Mushishi

Η υπόθεση στα γρήγορα: Τα mushi είναι μικροοργανισμοί της φύσης, αόρατα στο ανθρώπινο μάτι και υπεύθυνα για περίεργες ασθένειες και παραφυσικά φαινόμενα. Ο Ginko είναι ένας περιπλανώμενος mushishi σε μια απροσδιόριστη χρονικά Ιαπωνία, από τα λίγα άτομα που μπορούν να τα δουν. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του και της έρευνας του προσπαθεί να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν προσβληθεί από αυτά.

Το mushishi είναι αυτοτελείς ιστορίες με ένα μόνο κοινό χαρακτήρα να τις ενώνει. Αν μπορούσα να διαλέξω μια λέξη για να το περιγράψω τότε θα ήταν χωρίς ίχνος υπερβολής αριστούργημα. Δεν υπάρχει ούτε ένα επεισόδιο που να είναι κακό, ούτε καν μέτριο και όταν τελειώνει, δεν θέλεις απλά να τελειώσει. Σε 24 λεπτά βλέπεις να απλώνονται απίστευτες υποθέσεις, άλλοτε τραγικές, άλλοτε με πιο χαρούμενη κατάληξη αλλά πάντα δοσμένες με μια τεράστια καρδιά μέσα τους και βαθιά ανθρώπινες. Έχει σχετικά αργό ρυθμό, ένα σάουντρακ που αν και δεν στέκει μόνο του δένει καταπληκτικά με τις εικόνες, στιβαρό animation. Αυτό που το κάνει όμως πραγματικά ξεχωριστό είναι η πρωτότυπη ιστορία του που δεν πετυχαίνεις συχνά σε άνιμε. Τα mushi άνετα θα μπορούσαν να είναι κάτι σαν τα στοιχειά της Ελληνικής παράδοσης που συνδεόταν με ασθένειες και φυσικές καταστροφές. Και φυσικά είναι και ο Ginko μια σχεδόν μυθική φιγούρα με άσπρα μαλλιά και ένα πράσινο μάτι που εξαιτίας της επαφής του με ένα σπάνιο mushi όταν ήταν παιδί απέκτησε την ιδιότητα να ελκύει μεγάλες και επικίνδυνες ποσότητες mushi για τους ανθρώπους πρέπει να περιπλανιέται σε όλη τη χώρα συνέχεια χωρίς να μπορεί να κάθεται σε ένα μέρος για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μοιάζει σαν η μοίρα να τον έχει καταραστεί για την αγάπη που τρέφει για τα περίεργα αυτά πλάσματα και τη φιλοσοφία που έχει αποκτήσει ότι τόσο τα mushi όσο και οι άνθρωποι έχουν το ίδιο δικαίωμα ύπαρξης στη γη. Είναι μια συγκλονιστική σειρά και αν έπρεπε να κάνω μια λίστα με τα καλύτερα άνιμε που έχω δει μέχρι στιγμής τότε το mushishi θα φιγουράριζε στην πρώτη θέση.

Kara no Kyoukai – The Garden of Sinners – A Study in Murder (Part 1)

Η υπόθεση στα γρήγορα: Αύγουστος 1995. Μια χιονισμένη μέρα ο Mikiya συναντάει για πρώτη φορά τη Shiki. Αργότερα στην έναρξη της σχολικής χρονιάς την βλέπει στο πλήθος και της συστήνεται. Τη νύχτα καθώς η Shiki περιπλανιέται στους δρόμους, βρίσκει το παρατημένο πτώμα ενός ανθρώπου που έχει σκοτωθεί σε τροχαίο γεμάτο στα αίματα, γονατίζει και βάζει αίμα στα χείλια της, χαμογελώντας. Τις επόμενες μέρες μια σειρά από αποτρόπαια εγκλήματα μαστίζει την πόλη που προκαλούν το ενδιαφέρον του Mikiya.

Αφού τα άκουσα από τον αδερφό μου για το πρώτο μέρος (δεν του άρεσε προφανώς γιατί δεν κατάλαβε τίποτα- point!), ήρθε η ώρα για το δεύτερο μέρος. Ουσιαστικά η ιστορία ξεκινάει από δω όταν ο Mikiya πρωτογνωρίζει τη Shiki. Όλα επομένως φαίνονται μέσα από την αφελή ματιά του σε αυτή την ταινία και το πώς αποκτά εμμονή για ένα περίεργο κορίτσι με διχασμένη προσωπικότητα και δολοφονικές τάσεις. To Kara no Kyoukai είναι ένα λίγο διεστραμμένο love story (πες μας κάτι καινούργιο τα περισσότερα άνιμε έτσι είναι πάνω κάτω!). Αυτό που το διαφοροποιεί από τα άλλα είναι ο εκπληκτικός λυρικός τόνος της ατμόσφαιρας που κυριαρχεί παρά το γεγονός ότι κάθε ταινία είναι σκηνοθετημένη από διαφορετικό πρόσωπο και φυσικά οι μάχες. Αν και στο δεύτερο μέρος δεν υπάρχει καμία ιδιαίτερη μάχη όπως στο Overlooking View, το σασπένς και αυτή η αίσθηση απειλής που παραμονεύει σε κάθε κάδρο παραμένουν τα ίδια ακόμα και όταν πρόκειται για ήσυχες σκηνές όπως αυτή στο σχολείο στη βροχή. Να σημειώσω ότι γίνεται ακόμη πιο gore από το πρώτο μέρος με πραγματικά ενοχλητικές σκηνές.

...

Ok, ok... το ότι δεν γράφω συχνά τον τελευταίο καιρό δεν σημαίνει ότι δεν έχω δει τα κέρατα μου πάλι (αν και τελευταία δύσκολα βρίσκω κάτι που με κάνει και παθαίνω αμόκ). Τέλειωσα μια σειρά που είχα αφήσει στα 10 επεισόδια παλιά το Eureka 7 το οποίο είχε πλάκα αλλά ήταν κάπως φλύαρο. Είδα τη δεύτερη σεζόν του Darker Than Black και τα πήρα στο κρανίο γιατί το διαλύσανε τελείως αλλά περισσότερα σε εκτενέστερο κείμενο. Ελπίζω πάντως να έχει και τρίτη. Τέλειωσα επίσης το Clannad, την πρώτη σεζόν δηλαδή δεν αντέχω να βάλω και τη δεύτερη καπάκη, όχι άλλο σχολείο και παιδάκια για κάμποσο καιρό εκτός και αν πρόκειται για τρελή γελοιότητα όπως το Yamato Nadeshiko Shichi Henge (πόσο πιο χαμηλά θα πέσω άραγε;). Κατάφερα και είδα και δυο ταινίες, την Εξαφάνιση της Ηaruhi Suzumiya (επιτέλους, επιτέλους!) και το Toki o Kakeru Shōjo ή αλλιώς The Girl Who Leapt Through Time από τον συγγραφέα της Paprika. Και τα δύο αρκετά καλά και στην περιπτωση της Haruhi κατάλαβα γιατί μου αρέσει τόσο αυτή η σειρά με σχολείο παρά τις όποιες αδυναμίες της. Για την ώρα διακοπές με space opera με το Tytania ενώ έπιασα τον εαυτό μου σήμερα να γλυκοκοιτάζει πάλι το Brotherhood (και τα δύο πρώτα επεισόδια), χμμμ...

Kara No Kyoukai – The Garden of Sinners – Overlooking View

Η υπόθεση στα γρήγορα: Σεπτέμβριος 1998. Ο Mikiya επισκέπτεται τη Shiki και της φέρνει ένα παγωτό. Η Shiki ενοχλημένη του λέει ότι δεν της αρέσει και δεν το τρώει. Την επόμενη μέρα η Shiki και η Touko συζητάνε για μια σειρά από περίεργες αυτοκτονίες νεαρών μαθητριών που μαστίζουν την πόλη. Η Touko πιστεύει ότι τα κορίτσια δεν είχαν σκοπό να πεθάνουν. Το ίδιο βράδυ η Shiki πάει στην τοποθεσία που αυτοκτόνησαν, ένα εγκαταλελειμμένο συγκρότημα πολυκατοικιών για να ερευνήσει και ανακαλύπτει ένα ακόμη θύμα ενώ διακρίνει διάφορες φιγούρες που μοιάζουν να αιωρούνται πάνω από το κτίριο.

Η πρώτη από τις 7 ταινίες που βασίζονται στα εικονογραφημένα βιβλία του Kinoko Nasu. Ακολουθεί τη χρονολογική σειρά που έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία η οποία να τονίσω δεν είναι γραμμική. Στην ουσία η υπόθεση ξεκινάει από τη δεύτερη ταινία. Το Overlooking View είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος μια γενική εισαγωγή στον κόσμο του Kara No Kyoukai. Έχει πολύ αργό ρυθμό– θα έλεγα ότι έχει μηδαμινή δράση εκτός από το τέλος - και ρίχνει μια ματιά στους χαρακτήρες χωρίς να αποκαλύπτει πολλά για το παρελθόν τους, πιο πολύ αφήνει υπονοούμενα για την κατάσταση τους. Θα ήταν εύστοχος ο παραλληλισμός ότι εμείς ως  θεατές μοιάζουμε σαν τις φιγουρες που αιωρούνται πάνω από το κτίριο και κοιτάνε τους ήρωες από ψηλά. Με αυτό τον τρόπο όμως η Shiki μετατρέπεται σε ακόμη πιο επιβλητική παρουσία στη συνέχεια και ο Mikiya ακόμη πιο αποφασισμένος. Είναι πολύ λυρικά και όμορφα σκηνοθετημένο και ακριβώς επειδή κρατάει τα χαρτιά του κλειστά και σου δίνει μόνο μια ιδέα από το τι ακριβώς είναι η Shiki. Δεν φοβάται τις σκληρές σκηνές που σημαίνει έχει αρκετό αίμα. Θα έλεγα ότι είναι η ιδανική έναρξη μιας πολύ ενδιαφέρουσας ιστορίας. Το μόνο μείον είναι η αργή του εξέλιξη, θέλει υπομονή μέχρι να μπεις στο κλίμα του, το καταφέρνει όμως. Δεν ξέρω αν μπορεί να σταθεί μόνο του αλλά το ίδιο μπορώ να πω για όλες τις ταινίες της σειράς.

omg!

To Claymore είναι η επιτομή του πως γαμιέται μια ωραία σειρά στα 3 τελευταία επεισόδια. Αν το καλοσκεφτώ στα 5 τελευταία επεισόδια ή καλύτερα από τότε που κινήσανε για αυτή την ανούσια εκστρατεία στο Βορρά. Πολύ κρίμα γιατί ξεκίνησε μέτρια και όσο πήγαινε έφτιαχνε και μετά...καταντάει μια μεγάλη βαρετή φούσκα. Μακάρι να συνεχίζανε το στόρι του manga αν και γενικά είχε πολλά προβλήματα από την αρχή. Τέλοσπαντων, μένει να δω πως έχουν καταστρέψει και το Blade Of The Immortal. Τώρα που το σκέφτομαι είναι από τα λίγα manga που έχω διαβάσει. Το' χα παρατήσει σε ένα σημείο αλλά δεν θυμάμαι και πολλά για να πω την αλήθεια εκτός από τα σκουλίκια αν και το μόνο που ξέρω για το άνιμε είναι ότι δεν ακολουθεί την ιστορία που δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα είναι και κακό. Πάντως το σηκώνει η βδομάδα μάλλον με άνιμε της καταστροφής ή του ποταμιού ή της μπανανόφλουδας. Το Zettai Shounen έχει μείνει στην άκρη μέχρι νεοτέρας.    

Noein

Η υπόθεση στα γρήγορα: Ο Yuu και η φίλη του Haruka σκέφτονται να το σκάσουν από την πόλη που έχουν μεγαλώσει όταν συναντάνε τον Karasu που ισχυρίζεται ότι είναι μια εκδοχή του Yuu 15 χρόνια από το μέλλον όπου ένας βίαιος πόλεμος έχει ξεσπάσει μεταξύ δύο παράλληλων πραγματικοτήτων, της La’cryma ενός υποθετικού μέλλοντος της γης και της Sanghri-La μιας ακόμη παράλληλης διάστασης του κόσμου μας που σκοπό έχει να καταστρέψει το σύμπαν. Η μόνη ελπίδα για τους πολεμιστές της La’cryma είναι να βρουν το Dragon Torque (κυριολεκτική μετάφραση η στροφορμή του δράκου). Ο Karasu πιστεύει ότι η Haruka είναι το Dragon Torque και ορκίζεται να την προστατέψει αντί να την παραδώσει στη La’cryma. Στο μεταξύ ο Noein μια μυστηριώδη οντότητα από τη Sanghri-La την έχει βάλει επίσης στο στόχαστρο.

Δεν είμαι καθόλου φαν του The Vision of Escaflowne. Μάλιστα είναι από τις λιγότερο αγαπημένες μου σειρές. Η υπόθεση δεν με ενθουσίασε και βρήκα το τέλος πιεσμένο και κάπως άστοχο. Το αναφέρω εδώ επειδή το όνομα του Kazuki Akane δεν μου λέει απολύτως τίποτα Ο Kazuki Akane κρύβεται πίσω από το Noein - αργότερα είδα ότι έχει μπλεχτεί και στο Ergo Proxy. Το Noein όμως είναι διαφορετικό. Απέχει από τον fantasy κόσμο του Escaflowne ή τη cyberpunk αισθητική του Proxy και σίγουρα θα έλεγα ότι είναι η καλύτερη δουλειά του μέχρι στιγμής. Ξεχωρίζει από τον πειραματισμό στο σχέδιο μέχρι την πολυεπίπεδη υπόθεση.

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα ξεκινάει με ένα μπαμ! Μας βάζει στο ζουμί με μια φρενήρης μάχη και είναι απίστευτο με πόση γρηγοράδα περνάει η μία σκηνή μετά την άλλη σε σημείο που σε ζαλίζει η δεξιοτεχνία της σκηνοθεσίας. Με το που ξεπροβάλουν δε οι απόκοσμες πολεμικές μηχανές της Sanghri-La, το μυαλό σου έχει πάει βόλτα στο απέναντι τετράγωνο. Όποιος τις οραματίστηκε και τις σχεδίασε είναι ή ιδιοφυία ή ήταν από την επήρεια κάποιας απαγορευμένης ουσίας για να βγάλει αυτό το σουρεαλιστικό αριστουργηματικό σχέδιο στο χαρτί. Μοιάζει σαν να προέρχεται απευθείας από τα πιο περίεργα όνειρα.

Δεν θέλω να σταθώ στο πόσο το σενάριο έχει άπειρες αναφορές σε νόμους της κβαντικής φυσικής και σε διάφορες υποθέσεις για τους άπειρους χωροχρόνους και τα παράλληλα σύμπαντα που μπορεί να υπάρχουν. Ούτε στην ερμηνεία του νοείν σαν λέξης, ούτε το  πως φιλοσοφικά αγγίζει το κόσμο της σειράς. Για μένα η κύρια θεματική του παραμένει η απώλεια, είτε αυτό σημαίνει ανθρώπινη απώλεια είτε κάτι πιο αόριστο και το πώς επηρεάζει τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων. Δεν έχει εύκολο άνιμε και ανά στιγμές γίνεται αρκετά σκληρό όπως όταν μια ζοφερή εκδοχή της ζωής τόσο συμπαθητικών χαρακτήρων στο μέλλον. Το τέλος του με βάζει σε σκέψεις μέχρι και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Κρίνεται τόσο στο μυαλό του θεατή σαν αυτή τη σκηνή με την τρίχα στο Gattaca.

Σε μια προηγούμενη παρουσίαση μου για το Fantastic Children είχα γράψει ότι σε 4 χρόνια περίπου, Γιαπωνέζοι δημιουργοί κατάφεραν να παρουσιάσουν στο κοινό μια ακόμη καλύτερη σειρά επιστημονικής φαντασίας σε σύλληψη και αναφέρθηκα στο Noein. Τελικά είχα κάνει λάθος. Το Fantastic Children προβλήθηκε μόλις ένα χρόνο πριν το Noein. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι και τα δύο είναι άνιμε και από ότι φαίνεται τα κινούμενα σχέδια προχωράνε το είδος ένα βήμα παραπέρα αλλά αυτό δεν ίσχυε ήδη από τη δεκαετία του 80;

στα υπόψη

Αν περιμένω ένα άνιμε να δω σαν τρελή το επόμενο διάστημα είναι σίγουρα το Shiki. Άνιμε τρόμου με πανέμορφο όνομα, μια ηρωίδα με ροζ μαλλιά (μήπως τελικά πρέπει να δώσω μια ακόμη ευκαιρία στο Utena;) και από ότι φαίνεται αρκετές σφαγές. Μέχρι στιγμής υπάρχουν 19 επεισοδία εκεί πέρα έξω και 3 ακόμη απομένουν. Τη μόνη φορά που παρακολουθούσα καινούργιο επεισόδιο ανά βδομάδα online ήταν με το FMA: Brotherhood αλλά με είχε πιάσει τόσο πολύ ανυπομονήσια που ξενύχταγα περιμένοντας να περάσουν τους αγγλικούς υπότιτλους στα "ωμά" για να το μεταφράσω και κυριολεκτικά. Ορισμένα επεισόδια τα έβλεπα στα γιαπωνέζικα χωρίς να καταλαβαίνω χριστό. Αγωνιώδεις και ιστορικές μέρες, τις οποίες δεν θέλω να ξαναπεναλάβω! Η αγωνία με σκοτώνει ειδικά στα άνιμε. Είναι ένας παραπάνω λόγος γιατί τα βλέπω όλα ετεροχρονισμένα οποτέ υπομονή. 

τώρα

Το Amatsuki έληξε άδοξα πάνω που άρχιζε να αποκτάει ενδιαφέρον από ότι διάβασα επειδή ένας από τους δημιουργούς μπλέχτηκε σε ένα σκάνδαλο για ναρκωτικά whatever.... Δεν μου φαίνεται και παράξενο μιας και είχε αναφορές στην κατανάλωση οπίου αλλά μπορεί να υπήρχαν ήδη λόγω manga. Και μιας και αναφέραμε ναρκωτικά τελείωσα αυτές τις μέρες και το Kara No Kyoukai - The Garden of Sinners. Εξαίρετο!! Είδα τα πρώτα επεισόδια του Zettai Shounen αλλά σκέφτομαι να ξαναπιάσω το Cowboy Bebop. Ναι, δεν το χω ολοκληρώσει - τι ξεδιάντροπη που είμαι!! χε, χε!

Darker Than Black

Η υπόθεση στα γρήγορα (ας πούμε): Η ιστορία διαδραματίζεται στο Τόκιο όπου η Hell’s Gate, μια τεράστια πύλη χωρίζει την μισή πόλη από μια μυστηριώδη και αφύσικη περιοχή. Σαν αποτέλεσμα το φυσικό περιβάλλον έχει αλλάξει. Ο ουρανός έχει τροποποιηθεί και τα αστέρια έχουν εξαφανιστεί. Τη θέση τους έχουν πάρει ψεύτικα αστέρια ενώ ο κόσμος αγνοεί ότι παράλληλα εμφανίστηκαν άνθρωποι με υπερφυσικές δυνάμεις. Κάθε αστέρι αντιπροσωπεύει έναν Ανάδοχο δηλ. ένα άτομο με μια συγκεκριμένη υπερφυσική ικανότητα που όμως έχει χάσει την ανθρωπιά του έναντι της εκλογίκευσης ταμπού καταστάσεων. Ένας Ανάδοχος όταν χρησιμοποιεί τη δύναμη του πρέπει να πληρώσει ένα τίμημα όπως το να τρώει ένα συγκεκριμένο φαγητό ή να αυτοτραυματίζεται στο πιο ακραίο ή να κάνει ανούσια πράγματα. Διάφορα έθνη και οργανισμοί χρησιμοποιούν τους Ανάδοχους ως κατάσκοπους και δολοφόνους.  Ο Hei ένας Κινέζος Ανάδοχος προσπαθεί να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από την εξαφάνιση της αδερφής του, δουλεύοντας για ένα μυστηριώδη και παντοδύναμο οργανισμό με το όνομα Syndicate.

Αυτό που μου άρεσε στο Darker Than Black πέρα από τη σεναριακή πρωτοτυπία του ήταν ο ρυθμός του. Αν ένα άνιμε έχει βάσεις να γυριστεί με πραγματικούς ηθοποιούς στη μικρή οθόνη τότε δεν νομίζω ότι χρειάζεται και πολύ σκέψη, τουλάχιστον η δική μου ψήφος πάει σε αυτό. Δύο επεισόδια του κάνουν άνετα ένα επεισόδιο 50 λεπτών με τα storyline και τους guest χαρακτήρες πλήρως ανεπτυγμένους μέχρι το τέλος. Θα τολμούσα να πω ότι μου θύμισε το αδικοχαμένο Dark Angel. Όταν εισάγει τους ήρωες οι συγκρίσεις με Cowboy Bebop είναι αναπόφευκτες αλλά από το τρίτο επεισόδιο και μετά απομακρύνεται κατά πολύ. Κάπου στη μέση μετά φρίκης συνειδητοποίησα ότι τείνει να γίνει κάτι σαν το Phantom αλλά ευτυχώς οι τύποι στη Bones ξέρουν τι κάνουν, πράγμα που με ώθησε να ψάξω και άλλες δουλειές τους και διαπίστωσα ότι είναι το ίδιο στούντιο με το Fullmetal Alchemist. Αυτό εξήγησε και το γεγονός ότι το animation μου φάνηκε γνωστό. Βρήκα εξαιρετικά τα επεισόδια που εξηγούσαν το παρελθόν των side characters και φυσικά το ότι υπάρχει δεύτερη σεζόν ήταν κάτι που με χαροποίησε δεόντως.

supernatural

...

Νομίζω την προηγούμενη βδομάδα έχω κάνει ρεκόρ θέασης σειρών - ο αρκετός ελεύθερος χρόνος γαρ. Τελείωσα το Pandora Hearts, τις πρώτες σεζόν των Darker Than Black και Birdy The Mighty Decode, όπως και το Ergo Proxy. Τέσσερις που μου ακούγεται λίγο τρομακτικό για να πω την αλήθεια. Δεν ξέρω πότε θα προλάβω να γράψω για όλα αυτά και τουλάχιστον για το Darker Than Black και το Ergo Proxy είναι και αρκετά αυτά που θέλω να πω. Προς το παρόν, προς ολοταχώς για το Amatsuki!! 

retrospective

Αν έπρεπε να κάνω ένα τοπ 3 από τα όσα είδα τους 3 μήνες που δεν γράφω στο μπλογκ τότε η τριάδα μου θα είχε ως εξής: καλύτερο άνιμε ήταν με διαφορά το Strange Dawn, ένα παρανοικό σενάριο που ακόμη και τώρα που το σκέφτομαι με κάνει και ανατριχιάζω με απίστευτη εικονογράφιση που όπως γράφει το αγαπημένο μου ανιμομπλογκ κάνει το σύμπαν το οποίο περιγράφει να φαίνεται και να αισθάνεται αληθινό. Στο νούμερο 2 θα έβαζα το Berserk γιατί είναι η ουσία του κωλοπαιδισμού, δεν δείχνει κανένα σεβασμό προς το θεατή και είναι από τα πιο αιρετικά πράγματα έχω δει στη μικρή οθόνη. Τέλος στο νούμερο  τρία αμφιταλαντεύομαι ακόμη και τώρα μεταξύ του Dennou Coil  ορισμένα επεισοδία τα θεωρώ ιδιοφυιή σε μια σειρά τόσο παιδική και του Seirei No Moribito. Απέχω μακρά από έναν φαν του fantasy είδους αλλά τελικά θα διάλεγα το Seirei No Moribito για κάτι που λέει η ηρωίδα στην αρχή.  

Berzerk

Φαν του manga δεν ήμουν ποτέ, μάλιστα και μόνο στο άκουσμα του μου φαινόταν πολύ ματσό, αδιάφορο και fantasy για τα γούστα μου. Έτσι το πέρασα στο ντούκου σαν ανάγνωσμα συν του ότι σπάνια διαβάζω manga. Μια κριτική που πέτυχα και αναφερόταν για τη βία στο Shiguiri σε συγκρίση με το Berserk με έκανε να το προσέξω και δεν το μετάνοιωσα. Το Berserk ξεκινά σαν μεσαιωνική περιπέτεια στυλ Flesh and Blood και καταλήγει σαν το Hellraiser. Αν σου αρέσουν αυτά τα είδη τότε τα συνδυάζει με ιδιοφυή τρόπο. Στη μέση βέβαια πέφτει μπόλικο συναίσθημα και αυτό βασικά είναι που το κάνει μοναδικό γιατί δένεσαι με τους ήρωες από κει που δεν το περιμένεις αφού έχεις φάει στη μάπα άπειρες μάχες, σκοτωμούς και αίματα. Με τα δύο τελευταία επεισόδια βέβαια σου  ξεριζώνει την καρδιά και την πετάει ανελέητα στα σκουπίδια. Πέρα από αυτο σε κάνει να αναζητάς λυσσαλέα τους τόμους του Kentaro Miura γιατί στην ουσία δεν τελειώνει. Ελπίζω οι φήμες για μια καινούργια σειρά να μην είναι απλά φούμαρα γιατί τότε θα μιλάμε για το τηλεοπτικό γεγονός της χρονιάς αν όντως το γυρίσουν σελίδα σελίδα όπως το FMA: Brotherhood. Μετράει και το αξέχαστο σκορ από τo Susumu Hirasawa, ίσως το καλύτερο που έχω ακούσει σε άνιμε όλο αυτό το διάστημα.

Baccano!

Το Baccano πετυχαίνει άψογα αυτό που κατά την άποψη μου σειρές με άπειρους χαρακτήρες και χρονικά φλάσμπακ - το μυαλό μου πάει κατευθείαν στο Mouryou Νo Hako -είναι δύσκολο να καταφέρουν και το κάνει επειδή δεν παίρνει και πολύ τον εαυτό του στα σοβαρά. Στην αρχή είναι τελείως ακαταλαβίστικο αλλά γίνεται τόσο fun όταν αρχίζεις και συγχρονίζεσαι με το ρυθμό του που καταλήγει απολαυστικό. Αλλά όταν μιλάμε για πολλούς χαρακτήρες, μιλάμε για πολλούς χαρακτήρες. Η ιστορία τοποθετείται στη Αμερική της ποτοαπαγόρευσης ή κάπου εκεί γύρω.

Dennou Coil

Δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο πολύ το Dennou Coil μιας και δεν τα πάω πολύ καλά με το cyberpunk από το οποίο δανείζεται αρκετά στοιχεία. Επίσης βαριέμαι τα άνιμε με σχολείο και πιτσιρίκια γιατί χρησιμοποιούν αρκετά μελοδραματικά κλισέ όσον αφορά την υπόθεση. Αν και έχει διάφορα ψευγάδια το Dennou Coil απέχει πολύ από τα συνηθισμένα του είδους. Ορισμένα επεισόδια είναι απλά αδιανόητα όπως αυτό που όλοι οι μικροί ήρωες βγάζουν γένια ή πολλές φορές μικρές λεπτομέρειες το ανεβάζουν ένα πήχη παραπάνω. Το κυριότερο όμως ατού του έγκειται στο γεγονός ότι στο σύμπαν της εικονικής πραγματικότητας που σε εισάγει φαντάζει έντονα πιθανό να συμβεί στο μέλλον και είχα καιρό να πέσω σε τόσο έξυπνο παιδικό άνιμε που δεν είναι καθόλου παιδικό τελικά αλλά επιστημονική φαντασία για όλη την οικογένεια δοσμένη με τον πιο άμεσο, διασκεδαστικό τρόπο.

Figure 17 - Tsubasa & Hikaru

To Figure 17 το συμπεριλαμβάνω σε αυτή τη λίστα γιατί θέλω να γράψω κάποια πράγματα που δεν θα μου δωθεί άλλη ευκαιρία να τα αναφέρω. Καταρχήν δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε, αν δεν θεωρούνταν επιστημονική φαντασία, θα το είχα αφήσει σε χειμερία νάρκη όπως έκανα με την πρώτη σεζόν του Clannad που την παράτησα στη μέση για την ίδια πάνω κάτω αιτία. Ο δεύτερος λόγος που δεν το έκανα αυτό ήταν επειδή ήμουν περίεργη να δω πως ακριβώς θα χειρίζονταν οι δημιουργοί του τον χρόνο του κάθε επεισοδίου. Αυτό που το διαφοροποιεί από τα άλλα άνιμε είναι ότι κάθε επεισόδιο του διαρκεί γύρω στα 50 λεπτά, σχεδόν διπλάσιο χρόνο δηλαδή από ένα στάνταρ άνιμε επεισόδιο των 24 λεπτών. Δυστυχώς αυτή η χρονική διαφορά είναι και το κυριότερο μειονέκτημα του -ρυθμός για ύπνο - συν το γεγονός ότι τείνει να είναι περισσότερο κοινωνικό με όλα τα μελοδραματικά κλισέ που μπορεί κάποιος να φανταστεί. Εν ολίγοις πάλι μια από τα ίδια για σχολείο, παιδιά κλπ.



The Twelve Kingdoms

Ο κόσμος που δημιουργεί το Twelve Kingdoms πρέπει να ομολογήσω ότι είναι εντυπωσιακός με όλες τις πολιτικές σχέσεις μεταξύ των βασιλείων και των διαφορετικών χαρακτήρων που εμφανίζονται σε αυτά. Η εξέλιξη των ηρώων είναι αρκετά δουλεμένη και γενικά το παρακολουθείς αβίαστα και με αμείωτο ενδιαφέρον μέχρι ένα σημείο. Στα τελευταία επεισόδια καταντάει λίγο κουραστικό και προβλέψιμο, η ψυχρότητα που βγάζουν οι χαρακτήρες επίσης δεν το βοηθάει καθόλου. Όπως δεν το βοηθάει όταν ένα από τα καλύτερα story arcs του κόβεται απότομα. Πάντως άνετα θα έβλεπα τη συνέχεια κάτι που δεν νομίζω ότι είναι εφικτό. Κρίμα!

Strange Dawn

Γιατί προτιμώ το Strange Dawn περισσότερο από άλλα fantasy ή ακόμη και sci-fi σειρές; Απλούστατα επειδή οι χαρακτήρες του μέχρι το τελευταίο επεισόδιο παραμένουν αληθοφανείς ακόμη και τα νανάκια. Όχι ότι υστερεί το Twelve Kingdoms σε φαντασία π.χ. αλλά στο Strange Dawn διαφέρει ο τρόπος που σου παρουσιάζουν ένα καινούργιο κόσμο. Θα επιμείνω ότι μια σειρά κρίνεται στις λεπτομέρειες. Μαθαίνεις το φανταστικό σύμπαν του μέσα από την καθημερινή ζωή των ηρώων, τα έθιμα τους, τις δοξασίες τους ακόμη και τις χειρονομίες. Δεν γίνονται απόκοσμοι ποτέ ούτε υπηρετούν κάποιο απώτερο σκοπό, ακόμη και τα διλλήματα που αντιμετωπίζουν είναι απόλυτα εναρμονισμένα με το περιβάλλον που ζουν για να μην αναφέρω ότι οι δυο μαθήτριες είναι πραγματικές μαθήτριες δηλαδή 15χρονες. Δεν μεταμορφώνονται σε κάτι διαφορετικό στην πορεία. Και φυσικά αξεπέραστα είναι τα commentary που κάνουν στα προσεχώς του επόμενου επεισοδίου. Να τονίσω ότι παρά τα νανάκια και το παιδικό σκίτσο, δεν γίνεται ούτε κατά διάνοια χαζοχαρούμενη. 

Seirei No Moribito

Η συγκίνηση που σου δημιουργεί το Seirei No Moribito είναι απολύτως φυσιολογική. Από τα λίγα άνιμε που κοιτάει βαθιά μέσα στους ήρωες του. Κατά τη διάρκεια του μαθαίνεις το παρελθόν τους  και το τι τους κάνει να είναι αυτό που είναι και για ποιο λόγο συμπεριφέρονται έτσι όπως συμπεριφέρονται. Η Balsa είναι από τους πιο δυνατούς χαρακτήρες που έχω συναντήσει μέχρι στιγμής.  Το animation του είναι εκπληκτικό. Αν κάποιος θέλει να ξεκινήσει να βλέπει άνιμε τότε νομίζω ότι είναι η πιο πετυχημένη επιλογή. Συνδυάζει την περιπέτεια, την κωμωδία, το δράμα, την φαντασία με τον καλύτερο τρόπο. 

Hi No Tori

Το Hi No Tori το είδα όλο στο yutube. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να το πετύχεις διαφορετικά. Μικρές ιστορίες που συνήθως ολοκληρώνονται σε δύο επεισόδια με κοινό άξονα το μυθικό πουλί Φοίνικα. Αποτελούν φόρο τιμής στον Osamu Tezuka - κάτι σαν τον Walt Disney της Ιαπωνίας. Μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες που έχουν σχέση με τη μυθολογία και όλες τις προεκτάσεις για το νόημα της ζωής. Το συγκεκριμένο είναι πολύ καλοφτιαγμένο. Το animation αλλάζει από ιστορία σε ιστορία με μόνο ένα κοινό χαρακτήρα και τον Φοίνικα να παραμένουν οι ίδιοι σχεδιαστικά. Μου θύμισε παλιότερες εποχές του '80 κυρίως όταν νοίκιαζα στα βίντεοκλαμπ το Robotech και για ένα περίεργο λόγο γαλλικά κινούμενα σχέδια.

Mermaid's Forest

Την ίδια θεματική ακριβώς με το Hi no tori. Άμα φας κρέας γοργόνας - αντί το αίμα του φοίνικα - αποκτάς αθανασία. Και αυτό στηρίζεται στη μυθολογία και στο ιαπωνικό φολκλόρ με μια τεράστια διαφορά. Είναι πολύ πιο σκοτεινό και βίαιο για να μην αναφέρω ότι έχει και κανιβαλιστικές προεκτάσεις - ορίστε το ανέφερα. Από ότι διαβάζω τα manga ήταν ακόμη πιο βίαια και κατέβασαν τους τόνους λίγο στη σειρά. Το μόνο μείον του είναι ότι τελειώνει κάπως απότομα δηλαδή θα μπορούσε να ήταν άνετα 24 επεισόδια αντί για 13. Τέλος πάντως έχει.

Μoryou Νo Ηako

Το βασικό πρόβλημα που έχω με το Moryou No Hako δεν είναι ότι έχει πολλούς χαρακτήρες - το Baccano! είχε περισσότερους - απλά έχει μια μη γραμμική αφήγηση που σου αλλάζει την πίστη μέχρι να καταλάβεις τι στο καλό συμβαίνει και σε πια ακριβώς χρονική στιγμή αναφέρεται. Πολύ φλασμπακ και με κακό τρόπο. Αρχίζεις και παίρνεις μια ιδέα από τη μέση και πέρα για το που το πάει σε σημείο που καταντάει βαρετό. Πολύ μυστηριώδες μυστήριο δηλαδή που μέχρι το τέλος τα χεις καταλάβει όλα. Έχει όμως και τα καλά του, το animation και εντυπωσιακές εικόνες. Πιστέψτε δεν ξεκινούν πολλά άνιμε με ένα κουτί που όταν ανοίγει βλέπεις ένα γυναικείο κεφάλι ανάμεσα σε λουλούδια που τραγουδάει .

Pandora Hearts

Έχει ένα κόσμο που είναι βασισμένο στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και του Μέσα στον Καθρέφτη οπότε δεν μπορώ με καμία κυβέρνηση να είμαι αντικειμενική. Είναι και τόσο cheesy που δεν μπορείς να του αντισταθείς. Θεωρώ κορυφαία στιγμή όταν μεθάνε όλοι και γίνεται αλαλούμ με το να αντιδρούν ακόμη πιο υπερβολικά. Γενικά είναι πολύ φλυαρό αλλά σώζεται από τη μετριότητα με σωστό κωμικό timing. Από την άλλη είναι τόσο φιλόδοξο που θα ήθελε να είναι FMA:Brotherhood. Δεν το καταφέρνεί αλλά όταν κάτι σου φτιάχνει τη διάθεση δεν χρειάζεται κιόλας.

 

Ghost Hound

Όταν ξεκινάει το  Ghost Hound έχεις μεγάλες προσδοκίες. Αβανταδόρικη υπόθεση, βαρβάτο μυστήριο. Έμαθα τόσα πολλά για ψυχολογία που δεν θα τα μάθαινα αν πήγαινα σε 10 σεμινάρια. Οι προσδοκίες εξανεμίζονται όταν δίνει τόσο απλοϊκή κατάληξη σε ένα story arc που σε προετοίμαζε από την αρχή ότι θα χαλάσει κόσμο. Τέσπα τίποτα ουσιαστικό δεν συμβαίνει αλλά δεν απογοητεύτηκα  κιόλας. Παραμένει ενδιαφέρον μέχρι τέλους μιας και αγγίζει επιστημονικά υπερφυσικά θέματα όπως και μας δείχνει μια ματιά από τον κόσμο των αιρέσεων στην Ιαπωνία.

Phantom - Requiem For The Phantom

Δεν ξέρω είναι γενικά έτσι οι υποθέσεις όσων άνιμε προέρχονται από visual novels κοινώς βιντεοπαιχνίδια; Αν κρίνω και από το Clannad, το στόρι πάει ως εξής: μοναχικός όμορφος νέος ξαφνικά  μπλεκει σε περίεργες καταστάσεις και στο στόχαστρο όλων των γυναικών του πλανήτη χωρίς λόγο και αιτία. Γιατί αν η σχέση τουτουνού του μορφονιού με την Ein π.χ είναι απολύτως δικαιολογημένη, η μετέπειτα συνέχεια είναι το χάος το ίδιο με ένα ανούσιο μελόδραμα και δήθεν τραγικότητα να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια όλων. Κατά τ' άλλα το χα ξαναγράψει πολύ σέξι σειρά.

back

Στους 2μιση περίπου μήνες που λείπω και  έχει αρχίζει να σκονίζεται τούτο το μπλογκ έχω καταφέρει να δω 11 σειρές ολοκληρωμένες και άλλες τόσες που είναι standby και περιμένουν να τις τελειώσω. Το βασικό πρόβλημα με τα άνιμε τελικά δεν είναι τι δεν σου αρέσει αλλά τι σου αρέσει πολύ. Πάντα βλέπεις κάτι ουάου πως το έκαναν αυτό και μένεις μαλάκας μέχρι να ξεκινήσεις  την επόμενη σειρά που μπορεί να σε αφήσει ακόμη περισσότερο μαλάκα.  Αυτό  ακριβώς το στοιχείο έκπληξης είναι που τα κάνει μοναδικές τηλεοπτικές εμπειρίες! Προς το παρόν ξεκίνησα το Pandora Hearts

Busy, busy, busy

Αν και δυο βδομάδες τώρα από το τρέξιμο δεν έχω προλάβει να γράψω τίποτα, άντεξα και είδα όμως ολόκληρο το Figure 17 ένα κοινωνικό επιστημονικής φαντασίας (ίσως δημιουργεί και καινούργιο είδος) που κυλάει με πολύ αργό ρυθμό. Τα επεισόδια του παραδόξως αντί για 24 λεπτά, διαρκούν περίπου μια ώρα. Το highlight όμως της εβδομάδας είναι το Requiem for the Phantom, μια ενήλικη μαφιόζικη περιπέτεια με πρωταγωνιστές δύο δολοφόνους. Πολύ δυνατή ιστορία και ακαταμάχητα σέξι, έχει έναν απίστευτο γυναικείο χαρακτήρα που στοιχειώνει ολόκληρη τη σειρά αλλά περισσότερα στο μέλλον…

Fantastic Children

Η υπόθεση στα γρήγορα: Μια ομάδα από αινιγματικά παιδιά με άσπρα μαλλιά και γαλάζια μάτια που δεν γερνούν ποτέ και μοιάζουν να έχουν υπερφυσικές δυνάμεις ψάχνουν ανά τους αιώνες ένα κορίτσι με μόνο στοιχείο την εικόνα μιας ημησέληνου. Στο έτος 2012 ένα υπερκινητικό αγόρι ο Thoma πρόκειται να μπλεχτεί σε ένα μυστήριο εκατοντάδων χρόνων.

Παρακολουθώντας το Fantastic Children μου ήρθε αρκετές φορές στο μυαλό το Noein και το πόσο μέσα στα 4 χρόνια  τελικά είναι μόνο 1 χρόνος διαφοράς που έχουν το ένα με το άλλο έχει προχωρήσει το είδος της επιστημονικής φαντασίας και το πόσο οι υποθέσεις έχουν εξελιχθεί όσον αφορά τα χρονικά πλαίσια ενός ολιγόλεπτου επεισοδίου. Εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι στην περίπτωση του Fantastic Children, κάθε επεισόδιο ήταν τόσο πλούσιο σε ιδέες και πλοκή που έδινε την αίσθηση ότι διαρκούσε μπορεί και παραπάνω από μια ώρα και όχι μόνο 24 λεπτά.

Ξεκινάει σαν θρίλερ μυστηρίου με αναφορές στο Village of the Damned της δεκαετίας του 60,– που πολύ εύστοχα διάβασα στο anime.gr να το συγκρίνουν. Τα πρώτα 13 επεισόδια – από τα 26 συνολικά - μέχρι να αποκαλυφθεί η αληθινή ταυτότητα των παιδιών δημιουργούν μια μουντή και απειλητική ατμόσφαιρα που σε κρατάει κολλημένο στην καρέκλα. Από κει και πέρα όταν αρχίζουν οι εξηγήσεις η σειρά παίρνει εντελώς διαφορετική τροπή και μετατρέπεται σε space opera με ανεκπλήρωτους έρωτες και αποτυχημένα επιστημονικά πειράματα.

Με τι στιγμή όμως που γίνεται space opera, εύλογα περίμενα το κέντρο βάρους να πέσει σε ένα ανούσιο ρομάντζο με μελοδραματισμούς του κώλου από ήρωες που δεν υποφέρονται γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο*. Καταστάσεις που σιχαίνομαι να βλέπω και θα με έβρισκε αυτή η στιγμή να γράφω για την ανωτερότητα του Noein στο πως χειρίζεται τους χαρακτήρες του ως υπόδειγμα sci-fi σεναρίου.

Προς το τέλος το Fantastic Children πίστευα ότι δεν θα ξεφύγει από τη συνηθισμένη κλαψομούνικη παγίδα, με ένα περίεργο τρόπο απομακρύνεται αν και φανερά δημιουργεί τέτοιες προθέσεις. Τα υποσχόμενα twists είναι αυτά που πρέπει να είναι και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για αρνητικές αντιδράσεις.

Το μόνο πραγματικό μείον της σειράς είναι ότι εισάγει αρκετούς χαρακτήρες που κρέμονται στον αέρα χωρίς ουσιαστική κατάληξη. Το σχέδιο επίσης ξαφνιάζει, πολύ απλό, παιδικό και ρετρό θα έλεγα, λες και δεν έχει γίνει το 2004 αλλά 20 χρόνια πριν, λειτουργεί όμως υπέρ.

*Για να το κάνω και πιο λιανά στο διάολο η τύχη της Tina όταν υπάρχουν τόσο επικοί χαρακτήρες όπως ο Agi, η Flow και ο Thoma που γεμίζουν την οθόνη με μια έντονη υπαρξιακή αγωνία.

Bokurano

Η υπόθεση στα γρήγορα: Σε μια θερινή κατασκήνωση ένας μυστηριώδης ξένος πείθει 15 παιδιά να λάβουν μέρος σε ένα περίεργο παιχνίδι. Πρέπει να πιλοτάρουν ένα τεράστιο ρομπότ και να προστατεύσουν τη Γη από εξωγήινους εισβολείς με ένα τεράστιο τίμημα που αγνοούν αρχικά. Την ίδια τους τη ζωή.

Υποθέτω ότι αυτό το blog δεν θα υπήρχε αν μια μοιραία μέρα δεν αποφάσιζα να παρακολουθήσω το Bokurano. Ο περιβόητος Mohiro Kitoh που έχει φτιάξει το manga κινείται αρκετά μακριά από τις συνήθεις mecha υποθέσεις τύπου αγόρι συναντάει περίεργο κορίτσι ή vice versa, αγόρι πιλοτάρει ένα τεράστιο ρομπότ, σώζει τον πλανήτη, παίρνει το κορίτσι και μερικοί side characters πεθαίνουν κατά τη διάρκεια.

Τέσσερις μήνες μετά, ακόμη το σκέφτομαι, όχι σαν ένα ζοφερό άνιμε που σου γαμάει την ψυχολογία με την βαριά θεματολογία του γιατί όπως και να το κάνουμε ξέρεις την κατάληξη από την αρχή και δεν είναι και ότι καλύτερο. Με μηδέν διάθεση για κανενός είδους spoiler ένα παιδί σε κάθε επεισόδιο πρέπει να πεθάνει για να σωθεί η γη και γινόμαστε μάρτυρες των τελευταίων ωρών/ημερών της ζωής του. Αυτό συμβαίνει από το πρώτο επεισόδιο.

Οι ήρωες του δεν έχουν καμιά υπερφυσική δύναμη, είναι παιδιά της διπλανής πόρτας που μπλέκουν σε μια εξωπραγματική κατάσταση και πρέπει να αποφασίσουν σιωπηλά το μέλλον της ανθρωπότητας μην έχοντας άλλη επιλογή και αντιμετωπίζοντας τεράστια ηθικά διλλήματα και προσωπικά προβλήματα. Είναι εντυπωσιακό πως ο Kitoh - σε παρένθεση γιατί είναι ο πραγματικός αυτουργός αυτής της τρελής ιστορίας -  προβληματίζει συνέχεια τον θεατή χωρίς να ξεφεύγει ούτε λεπτό από την πραγματική ουσία, τους μικρούς του πρωταγωνιστές και όχι την πολιτική ή τα φιλοσοφικά ερωτήματα που προκύπτουν. Η τελική αίσθηση που σου μένει είναι καθημερινές μικρές στιγμές ευτυχίας των χαρακτήρων σα να γιορτάζει τη ζωή περισσότερο από κάθε τι άλλο.

Για την ιστορία, δεν είναι το πιο αξιαγάπητο manga/anime του κόσμου και η πιο οξεία κριτική που έλαβε, έγινε από τον ίδιο τον σκηνοθέτη του που δήλωσε ευθαρσώς ότι το μισεί για προφανείς λόγους. Μάλιστα διέδιδε ότι θα κάνει πολλές αλλαγές κάτι που τελικά δεν ήταν αλήθεια. Το manga μάλιστα έχει υποστεί τρελό editing στην αγγλική έκδοση του με πολλές σελίδες να απουσιάζουν λόγω της σκληρής και βίαιης θεματολογίας τους και τις γερές δόσεις γυμνού.

At the moment

Πάπαλα για τα .hack//sign και Kaiba με ανάμεικτα συναισθήματα και για τα δύο, αυτή την εποχή βλέπω τα Shion no ou και Eureka 7. Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα με το Eureka 7 που αν και το βρήκα αρκετά διασκεδαστικό, από τη στιγμή που δοκίμασα το πρώτο επεισόδιο του Shion no ou, καταναλώνει πλέον τον περισσότερο χρόνο μου μπροστά στον υπολογιστή. Ο λόγος που κάνω αυτά τα μικρά ποστ είναι καθαρά προσωπικός.  Με βοηθάει να μην χάνω επαφή με αυτά που βλέπω, κυρίως όταν τελειώνω 2 με 3 σειρές την εβδομάδα!

currently watching

Για να ελαφρύνουμε λίγο την ατμόσφαιρα, επιστροφή στα φουτουριστικά ψυχοδράματα ο επόμενος γύρος έχει .hack//sign και Kaiba. Το .hack//sign, έχοντας δει τα 3 πρώτα επεισόδια το θεωρώ αρκετά ενοχλητικό, ειδικά όταν ο Tsukasa είναι τόσο αντιπαθητικός ήρωας. Σαν ιδέα τη βρίσκω αρκετά ενδιαφέρουσα αν αναλογιστεί κανείς ότι το έφτιαξαν το 2002 οπότε θα δείξει στη συνέχεια. Στον αντίποδα το Kaiba με το ίδιο μοτίβο ενός αγοριού που έχει χάσει τη μνήμη του σε ένα περίεργο κόσμο, είναι ακόμη πιο φευγάτο με ένα απίστευτο animation που σε αφήνει να κοιτάς σαν ηλίθιος την οθόνη!

Monster

Η υπόθεση στα γρήγορα: Ο Δρ. Κένζο Τένμα είναι ένας νεαρός και φιλόδοξος ιάπωνας νευροχειρούργος στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας.  Ένα μοιραίο βράδυ αδιαφορώντας για την πολιτική και τις πιέσεις του νοσοκομείου που εργάζεται αποφασίζει να χειρουργήσει ένα αγόρι που πυροβολήθηκε στο κεφάλι αντί το δήμαρχο της πόλης με αποτέλεσμα να χάσει την καριέρα του και την αρραβωνιαστικιά του. Λίγο καιρό αργότερα μυστηριώδεις δολοφονίες συμβαίνουν στη δουλειά του που τον επαναφέρουν στην παλιά του θέση ενώ το αγόρι με τη δίδυμη αδερφή του εξαφανίζονται. Εννιά χρόνια μετά έρχεται αντιμέτωπος με την απόφαση του και μια τερατώδη αλήθεια που δεν φαντάζονταν ποτέ.

Είναι σπάνιο να συναντάς μια σειρά που ξεπερνά το είδος της, πόσο μάλλον όταν αυτή πρόκειται για άνιμε. Μια τέτοια σειρά είναι το Monster. Έξοχο ψυχολογικό θρίλερ, βασισμένο στο ομώνυμο manga του Naoki Urasawa που έξυπνα τοποθετεί τη δράση στην Γερμανία πριν και μετά την πτώση του τοίχους. Η δαιδαλώδης υπόθεση του, ένα συνεχόμενο εφιαλτικό παραμύθι, σου γνωρίζει μια σειρά από αξιομνημόνευτους χαρακτήρες που αμφιταλαντεύονται σε μια διαρκή μάχη ανάμεσα στο καλό ή το κακό σε όλη τη διάρκεια της.

Από την ιατρική ηθική και την οδύσσεια του Tenma, τους ψυχρούς υπολογισμούς του Επιθεωρητή Runge μέχρι και το σκοτεινό παρελθόν της Nina ή την κακομαθημένη ανατροφή της Eva, όλοι με προσωπικούς δαίμονες να παλέψουν και να ανακαλύψουν τι τους κάνει ανθρώπους έναντι στoν απόκοσμο μηδενισμό του Johann. Και η αλήθεια είναι ότι ο Urasawa έχει κάνει θαύματα με τη δημιουργία του Johann. Μια απειλητική και σχεδόν σατανική δύναμη που στα 20 πρώτα επεισόδια παραμένει αόρατη λες και ανήκει στο υπερφυσικό και στοιχειώνει τη ζωή του ήρωα από μακριά ώσπου να εμφανιστεί ξαφνικά με τη μορφή ενός ήρεμου αγγελικής όψης νεαρού –ποιος θα μπορούσε να τον παίξει άραγε σε μια επερχόμενη κινηματογραφική μεταφορά; – απέχει μακριά από ένα άλλον Λέκτερ ή διάφορους κακούς που έχουμε συνηθίσει. Με ελάχιστες αλλά επιβλητικές εμφανίσεις σε όλη τη διάρκεια της σειράς παραμένει αινιγματικός και επιδρά καταλυτικά όσους τον συναντούν σα να είμαι μέρος μιας ακόμη μεγαλύτερης εικόνας. Για να μην επιμείνω μόνο όμως στον Johann πάντα πίστευα ότι χρειάζεται ένα τέρας για να αναμετρηθεί ισάξια ένα άλλο τέρας και ο Runge ταιριάζει απόλυτα σε αυτό το χαρακτηρισμό έως ένα σημείο.

Από τους τίτλους της αρχής μέχρι τους τίτλους του τέλους, ο τόνος είναι σοβαρός με τα μουντά και γκρι χρώματα να εντείνουν την ατμόσφαιρα της σειράς – δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερα γραφικά μιας και το στιλ θα λειτουργούσε εις βάρος της ιστορίας. Στα 74 επεισόδια του διάβασα ότι ο σκηνοθέτης ακολουθεί καρέ, καρέ το manga, κρατώντας αυτούσιους τους διαλόγους. Κατά την άποψη μου όμως είναι καλύτερο να τη δει κανείς αποσπασματικά με απαραίτητες διακοπές ανάμεσα στα επεισόδια και όχι μονοκοπανιά γιατί συχνά η μαύρη θεματολογία του και ο αργός ρυθμός του γίνονται κάπως βαριά στη χώνεψη. Κάποια στιγμή νόμισα ότι η παρουσία καινούργιων προσώπων – π.χ. του Martin - στο προσκήνιο λειτουργούσε αρνητικά αλλά ο συγγραφέας ξέρει να χτίζει τόσο αριστοτεχνικά το σασπένς γύρω τους έτσι ώστε να σου προσελκύσει ξανά το ενδιαφέρον. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση επίσης το γεγονός ότι το ένα από τα δύο κομμάτια στους τίτλους τέλους έχει την υπογραφή του David Sylvian .

Το The Real Monster, το επεισόδιο που κλείνει τη σειρά είναι ίσως από τα εντονότερα που έχω δει ποτέ και είναι άξια κατάληξη ολόκληρης της μυθολογίας που έχει δημιουργήσει το manga.

Tatakau Shisho / Armed Librarians- The Book of Bantorra*

Η υπόθεση στα γρήγορα: Σε ένα φανταστικό κόσμο οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν γίνονται βιβλία που όποιος τα διαβάσει μαθαίνει το παρελθόν τους. Τα βιβλία φυλάσσονται στη βιβλιοθήκη της Bantorra υπό την εποπτεία των ένοπλων βιβλιοθηκάριων (!) που έχουν υπερφυσικές δυνάμεις. Κύριος εχθρός τους είναι μια θρησκευτική αίρεση με το όνομα η Εκκλησία του Shindeki.

Ωραία, μπορεί να ακούγεται εντελώς για τα πανηγύρια το όλο ένοπλοι-βιβλιοθηκάριοι πακέτο και να απωθήσει ορισμένους αλλά είναι μια αρκετά προσεγμένη σειρά και σχετικά πρόσφατη μιας και προβλήθηκε το 2009 μέχρι το 2010. Το πρωτότυπο σενάριο λειτουργεί σαν ψηφιδωτό με όλες τις ιστορίες και τα πρόσωπα να αποκτούν νόημα και λόγο ύπαρξης στο τέλος. Δεν αφήνει κανένα κενό ώστε να τραβάς τα μαλλιά σου για το χρόνο που ξόδεψες.

Δεν θα θεωρούταν τόσο ένοχη απόλαυση αν δεν είχε μία από τις πιο εξωφρενικές και επιβλητικές συνάμα γυναικείες φιγούρες που έχω δει τελευταία και προσωπικά αγαπημένη την φοβερή και τρομερή Hamyuts Meseta. Αρχικά όταν εμφανίζεται στην οθόνη είναι τόσο πληθωρική που μοιάζει σαν κακή καρικατούρα της Angelina Jolie** με στήθος για τσόντα και με το λαγουδάκι σαν σήμα κατατεθέν στο πουκάμισο, φωνάζεις έλεος, κάποιος σου κάνει πλάκα. Αυτό που ανακαλύπτεις στη συνέχεια είναι ότι είναι απίστευτα σαδίστρια και δεν χαρίζει κάστανα σε κανένα - όπως επίσης ότι το άνιμε απευθύνεται σε αγορίστικο κοινό. Σε όλο αυτό προσθέστε πέρα από το στήθος ότι είναι πραγματικά σέξι και όποιος αντέξει και με ωραίο πρώην γκόμενο, διαρκή love interest. Δεν είναι όμως η μόνη που σου τραβάει την προσοχή, η σειρά έχει μια πληθώρα από ακαταμάχητους χαρακτήρες που πραγματικά αδημονείς να μάθεις την κατάληξης τους – μιλάμε για τόσο δεμένο και καλογραμμένο σενάριο. Γενικά περνάς καλά.

Τα 27 επεισόδια της βασίζονται στα εφηβικά εικονογραφημένα βιβλία του Ishio Yamagata.

* Δυσκολεύτηκα να διαλέξω έναν τίτλο όποτε αποφάσισα να  συμπεριλάβω και τους δύο που κυκλοφορούν και τον ιαπωνικό και το μεταφρασμένο.

** Δεν ξέρω πως και γιατί, αφού το ξανασκέφτηκα, κατέληξα ότι μου φέρνει περισσότερο σαν μια θυλική εκδοχή του Danny Trejo του Machete!!! Χωρίς το μουστάκι, τα λακάκια, και διάφορα άλλα και φυσικά με μεγαλύτερα βυζιά...

Cat Soup (2001)

Η υπόθεση στα γρήγορα: Ο Nyatta σώζει την μισή ψυχή της μεγαλύτερης αδερφής του Nyako από το Χάρο η οποία επανέρχεται στη ζωή σε μια ζόμπι κατάσταση και μαζί ξεκινούν ένα απροσδόκητο ταξίδι για να βρουν το άλλο μισό και να γίνει καλά.

Κάνοντας ένα απαραίτητο διάλλειμα από τον εξαντλητικό μαραθώνιο του Monster – έχω ήδη δει 40 επεισόδια – έπεσα μετά από την προτροπή ενός γνωστού πάνω στις δουλειές του Masaaki Yuasa που είναι κάτι σαν τον γκουρού των εναλλακτικών άνιμε. Αυτό μεταφράζεται σε πειραματισμό στο έπακρο στο σχεδιασμό και αν τα άνιμε θεωρούνται ακραία κατά πολλούς ο Yuasa είναι ένας εξτρεμιστής τους είδους που σημαίνει περιμένετε ακόμη πιο τρελά πράγματα να συμβαίνουν. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν αναφέρθηκε το όνομα του στη συζήτηση ήταν ότι υπάρχει μια πιθανότητα να βρίσκεται πίσω από μια φετινή σειρά που μου τράβηξε την προσοχή και μόλις πρόσφατα της δόθηκε ένας αγγλικός τίτλος το The Tatami Galaxy. Μιας και δεν συγκρατώ γενικά ονόματα τελικά είναι το ίδιο πρόσωπο. Επίσης έχει κάνει τα Mind Game(ταινία) και Kaiba και ίσως οι περισσότεροι τον γνωρίζουν από αυτά.

Στο Cat Soup είναι υπεύθυνος για το σενάριο ενώ στη σκηνοθεσία βρίσκεται ο Tatsuo Sato. Πρόκειται για μια μικρού μήκους παραγωγή μόνο 33 λεπτών που προβλήθηκε το 2001 και αποτελεί ένα φόρο τιμής στο έργο της δημιουργού manga, Nekojiru που αυτοκτόνησε το 1998. Oι βασικοί ήρωες της ήταν γάτες, έτσι ο Nyatta, η Nyako και η οικογένεια τους αλλά και διάφοροι χαρακτήρες του manga της όπως το γουρούνι, υιοθετούνται για να πρωταγωνιστήσουν σε μια φαντασμαγορική και σουρεαλιστική περιπέτεια. Τίποτα φυσικά δεν βγάζει νόημα και βομβαρδίζεσαι τη μία μετά την άλλη, καλειδοσκοπικές εικόνες ονειρικής αισθητικής και μακάβριου χιούμορ. Φωνάζει Dali σε σημεία και αναρωτιέμαι αν τους επηρέασε καθόλου το Destino, η μόλις 7λεπτη συνεργασία του με τον Walt Disney.  Εν ολίγοις είναι απίστευτο!

Τέλος κυκλοφορούν 23 ή 27(οι απόψεις διίστανται για τον αριθμό) δίλεπτα επεισόδια που προηγούνται τις ταινίας μιας και έχουν γίνει το 1999 και μπορεί κάποιος να τα πετύχει στο youtube.

Simoun

Η υπόθεση στα γρήγορα (τρόπος του λέγειν): Στον πλανήτη Daikūriku, όλοι οι κάτοικοι γεννιούνται γυναίκες μέχρι την ηλικία των 17 χρονών που μπορούν να αλλάξουν φύλο. Το θεοκρατικό έθνος Simulacrum είναι σε πόλεμο με τη βιομηχανική χώρα Argentum. Η Simulacrum ελέγχει την τεχνολογία των σιμούν και έτσι υπερέχει έναντι της Argentum. Τα σιμούν είναι αρχαία μαχητικά αεροσκάφη και θεωρούνται θεόσταλτα. Δημιουργούν ισχυρά και τις περισσότερες φορές καταστροφικά κύματα στον αέρα που ονομάζονται Ri Majons. Τα κυβερνούν δύο πιλότοι που διαλέγονται από νεαρές ιέρειες που δεν έχουν φτάσει ακόμη στην ηλικία των 17 ή δεν έχουν αποφασίσει ακόμη το φύλο τους και ονομάζονται Σίβυλλες. Το Simoun αφορά την ιστορία μιας στρατιωτικής μονάδας από αυτές τις ιέρειες.

Το να γράψει κανείς μια μικρή περίληψη για το Simoun είναι κατόρθωμα! Ήδη με χει πιάσει πονοκέφαλος από τα λίγα που έγραψα παραπάνω τα οποία δεν κατατοπίζουν στο ελάχιστο για την υπόθεση. Καταρχήν έχει τόσους πολλούς χαρακτήρες που δεν καταλαβαίνεις την τύφλα σου όταν το ξεκινάς. Ευτυχώς η καθεμιά ηρωίδα έχει διαφορετικό χρώμα μαλλί και κάτι γίνεται. Κατά δεύτερον όλοι έχουν γυναικείες φωνές, άντρες – γυναίκες και τρίτον και κυριότερο, ναι, πρόκειται για κάρα-λεσβιακό άνιμε από τις πρώτες σκηνές ή τουλάχιστον έτσι σε κάνει να νομίζεις. Ξεπερνώντας το σοκ ότι πρόκειται περί λεσβιακής σειράς (χαχα!), έχεις μπροστά σου μια αρκετά ενδιαφέρουσα και εντυπωσιακή ιστορία επιστημονικής φαντασίας που αξίζει και το τελευταίο λεπτό της προσοχής σου.

Αρχαίοι πολιτισμοί, παράξενες θρησκείες, μυστηριώδεις τεχνολογίες –υποτίθεται - όλα τα στοιχεία μιας καλής διαστημικής όπερας. Εκτός από αυτά όμως αγγίζει πανέμορφα και άλλα ζητήματα όπως την ενηλικίωση, την αναζήτηση της ταυτότητας, τα εφηβικά άγχη, τη θρησκεία, τον πόλεμο, κ.α.. Είναι πολύ πιο περίπλοκο από ότι φαίνεται πάντως και φυσικά έχει εξωφρενικούς χαρακτήρες όχι με την έννοια που συνηθίζεται στα άνιμε απλά σκέφτεσαι από κάποιο σημείο και έπειτα ότι μερικοί από αυτούς θα γίνουν άντρες και αυτό φαντάζει περίεργο από μόνο του. Ειδικά το τέλος του που είναι απρόβλεπτο σχετικά με τις αποφάσεις τους αλλά πολύ ικανοποιητικό για μια σειρά που προκαλεί από το πρώτο δευτερόλεπτο που ξεκινάει.

Στα αρνητικά της τώρα έχει τόσες πολλές ηρωίδες σε σημείο που μερικές δεν αναπτύσσονται καθόλου και μια τουλάχιστον αψυχολόγητη πρωταγωνίστρια, τη Neviril. Εκ των υστέρων τώρα που το σκέφτομαι θεωρώ ότι το subplot με την Amuria μειώνει την ηγετική της φυσιογνωμία και γενικά η Neviril δεν επιδεικνύει κάτι το τόσο ιδιαίτερο όπως η Aaeru για παράδειγμα.

Επίσης η κοινωνία της Argentum παραμένει απροσδιόριστη - τι χώρα ακριβώς είναι και γιατί έφτασε σε αυτό το σημείο; - αλλά σε 26 επεισόδια μάλλον ζητάω πολλά. Στην ουσία υπάρχει για να είναι ένα αντίπαλο στρατόπεδο, ο πραγματικός εχθρός που έχουν να αντιμετωπίσουν οι Σίβυλλες δεν είναι άλλος από τον εαυτό τους.

Mερικοί αντιδρούν για τα γραφικά του. Δεν θα επεκταθώ ιδιαίτερα σε αυτό γιατί δεν είμαι και τόσο ειδήμων, μόνο θέλω να κλείσω λέγοντας ότι τα simoun είναι χάρμα οφθαλμών από μόνα τους.

Ουφ!

Samurai Champloo

Η υπόθεση στα γρήγορα: Μια νεαρή σερβιτόρα σώζει ένα ronin και έναν περιπλανώμενο τυχοδιώκτη αλλά εξαίρετο ξιφομάχο από σίγουρη εκτέλεση σε αντάλλαγμα να τη βοηθήσουν να βρει τον σαμουράι που μυρίζει ηλιοτρόπια και με την υπόσχεση ότι δεν θα σκοτωθούν μεταξύ τους.

Ο αδερφός μου είχε τη λύση πάλι. Μετά από τόσες μέρες μπουχτισμένη από τα sci-fi ψυχοδράματα ήθελα να δω κάτι διαφορετικό. Έτσι έπεσα πάνω στο Samurai Champloo. Τοποθετημένο στην περίοδο του Edo, προς το τέλος της θα έλεγα γύρω στα 1800 χωρίς να βάζω και το χέρι μου στη φωτιά. Η σειρά έχει πολλούς αναχρονισμούς στο παρασκήνιο όπως το hip-hop ως το βασικό της μουσικό θέμα ή π.χ. το break-dance στιλ του Mugen. Το δηλώνει και ο τίτλος της εξάλλου. Μια ιαπωνική ετυμολογία στη λέξη champloo σημαίνει μείξη ή κάτι τέτοιο τέλοσπαντων αν και εγώ θα προτιμούσα τον όρο mashup για να το χαρακτηρίσω. Για να μην τα πολυλογώ θεωρώ την σειρά την επιτομή του fun στα άνιμε, δεν βαρέθηκα ούτε ένα επεισόδιο. Έχει αστείρευτο γέλιο, περιπέτεια, άπειρες ξιφομαχίες, αξιαγάπητους χαρακτήρες (δεν μπορώ να διαλέξω ποιος μ' αρέσει περισσότερο ο Jin ή ο Mugen; Και είναι γελοίο και μόνο που το γράφω. Χαχα!) και ένα εξαιρετικό σάουντρακ. Ειδικά αν ψάχνεις για κάτι ανάλαφρο, σου φτιάχνει τη διάθεση με το παραπάνω. Ο δημιουργός του είναι ο Shinichirō Watanabe της φήμης του Cowboy Bebop, έχει 26 επεισόδια και προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2004. Και για να μην το ξεχάσω, σπάνια μου αρέσουν τα άνιμε στις μεταγλωττισμένες βερσιόν τους - τα προτιμώ υποτιτλισμένα και στην κανονική γλώσσα – το συγκεκριμένο δεν με χάλασε καθόλου.

Θα επιστρέψω κάποια στιγμή στο μέλλον με ειδικό ποστ για τα σάουντρακ γιατί μετράει περίπου 5 αν δεν κάνω λάθος και είναι μια κατηγορία από μόνα τους!!

Update

Μόλις τελείωσα το Crystal Blaze - έτσι και αλλιώς μόνο 12 επεισόδια έχει  οπότε βγήκε πολύ γρήγορα. Θα έλεγα ότι ήταν πολύ decent. Στο μεταξύ, πριν από αυτό είδα  όλο το Samurai Champloo το οποίο καταδιασκέδασα. Επόμενο στη σειρά το πολλά βαρύ Monster που με αρρωσταίνει και μόνο στη σκέψη, καλοκαίρι γαρ, αλλά θα του δώσω μια ευκαιρία. Α, δοκίμασα λίγο και το Mushishi αλλά και αυτό λίγο με αφήνει αναποφάσιστη αν πρέπει να το συνεχίσω αυτή τη στιγμή ή να το αφήσω για άλλη εποχή...δίλημμα.

Now and Then, Here and There

Η υπόθεση στα γρήγορα: Ένα πεισματάρικο και αδέξιο αγόρι, ο Shu στην προσπάθεια του να σώσει ένα περίεργο κορίτσι τη Lala-ru που μόλις γνώρισε μεταφέρεται σε ένα μακρινό μέλλον όπου ο πόλεμος και η έλλειψη νερού μαστίζουν την ανθρωπότητα.

Το πρόβλημα που έχω όλο αυτό τον καιρό με το Now and Then, Here and There είναι ότι δεν ξέρω τι ακριβώς να γράψω που να μην έχει γραφτεί ήδη – καλά αυτό συμβαίνει με όλα τα άνιμε που παρακολουθώ ετεροχρονισμένα. Από αυτό λάτρεψα το  Shu γιατί διατηρεί το πείσμα του και την παιδική του αθωότητα μέχρι τέλους παρόλες τις κακουχίες, τα βάσανα και γενικά τα όσα αναγκάζεται να υποστεί γύρω του. Είναι απίστευτα δυνατός χαρακτήρας με όλη τη σημασία της λέξης και ένας λόγος παραπάνω που κάνει τη σειρά κάτι το εξαιρετικό!

Είναι πολύ μαύρο και απορώ γιατί οι περισσότεροι δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι πρόκειται περί ενήλικης σειράς – και με το ενήλικο δεν εννοώ φυσικά hentai. Δεν έχει τίποτα παιδικό μέσα εκτός από την πλειοψηφία των ηρώων που είναι μικρής ηλικίας που όμως φοβερά πράγματα τους συμβαίνουν και το απλό animation που το λάτρεψα επίσης γιατί μετατοπίζει το βάρος σε πιο σοβαρά πράγματα από την ωραιοποίηση των χαρακτήρων μέσω του σχεδίου. Το δυστοπικό τοπίο αποτελεί απλά το κάλυμμα που από κάτω του κρύβονται τα πραγματικά εγκλήματα που μπορεί να επιφέρει ένας πόλεμος στην ψυχολογία του ατόμου πόσο μάλλον όταν αυτό το άτομο είναι ένα παιδί. Tο παρομοιάζουν πολύ με το Grave of the Fireflies - το έχω δει πολύ παλιά για να κάνω συγκρίσεις αυτή τη στιγμή αν και νομίζω ότι δεν υπάρχει μετρό σύγκρισης.  Αυτό που τα διαφοροποιεί πέρα από το χωροχρόνο της ιστορίας, είναι ότι το Now and Then, Here and There δείχνει μια πιο τρομαχτική και ζοφερή εκδοχή του πολέμου και το κάνει τελείως ωμά ακόμη και σε συμπαθείς χαρακτήρες.

Η σκηνοθεσία είναι του Akitaro Daichi σε σενάριο του Hideyuki Kurata και προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1999.

Quote: Because ten billion years' time is so fragile, so ephemeral... it arouses such a bittersweet, almost heartbreaking fondness.