Last Exile

Η υπόθεση στα γρήγορα: Στον φανταστικό κόσμο του Prester τα έθνη της Anatoray και του Disith βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο στους ουρανούς. Τους επιβλέπει και τους επιβάλλει κανόνες η Συντεχνία (Guild) μια ανώτερη τεχνολογικά δύναμη που τους συντηρεί τεχνολογικά αλλά έχει τη δικιά της αντζέντα. Τα δύο αυτά έθνη χωρίζονται στον ουρανό από μια ασταθή και παράξενη περιοχή με το όνομα Μεγάλο Ρεύμα (Grand Stream). Δυο ορφανά ο Claus και η Lavie, που δουλεύουν ως ιπτάμενοι αγγελιοφόροι, ακολουθούν τα χνάρια των πατεράδων τους μέχρι που δίνουν μια υπόσχεση σε έναν ετοιμοθάνατο συνάδερφό τους να μεταφέρουν ένα μικρό κορίτσι στο μυστηριώδη θωρηκτό αερόπλοιο Silvana.

Το Last Exile ξεκινάει όπως ονειρεύεσαι όλα τα άνιμε του φανταστικού να ξεκινήσουν. Παραμερίζει τους βασικούς πρωταγωνιστές και την κεντρική υπόθεση στα 2 πρώτα επεισόδια για να σου γνωρίσει τον κόσμο που δρουν. Έχει από τις πιο εντυπωσιακές εισαγωγές που έχω δει σε άνιμε. Οι δημιουργοί είναι τόσο ερωτευμένοι με τον φουτουριστικό κόσμο -  επιστημονική φαντασία αναμεμειγνένη με streampunk -  που έχουν φτιάξει που όλα τα υπόλοιπα απλά περιφέρονται τριγύρω του. Ωρες, ώρες ακόμη και οι ήρωες δεν διαφέρουν από τα αερόπλοια. Έτσι εξηγείται και η ύπαρξη δεύτερης σεζόν που θα προβληθεί την άνοιξη με τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες. Στoν τομέα του animation εννοείται ότι παίρνουν άριστα. Είναι Gonzo στις πιο καλοφτιαγμένες σειρές του αν δεν είχε ένα τεράστιο μειονέκτημα που τελικά εντάξει δεν είναι και τόσο τεράστιο αλλά όταν ένας δευτερεύοντας χαρακτήρας αποδεικνύεται πιο ενδιαφέρον από το μέλλον του πρωταγωνιστικού τριγώνου, τότε σίγουρα σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με την υπόθεση. Για παράδειγμα ο Claus, ο κεντρικός ήρωας, είναι πολύ νερόβραστος και απίστευτα ψυχρός για να προκαλεί το ενδιαφέρον των περισσότερων γυναικών της σειράς. Ευτυχώς παρατάνε όλα τα γκομενικά subplots γρήγορα αλλά αυτομάτως αυτό το γεγονός προκαλεί πρόβλημα στο πως εξελίσσεται η σειρά όσον αφορά τις σχέσεις των ηρώων που πέφτουν σε δεύτερη μοίρα από κάποια φάση και έπειτα. Το ίδια πάνω κάτω ισχύουν για τον τύφλα-να-χει -ο Captain Harlock, Alex Row που είναι απλά βαρετός. Και μετά υπάρχει ο Dio, ένας απίστευτος αντιήρωας που κυριαρχεί σε κάθε σκηνή που υπάρχει. Είναι τρομερό το πως τον απεικονίζουν, ακόμη και οι κινήσεις του είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε να τον διαφοροποιούν και να τον κάνουν να βρίσκεται μίλια μακριά από όλους τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές – χωρίς να ξεχνάω τον Lucciola, μακράν από τους καλύτερα ανεπτυγμένους χαρακτήρες της σειράς. Ο Dio όμως είναι το κάτι άλλο. Το αστείο της υπόθεσης σχετικά με τον Dio είναι ότι έτυχε να δω ορισμένα επεισόδια μεταγλωττισμένα στα αγγλικά και ορισμένα στα γιαπωνέζικα – εκεί καταλαβαίνεις την διαφορά κουλτούρας. Στα αγγλικά η φωνή του Dio είναι θηλυπρεπής εσκεμμένα και στα γιαπωνέζικα παιδική, και πάλι δεν μειώνεται καθόλου η δυναμική του χαρακτήρα που έχουν δημιουργήσει. Παραμένει το πιο αξιομνημόνευτο κομμάτι μιας σειράς που ήθελε λίγο πιο επικούς χαρακτήρες για να χαρακτηριστεί κορυφαία - πέρα από το προσεγμένο animation και την περιγραφή ενός φανταστικού κόσμου.