thunder, thunder, thundercats!

Έχει βουίξει το διαδίκτυο εδώ και λίγες μέρες με νέες φωτογραφίες. Να πω μόνο ότι ήταν από τις αγαπημένες μου σειρές όταν ήμουν παιδί και όταν την έπαιζε η ΕΡΤ1, τότε στις 8 καθηλωνόμουνα στην οθόνη και ήταν λες και τα έβλεπα όλα τρισδιάστατα. Στην καινούργια μεταφορά το μόνο που δεν μου αρέσει είναι η Cheetara -την οποία την έχουν κάνει λίγο ανορεξικιά σαν χτικιάρα γάτα ή μου φαίνεται; - αλλά από την άλλη και ο Lion-o με φούξια μαλλιά είναι κάπως, δεν βαριέσαι όμως...είναι Studio 4°C οπότε μόνο κακή παραγωγή δεν θα είναι. Εκ των υστέρων όσο κοιτάω την πρόμο φωτό και ο Panthro σαν παλαιστής του σούμο μου φέρνει!

...

Το Rahxephon φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον αρκεί να μην είχε αυτή την απαίσια αγγλική μεταγλώτιση η βερσιόν που βλέπω. Νομίζω ότι το χα ξαναπετύχει παλιά, δεν θυμάμαι όμως τους λόγους που είχα αποφύγει να το ξεκινήσω τότε.  Το Aoi Bungaku το περίμενα πως και πως αλλά μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Ξεχώρισα τις μεταφορές του No Longer Human, της ιστορίας με τον ληστή και τη σατανική γυναίκα του - που μου ξεφεύγει ο τίτλος αυτή τη στιγμή - και του πολύ γκέι (σόρυ δηλαδή κιόλας αλλά νομίζω ότι αυτοί οι δύο στην πραγματικότητα γουσταρίζονταν) Run, Melos! Όσον αφορά το γιαπωνέζο αφηγητή στην αρχή κάθε επεισοδίου είναι απλά το πιο τρομακτικό στοιχείο στη σειρά. Θέλω να γράψω ένα τεράστιο ποστ γι' αυτά που είδα αυτές τις μέρες αλλά προς το παρόν σύντομες αναφορες. Ακόμη εντυπωσιάζομαι πως οι αθεόφοβοι δημιουργοί τους καταρίπτουν κάθε ταμπού που υπάρχει στον κατάλογο για να πουν μια καλή (συνήθως δραματική) ιστορία και ορισμένες φορές καταφέρνουν απίστευτα αποτελέσματα. Δεν μπορω αλλιώς να εξηγήσω την ύπαρξη του Koi Kaze, είναι μια ιστορία αιμομιξίας και είναι ότι πιο απαισιόδοξο και καταθληπτικό έχω δει στη μικρή οθόνη τα τελευταία χρόνια. Δεν σου δίνει τον παραμικρό χώρο να αναπνεύσεις και "υποτίθεται΄" έχει καλό τέλος αλλά κλαίς με μαύρο δάκρυ πάραυτα. Για γερά στομάχια και όχι για όλους. 

Συνεχίζοντας με τα αιμομικτικά συμπλέγματα στα άνιμε που είχαν την τιμητική τους την προηγούμενη βδομάδα σε ότι σειρά τύχαινε να πιάσει το μάτι μου, το True Tears θα ήθελε να είναι Clannad στη θέση του Clannad αλλά απέτυχε λόγω λίγο αντιπαθητικών χαρακτήρων άσε που μου την έσπασε κιόλας προς το τέλος.  Το Kurenai  χρειάζεται οπωσδήποτε δεύτερη σεζόν αν και δεν έχω δει τι έχουν κάνει με τα OVAs και ήταν τελικά αυτό που μου άρεσε και περισσότερο επειδή ήταν κάπως πιο ανάλαφρο με ήρωιδα ένα επτάχρονο κορίτσι που θέλει να αποφύγει τη μοίρα της να παντρευτεί ένα μέλος της αυστηρά κλειστής οικογένειας της και το σκάει με τη βοήθεια της σωματοφύλακας της μητέρας της. Τέλος το OVA του Red Garden - Dead Girls ήταν απίστευτα κυνικό αλλά καλό και καταχάρηκα το γεγονός ότι ξεφτυλίζουν τελείως τον χαρακτήρα του Herve. Αυτά!

...

Το Red Garden έχει πολλές σεναριακές τρύπες. Ίσως υπερβολικά πολλές. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι κολλητικό. Προσωπικά μια απορία έχω μόνο τι σκατά σημαίνει όλη αυτή η εμμονή των δημιουργών να προσθέσουν musical στοιχεία μέσα. Είναι απίστευτο ξενέρωμα. Ευτυχώς τους περνάει γρήγορα και γλυτώνει ο θεατής από απαίσια μελωδικά διαλλείματα. Κατα τ' άλλα προσπάθησα να δω το πρώτο επεισόδιο του Durarara αλλά θέε μου, έλεος, δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να το συνεχίσω. Μα ακέφαλος μηχανόβιος στο σύγχρονο Τόκιο. Και σόρυ αλλά μυρίζει από μακριά ότι είναι κοπέλα και όχι άντρας. Jezus!

εφιάλτης στο δρόμο με τα raws

Μισώ τη λέξη raw. Είναι αρκετά σπαστικό να ψάχνεις για καινούργια άνιμε και να μην έχουν μεταφραστεί ακόμη και να συναντάς μόνο raws μπροστά σου. Αν και την πάτησα με κάποιους παλιούς τίτλους που κοίταζα όπως το Porfy no Nagai Tibi που δεν βρήκα τίποτα και έμεινα με την ελπίδα. Με κάνει να αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή που είχα τη πανέξυπνη ιδέα να παράτησω τα μαθήματα γιαπωνέζικων πριν από 5 χρόνια. Ευτυχώς κάτάφερα και βρήκα και είδα το House of Five Leaves μετά από πολύ κόπο και κάμποσα βρισίδια μπροστά στον υπολογιστή, την πρώτη σεζόν του Wolf and Spice με ήρωες μια λυκοπούλα που περιφέρεται γυμνή στα περισσότερα επεισόδια και έναν έμπορο στα χρόνια του μεσαίωνα και τώρα ξεμπερδεύω και με το Himitsu - κάτι σαν ιαπωνικό CSI. Τι μου άρεσε περισσότερο; Χμμ, δύσκολο να απαντήσω. Ακόμη και το Spice and Wolf που είναι τελείως χαζορομάντζο, έχει την πλάκα του.

πουσού: επειδή είμαι και τελείως απαράδεκτη, ξέχασα να προσθέσω ότι είδα και το Seikimatsu Occult Gakuin. Χα!

Ergo Proxy

Η υπόθεση στα γρήγορα: Στο μακρινό μέλλον σε μια θολωτή και ουτοπική πόλη που ονομάζεται Romdeau και που οι άνθρωποι συνυπάρχουν ειρηνικά με τα ανδροειδή (AutoReivs), η κυβέρνηση κάνει μυστικά πειράματα σε μια περίεργη μορφή ζωής που ονομάζεται Proxy και που πιστεύεται ότι είναι αθάνατες και θεϊκές οντότητες. Στο μεταξύ μια σειρά φόνων με ένοχους ρομπότ και AutoReivs που έχουν προσβληθεί από τον ίο Cogito μαστίζει την πόλη. Η επιθεωρητής Re-l Mayer καλείται να ερευνήσει τους φόνους με τον AutoReiv συνοδό της Iggy. Οι δρόμοι τους διασταυρώνονται με τον Vincent Law, ένα μετανάστη που υποψιάζονται ότι συνδέεται με κάποιο τρόπο με το Proxy.

Ξεκίνησα να βλέπω το Ergo Proxy με διαθέσεις κανιβαλισμού γιατί πριν το δοκιμάσω διάβαζα διάφορες υπερβολικές πατάτες αλλά δεν μου έκανε τη χάρη. Η σειρά είναι ιδανική σε όσους αρέσουν οι ταινίες- σπαζοκεφαλιές όπως κάμποσες του David Lynch, το Matrix Reloaded, κ.α. και γενικά σε αυτούς που έχουν ακόμη πίστη στα X-Files – εγώ έχω στερέψει από υπομονή. Τα μόνα cyberpunk στοιχείο που έχει το Ergo Proxy είναι η uber-goth ηρωίδα του Re-l και άντε λίγο μια noir ατμόσφαιρα στα πρώτα επεισόδια. Από κει και πέρα είναι καθαρά μια δυστοπική ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Έχει επεισόδια που πραγματικά σου διαλύουν τον εγκέφαλο όπως αυτό με την πόλη με τα κινούμενα σχέδια και γενικά από τι στιγμή που οι ήρωες εγκαταλείπουν τη Romdeau, παίρνει τελείως διαφορετική τροπή – bye, bye cyberpunk. Σε αυτό βοηθάει σίγουρα το καταπληκτικό σκοτεινό animation που δημιουργεί μια αίσθηση απομόνωσης και απόγνωσης και οι αναφορές στο Prisoner. Μέχρι εδώ άριστα. Εκεί που μου τα χαλάει προσωπικά είναι στα δύο τελευταία επεισόδια. Το ίδιο πρόβλημα είχα πάνω κάτω με το Kaiba, η υπόθεση αρχίζει και προχωράει με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς όταν χρειαζόταν λίγο περισσότερη ανάλυση για να μην σε πιάσει τουλάχιστον πονοκέφαλος από τις πληροφορίες που σου αραδιάζει σε 24 μόνο λεπτά. Κατά τα άλλα μένεις με μια έκφραση χαζομάρας στο πρόσωπο σου περισσότερο του στυλ, «αυτό ήταν?! Υπάρχει περίπτωση να κάνουν δεύτερη σεζόν;» Μάλλον όχι αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του ήταν ένα ικανοποιητικό άνιμε, α και με κολλητικό κομμάτι για opening και καλά το ending theme δεν το περίμενα να είναι τόσο διάσημο κομμάτι απορώ πως πήραν την άδεια!

quickies

Πάει και το Shiki. Τελευταία έχω τσακίσει τα άνιμε τρόμου αφού πάει και το Hellsing - η πρώτη σεζόν - πάει και το Blade of The Immortal. Τo οποίο δεν καταλαβαίνω ακριβώς γιατί είναι στην κατηγορία horror, μια ιστορία εκδίκησης είναι αν και έχει ορισμένους τερατώδεις χαρακτήρες μέσα και gore σκηνές - από τέτοιες παραέχει - δεν θα το λεγα όμως ακριβώς horror αλλά καμιά φορά οι εκτιμήσεις μου είναι λίγο κουφές. Παρεπιμπτόντως το βρήκα πολύ decent για τίτλο της Bee Train και ας θεωρούν οι σκληροπυρηνικοί του manga ότι το έχει σακατέψει - ευτυχώς δεν είμαι πιουρίστια - τουρίστια μπορεί. Μια χαρά στέκεται από μόνο του. Εκτός όμως από τα άνιμε τρόμου, πάει και το Tytania και δεν θα μου λείψει καθόλου. Ξύλινοι χαρακτήρες και γενικά κάτι με χάλασε. Ίσως το γεγονός ότι ήταν ακαταμάχητα βαρετό με καθόλου εντάσεις μέσα. Διάβασα μια πολύ ωραία κριτική για το συγκεκριμένο, την οποία λινκάρω εδώ: Space Opera Lite,  to the point, δεν νομίζω ότι θα έβρισκα τρόπο να το προσδιορίσω καλύτερα.

Shiki

Η υπόθεση στα γρήγορα: Σε ένα μικρό χωρίο της Ιαπωνίας περίεργοι θάνατοι μαστίζουν την κοινότητα παράλληλα με την άφιξη μιας παράξενης οικογένειας σε μια εγκαταλελειμμένη έπαυλη. Ο γιατρός του χωριού Toshio Ozaki αρχικά πιστεύει ότι πρόκειται για επιδημία αλλά ο αριθμός των νεκρών αυξάνεται χωρίς να μπορεί να ανακαλύψει την αιτία ενώ ένας 15χρονος μαθητής ο Natsuno Yuuki που μισεί τη ζωή στο χωριό αρχίζει να υποπτεύεται ότι κάτι πιο σατανικό κρύβεται από πίσω.

Το περίμενα πως και πως και τελικά δεν απογοητεύτηκα. Το αντίθετο μάλιστα είναι ακόμη πιο καλό από τις αρχικές προσδοκίες μου. Το Shiki είναι βασισμένο στα βιβλία τρόμου της Fuyumi Ono. Μην περιμένετε όμως κάτι ανάλογο του Twilight, ούτε του True Blood. Αν κρίνω από τη σειρά η Ono έχει δημιουργήσει μια από τις καλύτερες παραλλαγές του βαμπιρικού μύθου που έχω συναντήσει εδώ και πολύ καιρό αν βγάλουμε έξω και το περσινό Let the right one in. Καταρχήν δεν αφορά κανενός είδους έρωτα με κανέναν απέθαντο. Αν εξαιρέσουμε ένα κεντρικό ήρωα που δεν είναι ξεκάθαρες ακριβώς οι επιλογές του αλλά θα πρέπει να μπω σε διαδικασία πολλών spoilers για να το επεκτείνω παραπάνω και δεν λέει. Πιο πολύ το κέντρο βάρους πέφτει στη σχέση αγάπη-μίσους που έχουν οι περισσότεροι ήρωες με την περιοχή που ζούνε και το πώς αυτή τους περιορίζει σαν προσωπικότητες. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση σου αφήνει μιας και δεν εμμένει σε ένα μόνο πρωταγωνιστή συγκεκριμένα. Λογικά σκέφτεσαι ότι κύριος ήρωας θα είναι ο Natsuno αλλά όσο προχωράει η σειρά γίνεται από τους πιο απρόβλεπτους χαρακτήρες. Αυτό που πετυχαίνει αντίθετα το Shiki γενικά είναι να σε βάλει σταδιακά στη ζωή του χωριού που αργοπεθαίνει εισάγοντας όλο και περισσότερα πρόσωπα που το καθένα αποκτά βασικό ρόλο στα γεγονότα όσο προχωράει η υπόθεση και το κάνει χωρίς να σε μπερδεύει ούτε στο ελάχιστο. Υπάρχουν επεισόδια που πραγματικά δεν αντέχεις από την αγωνία. Δεν κωλώνει καθόλου στα λουτρά αίματος επί της οθόνης ούτε στις πραγματικά τρομακτικές σκηνές και φυσικά από ένα σημείο και έπειτα δεν ξεχωρίζεις τι είναι πιο τρομακτικό η εκδίκηση των κατοίκων(όχλου) ή τα βαμπίρ. Αν και από ότι διάβασα κάτι που μου είχε ξεφύγει αποφεύγει να σκοτώνει παιδιά επί της οθόνης, προτιμάει να το κάνει εκτός. Τέλος είναι μια σειρά που τη βλέπεις μονορούφι και είχα καιρό να το πάθω.

greetings

Καιρός να μιλήσω λίγο για τον αγαπημένο μου μπλόγκερ - ο τύπος είναι μανιακός θεατής. Αν και δεν συμφωνώ πάντα με τις επιλογές του, 95% πέφτει πάντα μέσα στο να ξεχωρίζει ένα σπουδαίο άνιμε. Πριν δυο μέρες έκανε την καθιερωμένη ετήσια λίστα του με τα καλύτερα άνιμε της χρονιάς και έβαλε το Armed Librarians και το FMA: Brotherhood στις πρώτες θέσεις, γεγονός που με κάνει διπλά χαρούμενη και τριπλά για το νούμερο ένα χαρακτήρα την Hamyuts Meseta . Φυσικά δεν μπορώ να κάνω τέτοιες λίστες γιατί τα παρακολουθώ όλα ετεροχρονισμένα και επειδή μετράω πολύ λίγο καιρό στο άθλημα. Κατά τ' άλλα ο καινούργιος χρόνος μπήκε με τις δύο ταίνιες που είχε στις πρώτες θέσεις το King of Thorn και το Tales of Vesperia. Thanks psgels!