Η υπόθεση στα γρήγορα: Η ιστορία διαδραματίζεται στην Ιαπωνία της δεκαετίας του 50. Έξι διαφορετικοί μεταξύ τους έφηβοι μικροεγκληματίες συλλαμβάνονται και στέλνονται σε ένα αναμορφωτήριο-κολαστήριο κοντά στο Τόκυο που γνωρίζουν τον μέντορα τους στο πρόσωπο ενός λίγο μεγαλύτερου συγκρατούμενου τους. Μόλις αποφυλακιστούν, αντιμετωπίζουν τη σκληρή πραγματικότητα και προσπαθούν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους.
To Rainbow άνετα θα μπορούσε να το είχε γράψει ο Νίκος Φώσκολος - νο σιτ! Σε κάθε επεισόδιο πρέπει να κλαίνε από δυο τρεις φορές ο καθένας από τους 7 πρωταγωνιστές. Τόσο κλάμα που τύφλα να’ χει το μαρθαβουρτσέικο. Αν όμως όσα σίριαλ έγραφε ο Νίκος Φώσκολος το άγγιζαν στο ελάχιστο –έστω και ξυστά - θα μιλάγαμε για πολύ ανώτερη ελληνική τηλεόραση από αυτή που τρώμε στη μάπα τόσα χρόνια τώρα– αν και εδώ και κάμποσο καιρό έχω διακόψει το συγκεκριμένο άθλημα. Στο θέμα μας όμως ναι, προσπαθεί να κάνει ακόμη και ένα μύδι να κλάψει από τα τόσα κακά της μοίρας τους που παθαίνουν οι ήρωες. Ακόμη και αυτός που συμπάθησα περισσότερο και θεωρούσα τον πιο κουλ από όλους ο ξανθός μισογιαπωνέζος στη δική του arc γίνεται τελείως ξενέρωτος και κλάψας αλλά τέλοσπαντων η σειρά έχει και τα καλά της όπως γρήγορη δράση [βασικό] και οι χαρακτήρες έχουν το χρόνο που χρειάζονται για να τους συμπαθήσεις ή να τους αντιπαθήσεις ακόμη και οι κακοί. Μόνη εξαίρεση αποτελεί ένας καλός που δεν ξέρω για ποιο λόγο δεν αναπτύσσεται παραπάνω, ίσως επειδή κατατάσσεται στο στρατό και παίζει αρκετή αντί-αμερικανιά λόγω εποχής. Επίσης παίζει και μποξ και ξύλο να φάνε και οι κότες! Αν και παλιομοδίτικου στυλ είναι αρκετά κολλητικό άνιμε – το τελείωσα σε δυο μέρες - άσε που καταντάει λίγο μαζοχιστικό να τους βλέπεις να κλαίνε συνέχεια. Μετά αρχίζεις και μετράς ανά επεισόδιο τις φορές και αποκτάει άλλη διάσταση, πολύ φαν. Αυτά σκεφτόμουν κατά τη διάρκεια του. Γενικά, περιέργως μου άρεσε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου