Noein

Η υπόθεση στα γρήγορα: Ο Yuu και η φίλη του Haruka σκέφτονται να το σκάσουν από την πόλη που έχουν μεγαλώσει όταν συναντάνε τον Karasu που ισχυρίζεται ότι είναι μια εκδοχή του Yuu 15 χρόνια από το μέλλον όπου ένας βίαιος πόλεμος έχει ξεσπάσει μεταξύ δύο παράλληλων πραγματικοτήτων, της La’cryma ενός υποθετικού μέλλοντος της γης και της Sanghri-La μιας ακόμη παράλληλης διάστασης του κόσμου μας που σκοπό έχει να καταστρέψει το σύμπαν. Η μόνη ελπίδα για τους πολεμιστές της La’cryma είναι να βρουν το Dragon Torque (κυριολεκτική μετάφραση η στροφορμή του δράκου). Ο Karasu πιστεύει ότι η Haruka είναι το Dragon Torque και ορκίζεται να την προστατέψει αντί να την παραδώσει στη La’cryma. Στο μεταξύ ο Noein μια μυστηριώδη οντότητα από τη Sanghri-La την έχει βάλει επίσης στο στόχαστρο.

Δεν είμαι καθόλου φαν του The Vision of Escaflowne. Μάλιστα είναι από τις λιγότερο αγαπημένες μου σειρές. Η υπόθεση δεν με ενθουσίασε και βρήκα το τέλος πιεσμένο και κάπως άστοχο. Το αναφέρω εδώ επειδή το όνομα του Kazuki Akane δεν μου λέει απολύτως τίποτα Ο Kazuki Akane κρύβεται πίσω από το Noein - αργότερα είδα ότι έχει μπλεχτεί και στο Ergo Proxy. Το Noein όμως είναι διαφορετικό. Απέχει από τον fantasy κόσμο του Escaflowne ή τη cyberpunk αισθητική του Proxy και σίγουρα θα έλεγα ότι είναι η καλύτερη δουλειά του μέχρι στιγμής. Ξεχωρίζει από τον πειραματισμό στο σχέδιο μέχρι την πολυεπίπεδη υπόθεση.

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα ξεκινάει με ένα μπαμ! Μας βάζει στο ζουμί με μια φρενήρης μάχη και είναι απίστευτο με πόση γρηγοράδα περνάει η μία σκηνή μετά την άλλη σε σημείο που σε ζαλίζει η δεξιοτεχνία της σκηνοθεσίας. Με το που ξεπροβάλουν δε οι απόκοσμες πολεμικές μηχανές της Sanghri-La, το μυαλό σου έχει πάει βόλτα στο απέναντι τετράγωνο. Όποιος τις οραματίστηκε και τις σχεδίασε είναι ή ιδιοφυία ή ήταν από την επήρεια κάποιας απαγορευμένης ουσίας για να βγάλει αυτό το σουρεαλιστικό αριστουργηματικό σχέδιο στο χαρτί. Μοιάζει σαν να προέρχεται απευθείας από τα πιο περίεργα όνειρα.

Δεν θέλω να σταθώ στο πόσο το σενάριο έχει άπειρες αναφορές σε νόμους της κβαντικής φυσικής και σε διάφορες υποθέσεις για τους άπειρους χωροχρόνους και τα παράλληλα σύμπαντα που μπορεί να υπάρχουν. Ούτε στην ερμηνεία του νοείν σαν λέξης, ούτε το  πως φιλοσοφικά αγγίζει το κόσμο της σειράς. Για μένα η κύρια θεματική του παραμένει η απώλεια, είτε αυτό σημαίνει ανθρώπινη απώλεια είτε κάτι πιο αόριστο και το πώς επηρεάζει τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων. Δεν έχει εύκολο άνιμε και ανά στιγμές γίνεται αρκετά σκληρό όπως όταν μια ζοφερή εκδοχή της ζωής τόσο συμπαθητικών χαρακτήρων στο μέλλον. Το τέλος του με βάζει σε σκέψεις μέχρι και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Κρίνεται τόσο στο μυαλό του θεατή σαν αυτή τη σκηνή με την τρίχα στο Gattaca.

Σε μια προηγούμενη παρουσίαση μου για το Fantastic Children είχα γράψει ότι σε 4 χρόνια περίπου, Γιαπωνέζοι δημιουργοί κατάφεραν να παρουσιάσουν στο κοινό μια ακόμη καλύτερη σειρά επιστημονικής φαντασίας σε σύλληψη και αναφέρθηκα στο Noein. Τελικά είχα κάνει λάθος. Το Fantastic Children προβλήθηκε μόλις ένα χρόνο πριν το Noein. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι και τα δύο είναι άνιμε και από ότι φαίνεται τα κινούμενα σχέδια προχωράνε το είδος ένα βήμα παραπέρα αλλά αυτό δεν ίσχυε ήδη από τη δεκαετία του 80;