Higurashi When They Cry

Η υπόθεση στα γρήγορα: Σε ένα φανταστικό χωριό που ονομάζεται Hiramizawa γιορτάζουν κάθε χρόνο ένα φεστιβάλ αφιερωμένο σε ένα προστάτη θεό τους Oyashiro. Κατά τη διάρκεια αυτής της γιορτής που διαρκεί μια μέρα τα τελευταία χρόνια ένας άνθρωπος δολοφονείται και ένας άλλος εξαφανίζεται. Ο Keichii που μόλις μετακόμισε στο χωριό γίνεται φίλος με τέσσερις συμμαθήτριες του και η ζωή κυλάει ήρεμα με πολλά παιχνίδια και βόλτες μέχρι που μαθαίνει για τα μυστηριώδη γεγονότα που συμβαίνουν κάθε χρόνο στους εορτασμούς του χωριού. Σε κάθε story arc ένα από τα 5 παιδιά παθαίνει παράνοια και καταφεύγει στο έγκλημα. Συνήθως σκοτώνει κάποιον από τους φίλους του. Τα γεγονότα διαδραματίζονται τον Ιούνιου του 1983.

Δεν ξέρω τι μπορεί να γράψω παραπάνω για το Higurashi. Πρέπει να έχουν γραφτεί τόνοι λέξεων γι’ αυτό στο εξωτερικό. Και καταλαβαίνω απόλυτα τον πανικό που υπάρχει για το άνιμε μιας και έπεσα και γω θύμα αυτής της παράξενης υπόθεσης που θέλει παιδάκια να αλληλοσκοτώνονται μεταξύ τους χωρίς καμία διάθεση εξήγησης σε κάθε καινούργιο κεφάλαιο ή ακόμη και σε κάθε νέα σεζόν - μέχρι στιγμής μετράει 3, νομίζω. Είναι τρομερά εθιστικό για την απλούστατη αιτία ότι χρειάζεται άμεσα εξηγήσεις που φυσικά δεν δίνει προς χάρη σασπένς. Αν το Jigoku Shoujo ξεφεύγει για την τρομερή ατμόσφαιρα του και την αινιγματικότητα του κεντρικής ηρωίδας του, το Higurashi είναι ένα τεράστιο αινιγματικό από την αρχή μέχρι το τέλος. Η ατμόσφαιρα παίζει δευτερεύοντα λόγο. Αν και προέρχεται και αυτό από ένα είδος πιο ατμοσφαιρικών βιντεοπαιχνιδιών – ανήκει στα soft sound novels όπως διαβάζω- που σαν βάση τους έχουν το κείμενο, τους ήχους, τη μουσική και την υπόθεση παρά το διαδραστικό του χαρακτήρα, δεν μπορώ να πω αν αποδίδει στον τομέα των ήχων και της μουσικής. Από υπόθεση όμως είναι ένα γιγαντιαίο WTF?. Τώρα όσον αφορά το splatter, υπάρχει μια περίεργη ισορροπία στον τρόπο που το χειρίζονται οι δημιουργοί, υπερβίαιες σκηνές έχει πολλές αλλά τελείως splatter γίνεται εκεί μόνο που το χρειάζεται. Εκεί που ξεπερνάει τον εαυτό του είναι στο σαδισμό των ηρώων που προσθέτει καινούργια κεφάλαια στο τι αποκαλείται σαδισμός στην σύγχρονη μυθοπλασία της οθόνης. Φυσικά ο όρος πολιτικά ορθό έχει πεταχτεί στα σκουπίδια. Το μόνο προβληματικό στοιχείο που έχω προσωπικά είναι η ελαφρότητα του θανάτου ή το πώς διαχειρίζεται το θάνατο και το έγκλημα, γιατί όλοι οι ήρωες ξαναζούν μετά από τέσσερα επεισόδια σα να μη συμβαίνει τίποτα. Είναι λίγο Μέρα της Μαρμόττας φάση με μια περίεργη ανατροπή προς το τέλος. Δεν θα έβαζα να το δουν μικρά παιδιά εν ολίγοις, βγάζει όμως μια παράξενη αίσθηση για το θέμα της φιλίας.

ps. Πως στο καλό γράφεται ο τίτλος;

ps2. Ξέχασα να γράψω πόσο ένοχη απόλαυση είναι σχεδιαστικά ότα τα μικρά παίρνουν αυτές τις τρομακτικές εκφράσεις όταν κάτι κακό γίνεται! Είναι τελείως ο τρόμος, ο τρόμος!