Mobile Suit Gundam 0080: War in the Pocket

Η υπόθεση στα γρήγορα (ας είναι καλά η wikipedia όπως πάντα): Η αντικατασκοπεία της Zeon έχει ανακαλύψει ένα πρωτότυπο Gundam που ανήκει στην Ομοσπονδία σε μια βάση της Αρκτικής αλλά προτού το καταστρέψουν οι κομάντος που έχει στείλει, μεταφέρεται σε μια ουδέτερη αποικία στο διάστημα. Αν οι μυστικοί πράκτορες αποτύχουν να το καταστρέψουν, τότε η Zeon θα εξαπολύσει πυρηνική επίθεση κατά της αποικίας. Ένα 10χρονο αγόρι θα βρεθεί στη μέση της διαμάχης, βοηθώντας ένα νεαρό στρατιώτη της Zeon.

Δεν ξέρω αν χρειάζεται να δει κάποιος προηγούμενες σεζόν του Gundam για να δοκιμάσει το συγκεκριμένο OVA. Στην αρχή δεν χαμπάριασα τίποτα δηλαδή στο πρώτο επεισόδιο από τα 6 συνολικά. Δεν κατάλαβα αν πολεμούσαν εξωγήινους, αν ήταν εμφύλιος ή αν ήταν πόλεμος ανεξαρτησίας και γενικά επικρατούσε μια σύγχυση στο μυαλό μου για το τι ακριβώς έβλεπα. Τελικά ήταν η τελευταία εκδοχή - ανεξαρτησία - και μάλιστα ήταν οι κακοί της υπόθεσης απ' όσα έμαθα στη συνέχεια.  Είχα αποφασίσει να το δω επειδή διάβασα μια κριτική στο ΤΗΕΜ για το Crest of The Stars και το ανέφερε σαν ένα από αυτά τα διαμαντάκια που ξεπερνάνε το είδος τους  - τις σειρές με τεράστια ρομπότ σε αυτή την περίπτωση - και αποκτούν λόγo ύπαρξης από μόνες τους. Προσωπικά με δυσκόλεψε λίγο η ροή του  και ακόμη και τώρα έχω ανάμεικτα συναισθήματα γιατί θεωρώ ότι το έχει ξεπεράσει η εποχή του. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχει καλά στοιχεία. Το αντίθετο, το animation και η παραγωγή του είναι εξαιρετικά για το έτος 1989  και το αντιπολεμικό μήνυμα του  δεν είναι διόλου διδακτικό και απέχει πολύ από ηθικολογίες του κώλου. Το είναι πόλεμος μότο και το ότι δεν υπάρχουν κακοί, καλοί ηττημένοι ή χαμένοι μόνο πεθαμένοι χτυπάει απόλυτα φυσιολογικά και εύστοχα στη συνείδηση του θεατή.   Έξτρα πόντους παίρνει από μένα και η μουσική του επένδυση από κιτς synth κομμάτια και με ένα τραγούδι στους τίτλους αρχής σαν να βγήκε από τη Eurovision προηγουμένων δεκαετιών απλά απολαυστικό. Όσον αφορά τους χαρακτήρες σε 6 επεισόδια απλώνονται όσο τους παίρνει να αναπτυχθούν αλλά με ένα πολύ έντιμο τρόπο. Μετά από σκέψη, υποθέτω ότι έτσι θα ήταν ένα αντιπολεμικό άνιμε αν το σκηνοθετούσε ο George Lucas ή ο Steven Spielberg.  Mπορεί να μην με ενθουσίασε τόσο πολύ το Gundam 0080 αλλά έχει μια ιδιαίτερη και εμφανή σκηνοθετική ματιά, γεγονός που το κάνει να διαφέρει από πολλά άνιμε του είδους και μη και του προσδίδει ξεχωριστό κύρος. Να αναφέρω ότι η σκηνοθεσία ανήκει στον Fumihiko Takayama όπως επίσης ότι δεν νομίζω να ξαναδοκιμάσω άλλο τίτλο από το σύμπαν του Gundam προς το παρόν αν θεωρείται αυτός ο καλύτερος.

διάφορα

Αφού είδα το Twin Spica - θα ακολουθήσει αναλυτική κριτική κάποια στιγμή - τελευταία έχω αφοσιωθεί σε δύο αμφιλεγόμενες σειρές, το Blue Gender και το Shangri-La, το άνιμε που φαλίρισε το Gonzo (νομίζω). Μου αρέσουν και οι δύο παρά τα όσα γράφονται ή τουλάχιστον μου προκαλούν το ενδιαφέρον γιατί ακόμη έχουν δρόμο. Κάτι που δεν μπορώ να πω για το Otogi Zoshi που αφού τελείωσα μετά κόπων τον κύκλο που διαδραματίζεται στην κλασσική Ιαπωνία της περιόδου Χεϊάν θα κάνω μάλλον πολύ καιρό μέχρι να δω τον επόμενο που αναφέρεται στην σύγχρονη εποχή. Είδα επίσης τα Summers Wars και Mobile Suite Gundam 0080- War in The Pocket - περισσότερα επίσης προσεχώς. Δεν ξέρω αν είχα αναφέρει ότι πάει και το Shinrei Tantei Yakumo - στο οποίο με χάλασε λίγο η παραγωγή. Συνεχίζω να μην τα πάω καλά με τη Bee Train. Για όσους αναρωτιούνται γιατί γράφω αυτά τα μικρά κείμενα είναι καθαρά προσωπικοί οι λόγοι. Δεν θυμάμαι αν το είχα εξηγήσει παλιότερα αλλά με βοηθάνε να θυμάμαι τι έχω δει, τι έχω παρατήσει στη μέση και τι χρειάζεται μεγαλύτερο ποστ. Τώρα βέβαια αν προσθέσω πόσα έχω αρχίσει και αφήσει για το μέλλον θα ξημερώσουμε οπότε σταματάω εδώ και ελπίζω να μην έχω ξεχάσει τίποτα. Ελπίζω... 

Last Exile

Η υπόθεση στα γρήγορα: Στον φανταστικό κόσμο του Prester τα έθνη της Anatoray και του Disith βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο στους ουρανούς. Τους επιβλέπει και τους επιβάλλει κανόνες η Συντεχνία (Guild) μια ανώτερη τεχνολογικά δύναμη που τους συντηρεί τεχνολογικά αλλά έχει τη δικιά της αντζέντα. Τα δύο αυτά έθνη χωρίζονται στον ουρανό από μια ασταθή και παράξενη περιοχή με το όνομα Μεγάλο Ρεύμα (Grand Stream). Δυο ορφανά ο Claus και η Lavie, που δουλεύουν ως ιπτάμενοι αγγελιοφόροι, ακολουθούν τα χνάρια των πατεράδων τους μέχρι που δίνουν μια υπόσχεση σε έναν ετοιμοθάνατο συνάδερφό τους να μεταφέρουν ένα μικρό κορίτσι στο μυστηριώδη θωρηκτό αερόπλοιο Silvana.

Το Last Exile ξεκινάει όπως ονειρεύεσαι όλα τα άνιμε του φανταστικού να ξεκινήσουν. Παραμερίζει τους βασικούς πρωταγωνιστές και την κεντρική υπόθεση στα 2 πρώτα επεισόδια για να σου γνωρίσει τον κόσμο που δρουν. Έχει από τις πιο εντυπωσιακές εισαγωγές που έχω δει σε άνιμε. Οι δημιουργοί είναι τόσο ερωτευμένοι με τον φουτουριστικό κόσμο -  επιστημονική φαντασία αναμεμειγνένη με streampunk -  που έχουν φτιάξει που όλα τα υπόλοιπα απλά περιφέρονται τριγύρω του. Ωρες, ώρες ακόμη και οι ήρωες δεν διαφέρουν από τα αερόπλοια. Έτσι εξηγείται και η ύπαρξη δεύτερης σεζόν που θα προβληθεί την άνοιξη με τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες. Στoν τομέα του animation εννοείται ότι παίρνουν άριστα. Είναι Gonzo στις πιο καλοφτιαγμένες σειρές του αν δεν είχε ένα τεράστιο μειονέκτημα που τελικά εντάξει δεν είναι και τόσο τεράστιο αλλά όταν ένας δευτερεύοντας χαρακτήρας αποδεικνύεται πιο ενδιαφέρον από το μέλλον του πρωταγωνιστικού τριγώνου, τότε σίγουρα σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με την υπόθεση. Για παράδειγμα ο Claus, ο κεντρικός ήρωας, είναι πολύ νερόβραστος και απίστευτα ψυχρός για να προκαλεί το ενδιαφέρον των περισσότερων γυναικών της σειράς. Ευτυχώς παρατάνε όλα τα γκομενικά subplots γρήγορα αλλά αυτομάτως αυτό το γεγονός προκαλεί πρόβλημα στο πως εξελίσσεται η σειρά όσον αφορά τις σχέσεις των ηρώων που πέφτουν σε δεύτερη μοίρα από κάποια φάση και έπειτα. Το ίδια πάνω κάτω ισχύουν για τον τύφλα-να-χει -ο Captain Harlock, Alex Row που είναι απλά βαρετός. Και μετά υπάρχει ο Dio, ένας απίστευτος αντιήρωας που κυριαρχεί σε κάθε σκηνή που υπάρχει. Είναι τρομερό το πως τον απεικονίζουν, ακόμη και οι κινήσεις του είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε να τον διαφοροποιούν και να τον κάνουν να βρίσκεται μίλια μακριά από όλους τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές – χωρίς να ξεχνάω τον Lucciola, μακράν από τους καλύτερα ανεπτυγμένους χαρακτήρες της σειράς. Ο Dio όμως είναι το κάτι άλλο. Το αστείο της υπόθεσης σχετικά με τον Dio είναι ότι έτυχε να δω ορισμένα επεισόδια μεταγλωττισμένα στα αγγλικά και ορισμένα στα γιαπωνέζικα – εκεί καταλαβαίνεις την διαφορά κουλτούρας. Στα αγγλικά η φωνή του Dio είναι θηλυπρεπής εσκεμμένα και στα γιαπωνέζικα παιδική, και πάλι δεν μειώνεται καθόλου η δυναμική του χαρακτήρα που έχουν δημιουργήσει. Παραμένει το πιο αξιομνημόνευτο κομμάτι μιας σειράς που ήθελε λίγο πιο επικούς χαρακτήρες για να χαρακτηριστεί κορυφαία - πέρα από το προσεγμένο animation και την περιγραφή ενός φανταστικού κόσμου.

Eve no Jikan

Η υπόθεση στα γρήγορα: Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα ανδροειδή  σαν σκλάβους. Μια μέρα ο Rikuo ανακαλύπτει στον καθημερινό οδηγό δραστηριοτήτων της Sammy, του ρομπότ της οικογενείας, μια περίεργη πρόταση και αρχίζει να υποψιάζεται ότι δρα ανεξάρτητα από τις οδηγίες των αφεντικών της. Μαζί με τον κολλητό του Masaki ακολουθούν τις κινήσεις της και ανακαλύπτουν το “Time of Eve” μια καφετέρια όπου οι άνθρωποι και τα ρομπότ συνυπάρχουν ισότιμα όσο βρίσκονται εκεί.

Ίσως από τα καλύτερα άνιμε που έχω δει το τελευταίο διάστημα αν και οι κριτικές το αδικούν λίγο κατά τη γνώμη γιατί το συγκρίνουν με τις ταινίες του Sinkai Makoto λόγω του ρυθμού  του- του λείπει όμως η βαθιά μελαγχολία και ο πεσσιμισμός που τις διακρίνει και καλύτερα μεταξύ μας. Μετά από τόσα mecha, τόσες διαστημικές όπερες, σχολεία και σαμουράι επιτέλους και κάτι τελείως διαφορετικό, ώριμο και με χιούμορ. Η σειρά προβλήθηκε στο διαδίκτυο – συγκεκριμένα στο Yahoo!Japan - και αποτελείται από 6 επεισόδια που διαρκούν από 15 έως 27 λεπτά, είναι δηλαδή ONA (original net animation).  Επειδή είναι μόνο 6 επεισόδια, ορισμένοι χαρακτήρες παραμένουν αινιγματικοί μέχρι το τέλος αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι που του δίνει όλο το ζουμί συν το γεγονός ότι όλοι είναι συμπαθείς και αξιαγάπητοι. Για μένα ήταν αρκετό το ότι δανείζεται τους τρεις νόμους της Ρομποτικής του Ισαάκ Ασίμοφ και τους αποδίδει με ένα πολύ φρέσκο τρόπο. Επίσης αποφεύγει τα υπερβολικά δράματα, οι ήρωες μας συστήνονται σταδιακά μέσα από συζητήσεις μεταξύ τους – οι οποίες δεν είναι καθόλου βαρετές. Δεν έχει πολύ δράση και είναι αργό αλλά προσωπικά δεν με χάλασε καθόλου και το είδα μονορούφι. Το σάουντρακ είναι πολύ δυνατό και το animation απλά αψεγάδιαστο. Να προσθέσω επίσης ότι  η συγκεκριμένη θεματική  είναι από τις αγαπημένες μου οπότε δεν γινόταν να μην το λατρέψω. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και μια ταινία που βασίζεται στη σειρά, το Time of Eve. Δεν το' χω δει - ακόμη - τι δεν θα έδινα όμως για μια δεύτερη σεζόν, αλήθεια!

life

Δεν έχω κάνει ένα σοβαρό ποστ εδώ και καιρό, - μάλλον κανένα όχι απλά σοβαρό - είναι αλήθεια και τις τελευταιές μέρες δεν έχω προλάβει να δω και τίποτα μεταξύ μας. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν θα κάνω ένα ποστ σύντομα για το last exile ή για το crest of the stars. Για την ώρα όμως έχω πάρει μια μικρή άδεια μερικών ημερών από τα άνιμε για να αφιερώσω λίγο χρόνο στο μουσικό μίξομπλογκ μου. Πάντως από ότι διαβάζω για την επερχόμενη ανοιξιάτικη σεζόν υπάρχουν σειρές και σειρές και ταινίες και οι περισσότερες μου ακούγονται σούπερ. Άντε...

Narutaru

Η υπόθεση στα γρήγορα: Η δωδεκάχρονη Shiina Tamai κατά τη διάρκεια των διακοπών της στο νησί των παππούδων της βρίσκει ένα περίεργο πλάσμα με υπερφυσικές δυνάμεις που μοιάζει με αστερία και αποφασίζει να το κρατήσει. Όταν επιστρέφει στην πόλη γνωρίζει και άλλα παιδιά που έχουν παρόμοια πλάσματα.

Πάλευα να τελειώσω το Narutaru εδώ και 5 μήνες περίπου – μην πω από την αρχή που ξεκίνησα αυτό το μπλογκ. Είναι από αυτά τα ακραία άνιμε που σκέφτεσαι πολύ πριν τα δεις κυρίως λόγω της φήμης που τα ακολουθεί. Μια παρόμοια κατάσταση σου δημιουργεί και το Koi Kaze χωρίς να έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους. Αν όμως στο Koi Kaze σε σοκάρει η εξαιρετική δραματουργία σε ένα πολύ λεπτό και ταμπού ζήτημα, το Narutaru δεν πιστεύω ότι ανταποκρίνεται ακριβώς στα όσα ακούγονται. Έχει σίγουρα ενοχλητικές σκηνές ειδικά στα 3 τελευταία επεισόδια, η σκληρότητα και η βία δίνουν και παίρνουν αλλά τελικά μόνο στις ενοχλητικές σκηνές – που τα περισσότερα υπονοούνται - λειτουργεί επειδή κάπως υποβόσκει ένα μαύρο χιούμορ και δεν σε κάνει να το πάρεις και πολύ στα σοβαρά. Αυτό βέβαια δεν το κάνει λιγότερο άρρωστο σε κάποιες φάσεις και περισσότερο politically correct σε άλλες. Αντίθετα εκεί βρίσκεται το ενδιαφέρον στο τι θα δείξουν και τι όχι γιατί προβλήματα το Narutaru σαν σειρά έχει πολλά. Το animation του θα έλεγα ότι είναι κάκιστο. Επίσης η εμετική μουσική που ακούγεται όταν κάποιος ήρωας αντιλαμβάνεται κάτι πολύ απαίσιο μοιάζει έντονα με τα σκρατσαρίσματα που ακούγονται στο Ψυχώ και είναι ικανή να σου χαλάσει τη διάθεση από την αηδία. Το ίδιο συναίσθημα σου προκαλεί η απαράδεκτη αγγλική μεταγλώττιση που του έχουν κάνει.

Υποθέτω ότι ο mangaka Mohiro Kitoh – βλέπε Bokurano - το έγραψε σαν απάντηση στο Pokemon. Φαντασιώνεται ένα διαφορετικό κόσμο, νοσηρό και σκληρό κατά βάθος που χαριτωμένα πλασματάκια που δεν είναι ακριβώς αθώα και που στα λάθος χέρια ή μάλλον στα χέρια παιδιών με ψυχολογικά προβλήματα και τραυματικές εμπειρίες είτε στο σπίτι είτε στο σχολείο γίνονται φονικές μηχανές και γίνεται το έλα να δεις. Και για να μην μένω μόνο στα αρνητικά, οι τίτλοι της αρχής του που είναι εσκεμμένα παραπλανητικοί είναι απλά κορυφαίοι για ένα τέτοιο άνιμε. Δεν είναι μια wow σειρά, δεν είναι μια σειρά για παιδιά (μακριά!!) αλλά έχει κάτι απροσδιόριστα τρομακτικό που δεν μπορείς να παραβλέψεις.

ps. δεν έχει τέλος!

RahXephon

Η υπόθεση στα γρήγορα: Ο Ayato Kamina είναι ένας ντροπαλός και ονειροπόλος 17χρονος που του αρέσει να ζωγραφίζει. Ζει με τη μητέρα του αλλά δεν τη βλέπει συχνά λόγω της δουλειάς της. Μια μέρα η ζωή του αλλάζει για πάντα όταν το Τόκυο βομβαρδίζεται και στην προσπάθεια του να βοηθήσει τους φίλους του, συναντάει τη συμμαθήτρια του Reika Mishima που τον οδηγεί σε ένα τεράστιο αυγό που μέσα του κρύβει το RahXephon ένα τεράστιο mecha και ανακαλύπτει ότι μπορεί να το οδηγήσει. Την ίδια μέρα γνωρίζει την Haruka Shitow, μια μυστική πράκτορα που τον παρακολουθεί.

Η υπόθεση στα γρήγορα (εναλλακτικά): H γη βρίσκεται σε πόλεμο με τους Mulians (Mu), εισβολείς από μια άλλη διάσταση. Δεν διαφέρουν εξωτερικά από τους ανθρώπους μέχρι να περάσουν της φάση Mu κατά την οποία το αίμα τους μετατρέπεται σε μπλε και ξεχνούν όλη τους τη ζωή μέχρι τότε. Μετά από μια καταστροφική πυρηνική μάχη οι Mu απομονώνουν το Τόκυο με ένα σφαιρικό κλοιό που μοιάζει με τον πλανήτη Δία και οι γήινοι του δίνουν την ονομασία Tokyo Jupiter. Εκεί ο χρόνος κυλάει πολύ πιο αργά εκεί σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο και οι άνθρωποι που ζουν μέσα αγνοούν την πραγματικότητα. Οι πολεμικές μηχανές των Mu είναι τα dolems, τεράστια ανθρωπόμορφα όντα που είναι φτιαγμένα από πυλό και που κινούνται με μουσικές συχνότητες. Κύρια φιλοσοφία στο RahXephon είναι ότι το τραγούδι είναι ικανό να ξαναδημιουργήσει τον κόσμο.

Ψιλοβαριέμαι να γράψω γι' αυτό το άνιμε αλλά το κάνω μόνο και μόνο για να δηλώσω ότι πιστεύω ότι το RahXephon είναι ένας αχταρμάς 26 επεισοδίων! Απτήν άλλη έχει ένα εξαιρετικό animation που σου παίρνει το μυαλό, σε ξεμυαλίζει κοινώς και μιλάμε για μια σειρά του 2003. Μια ματιά στο πως είναι σχεδιασμένα τα mecha, είναι υπεραρκετή. Δεν έχει επομένως ωραίο τίτλο, φαίνεται και ωραίο. Από κει πέρα αν δεν είχε το animation που έχει δεν νομίζω ότι θα το συνέχιζα πέρα από το πέμπτο επεισόδιο – και πολύ βάζω. Η υπόθεσή του είναι το κύριο πρόβλημα. Σύμφωνα  πάντα με την προσωπική μου άποψη η εκτέλεση της είναι κυριολεκτικά εκτέλεση. Ένα τρανταχτό παράδειγμα ας πούμε είναι ότι σε κάποια φάση όλοι αποκαλύπτεται ότι είναι συγγενείς μεταξύ τους και κάθεσαι και σπας το κεφάλι σου αν υπήρχε κανένας ιδιαίτερος λόγος γι’ αυτό – οκ υπάρχει στην ταινία αλλά γιατί δεν στο δείχνουν και στη σειρά από το να σου δείχνουν συνέχεια ένα μονοπλάνο με το απορημένο πρόσωπο του Ayato;

Ακόμη και αν έχει αναφορές στα βιβλία του James Churchward ή στον πολιτισμό των Μάγια πάνε στράφι από το πόσο απροσπέλαστο και δυσνόητο γίνεται το σενάριο ανά στιγμές. Νομίζω άρχισα να καταλαβαίνω τι ακριβώς παίζει με τους Mu από το 15ο επεισόδιο και μετά. Επόμενο μείον είναι οι χαρακτήρες, αδύναμοι συναισθηματικά για να σε κρατήσουν. Σε σχέση με άλλα άνιμε όπως το Simoun, π.χ το RahXephon αγγίζει τα προβλήματα της εφηβείας πολύ επιδερμικά έως καθόλου θα έλεγα - είναι λίγο τρόμπας ο Ayatoς ή είναι η ιδέα μου; Επίσης έχει υπερβολικά αργό ρυθμό, και, και, και… θα μπορούσα να συνεχίσω με περισσότερο θάψιμο μιας και έχει περάσει η εποχή που μου άρεσαν τα μυστηριώδη μυστήρια αλλά δεν το θεωρώ τελείως κακό, ίσως διφορούμενο και  το animation υποδαυλίζει οποιoδήποτε αρνητικό στοιχείο απλά αν είχε ένα καλύτερο σενάριο σίγουρα θα μιλούσαμε τώρα για ένα από τα καλύτερα άνιμε όλων των εποχών αλλά οι άποψεις είναι πάντα υποκειμενικές. Α, ναι και δεν έχω δει ακόμη το Neon Genesis Evangelion. Πειράζει;