Deadman Wonderland

Η υπόθεση στα γρήγορα: Σε ένα Τόκυο που έχει καταστραφεί ολοσχερώς από σεισμό, όταν ο Ganta κρίνεται ένοχος για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει (τη σφαγή όλης της τάξης του) καταδικάζεται σε θάνατο και τον στέλνουν σε ένα τεράστιο πρώην λούνα παρκ που στεγάζει μια ιδιωτική φυλακή που ονομάζεται Deadman Wonderland. Εκεί οι θανατοποινίτες αναγκάζονται να παίζουν θανάσιμα παιχνίδια για να κρατηθούν στη ζωή. Ο Ganta είναι στο έλεος του θεού μέχρι που συνειδητοποιεί ότι έχει αποκτήσει μια περίεργη δύναμη και συναντάει ένα μυστηριώδη κορίτσι με το όνομα Shiro που τον βοηθάει να τα βγάλει πέρα.

Το Deadman Wonderland, ναι θα έλεγα ότι, είναι μια woah σειρά παρά τα μειονεκτήματα της σε σημείο που πονάει που δεν υπάρχει ακόμη μια δεύτερη σεζόν στα καπάκια [ελπίζω στο κοντινό μέλλον]. Είναι άψογα σκηνοθετημένο, είναι γρήγορο και έχει απίστευτο ρυθμό. Πιστεύω ότι είναι όπως πρέπει να είναι μια ποπ σειρά του 2011 – ωμή, αιματηρή[πολύ] και με άφθονο μαύρο χιούμορ και ειρωνεία. Είναι λίγο πιο ενήλικη - και όχι λόγω ενοχλητικού fanservice - από τα συνήθη shounen άνιμε αν εξαιρέσεις ότι ο Ganta είναι λίγο φλώρος όπως γίνεται συχνά με τους κύριους πρωταγωνιστές των shounen.  Η θεματική του είναι αρκετά πρωτότυπη [το αίμα που γίνεται όπλο] και οι ήρωες του στην πλειοψηφία τους [ή σχεδόν όλοι εκτός από τον Ganta που προσπαθεί να μην φλιπάρει με το ζόρι] είναι παρανοϊκοί και για τρελάδικο. Επίσης δανείζεται στοιχεία από το Battle Royale [τρελό ρισπέκτ] ενώ οι αναφορές του στους μονομάχους των ρωμαϊκών αρένων το πάνε ένα βήμα παρά πέρα. Φυσικά όταν πρόκειται για κινούμενα σχέδια ποτέ δεν περιμένεις να είναι ακριβώς ρεαλιστικά [εξαρτάται βέβαια και τι βλέπεις] και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να το αναλύσω κιόλας. Τώρα το να μην πεθαίνει αμέσως ένας τύπος με μια τεράστια τρύπα στην κοιλιά είναι κάπως, οκ το παραδέχομαι.

Διασκεδάζεις όμως τόσο πολύ και το παραμικρό λεπτό του και κάθεσαι στην άκρη της καρέκλας από την αγωνία ώρες, ώρες που δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να δίνεις και δεκάρα που γίνεται το έλα να δεις. Μάλιστα σκέφτομαι σοβαρά να αρχίσω να παίρνω το κόμικ αν και διάβασα ότι ακυρώθηκε η δυτική του έκδοση(;). Τέλος είναι από τις σπάνιες φορές που βλέπω μια σειρά από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να περνάω στο γρήγορο τους τίτλους αρχής και τέλους – δηλαδή τους βλέπω και αυτούς. Είχα να το πάθω από το Monster αλλά το One Reason, το κομμάτι των Fade που έχει γραφτεί αποκλειστικά για τη σειρά, αποτελεί υποδειγματικό άνοιγμα και σου κολλάει για πολύ καιρό αργότερα αλλά και οι τίτλοι τέλους που τους ερμηνεύουν οι Nirgilis που είναι πίσω από επίσης μια πολυαγαπημένη μου εισαγωγή της δεύτερης σεζόν του Birdy The Mighty Decode είναι αρκετά καλοί. Αυτά.