμβάνει μέρος σε τουρνουά που ονομάζονται συμφωνίες για να καταφέρει να κρατήσει τα χρήματα του και να μην χάσει το μέλλον του. Κάθε παίκτης βασίζεται στη δύναμη ανθρωπόμορφων όντων που λειτουργούν ως κεφάλαια.

Μετά τη δαιδαλώδη αυτή υπόθεση το κεφάλι σου είναι λογικό να καταντήσει κιμάς. Ας προσθέσει κάποιος και το γεγονός ότι μισώ τα οικονομικά. Αν και σε μένα έχει γίνει κυρίως από τον αριθμό των άνιμε που έχω παρακολουθήσει τελευταία με αποτέλεσμα να μην θυμάμαι τι μου γίνεται από ότι έχω δει. Π.χ. νομίζω ένα από τα θετικά στοιχεία του συγκεκριμένου άνιμε ήταν η καλή μουσική του επένδυση – δεν είμαι όμως σίγουρη. Είναι δύσκολο να μην συνδέσεις το C [που μάλλον πρέπει να στέκεται για crisis] με ότι γίνεται στη χώρα αυτή τη στιγμή. Ο συμβολισμός δίνει και παίρνει και ποτέ του δεν εξηγεί ποτέ τι στο καλό είναι η οικονομική συνοικία – θεϊκή παρέμβαση ή η κόλαση μεταμορφωμένη σε χρηματιστήριο - που πραγματικοί άνθρωποι παίρνουν μέρος σε μάχες για να αυξήσουν α κέρδη τους πχ ο Μέρντοχ αυτή τη στιγμή χάνει από κάποιον άλλον αντίπαλο στην οικονομική συνοικία γι’ αυτό αντιμετωπίζει αυτό το τεράστιο σκάνδαλο που τον γονατίζει [λέμε τώρα]. Επίσης μοιάζει σαν να τζογάρουν ασύστολα [είναι ένα παιχνίδι που αφορά λεφτά έτσι κι αλλιώς] όσοι είναι αναμεμειγμένοι και γενικά είπαμε συμβολισμός, συμβολισμός, συμβολισμός και αναφορές από το καπιταλιστικό σύστημα, την απληστία, το ΔΝΤ, την παγκόσμια οικονομική κρίση μέχρι τη σύγχρονη φιλανθρωπία και το μέλλον. Ίσως αν το κεφάλι μου δεν είχε σταματήσει να γυρίζει να έβγαζε κάποιο νόημα το τι γράφω αυτή τη στιγμή. Μα, στο καλό έχει ένα χαρακτήρα που είναι φτυστός ο τρελοκαπελάς της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων! Άντε βγάλε άκρη. Σε άλλο επίπεδο μου θύμισε πολύ το Eden of The East, ο ήρωας του είναι λίγο απαθής και εντάξει όπως και να το κάνει σε 11 επεισόδια σαφώς δεν μπορεί να πει και να αναπτύξει και πολλά. Δεν είναι ένα κακό άνιμε απλά δεν είναι μια whoa σειρά. Το ενδιαφέρον του το έχει πάντως.

OMG!!

Δεν ξέρω αν υπάρχει πια νόημα που γράφω αυτά τα μικρά ποστ. Πλέον έχω χάσει το μέτρημα με ότι έχω δει το τελευταίο διάστημα. Έκανα μια λίστα όμως με τα άνιμε που είδα πρόσφατα και θέλω να γράψω κάτι παραπάνω στο μέλλον. Δεν ξέρω αν τα καταφέρω γιατί ο χρόνος περνάει και ξεχνάω τα περισσότερα στοιχεία που μου χουν κάνει εντύπωση ή τους λόγους που θέλω να κράξω ορισμένα – συνέβη στην περίπτωση του Shikabane Hime του οποίου έχω ξεχάσει τελείως την πρώτη σεζόν αλλά θα το ξαναπιάσω γιατί πιστεύω αξίζει τον κόπο. Οπότε αυτές είναι οι σειρές που θα μπλογκάρω το επόμενο διάστημα: C- The Money of Soul and Possibility Control, Letter Bee, Deadman Wonderland, Ristorante Paradiso, The Hakkenden, Shigofumi , Genji Monogatari Sennenki. Στην περίπτωση του Letter Bee θα περιμένω μέχρι να δω και το Letter Bee Reverse. Κατά τ’ άλλα OMG(!!!!), κυκλοφόρησε το πρώτο τρέιλερ του νέου Berserk και έχω χεστεί από τη χαρά μου!

ps. το youtube #$@%$%@!!

Rainbow:Nisha Rokubō no Shichinin

Η υπόθεση στα γρήγορα: Η ιστορία διαδραματίζεται στην Ιαπωνία της δεκαετίας του 50. Έξι διαφορετικοί μεταξύ τους έφηβοι μικροεγκληματίες συλλαμβάνονται και στέλνονται σε ένα αναμορφωτήριο-κολαστήριο κοντά στο Τόκυο που γνωρίζουν τον μέντορα τους στο πρόσωπο ενός λίγο μεγαλύτερου συγκρατούμενου τους. Μόλις αποφυλακιστούν, αντιμετωπίζουν τη σκληρή πραγματικότητα και προσπαθούν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους.

To Rainbow άνετα θα μπορούσε να το είχε γράψει ο Νίκος Φώσκολος - νο σιτ! Σε κάθε επεισόδιο πρέπει να κλαίνε από δυο τρεις φορές ο καθένας από τους 7 πρωταγωνιστές. Τόσο κλάμα που τύφλα να’ χει το μαρθαβουρτσέικο. Αν όμως όσα σίριαλ έγραφε ο Νίκος Φώσκολος το άγγιζαν στο ελάχιστο –έστω και ξυστά - θα μιλάγαμε για πολύ ανώτερη ελληνική τηλεόραση από αυτή που τρώμε στη μάπα τόσα χρόνια τώρα– αν και εδώ και κάμποσο καιρό έχω διακόψει το συγκεκριμένο άθλημα. Στο θέμα μας όμως ναι, προσπαθεί να κάνει ακόμη και ένα μύδι να κλάψει από τα τόσα κακά της μοίρας τους που παθαίνουν οι ήρωες. Ακόμη και αυτός που συμπάθησα περισσότερο και θεωρούσα τον πιο κουλ από όλους ο ξανθός μισογιαπωνέζος  στη δική του arc γίνεται τελείως ξενέρωτος και κλάψας αλλά τέλοσπαντων η σειρά έχει και τα καλά της όπως γρήγορη δράση [βασικό] και οι χαρακτήρες έχουν το χρόνο που χρειάζονται για να τους συμπαθήσεις ή να τους αντιπαθήσεις ακόμη και οι κακοί. Μόνη εξαίρεση αποτελεί ένας καλός που δεν ξέρω για ποιο λόγο δεν αναπτύσσεται παραπάνω, ίσως επειδή κατατάσσεται στο στρατό και παίζει αρκετή αντί-αμερικανιά λόγω εποχής. Επίσης παίζει και μποξ και ξύλο να φάνε και οι κότες! Αν και παλιομοδίτικου στυλ είναι αρκετά κολλητικό άνιμε – το τελείωσα σε δυο μέρες - άσε που καταντάει λίγο μαζοχιστικό να τους βλέπεις να κλαίνε συνέχεια. Μετά αρχίζεις και μετράς ανά επεισόδιο τις φορές και αποκτάει άλλη διάσταση, πολύ φαν. Αυτά σκεφτόμουν κατά τη διάρκεια του. Γενικά, περιέργως μου άρεσε!

The Big O

Η υπόθεση στα γρήγορα: Ο Roger Smith είναι ο καλύτερος διαπραγματευτής (Negotiator) της Paradigm City, μιας πόλης που πάσχει από αμνησία. Με τη βοήθεια της R. Dorothy, ενός θηλυκού ρομπότ, του Norman του μπάτλερ του και του Big O, ενός τεράστιου mecha από το παρελθόν που πιλοτάρει, λύνει κάθε υπόθεση που του ανατίθεται.

Δύο σεζόν έχει το The Big O. Η καθεμία έχει από 13 επεισόδια. Η δεύτερη μάλιστα είδε το φως μετά από απαίτηση των φανατικών της σειράς. Αν θέλεις να προσεγγίσεις κάπως το The Big O σίγουρα πρέπει να σταθείς στο γεγονός ότι πρόκειται για ένα άνιμε που η σημειολογία και οι αναφορές στην αμερικάνικη ποπ κουλτούρα πάνε σύννεφο. Από τη μουσική στους τίτλους αρχής, τη φουτουριστική film noir ατμόσφαιρα που θυμίζει την ταινία Blade Runner μέχρι τον τρόπο που είναι σχεδιασμένο που έχει αρκετές ομοιότητες με τα κινούμενα σχέδια Batman – και τα δύο έχουν την υπογραφή του στούντιο Sunrise. Δεν ξέρεις από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Συνδυάζει ετερόκλιτα στοιχεία μεταξύ τους όπως στις ιαπωνικές και δυτικές σειρές των δεκαετιών του 60 και 70. Σε ένα δυτικό κοινό όμως που δεν ξέρει γρι το πώς ήταν οι ιαπωνικές σειρές του 60 δίνει την αίσθηση ότι απευθύνεται κυρίως στην αμερικάνικη αγορά και σίγουρα οι προθέσεις των δημιουργών του υποδηλώνουν ακριβώς αυτό. Λογικό επομένως που δεν έγινε ποτέ χιτ στην Ιαπωνία και αν προσέξεις συνήθως το μνημονεύουν αμερικανάκια που μεγάλωσαν, βλέποντας το, όταν παιζόταν στο Cartoon Network στα τέλη της δεκαετίας του 90 και στις αρχές των 00s.

Όσον αφορά τους χαρακτήρες τώρα, σχεδόν όλοι είναι ένας και ένας ακόμη και ορισμένοι από τους κακούς. Ο κεντρικός ήρωας είναι ύπερ-cool όπως πρέπει αν και σοβαρεύει αρκετά στη δεύτερη σεζόν και φυσικά αυτή που λάμπει είναι η Dorothy που τη διακρίνει μια απίστευτη κυνικότητα και κρατάει όλες τις δολοφονικές ατάκες σαν ένα σωστό ανδροειδές που είναι. Η πολύπλοκη σχέση της με το Roger Smith είναι αξιομνημόνευτη. Το The Big O διαφέρει από οποιαδήποτε mecha σειρά έχω δει μέχρι στιγμής και νομίζω ότι σπάνια θα συναντήσω στο μέλλον κάτι παρόμοιο. Η αλήθεια είναι ότι μου λείπει πολύ μετά από 26 επεισόδια και θα ήθελα να είχε παραπάνω επεισόδια να δω. Έτσι κι αλλιώς είχε ανοικτό τέλος! Είναι ένας λόγος που ξανάπιασα το Cowboy Bebop είναι επειδή δεν συναντάς πλέον τόσο εικονικούς ήρωες στα άνιμε και κάπως το χρειάζεσαι μετά από τόσα που έχεις δει με ήρωες 15χρονους εφήβους σε κρίση.

ps. Φυσικά δεν μπορώ να μην αναφερθώ καθόλου στους τίτλους αρχής και το σάουντρακ που έχει γράψει ο Toshihiko Sahashi, μακράν το πιο αγαπημένο μου opening ever, μέχρι στιγμής.

ps2 Και για να μην το ξεχάσω το Big O είναι έκφραση που σημαίνει οργασμός (πονηροί οι Ιάπωνες).

Higurashi When They Cry

Η υπόθεση στα γρήγορα: Σε ένα φανταστικό χωριό που ονομάζεται Hiramizawa γιορτάζουν κάθε χρόνο ένα φεστιβάλ αφιερωμένο σε ένα προστάτη θεό τους Oyashiro. Κατά τη διάρκεια αυτής της γιορτής που διαρκεί μια μέρα τα τελευταία χρόνια ένας άνθρωπος δολοφονείται και ένας άλλος εξαφανίζεται. Ο Keichii που μόλις μετακόμισε στο χωριό γίνεται φίλος με τέσσερις συμμαθήτριες του και η ζωή κυλάει ήρεμα με πολλά παιχνίδια και βόλτες μέχρι που μαθαίνει για τα μυστηριώδη γεγονότα που συμβαίνουν κάθε χρόνο στους εορτασμούς του χωριού. Σε κάθε story arc ένα από τα 5 παιδιά παθαίνει παράνοια και καταφεύγει στο έγκλημα. Συνήθως σκοτώνει κάποιον από τους φίλους του. Τα γεγονότα διαδραματίζονται τον Ιούνιου του 1983.

Δεν ξέρω τι μπορεί να γράψω παραπάνω για το Higurashi. Πρέπει να έχουν γραφτεί τόνοι λέξεων γι’ αυτό στο εξωτερικό. Και καταλαβαίνω απόλυτα τον πανικό που υπάρχει για το άνιμε μιας και έπεσα και γω θύμα αυτής της παράξενης υπόθεσης που θέλει παιδάκια να αλληλοσκοτώνονται μεταξύ τους χωρίς καμία διάθεση εξήγησης σε κάθε καινούργιο κεφάλαιο ή ακόμη και σε κάθε νέα σεζόν - μέχρι στιγμής μετράει 3, νομίζω. Είναι τρομερά εθιστικό για την απλούστατη αιτία ότι χρειάζεται άμεσα εξηγήσεις που φυσικά δεν δίνει προς χάρη σασπένς. Αν το Jigoku Shoujo ξεφεύγει για την τρομερή ατμόσφαιρα του και την αινιγματικότητα του κεντρικής ηρωίδας του, το Higurashi είναι ένα τεράστιο αινιγματικό από την αρχή μέχρι το τέλος. Η ατμόσφαιρα παίζει δευτερεύοντα λόγο. Αν και προέρχεται και αυτό από ένα είδος πιο ατμοσφαιρικών βιντεοπαιχνιδιών – ανήκει στα soft sound novels όπως διαβάζω- που σαν βάση τους έχουν το κείμενο, τους ήχους, τη μουσική και την υπόθεση παρά το διαδραστικό του χαρακτήρα, δεν μπορώ να πω αν αποδίδει στον τομέα των ήχων και της μουσικής. Από υπόθεση όμως είναι ένα γιγαντιαίο WTF?. Τώρα όσον αφορά το splatter, υπάρχει μια περίεργη ισορροπία στον τρόπο που το χειρίζονται οι δημιουργοί, υπερβίαιες σκηνές έχει πολλές αλλά τελείως splatter γίνεται εκεί μόνο που το χρειάζεται. Εκεί που ξεπερνάει τον εαυτό του είναι στο σαδισμό των ηρώων που προσθέτει καινούργια κεφάλαια στο τι αποκαλείται σαδισμός στην σύγχρονη μυθοπλασία της οθόνης. Φυσικά ο όρος πολιτικά ορθό έχει πεταχτεί στα σκουπίδια. Το μόνο προβληματικό στοιχείο που έχω προσωπικά είναι η ελαφρότητα του θανάτου ή το πώς διαχειρίζεται το θάνατο και το έγκλημα, γιατί όλοι οι ήρωες ξαναζούν μετά από τέσσερα επεισόδια σα να μη συμβαίνει τίποτα. Είναι λίγο Μέρα της Μαρμόττας φάση με μια περίεργη ανατροπή προς το τέλος. Δεν θα έβαζα να το δουν μικρά παιδιά εν ολίγοις, βγάζει όμως μια παράξενη αίσθηση για το θέμα της φιλίας.

ps. Πως στο καλό γράφεται ο τίτλος;

ps2. Ξέχασα να γράψω πόσο ένοχη απόλαυση είναι σχεδιαστικά ότα τα μικρά παίρνουν αυτές τις τρομακτικές εκφράσεις όταν κάτι κακό γίνεται! Είναι τελείως ο τρόμος, ο τρόμος!