Narutaru

Η υπόθεση στα γρήγορα: Η δωδεκάχρονη Shiina Tamai κατά τη διάρκεια των διακοπών της στο νησί των παππούδων της βρίσκει ένα περίεργο πλάσμα με υπερφυσικές δυνάμεις που μοιάζει με αστερία και αποφασίζει να το κρατήσει. Όταν επιστρέφει στην πόλη γνωρίζει και άλλα παιδιά που έχουν παρόμοια πλάσματα.

Πάλευα να τελειώσω το Narutaru εδώ και 5 μήνες περίπου – μην πω από την αρχή που ξεκίνησα αυτό το μπλογκ. Είναι από αυτά τα ακραία άνιμε που σκέφτεσαι πολύ πριν τα δεις κυρίως λόγω της φήμης που τα ακολουθεί. Μια παρόμοια κατάσταση σου δημιουργεί και το Koi Kaze χωρίς να έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους. Αν όμως στο Koi Kaze σε σοκάρει η εξαιρετική δραματουργία σε ένα πολύ λεπτό και ταμπού ζήτημα, το Narutaru δεν πιστεύω ότι ανταποκρίνεται ακριβώς στα όσα ακούγονται. Έχει σίγουρα ενοχλητικές σκηνές ειδικά στα 3 τελευταία επεισόδια, η σκληρότητα και η βία δίνουν και παίρνουν αλλά τελικά μόνο στις ενοχλητικές σκηνές – που τα περισσότερα υπονοούνται - λειτουργεί επειδή κάπως υποβόσκει ένα μαύρο χιούμορ και δεν σε κάνει να το πάρεις και πολύ στα σοβαρά. Αυτό βέβαια δεν το κάνει λιγότερο άρρωστο σε κάποιες φάσεις και περισσότερο politically correct σε άλλες. Αντίθετα εκεί βρίσκεται το ενδιαφέρον στο τι θα δείξουν και τι όχι γιατί προβλήματα το Narutaru σαν σειρά έχει πολλά. Το animation του θα έλεγα ότι είναι κάκιστο. Επίσης η εμετική μουσική που ακούγεται όταν κάποιος ήρωας αντιλαμβάνεται κάτι πολύ απαίσιο μοιάζει έντονα με τα σκρατσαρίσματα που ακούγονται στο Ψυχώ και είναι ικανή να σου χαλάσει τη διάθεση από την αηδία. Το ίδιο συναίσθημα σου προκαλεί η απαράδεκτη αγγλική μεταγλώττιση που του έχουν κάνει.

Υποθέτω ότι ο mangaka Mohiro Kitoh – βλέπε Bokurano - το έγραψε σαν απάντηση στο Pokemon. Φαντασιώνεται ένα διαφορετικό κόσμο, νοσηρό και σκληρό κατά βάθος που χαριτωμένα πλασματάκια που δεν είναι ακριβώς αθώα και που στα λάθος χέρια ή μάλλον στα χέρια παιδιών με ψυχολογικά προβλήματα και τραυματικές εμπειρίες είτε στο σπίτι είτε στο σχολείο γίνονται φονικές μηχανές και γίνεται το έλα να δεις. Και για να μην μένω μόνο στα αρνητικά, οι τίτλοι της αρχής του που είναι εσκεμμένα παραπλανητικοί είναι απλά κορυφαίοι για ένα τέτοιο άνιμε. Δεν είναι μια wow σειρά, δεν είναι μια σειρά για παιδιά (μακριά!!) αλλά έχει κάτι απροσδιόριστα τρομακτικό που δεν μπορείς να παραβλέψεις.

ps. δεν έχει τέλος!