attack

Ότι πρέπει για αυτοκτονία είναι το Asatte no Houkou. Αν είσαι ειδικά στις μαύρες σου. Γι' αυτό και το παράτησα στο μισό επεισόδιο. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν ορισμένα άνιμε να έχουν βαριά ατμόσφαιρα από τα πρώτα λεπτά που αρχίζουν και παίζουν. Στα υπόλοιπα μέτωπα, πολύ αργά κυλάει το ιστορικό Senkou no Night Raid  και αναρωτιέμαι επίσης, ιστορικό γιαπωνέζικο κινούμενο σχέδιο χωρίς υπερδυνάμεις γίνεται;  Το συγκεκριμένο είναι σα να μεταφέρει το Heroes στην Κίνα τη δεκαετία του 30 - αν δεν ξέρεις πολλά για τη συγκεκριμένη περίοδο στην Ασία, χάνεσαι λίγο έως αρκετά από τα χασμουρητά. Με τους ίδιους βαριεστημένους ρυθμούς προχωράει και το Banner of The Stars. Μόλις μπήκα στην τρίτη σεζόν και ελπίζω να είναι καλύτερη από τη δεύτερη.

Αντιθέτως το The Big O με έχει σοκάρει με τις αναφορές του. Σε λίγο με βλέπω να κυκλοφορώ με αμερικάνικο πολιτισμικό λεξικό στα χέρια για να  αποκωδικοποιήσω τα διάφορα που συμβαίνουν και να σιγοτραγουδάω σαν την τρελή του χωριού "Big O, Big Ooo, Big O."

Τέλος, τι ωραίο τραγουδάκι είναι αυτό που παίζει σε κάθε σκηνή  μάχης του Otome Youkai Zakuro. Μου' χε κολλήσει 5-6 μέρες τώρα. Σκέφτομαι σοβαρότατα να το βάλω σε μιξ μαζί με το Born This Way της Gaga και ας πέσουν ντομάτες και άλλα ωραία λαχανικά !

ps. γαμιέται το youtube!

Ayakashi: Samurai Horror Tales

Η υπόθεση στα γρήγορα: Δεν έχει μία......έχει τρεις!

Πρόκειται για αυτοτελείς ιστορίες τρόμου. Η πρώτη το Yotsuya Kaidan, είναι από τους πιο διάσημους ιαπωνικούς μύθους με φαντάσματα που γράφτηκε το 18ο αιώνα από τον Tsuruya Nanboku. Η δεύτερη το Tenshu Monogatari βασίζεται σε ένα θεατρικό έργο του συγγραφέα Kyōka Izumi και αφορά τον απαγορευμένο έρωτα ενός θνητού και μιας θεότητας και η τρίτη, το Bake Neko είναι ένα πρωτότυπο έργο της ομάδας Michiko Yokote για μια γάτα-δαίμονα που αποδεκατίζει μια οικογένεια σαμουράι.

Το Ayakashi θυμίζει το Aoi Bungaku αρκετά – αν και προηγείται χρονολογικά μιας και έχει γίνει το 2006, μάλλον το αντίστροφο επομένως έπρεπε να πω. Τρεις διαφορετικοί σκηνοθέτες δίνουν την δική τους εκδοχή σε 3 ξεχωριστές ιστορίες τρόμου. Σχεδιαστικά (τουλάχιστον στις 2 πρώτες) δεν έχει τον οπτικό περφεξιονισμό που χαρακτήριζε το Aoi Bungaku. Ευτυχώς λείπει ο εκνευριστικός αφηγητής που έδινε ιστορικές πληροφορίες για τα έργα στην αρχή κάθε επεισοδίου. Η πρώτη ιστορία είναι και η πιο αδύναμη από όλες και αφηγηματικά και σχεδιαστικά. Ρίχνεις δηλαδή καμιά 25ρια "αμάν" μέχρι να τελειώσει. Ενδιαφέρουσα ιδέα που σήκωνε καλύτερη δραματοποίηση. Στη δεύτερη τα πράγματα φτιάχνουν κάπως επειδή το love story είναι πιο ανεπτυγμένο και γενικά το σχέδιο είναι πιο βατό. Εκεί όμως που το Ayakashi απογειώνεται και δικαιολογεί  το χρόνο που του χάρισες είναι στο τελευταία μέρος. Το animation του Bake Neko είναι μεθυστικό – μου θύμισε λίγο το σουρεαλισμό των χρωμάτων του Gankutsuo -, η ιστορία είναι πολύ δυνατή με έξυπνες ανατροπές από κει που δεν το περιμένεις και από θρίλερ γρήγορα γίνεται μια ιστορία εκδίκησης με γερές δόσεις δράματος σε λίγα μόλις λεπτά. Και φυσικά άπειρα kudos στον πωλητή φαρμάκων, τον πιο αινιγματικό χαρακτήρα που μπορείς να συναντήσεις ποτέ σε άνιμε  (δεν έχω δει και τόσο πολλά ακόμη χεχ!) και που κρατάει όλη την υπόθεση με μια υποδειγματική φωνητική ερμηνεία από τον Takahiro Sakurai.

το θρίλερ συνεχίζεται...

Έχω πέσει σε υπερβολικό βαθμό από τα νεότερα που διαβάζω για την Ιαπωνία σε σημείο που δεν ευχαριστιέμαι και ότι σειρά βλέπω τις τελευταίες μέρες ακόμη και αυτό το ποστ το γράφω με μισή καρδιά - ετοιμαζόμουν να κάνω ένα για το Paranoia Agent αλλά η όρεξη έχει χτυπήσει υπό του πάτου. Προσπαθώ να δω αυτή τη στιγμή το Banner of the Stars με τα χίλια ζόρια και μόλις ξεκίνησα και το Otome Youkai Zakuro, δυσκολεύομαι όμως να συγκεντρωθώ, ενιγούει...

Shangri-La

Η υπόθεση στα γρήγορα: Στο μέλλον, κάπου στα μέσα του 21ου αιώνα τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα έχουν ανέβει απειλητικά για την ανθρωπότητα με αποτέλεσμα να ληφθούν δραστικά μέτρα από διεθνείς οργανισμούς για να αποφευχθεί η υπερθέρμανση του πλανήτη. Η παγκόσμια οικονομία από το πετρέλαιο στηρίζεται πλέον στον άνθρακα. Ένας καταστροφικός σεισμός χτυπάει την Ιαπωνία και μετατρέπει το Τόκυο σε ζούγκλα χωρίς όμως να μπορεί να γλυτώσει από τους φόρους του άνθρακα που της έχουν επιβληθεί. Με το πρόγραμμα Άτλας η κυβέρνηση προσπαθεί να ανοικοδομήσει το Τόκυο άλλα υπάρχει χώρος μόνο για 3.500.000 πληθυσμού και οι περισσότεροι κάτοικοι αναγκάζονται να ζουν έξω στην ζούγκλα. Μια τρομοκρατική οργάνωση με το όνομα Metal Age αντιστέκεται στην καταπιεστική πολιτική της κυβέρνησης.

Ο σεισμός στην Ιαπωνία μοιάζει με κάποιο κακό σενάριο που γίνεται πραγματικότητα. Είμαι πολύ σοκαρισμένη για να κάτσω να το σχολιάσω κιόλας. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ελπίζω να ξεπεράσουν γρήγορα το κακό που τους βρήκε οι άνθρωποι και να μη συμβούν χειρότερα. Η ζωή συνεχίζεται όσο 100 κιλά κλισέ και αν ακούγεται αυτό. Η ειρωνεία είναι ότι έμαθα τα νέα μόλις τελείωσα να βλέπω το Shangri-La, ακόμη ένα άνιμε καταστροφής του Τόκυο και συγκεκριμένα από σεισμό.

Το βασικό πρόβλημα με το Shangri-La είναι στο ότι είναι υπερβολικά φιλόδοξο και περίπου στη μέση προσθέτει παραπάνω στοιχεία σε μια ήδη φουσκωμένη υπόθεση που σε κάνει να χάνεις τον ενθουσιασμό που είχες στα πρώτα επεισόδια. Όσο καλοφτιαγμένο και αν είναι, όσο συμπαθητικούς και εξωφρενικούς χαρακτήρες και αν έχει – παίρνω για παράδειγμα τη Miiko που τη λάτρεψα - φαίνεται να του λείπει κάτι πολύ σημαντικό, ικανοποιητική συνοχή. Όχι ότι είναι ακαταλαβίστικο, απλά οι σεναριογράφοι εξαφανίζουν χαρακτήρες και τους επανεμφανίζουν όπου τους βολεύει, τραβάνε την υπόθεση ενώ δεν χρειάζεται, γενικά προσπαθεί να είναι επικό και να είναι πολλά πράγματα μαζί, μάλλον κάνει υπερπροσπάθεια και καταντάει τελικά άνισο. Άσε που τελειώνει για να τελειώσει γιατί δεν πάει άλλο και πρέπει να γλυτώσουμε τη βαρεμάρα και τα χασμουρητά ή τουλάχιστον αυτό το συναίσθημα σου δημιουργεί ότι κάπως πρέπει να το συμμαζέψουν.

Για να μην γράφω όμως μόνο τα αρνητικά η δουλειά που έχει γίνει στο σχεδιασμό του περιβάλλοντα χώρου σου κόβει την ανάσα από την έκρηξη των χρωμάτων και γενικά δεν είναι κακή σειρά ώστε να θέλεις να το παρατήσεις. Προσπαθώ να σκεφτώ να γράψω κάτι έξυπνο και κακεντρεχές για τη φούστα της Kuniko που είναι γελοιωδέστατα κοντή αλλά δεν έχω και πολύ όρεξη για αστεία. Είναι βασισμένο στα βιβλία επιστημονικής φαντασίας του Eiichi Ikegami. Τώρα αυτά που λένε για το Gonzo και ότι ήταν μια από τις σειρές που το οδήγησαν στην χρεοκοπία γιατί πούλησε ελάχιστα δεν ξέρω αν αληθεύουν και δεν θυμάμαι και που τα διάβασα για να πω με σιγουριά. Πάντως το τελευταίο διάστημα το στούντιο είχε ξαναπάρει οικονομικά τα πάνω του.

τώρα

Διάβαζα το ποστ μου για το Supernatural και δεν βγάζω χριστό από αυτά που γράφω λες και το έγραψα μεθυσμένη. Τι σκεφτόμουν δεν έχω ιδέα. Το άλλο όμορφο που μου συμβαίνει είναι ότι έχω χάσει λογαριασμό τι έχω δει τελευταία, ούτε και θυμάμαι. Μεταξύ άλλων είδα και κάποιες ταινίες που έχω ξεχάσει τους τίτλους. Το μυαλό μου δεν λειτουργεί νομίζω κάηκε από το Shangri-La που μου πήρε 2 μέρες όπως έκανα και με το Samurai 7.  Αυτή τη στιγμή για να μπερδέψω ακόμη την  κατάσταση βλέπω το Paranoia Agent και μετά από αυτό είμαι μεταξύ του Guin Saga και της δεύτερης σεζόν του Crest of The Stars, του Banner. Τώρα οι ταινίες, η μία είμαι σίγουρη ήταν το Tales of The Earthsea  μετά το χάος. Α, ξεκίνησα και Heroic Legend of Arslan. Retro style.

Blue Gender

Η υπόθεση στα γρήγορα: Ο Yuji Kaido πάσχει από μια ανίατη ασθένεια γνωστή ως B-Cells. Αποφασίζει να μπει σε κρυογενετική στάση μέχρι να βρεθεί θεραπεία. Εικοσιδύο χρόνια αργότερα το έτος 2032 ξυπνάει πρόωρα στη μέση μιας μάχης μεταξύ εξοπλισμένων με πανοπλία στρατιωτών και εντομοειδών πλασμάτων που τα έχουν ονομάσει Blue και έχουν κυριεύσει τη γη και οι άνθρωποι κάνουν αντίσταση από ένα διαστημικό σταθμό που ονομάζουν Δεύτερη Γη.

Τα περισσότερα άνιμε έχουν πρόβλημα τέλους είτε γιατί βασίζονται σε manga ή βιβλία που δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμη με αποτέλεσμα ή να χρειάζονται δεύτερη σεζόν ή να δίνουν μια γρήγορη κατάληξη για να μην μείνει κανείς παραπονεμένος. Είναι μια κατάσταση που παρατηρώ συχνά και μερικές φορές μπορεί να σου χαλάσει την εικόνα για μια ολόκληρη σειρά που ξεκινάει με τις καλύτερες προσδοκίες. Σπάνια βρίσκεις ένα άνιμε τελευταία που έχει πρωτότυπο σενάριο. Συνήθως συμβαίνει με παλιότερες σειρές πριν τα 00s. Το Blue Gender είναι ένα καλό παράδειγμα από αυτά σε μια εποχή που προτιμούσαν να κάνουν κάτι από την αρχή για την τηλεόραση παρά κάτι που είχε έτοιμο κοινό από άλλα είδη.

Προβλήθηκε την χρονική περίοδο πριν το Rahxephon και μετά το Neon Genesis Evangelion και είναι μια ενήλικη mecha ιστορία που το κέντρο βάρους ευτυχώς δεν πέφτει στα mecha αλλά πίσω από αυτά δηλάδη στην ανάλυση χαρακτήρων. Με μια απλή αναλογία είναι κάτι σαν το Starship Troopers του Verhoeven, αν βγάλεις το μαύρο χιούμορ – το γυμνό παραμένει - και προσθέσεις τις τεθωρακισμένες πανοπλίες που σημαίνει με λίγα λόγια ότι είναι θανατηφόρα σοβαρό και με οικολογικό μήνυμα.

Αυτό που ξεχωρίζει στο Blue Gender που δεν καταλαβαίνω γιατί το θάβουν τόσο υπερβολικά είναι οι χαρακτήρες του. Η Marlene είναι μια πραγματική γυναίκα με συναισθήματα και αρκετά κότσια και λογική για να επιβιώσει σε ένα παρανοϊκό περιβάλλον και όχι ένα κοριτσάκι που προσγειώθηκε από το διάστημα. Είναι πολύ ευχάριστο να βλέπεις τέτοιους δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες εν αντιθέσει με το σωρό που κυριαρχεί και η εξέλιξη της σχέσης της με τον Yuji είναι απολύτως πιστευτή και φυσιολογική όπως επίσης είναι ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο που σε νοιάζει το μέλλον του– και επιτέλους καταλήγει κάπου αυτό το αίσθημα όπως γράφει και ο αγαπημένος μου μπλογκερ. Συμφωνώ ότι το animation δεν είναι και ότι καλύτερο μπορούσε να του συμβεί αλλά σιγά τα κάστανα. Δεν είναι για παιδιά λόγω της γραφικής απεικόνισης της βίας και του σεξ – και όμως ήταν πολύ unpolitically correct τα άνιμε κάποια εποχή!

Supernatural: The Animation - πρώτες εντυπώσεις

Προσπαθώ εδώ και μερικές μέρες να κάνω μάταια ένα ποστ για το Blue Gender - ελπίζω μέχρι αύριο να τα χω καταφέρει - αλλά μια η μανία μου να τελειώσω το Samurai 7 και μια οι καλές κριτικές που διάβαζα για την άνιμε εκδοχή του Supernatural, κάπως με καθυστέρησαν. Έχω αποφασίσει να μην βάζω ποστ για κάθε επεισόδιο ξεχωριστά όπως κάνουν ανάλογα μπλογκ του εξωτερικού μιας και δεν θέλω να μπω στο τριπάκι να τις βλέπω κάθε βδομάδα - έτσι το Level E π.χ. θα μείνει στην άκρη, μπουχού! Θα κάνω μια εξαίρεση όμως για το Supernatural μιας και είδα τα πρώτα έξι επεισόδια του - τα επόμενα όταν κυκλοφορήσει το δεύτερο dvd. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να γράψω μια γενική περίληψη αλλά θα το κάνω για μαζοχιστικούς λόγους. Για όποιον δεν γνωρίζει τη σειρά πρόκειται για δυο αδέρφια, κυνηγούς τεράτων, φαντασμάτων, δαιμόνων και οτιδήποτε μεταφυσικού περπατάει στην αμερικανική επαρχία που ψάχνουν να βρουν τον πατέρα τους και θέλουν να πάρουν εκδίκηση από ένα μυστηριώδη ον που σκότωσε την μητέρα τους όταν ήταν ακόμη παιδιά.

Το Supernatural είναι η αγαπημένη μου αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά τα τελευταία χρόνια. Της έχω μείνει πιστή, ακόμη και όταν έγινε τελείως σκατά στον 5ο κύκλο.  Επιμένω και φέτος. Ο 6ος κύκλος περιέχει μερικά από τα καλύτερα επεισόδια εδώ και καιρό, ίσως και όλης της μυθολογίας του σόου τώρα που το σκέφτομαι. Τα νέα ότι η Madhouse ετοιμάζει άνιμε που καλύπτει τις δύο πρώτες σεζόν συνέπεσαν με αυτό το μπλογκ και στην συνειδητοποίηση ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αρκετά με τις αμπελοφιλοσοφίες, το πρώτο πράγμα που δεν μου κάθησε καλά στο τρέιλερ ήταν ο Dean και όπως τον είχαν σχεδιάσει. Φαινόταν σαν αλλήθωρος. Ευτυχώς το σώζουν, ήταν σε μια μόνο σκηνή έτσι - γούρλωνε τα μάτια γιατί πέρναγε μια γκόμενα - οκ, Dean! Τα επεισόδια που βασίζονται στην κανονική σειρά δεν μεταφέρονται αυτούσια, είναι πετσοκομμένα για να χωρέσουν σε 24 λεπτά αλλά αν πάρεις το Roadkill ένα από τα πιο τρανταχτα επεισόδια της σείράς, οι ελευθερίες που παίρνουν είναι τόσο καλοδουλεμένες που δεν κακοφαίνεται στους  σκληροπυρινικούς.  Ο πιλότος - Skin - ήταν λίγο ότι να' ναι από άποψη υπόθεσης, το έσωσε από τη μετριότητα η ατμόσφαιρά που ήταν σκοτεινότερη της σειράς. Το Ghost On The Highway που γράφτηκε αποκλειστικά για το άνιμε θα μπορούσε άνετα να το χουν ξεσηκώσει από τη σειρά. Βρίσκουν μάλιστα την ευκαιρία σε αυτό να παρουσιάσουν με έξυπνο τρόπο τις εμμονές  του πρωταγωνιστικού διδύμου - κυρίως του Dean.

Γενικά, τα αστεία υπάρχουν και η σχέση μεταξύ του Sam και του Dean αναπτύσσεται ικανοποιητικά.  Επίσης μου άρεσε πολύ η εισαγωγή της Jessica στην υπόθεση. Θα έλεγα ότι αποκτάει ένα ολόδικο του χαρακτήρα το άνιμε που σίγουρα το κάνει πάρα πολύ ενδιαφέρον, αν πάρουμε και το γεγονός ότι η η φιγούρα του πατέρα τους είναι πιο επιβλητική και κάπως τρομαχτική εδώ. Απ΄την άλλη είμαι φανατική της κανονικής σειράς οπότε δεν νομίζω να είχα αρνητική άποψη. Μου αρέσει ακόμη και η μεταγλώτισση φυσικά στη φωνή του Sam δεν ακούγεται άλλος από τον Jared Padalecki. Όσον για το Jensen Ackles, μπορεί να μαντέψει κανείς σε ποια επεισόδια  δίνει το παρόν; Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι Supernatural χωρίς Bobby δεν γίνεται απλά, οπότε please κάντε να παίζει στο animation! Ένα αρνητικό είναι το now and then της αρχής το οποίο είναι αχρείαστο.  Τέλος με έβαλε σε μια ρετρό φάση και γύρισα πίσω στα πρώτα επεισόδια. Είχε πολύ πλάκα να βλέπεις τον Sam και τον Dean, 6 χρόνια πριν, πιο νέους και με λιγότερο make-up.
Όχι, δεν πρόκειται να σχολιάσω την διασκευή των τίτλων τέλους...

Summer Wars

Η υπόθεση -πολύ- στα γρήγορα: Ο Kenjii Koiso, ένας 17χρονος μαθητής λυκείου και ιδιοφυία στα μαθηματικά ημίαπασχολείται ως συντονιστής στην παγκόσμια διαδικτυακή κοινότητα OZ με τον κολλητό του Takash Sakuma. Όταν η φίλη του Natsuki Shinohara τον προσκαλεί στο πατρικό της για να γιορτάσουν τα 90α γενέθλια της γιαγιάς της αγνοεί ότι πρόκειται να τον παρουσιάσει ως τον επίσημο αρραβωνιαστικό της.

Για πρώτη φορά στο blog θα κάνω κριτική για ταινία κινουμένων σχεδίων και όχι σειρά και αισθάνομαι λίγο αβέβαιη στο που θα το επικεντρωθώ – όχι ότι με τις σειρές τα πάω καλύτερα. To Summer Wars είναι μια κομεντί επιστημονικής φαντασίας που μου θύμισε την αθωότητα που είχαν οι παλιές κωμωδίες καταστάσεων του Ντίνου Δημόπουλου της δεκαετίας 60 με πρωταγωνίστρια την Τζένη Καρέζη – θεός σχωρέστην – όπως το Τζένη, Τζένη και το Μια Τρελή, Τρελή Οικογένεια. Ένας Αμερικάνος ανάλογα θα σκεφτόταν κλασσικές κωμωδίες του πρώιμου Hollywood. Επομένως υποθέτω ότι η ταινία έχει κάτι να πει για όλους. Η ηρωίδα ανήκει σε μια τεράστια μητριαρχική οικογένεια που εκτός από τη γιαγιά και τον έναν θείο δεν καταλάβαινα ποιος είναι ποιος από γενεαλογική άποψη. Μια οικογένεια όμως που φαίνεται και αισθάνεται αληθινή και πείθει πέρα ως πέρα και κει βρίσκεται η πρώτη επιτυχία της ταινίας. Δημιουργεί αληθοφανείς και αξιαγάπητους χαρακτήρες που αν και τα κινηματογραφικά χρονικά πλαίσια δεν μπορούν να τους δώσουν χώρο και χρόνο να εξελιχθούν, οι δημιουργοί τους χαρίζουν μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τον καθένα να λάμπει επί σκηνής. Ακόμη και το μαύρο πρόβατο της οικογενείας είναι συμπαθητικός και παρεξηγημένος. Εύστοχα διάβασα ότι η τελική αίσθηση που σου αφήνει το Summer Wars είναι εικόνες από ένα δίωρο οικογενειακό άλμπουμ σε μορφή ταινίας. Πετυχαίνει όμως και στο δεύτερο επίπεδο αυτό της εικονικής πραγματικότητας, του φανταστικού κόσμου που βρίσκεται μέσα στο φιλμ. Το ΟΖ είναι μια εντυπωσιακή υπέρ-κοινότητα που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας των ανθρώπων και χωρίς πλάκα το μέλλον που έπεται αν το καλοσκεφτείς με το τι συμβαίνει στην σημερινή εποχή με το Facebook. Για το animation δεν χρειάζεται να πω πολλά φαίνεται από μόνο του. Είναι παραγωγή Madhouse και είναι τοπ. Η μόνη διαφωνία που βρίσκω είναι οι συγκρίσεις με τον Miyazaki που τις θεωρώ άστοχες μιας και ο σκηνοθέτης του Summer Wars, Mamoru Hosoda κάνει διαφορετικές ταινίες απλά, δεν έχουν το τόσο έντονα φαντασιακό στοιχείου του μάστορα. Να θυμίσω εδώ ότι ο Hosoda ήταν υπέυθυνος για το πολυβραβευμένο The Girl Who Leapt Through Time και κατά την προσωπική μου άποψη μαζί με τον Makoto Shinkai ανήκουν στην επόμενη γενιά Γιαπωνέζων animators της μεγάλης οθόνης.