Νatsume Υuujinchou San

Αν μια σειρά θα έπαιρνε την πρώτη θέση φέτος στη προσωπική μου λίστα με τα τοπ άνιμε της χρονιάς, σίγουρα θα ήταν η τρίτη σεζόν του Natsume. Δεν ξέρω βέβαια να πρέπει όμως γιατί δεν έχει τελειώσει ακόμη οπότε το εξετάζω μη αντικειμενικά εδώ πέρα. Αυτό όμως που μου αρέσει πάρα πολύ στο άνιμε αυτό είναι η συνοχή που έχει.  Με κάθε νέα σεζόν του όχι μόνο δεν το βαριέσαι αλλά γίνεται ολοένα και καλύτερο. Λίστες δεν ενδιαφέρομαι να κάνω γενικά για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχω δει όλα τα άνιμε που έχουν κυκλοφορήσει φέτος οπότε θα ήταν λίγο ανούσιο. Μου ξεφεύγει ακόμη το Mawaru Penguin Drum που μόλις ολοκληρώθηκε και έχει χαλάσει κόσμο αλλά και πολλά άλλα που πιθανώς δεν πήρα είδηση. Ευθύνεται κυρίως ο τρόπος που τα παρακολουθώ. Για να επιστρέψω στο θέμα μου, το Natsume Yuujinchou αποδεικνύει τουλάχιστον όπως έχει εξελιχθεί ότι έχει γίνει, αν μη τι άλλο, μια πολύ ενδιαφέρουσα σειρά. Βοηθάει πάρα πολύ ο χαλαρός τόνος του και ο χρόνος που δίνει στον κεντρικό χαρακτήρα του να ωριμάσει.

Στη συγκεκριμένη σεζόν μαθαίνουμε για τη δύσκολη παιδική ηλικία του Natsume και πως έφτασε στο σημείο που βρίσκεται τώρα. Αδιαμφισβήτητα είναι ο σταρ της σειράς και η σχέση του με τα στοιχειά παίρνει θαυμάσιες διαστάσεις. Τα επεισόδια είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους αυτοτελή. Δεν ξέρω πως ο δημιουργός του καταφέρνει να κάνει απλές ιστορίες, τόσο συγκινησιακά φορτισμένες και ανθρώπινες και μάλιστα αβίαστα χωρίς να δείχνει τους ήρωες να κλαψουρίζουν συνέχεια και χωρίς πολλά φρου, φρου. Επίσης άρχισα να συμπαθώ τον Natori και ας τον θεωρώ μακράν ανατριχιαστικό χαρακτήρα (το τατού του είναι αρκετά τρομακτικό) και επιτέλους εμφανίζεται ο πρώτος «κακός» της υπόθεσης ή μου φαίνεται; Ααα, ανυπομονώ στ’ αλήθεια για την τέταρτη σεζόν πως και πως!! Καλά Χριστούγεννα, btw, χεχ!

Kemono no Souja

Υπάρχουν πράγματα που μου αρέσουν πολύ σε αυτό το άνιμε και υπάρχουν στοιχεία που το κάνουν τελείως ξενέρωτο, π.χ. η διάρκεια του. Δεν δικαιολογούνται καθόλου τα 50 επεισόδια τη στιγμή που υπάρχουν σκηνές οι οποίες επαναλαμβάνονται συνέχεια. Τα συνεχή flashback είναι σίγουρα το τεράστιο μείον του. Καταντάει πολύ κουραστικό να βλέπεις το θάνατο της μητέρας της Erin σε κάθε επεισόδιο σχεδόν! Το εμπεδώσαμε! Φτάνει!!! Είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια μεγάλη σειρά. Από την άλλη αν έλειπαν αυτά μένεις με μια πάρα πολύ όμορφη υπόθεση. Η 10χρονη Erin ζει με τη μητέρα της σε ένα μικρό χωριό όπου η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η εκπαίδευση των Touda, δράκους που χρησιμοποιούνται στον πόλεμο. Η μητέρα είναι γιατρός των Touda και κατάγεται από μια περίεργη νομαδική φυλή που τα μέλη της έχουν πράσινα μαλλιά και μάτια και εικάζεται ότι εξασκούν την μαγεία. Όταν το πιο δυνατό Τούντα του Δούκα πεθαίνει,η μητέρα της Erin θεωρείται υπεύθυνη και καταδικάζεται σε θάνατο.

Ακούγεται λίγο απλοϊκό και είναι ως κάποιο βαθμό. Κάποιοι ίσως το θεωρήσουν υπερβολικά «παιδικό»αλλά η σχέση που αναπτύσσει η Erin με τα άγρια ζώα είναι πραγματικά το πιο δυνατό χαρτί της συγκεκριμένης σειράς και γενικά για fantasy σειρά ξεφεύγει λίγο από τα συνηθισμένα. Το ότι στα 50 επεισόδια του δείχνει το πως η ηρωίδα μεγαλώνει και ωριμάζει είναι επίσης από τα υπέρ του. Οι πολιτικές ίντριγκες δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο. Πρέπει να ομολογήσω ότι μου άρεσε πάρα πολύ η γριά βασίλισσα που είναι στο σκοτάδι και στον κόσμο της σχετικά με το ότι συμβαίνει γύρω της, κάτι που την κάνει απολύτως πιστευτή ως χαρακτήρα. Ένα άλλο που κάποιος πρέπει να προετοιμαστεί είναι το τέλος. Κάπως, είναι βεβιασμένο και είναι ψιλοκρίμα γιατί θα μπορούσαν να του αφιερώσουν παραπάνω από ένα επεισόδιο για να στρώσει αντί να έχουν ένα σωρό επεισόδια περιλήψεων. Το σάουντρακ και το animation είναι επίσης καλό. 8/10

Ikoku Meiro no Croisée

Το τρίτο [ή μάλλον το τέταρτο αν βάλω μέσα και το Gosick] άνιμε από τα φετινά που είδα και που έχει ως πρωταγωνίστρια ένα μικρό κορίτσι. Χμμ, τώρα που το σκέφτομαι και το Ano Hana μπορεί να πέφτει στην ίδια κατηγορία. Αν και η ηλικία της Yune είναι προς συζήτηση επειδή μπορεί απλά να είναι μικροκαμωμένη οπότε το loli παίζει και δεν παίζει. Δεν σου δίνει κανένα στοιχείο πόσο ετών είναι σε όλη τη διάρκεια του το Croisee. Τέλοσπαντων για να μην τα πολυλογώ η υπόθεση έχεις ως εξής: Ένα μικρό κορίτσι συνοδεύει ένα Γάλλο ταξιδιώτη στο Παρίσι όπου ο εγγονός του ένας νεαρός σιδεράς από τους τελευταίους στο επάγγελμα την παίρνει υπό την προστασία του. Η υπόθεση διαδραματίζεται στον 19ο αιώνα. Γενικά το άνιμε δείχνει την «σχέση» δύο ανθρώπων που κατάγονται από δυο διαφορετικούς κόσμους. Κάτι τέτοιο είναι μιας και δεν υπάρχει σχέση, μάλλον υποψία σχέσης στο μέλλον καλύτερα. 

Γενικά μου άρεσε αρκετά αλλά συναντάς και δω τα γνωστά μειονεκτήματα όπως την απουσία τέλους και την περίεργη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα στους δυο πρωταγωνιστές η οποία είναι και δεν είναι ρομαντική – ότι να’ ναι δηλαδή. Σίγουρα υπάρχουν και τα θετικά σαφώς H αναπαράσταση της Γαλλίας του 1800 είναι πραγματικά προσεγμένη και χάρμα οφθαλμών. Οι διαφορές των πολιτισμών επίσης είναι πολύ σωστά δοσμένες και με λεπτομέρεια. Από χαρακτήρες θα έλεγα ότι ο παππούς Oscar κάπως κερδίζει τις εντυπώσεις. Η Yune είναι λίγο μυστήριο (η ηλικία πάλι) και ο Claude μονίμως στραβωμένος αλλά με λόγο. Αυτά τα λίγα! 7.5/10

Dantalian no Shoka

Ναι! Το ξέρω! Έχω καιρό να βάλω ένα ποστ κι αυτό γιατί ελεύθερος χρόνος μηδέν. Κι ότι ελεύθερος χρόνος συνήθως εξαντλείται σε νέα άνιμε.  Είχα και μια ατυχία συγκεκριμένα με το Dantalian no Shoka. Έχασα αυτά που έγραφα γι’ αυτό και μετά βαριόμουνα να ξαναγράψω. Μετά πήρα την κατηφόρα και βαριόμουνα γενικώς. Νομίζω ότι ακόμη προβληματίζομαι με τη συγκεκριμένη σειρά. Το βασικό είναι ότι δεν έχει τέλος. Τι πρωτότυπο! Και μάλιστα δεν έχει τέλος ούτε ως light novel. Τo δεύτερο πράγμα το οποίο με ξένισε κάπως, είναι ο τρόπος που ο Huey χρησιμοποιεί τις δυνάμεις της Dalian. Κοινώς έχω ένα πρόβλημα με όλα τα άνιμε που από το στήθος της ηρωίδας βγαίνουν ή σπαθιά, ή όπλα ή στη συγκεκριμένη περίπτωση αρχαία βιβλία και περγαμηνές. Δεν ξέρω γιατί, πείτε ότι με πιάνει το φεμινιστικό μου.  Ο τρόπος που γίνεται εδώ είναι υπερβολικά βίαιος και οδυνηρός και τον βρήκα αρκετά συμβολικό [φαντάζομαι καταλαβαίνει κάποιος τι εννοώ]. Όλως περιέργως όμως λειτουργεί για τη σειρά. Όπως λειτουργούσε και στην Utena. Εκεί που ήταν να τραβάς τα μαλλιά σου και πραγματικά μου χάλασε ότι θετική προδιάθεση είχα, ήταν στη δεύτερη σεζόν του Darker Than Black – που ακόμη μνημονεύω το πόσο κακή ήταν σε σχέση με την πρώτη.  Ευτυχώς δεν μένεις χωρίς καμία τρίχα στο κεφάλι εδώ.  

Τι αφορά τώρα το Dantalia no Shoka; Μετά το τέλος του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου ένας άγγλος αριστοκράτης κληρονομεί μαζί με την περιουσία του θείου του που είχε μανία με τα βιβλία και το υπερφυσικό, ένα παράξενο κλειδί που ανοίγει την μυστηριώδη βιβλιοθήκη της Dantalian. Ο όρος της κληρονομιάς είναι να γίνει κλειδοκράτορας της Dantalian.  Αυτό που ανακαλύπτει είναι ότι η βιβλιοθήκη κρύβεται μέσα στο σώμα ενός κοριτσιού με το όνομα Dalian. Μαζί πρέπει να αναζητήσουν αρχαία και επικίνδυνα μαγικά βιβλία που έχουν χαθεί ανά τους αιώνες. Είναι αρκετά φευγάτη υπόθεση αλλά είναι τόσο περίεργη που γενικά κολλάς. Έχει και αυτή τη στόφα του υπερφυσικού που συναντάς σε παλιές ιστορίες τρόμου του προηγούμενου αιώνα. Θα την ήθελα μια δεύτερη σεζόν επειδή σου δίνει μια καλή γεύση του τι μπορεί να καταφέρει το άνιμε αν ποτέ ολοκληρωνόταν και γενικά εμφανίζονται χαρακτήρες που πραγματικά κάνουν το όλο πακέτο πολύ πιο ενδιαφέρον από ότι ακούγεται. Σίγουρα προτεινόμενη. 8/10 

Ps. Είναι λίγο γκοθιά ή μου φαίνεται;

Kamisama No Memo-chou

Ή God’s Memon Pad στα αγγλικά. Ο τίτλος αφορά αυτές τις βλακείες και ασυναρτησίες που λέει συνέχεια η Alice, το μυστηριώδες κορίτσι που μένει μόνο του σε ένα δωμάτιο γεμάτο με οθόνες υπολογιστών και διάφορων ειδών αρκουδάκια. Το κυριότερο πρόβλημα που έχω με αυτό το άνιμε όπως καταλαβαίνει κανείς είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας της Alice που παραμένει μυστηριώδες μυστήριο σε όλα τα 12 επεισόδια που διαρκεί η σειρά. Θα ήθελα λίγο να εξερευνήσει το background της και φυσικά να μην λέει τόσες βλακείες. Δεν έχω τόσο πρόβλημα που είναι loli αν και τελευταία πιστεύω ότι ο όρος επαναπροσδιορίζεται. Πολλές σειρές που κυκλοφόρησαν φέτος έχουν lolis για κεντρικές πρωταγωνίστριες [αν υπολογίσω και το Gosick, μετράω τέσσερις μέχρι τώρα και είναι υπέρ-αρκετές πιστέψτε με]. 

Τέλοσπαντων η συγκεκριμένη αφορά τη ζωή ενός εσωστρεφή 16χρονου που αλλάζει όταν συναντάει μια ομάδα από NEET [όσοι νέοι δεν έχουν σταθερή δουλειά, δεν πηγαίνουν σχολείο ή δεν κάνουν πρακτική] ντεντέκτιβ που έχουν ως αρχηγό τους ένα ιδιοφυές μικρό κορίτσι. Με πολύ λίγα λόγια αυτή είναι η υπόθεση. Έχει αρκετά μεγάλο και συμπαθητικό καστ και γενικά οι περισσότερες ιστορίες αφορούν τους δευτεραγωνιστές. Σίγουρα θα χρειαζόταν μια δεύτερη σεζόν αλλά από ότι φαίνεται, τα light novels συνεχίζονται οπότε no resolution for you my dear. Πάντως  είναι αρκετό δυνατό σε σημεία, ειδικά το τελευταίο arc ήταν αναπάντεχα καλό. Κάτι άλλο ακόμη, ο πρωταγωνιστής επίσης είναι ένα από τα καλά χαρτιά και γενικά το άνιμε δεν αναλώνεται σε χαζορομάντζα, ούτε είναι moe per se. Είναι αρκετά συγκρατημένο. Τέλος αφορά τη σύγχρονη εποχή και δεν έχει ούτε ένα ίχνος φανταστικού πάνω του. Προσωπικά το βρήκα αρκετά αναζωογονητικό αυτό σε σχέση με τα διάφορα παρόμοια που ανέφερα παραπάνω και θα επεκταθώ αργότερα κάποια στιγμή και που κουβαλούν αρκετά προβλήματα από μόνα τους.8/10    

Steins;Gate

Τουτουρού! Καθετί γραπτό που αφορά το Steins;Gate και θέλει να σέβεται τον εαυτό του πρέπει να ξεκινάει με αυτή την έκφραση. Το Steins;Gate αρχίζει κάπως αμήχανα και αντιπαθητικά. Από το πρώτο επεισόδιο σίγουρα δεν συνειδητοποιείς πάνω σε τι διαμάντι έχεις πέσει. Δεν καταλαβαίνεις Χριστό από το τι γίνεται και, πιστέψτε με, αρκούσε για να το παρατήσω αν δεν υπήρχε τόσο hype και δεν το προσκυνούσαν τόσοι άνθρωποι σε διάφορα blogs. Ένα άλλο πράγμα που σε απωθεί είναι ο πρωταγωνιστής. Ο Okabe με την πρώτη ματιά είναι ένας απαίσιος μυθομανής τύπος με εξάρσεις μεγαλομανία,ς που μιλάει στον εαυτό του συνέχεια και που θέλεις να χαστουκίσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του επεισοδίου.

Αυτό που σε κρατάει, γενικότερα, είναι το γεγονός ότι οι ήρωές του στην πλειοψηφία τους πάνε πανεπιστήμιο και όχι σχολείο [πάντοτε είναι ένα καλό σημείο αυτό] και στην ουσία αφορά μια παρέα νεαρών επιστημόνων. Και φυσικά το χιούμορ σπάει κόκκαλα [αν δεν ήταν τόσο γελοίος ο Okabe, σίγουρα θα ήθελες κάποιος να τον σκοτώσει σε ορισμένες φάσεις]!  


Στις 28 Ιουλίου 2010 στην Akihabara, στο Tokyo, ο Okabe ανακαλύπτει το πτώμα της νεαρής και ταλαντούχας επιστήμονος Kirisu Makise, καθώς πηγαίνει να παρακολουθήσει μια διάλεξη μαζί με την παιδική του φίλη Mayuri. Ο Okabe στέλνει μήνυμα στον φίλο του Daru για το γεγονός, και ξαφνικά γίνεται μάρτυρας ενός περίεργου φαινομένου, όπου οι άνθρωποι γύρω του αρχίζουν να εξαφανίζονται. Αργότερα διαπιστώνει ότι η Kirisu είναι ζωντανή και ανακαλύπτει ότι έστειλε το μήνυμα μια εβδομάδα πίσω. Σύντομα καταλαβαίνει ότι μαζί με τον Daru έχουν εφεύρει μια μηχανή του χρόνου που έχει τη μορφή ενός φούρνου μικροκυμάτων. 


Αν αφαιρέσεις την αρχική μπερδεψούρα στην άκρη, υπάρχουν πάμπολλα στοιχεία που το κάνουν άνετα instant classic.  Από το χαιρετισμό της Mayuri, τα D-Mails [που έχουν πάρει το όνομα τους από τη DeLorean του Back to the Futrure], τις τρελές ατάκες και τις ακόμη πιο παρανοϊκές θεωρίες συνωμοσίας του Okabe, τις πραγματικές θεωρίες που χρησιμοποιούν για να εξηγήσουν τα ταξίδια στο χρόνο, η λίστα δεν έχει τελειωμό για την ευρηματικότητα αυτής της σειράς. Ο απαίσιος και γλοιώδης τύπος που νομίζεις ότι είναι ο Okabe γίνεται ίσως ένας από τους πιο αβανταδόρικους και σχεδόν τραγικούς ανδρικούς χαρακτήρες που συναντάς σε άνιμε. Αφού τελειώσει, έχεις δεθεί τόσο πολύ με τους χαρακτήρες που πραγματικά θα ήθελες να τους γνωρίσεις αν υπήρχαν στην πραγματική ζωή. Τώρα που το σκέφτομαι, θα γινόταν γαμώ της live-action σειρές. Είναι μια από τα πιο έξυπνα άνιμε που υπάρχουν εκεί έξω και τα καλά νέα είναι ότι του χρόνου θα κυκλοφορήσει και σε ταινία. Τέλος, το βασικότερο, δεν χρειάζεται να παίξεις το βιντεοπαιχνίδι για να σου αρέσει -αποκλείεται να είσαι φαν του παιχνιδιού και να μην σου αρέσει, εεε! El Psy Congroo! 9/10

Blood-C

Τα περισσότερα ανιμέ είναι μια άσκηση ύφους και διάρκειας. Για παράδειγμα, ο τίτλος Blood του στούντιο παραγωγής Production I.G. που έχει περάσει ίσως από όλες σχεδόν τις μορφές που μπορεί να υπάρξει ως άνιμε. Αρχικά με την ταινία του 2000, το Blood: The Last Samurai, μετά με το Blood+, μια φιλόδοξη σειρά 50 επεισοδίων του 2005. Το ίδιο συμβαίνει και με την τελευταία δημιουργία κάτω από την ομπρέλα του, το Blood-C που παίρνει την μορφή των 12 επεισοδίων [η κλασσική διάρκεια ενός επεισοδίου δεν ξεπερνάει τα 24 λεπτά]. Σε αυτό, για πρώτη φορά η Production I.G συνεργάζεται με τη δημιουργική ομάδα της Clamp [μια αποκλειστικά γυναικεία ομάδα manga καλλιτεχνών]. Τα Blood γενικά δημιουργούν την κατά δικιά τους μυθολογία γύρω από τα βαμπίρ.  Τα κοινά σημεία που έχουν μεταξύ τους είναι το όνομα, η σχολική ποδιά, η ηλικία, η φύση της κεντρικής πρωταγωνίστριας και φυσικά η κατάνα. Οπότε δεν χρειάζεται να έχεις δει τα προηγούμενα [εκτός ίσως από την ταινία που αποτελεί και το βασικό σημείο αναφοράς]. Η Saya στο Blood-C ζει σε ένα ήσυχο χωριό της Ιαπωνίας μαζί με τον πατέρα της, που είναι επικεφαλής σε έναν ναό. Το πρωί πηγαίνει σχολείο και το βράδυ σκοτώνει τέρατα που ονομάζονται Elder Brains [τα τέρατα στο Blood και στο Blood+ ονομάζονται chiropteran]. Αυτά για αρχή.

Και μόνο στο άκουσμα της λέξης Clamp κρατούσα μικρό καλάθι, γιατί σχεδιαστικά οι ψιλόλιγνες φιγούρες της δεν είναι και το καλύτερο μου. Αν λάβεις υπόψη και το γεγονός ότι δύο από τα πιο δημοφιλή πρότζεκτ της -και το Code Geass και το xxxΗolic- μου είναι αδύνατο να τα προχωρήσω πέρα από το πρώτο επεισόδιο, είχα αρκετές επιφυλάξεις με το Blood-C. Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι δεν περίμενα να πάρουν τόσα τολμηρά ρίσκα όσον αφορά την υπόθεση και το gore στο Blood-C. 

Είναι μια σειρά εξαιρετικά αργή, που χτίζει την ατμόσφαιρα της σιγά, σιγά. Θα έλεγα ότι είναι αρκετά δύσκολο άνιμε, που τα πάντα παρουσιάζονται μέσα από την αθώα ματιά της κεντρικής πρωταγωνίστριας και που ζητάει από το θεατή να μπει μέσα στο ρυθμό του. Στο τέλος φυσικά αποζημιώνεσαι. Δεν θέλω να γράψω παραπάνω για το τι πραγματικά συμβαίνει να μην θεωρηθεί spoiler. Απλά θα αναφέρω ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Όσον αφορά το gore, και μόνο το γεγονός ότι πρόκειται για κινούμενα σχέδια και ότι σε αρκετά επεισόδια -και ειδικά στο τελευταίο- οι σκηνές είναι λογοκριμένες, το λέει από μόνo του. Για όποιον τη δει, πρέπει να προετοιμαστεί για όχι ένα αλλά λουτρά αίματος [κάτι που στο Blood+ έλειπε]. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στις μάχες επίσης, που πάνε ένα βήμα παρά πέρα [με έμφαση στα μαλλιά της Saya]. Δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σειρά για προφανείς λόγους, αλλά σίγουρα η ταινία που θα βγει το καλοκαίρι του 2012, είναι από τις πολυαναμενόμενες, τουλάχιστον στη δικιά μου λίστα. Και ναι, δεν έχει τέλος, λειτουργεί σαν πρόλογος της ταινίας, γιου, χου! Επίσης δεν είναι τεράστια εξέλιξη από το Last Blood, αυτή την απαίσια live-action ταινία που κυκλοφόρησε πρόπερσι και δεν βλεπότανε; 8/10  

Tsukihime

Δεν ξέρω αν το Tsukihime είναι ένα δημοφιλές άνιμε. Σίγουρα πρέπει να είναι ένα πολύ δημοφιλές ερωτικό [!] βίντεο-παιχνίδι της Type-Moon [τι στο καλό είναι αυτά τα eroge;]. Από τα λίγα που διάβασα φαίνεται πολύ πιο adult από ότι είναι η σειρά.  Έγινε άνιμε το 2003. Γιατί το αναφέρω; Πολύ απλά είναι προπομπός των ταινιών Kara no Kyoukai [που είμαι τεράστια φαν και που επίσης είναι παραγωγή Type-Moon]. Μάλιστα μοιράζονται πάρα πολλά κοινά στοιχεία.  Από το όνομα των ηρώων π.χ. ο Shiki του Tsukihime είναι φτυστός ο Mikiya εμφανισιακά και έχει μέχρι το ίδιο όνομα και τις ίδιες δυνάμεις με τη Shiki του Kara no Kyoukai [προφανές, ειδικά τα μάτια της αντίληψης του θανάτου] και διάφορα άλλα. Και φυσικά έχει τους ίδιους δημιουργούς.  Ο μόνος κεντρικός  χαρακτήρας που είναι ορίντζιναλ 100% είναι η Arcueid [άντε και η Ciel].

Υποτίθεται ότι η υπόθεση του διαδραματίζεται σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ο Shiki είναι ένα ασθενικό παιδί που μεγαλώνει ανάμεσα στα νοσοκομεία και στους θείους του. Από μικρή ηλικία ξαφνικά διαπιστώνει ότι έχει την μυστηριακή όραση της αντίληψης του θανάτου [μπορεί να ανακαλύψει τα θανατηφόρα σημεία κάθε πράγματος ζωντανού ή μη]. Όταν η αδερφή του τον καλεί να ζήσει μαζί της, η ζωή του αλλάζει. Στο δρόμο του από το σχολείο σκοτώνει μια αθάνατη βρικόλακα με αποστολή, η οποία ξαναζωντανεύει και του ζητάει να τη βοηθήσει.   

Η σειρά πάσχει από μικρή διάρκεια κατά την άποψη μου. Θα έπρεπε να είναι παραπάνω από 12 επεισόδια, άντε 22 στην καλύτερη. Δεν ξέρω αν τους έβγαινε αλλά θα ήθελα π.χ. να δω τα backstory και της Arcueid και της Ciel αντί να τα αφηγούνται όπως και κάμποσων άλλων χαρακτήρων από το να επικεντρώνεται μόνο στο παρελθόν του Shiki. Κατά τα άλλα, η Arcueid είναι αρκετά ενδιαφέρον και δυνατός γυναικείος χαρακτήρας και σίγουρα σκέφτεσαι με πόσο αγάπη την έχουν φτιάξει οι δημιουργοί. Δεν είναι τόσο “αρρωστημένο” και gore όσο το Kara no Kyoukai και λειτουργεί από μόνο του μια χαρά και βασικά μου άρεσε για το ότι ήταν ικανή αυτή η δημιουργική ομάδα τότε και πως εξελίχθηκε στο μέλλον. 8/10    

Jigoku Shoujo Futakomori

Δεν θα επεκταθώ πολύ στη δεύτερη σεζόν του Jigoku Shoujo γιατί στην ουσία δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω στη μυθολογία της σειράς. Κινείται στο ίδιο μοτίβο, κάποιος καταριέται κάποιον και τον στέλνει στην κόλαση. Δυο σημαντικές διαφορές που έχει με τη πρώτη σεζόν είναι ότι αυτή τη φορά επικεντρώνεται σε πολλά επεισόδια στις κούκλες και στο παρελθόν τους [που ήταν μια ωραία έκπληξη] και το άλλο που παρατηρείς είναι ότι πολλές από τις ιστορίες δεν διαδραματίζονται σε σχολείο και γενικά αφορούν περισσότερο ενήλικες [που επίσης είναι καλό]. Επίσης αποφεύγει τις πιο απλές ιστορίες με το βασανισμό ζώων και για να μην ξεχάσω και μια εμφανή λεπτομέρεια, ανάμεσα στις αλλαγές βρίσκεται και το κιμονό της Ai που έχει αλλάξει σχέδιο.

Κάπου διάβασα ότι προσπαθεί να περάσει ένα κοινωνικό μήνυμα, το οποίο φαίνεται περισσότερο όταν μια ολόκληρη πόλη παθαίνει υστερία με τις κατάρες [σε αυτό το σημείο, σίγουρα το Futakomori θα πρέπει να θεωρηθεί σημείο αναφοράς για το Shiki μιας και είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό]. Τα περισσότερα επεισόδια είναι αυτοτελή και υπάρχει μόνο ένας χαρακτήρας που επιστρέφει στην μοναδική arc που με αυτή κλείνει κιόλας, η σειρά. Σίγουρα, σε κρατάει. Για κανένα λόγο δεν το λες βαρετό δεν θα έλεγα όμως ότι δεν πάει τη σειρά ένα βήμα παραπέρα. Ήδη ότι είχε να πει το έκανε με το πρώτο άνιμε, απλά συναντάς τους ίδιους χαρακτήρες πιο ανεπτυγμένους, πιο συμπαθείς [αν και οι κούκλες πάντοτε ήταν από τα ατού του]. Το animation είναι στα ίδια επίπεδα. Σύντομο ποστ αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται πολύ ανάλυση μια δοκιμασμένη συνταγή με επιτυχία που δεν φαίνεται να εξαντλείται εύκολα. Μένει μόνο η τρίτη σεζόν για να δούμε τι άλλο έχουν σκεφτεί οι δημιουργοί. 8.5/10    

Tiger & Bunny

Το tiger & bunny είναι πολύ αστεία σειρά. Ίσως είναι το πιο κωμικό άνιμε της χρονιάς αν και δεν έχω δει και πολλές κωμωδίες φέτος [αν εξαιρέσεις το Level E]. Πρέπει να ομολογήσω ότι ακόμη και to fanservice του είναι σαφώς ειρωνικό και γίνεται πιο πολύ για τα γέλια παρά για το ηδονοβλεπτικό της υπόθεσης. Βγάζω το καπέλο στους δημιουργούς του που φαίνεται ότι έχουν μελετήσει αρκετά καλά τα σουπερηρωϊκά κόμικς. Έτσι οι εναλλακτικοί σούπερ ήρωες της Stermbild City [που δεν είναι άλλη από τη Νέα Υόρκη] το υποθετικό έτος NC 1978 έχουν σπόνσορες και κυνηγάνε κακούς ζωντανά στην τηλεόραση για ένα δημοφιλές κανάλι που ονομάζεται Hero TV, κερδίζοντας πόντους αξιολόγησης. Ο βετεράνος και [λίγο] αποτυχημένος ήρωας Wild Tiger αναγκάζεται να αποκτήσει συνεργάτη, έναν νεαρό και [λίγο] σνομπ ήρωα που του δίνει το παρατσούκλι Bunny.

Δεν είναι τόσο αταίριαστο ζευγάρι όσο φαίνονται αρχικά. Ο ιδεαλιστής και συχνά αφελής Kotetsu [Tiger] κάνει ωραίο κοντράστ απέναντι στον υπερφιλόδοξο Barnaby [Bunny] αλλά είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Βοηθάει το γεγονός ότι έχουν ίδιες δυνάμεις. Συχνά αυτά τα χαρακτηριστικά τους βάζουν σε περισσότερους μπελάδες από οποιονδήποτε άλλο στην ομάδα τους. Βασικά όλοι οι σούπερ ήρωες απεικονίζονται ως τρωτοί με περισσότερα ελαττώματα παρά προτερήματα. Ώρες, ώρες δίνουν την εντύπωση ότι πρέπει να είσαι πολλά κιλά χαζός για να κάνεις αυτή τη δουλειά, τουλάχιστον οι άνδρες πρωταγωνιστές και φυσικά εκεί πέφτει όλο το βάρος της κωμωδίας. Είναι αρκετά καλοφτιαγμένο και γενικά περνάς καλά κατά τη διάρκεια του. Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι κάτι του λείπει το οποίο δεν μπορώ ακριβώς να προσδιορίσω. Το τέλος ίσως ήταν πιο αδύναμο από ότι περίμενα ή ίσως ήταν πιο προβλέψιμο από ότι πρέπει. Ίσως δεν έπρεπε να λήξει εκεί. Μυρίζω όμως σήκουελ, σύντομα, που είναι τα καλύτερα νέα για τέτοιου είδους σειρά. Παρόλα αυτά όμως είναι ίσως η καλύτερη διακωμώδηση του είδους που υπάρχει σήμερα. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να γίνει καλύτερα σε σχέση με σουπερ ήρωες. Ειδικά όταν έχει φάει τόση πολύ τραγική αναβίωση τελευταία, πρέπει λίγο να δεις και την αστεία πλευρά και εδώ το Tiger and Bunny παίρνει άριστα. 8.5/10

Highschool of the Dead

Ότι δυναμική έχει ως σειρά το HOTD, την διαλύει το υπερβολικό και ανόητο fanservice. Αν και στην αρχή έχει πλάκα να βλέπεις τις γελοιωδέστατα μίνι φούστες των ηρωίδων να σηκώνονται με κάθε κίνηση και κλωτσιά, μετά καταντάει κουραστικό τόσο βρακί και στήθος δηλαδή έλεος, έλεος! Όχι άλλο! Ειδικά αν δεν σε ενδιαφέρει να τα δεις γιατί τα έχεις. Προσωπικά δεν με νοιάζει πόσο σέξι είναι πια όλες αυτές. Το καταλάβαμε σε αρκετές φάσεις, από κει και έπειτα καταντάει κουραστικό και χαλάει και την υπόθεση [εκτός και αν είσαι 15χρονο αγόρι ή πραγματικά δεν ξέρω]. Αν έχω καταλάβει καλά είναι το μοναδικό άνιμε που αφορά ζόμπι. Μια συνηθισμένη μέρα στο σχολείο, ο Takashi [που γουστάρει την παιδική του φίλη Rei αλλά αυτή τα έχει με τον κολλητό του] γίνεται μάρτυρας ενός περίεργου γεγονότος στην αυλή όταν ένας νεκροζώντανος επιτίθεται σε μερικούς καθηγητές του ξεκινώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση. Μαζί με τη Rei και μια ομάδα συμμαθητών του και της νοσοκόμας του σχολείου [πιο άχρηστο χαρακτήρα δεν έχω ξανασυναντήσει] προσπαθούν να γλυτώσουν από τη σφαγή που ακολουθεί ενώ η θανατηφόρα πανδημία χτυπάει όλη την Ιαπωνία.

Η δράση του HOTD είναι αρκετά έντονη και είναι αυτή που σου κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Οι σκηνές με τις μάχες με τα ζόμπι που γίνεται το έλα να δεις, είναι πραγματικά εμπνευσμένες και διασκεδαστικές και εκεί πραγματικά λάμπουν οι χαρακτήρες. Βασικά περιμένεις την επόμενη στιγμή που θα έρθουν αντιμέντωποι με τις ορδές των νεκρών και κάπως έτσι κυλάει όλη η σειρά. Κατά τ’ αλλά πάσχει αρκετά όταν στις στιγμές ηρεμίας οι ήρωες περιφέρονται χαζά και προσπαθούν να λύσουν τα εφηβικά τους προβλήματα ή τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού τους ή κάτι ανούσια ερωτομπερδέματα [με λαμπρή εξαίρεση τη βόλτα στην άδεια πόλη με το μηχανάκι της Rei και του Takashi]. Πάντως δεν κλαψουρίζουν πολύ που είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα για τέτοιου είδους υπόθεση. Τέλος, όσον αφορά τη φωτογραφία που διάλεξα του Kohta είναι μακράν ο αγαπημένος μου χαρακτήρας στο άνιμε ο οποίος μάλιστα εικάζεται ότι έχει βασιστεί σε αληθινό πρόσωπο. Δεν υπήρχε περίπτωση να βάλω καμιά τρελή με το βρακί, σόρυ [αν και ομολογώ ότι βρίσκω τη Saeko αρκετά κουλ]! 6/10

Higurashi no Naku Koro ni Kai

Η δεύτερη σεζόν του Higurashi ξεπερνά κάθε προσδοκία. Όχι μόνο είναι καλύτερη από την πρώτη, αλλά θεωρώ ότι είναι και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άνιμε που κυκλοφορούν γενικότερα. Ίσως είναι ότι καλύτερο έχω δει το τελευταίο διάστημα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εκεί που περιμένεις να δεις το ίδιο πράγμα [τα παιδάκια να φρικάρουν και να αλληλοσφάζονται πάλι], δεν βλέπεις το ίδιο πράγμα! Το Higurashi no Naku Koro ni Kai είναι τελείως διαφορετικό από οτιδήποτε έχεις στο μυαλό σου ως sequel.  Απομονώνει τον πιο αινιγματικό χαρακτήρα της σειράς, τη Rika, η οποία είναι και ο σιωπηλός μάρτυρας όλων των γεγονότων, και χτίζει πάνω της όλη τη δράση σχετικά με το τι συμβαίνει στη Hinamizawa. Ένας τρομερός χαρακτήρας που ακροβατεί με την απελπισία στην αρχή και σταδιακά αλλάζει στάση και προσπαθεί να παλέψει για να αποφύγει τη μοίρα της. Εισάγει έξυπνα, ένα νέο χαρακτήρα που δεν είχε πάρει κανείς μυρωδιά στην πρώτη σεζόν, τη  Hanyū [ως side-kick της Rika] και το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται σιγά, σιγά. Το φοβερό είναι ότι δεν πέφτει ούτε σταγόνα αίμα καθ΄ όλη τη διάρκεια του [αν μπορέσετε να το αντέξετε χωρίς σφαγές, προσωπικά δεν μου έλειψαν καθόλου].

 Η υπόθεση του είναι πολύ δεμένη, δεν μπάζει από πουθενά. Υπάρχει κακός και μάλιστα με back story.  Τα εξηγεί όλα και απολύτως ικανοποιητικά. Τώρα που το σκέφτομαι ούτε σε κανονική σειρά δεν υπάρχει τέτοιο τέλος! Γι' αυτό γίνεται χαμός κάθε φορά που βγαίνει κάτι καινούργιo που αφορά το άνιμε. OMG!!! Χωρίς αστεία, είναι τεράστιο ως σύλληψη, τώρα που το ξανασκέφτομαι!! [μα καθόλου αντικειμενικότητα σε αυτό το ποστ] 9.5/10

FREEDOM

Ένα από τα πρότζεκτ που ανέλαβε να φέρει σε πέρας ο Katsuhiro Otomo στη μετά-Akira εποχή. Είναι επιστημονικής φαντασίας και θυμίζει πολύ τον Akira [αν βγάλεις την βία, το γυμνό και τις μεταλλάξεις και το τοποθετήσεις στο διάστημα].

Η Γη έχει υποστεί οικολογικές καταστροφές λόγω αλλαγής του κλίματος  Μετά από 160 χρόνια οι άνθρωποι έχουν μετοικήσει στη Σελήνη σε μια θολωτή τεχνητή πόλη που ονομάζουν Eden.  Ο Takeru είναι 15 χρονών και έτοιμος να γίνει επίσημος πολίτης της Eden. Του αρέσουν οι μηχανές [ή ότι συνεπάγεται με αυτό στο μέλλον] αλλά όταν η μηχανή που έφτιαξε παίρνει φωτιά σε ένα δημόσιο  δρόμο μετά από έναν αγώνα καταδικάζεται σε 10 ώρες εθελοντικής δουλειάς έξω από την πόλη. Εκεί ανακαλύπτει τα απομεινάρια μια μικρής κάψουλας με φωτογραφίες από τη γη που τραβήχτηκαν πρόσφατα και δείχνουν ότι υπάρχει πολιτισμός στη Γη.

Αυτό που διαφοροποιεί το Freedom από άλλα OVA του είδους είναι ότι έχει γίνει καθαρά για διαφημιστικούς σκοπούς από την εταιρεία Nissin Cup Noodles. Έτσι εξηγούνται πολλά περίεργα που συμβαίνουν μέσα. Αποκλείεται να μην παρατηρήσεις το γεγονός ότι σε αρκετές σκηνές οι ήρωες τρώνε κεσεδάκια με νουντλς και μάλιστα τα εκθειάζουν λες και είναι το πιο κουλ πράγμα στον κόσμο. Από ότι φαίνεται είναι η μόνη τροφή στο φεγγάρι. Πέρα από αυτό είναι αρκετά προσεγμένο αλλά κάπως βαρετό θα έλεγα [τουλάχιστον στο δεύτερο μέρος του] και υπερβολικά politically correct και αφελές. Τέλος παίζει ένα σκηνικό με τον Otomo ο οποίος μόνο που δεν αποκήρυξε το πρότζεκτ. Εκεί που ήταν να το σκηνοθετήσει, απλά συμμετείχε στο σχεδιασμό χαρακτήρων και των μηχανικών σχεδίων. Πάντως παραμένει ένα έργο που κράζει ότι το έχει φτιάξει αυτός. Τι να πεις; 7/10

Ano Hi Mita Hana no Namae o Bokutachi wa Mada Shiranai

Πρώτο ποστ του μήνα και η αλήθεια είναι ότι έχω αργήσει αρκετά να βάλω κάτι το τελευταίο διάστημα λόγω δουλειάς κυρίως. Για να μην τα πολυλογώ όμως με αυτό το Ano Hana κτλ.  κερδίζει το πρώτο βραβείο για τον τίτλο σιδηρόδρομο του χρόνου. Αυτολεξεί σημαίνει ‘Ακόμη δεν ξέρουμε το όνομα του λουλουδιού που είδαμε εκείνη τη μέρα’. Μετά από το θάνατο μιας παιδικής τους φίλης από ατύχημα μια παρέα παιδιών διαλύεται και οι σχέσεις μεταξύ τους αλλάζουν. Μετά από χρόνια έρχονται αντιμέτωποι με το παρελθόν τους και οι δρόμοι τους ξανασυναντιούνται όταν το φάντασμα της εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά στον έναν από αυτούς.

Πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι λίγο προκατειλημμένη με αυτή τη σειρά γιατί δεν μπορώ να πω ότι με πείθει η βασική πρωταγωνίστρια. Επομένως δεν μου κάθεται ακριβώς πως σχεδόν όλοι οι αντρικοί χαρακτήρες της σειράς έχουν αποκτήσει μια εμμονή μαζί της. Είναι πολύ παιδιάστικός και αθώος χαρακτήρας και άσε που καταντάει μετά από ένα σημείο και έπειτα και λίγο εκνευριστικός. Βέβαια πρόκειται για μια σειρά χαρακτήρων στη βάση της και η ανάλυση τους είναι πολύ προσεγμένη όπως και το πώς και πόσο έχουν αλλάξει στην πορεία [ορισμένοι καθόλου] το οποίο αποτυπώνεται με εξαιρετικό τρόπο. Δεν μου προκάλεσε όμως αυτή την συγκινησιακή φόρτιση που διάβαζα γενικότερα ότι βγάζει. Δεν ξέρω! Επίσης διαβάζω ότι πέφτει στην κατηγορία των moe σειρών.  Ευτυχώς αυτό δεν λειτουργεί κατά του άνιμε,  αν και έχω πρόβλημα με την συγκεκριμένη ορολογία γενικότερα.  Το animation του είναι από τα τεράστια υπέρ του.  Πιστεύω ότι είναι από αυτές τις σειρές που αν δεν σε κερδίσουν από την αρχή, τις παρακολουθείς μετά λίγο αποστασιοποιημένα. Υπερτιμημένη ίσως.  Από την άλλη αν σου αρέσουν οι κοινωνικές σειρές με μια δόση μεταφυσικού μέσα, τότε σίγουρα είναι προτεινόμενη απλά προσωπικά δεν νομίζω ότι θα τη θυμάμαι μετά από καιρό. 7/10

Moyashimon

Είναι σχεδόν εγκληματικό που το Moyashimon δεν έχει δεύτερη σεζόν. Από τα πιο φρέσκα και ανάλαφρα άνιμε που μπορείς να πετύχεις. Όχι ότι χάνει πολλά, έτσι όπως είναι τώρα. Κωμικό, που δεν διαδραματίζεται σε σχολείο [αλλά σε πανεπιστήμιο] και με έξοχο καστ. Και ναι, αφορά τα βακτήρια! Μετά από αυτό όλα μπορείς να τα περιμένεις! Είναι γελοίο και μόνο που το ακούς αλλά πλέον άφοβα μπορείς να πεις ή να υποθέσεις ότι υπάρχουν άνιμε για τα πάντα. Ο κεντρικός ήρωας Sawaki Souemon Tadayasu έχει την ικανότητα να βλέπει βακτήρια και μικροοργανισμούς με γυμνό μάτι [σαν χαριτωμένα ανθρωπάκια που θέλεις πάρεις σπίτι σου]. Μαζί με τον παιδικό του φίλο, Kei Yuki ξεκινούν τον πρώτο εξάμηνο σπουδών τους σε ένα αγροτικό πανεπιστήμιο κάτω από την επίβλεψη του καθηγητή Itsuki [παλιού γνώριμου του παππού του Sawaki] και γνωρίζουν μια σειρά από αξιομνημόνευτες προσωπικότητες της σχολής.

Δεν θα έλεγα ότι έχει τόσο εκπαιδευτικό χαρακτήρα όσο ακούγεται και επιτέλους το αγόρι με τις ειδικές ικανότητες που μπορεί να βλέπει πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούν, δεν καταριέται την ώρα και τη στιγμή αλλά είναι ένας κανονικός πρωτοετής φοιτητής που ζει στη σύγχρονη εποχή. Ας ελπίσουμε ότι περιμένουν το manga να προχωρήσει γι’ αυτό δεν έχουν γυρίσει παραπάνω επεισόδια. Έχουν γυρίσει όμως μια live action σειρά που δεν ξέρω όμως αν λειτουργεί. Τώρα που το σκέφτομαι η προηγούμενη σειρά κινουμένων σχεδίων που είχε ως πρωταγωνιστές μικροοργανισμούς και βακτήρια ήταν το γαλλικό Once Upon A Time…Life (παμπάλαια ΕΡΤ τη δεκαετία του 80) αλλά δεν είχε τόσο χιούμορ και ήταν κάργα παιδικό. Υποθέτω επειδή αφορά τη φοιτητική ζωή μόνο παιδικό δεν μπορείς να το πεις το Moyashimon. Δεύτερη σεζόν άμεσα! Πλιζ…

Emma - A Victorian Romance

Και εκεί που θα μπορούσες να πεις ότι το Emma είναι το συνηθισμένο shoujo ρομάντζο με κορσέδες και αρώματα, διαπιστώνεις ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Στο πνεύμα της Jane Austen και των Αδερφών Bronte η Kaoru Mori [που δηλώνει αγγλόφιλη] φτιάχνει ένα ιστορικό manga για την καθημερινή ζωή στη Βικτοριανή Αγγλία των τελών του 19ου αιώνα, τίγκα στη λεπτομέρεια εποχής που κατατάσσεται ως seinen, παρακαλώ[!]. Και θεωρείται ένα πολύ σημαντικό manga από ότι διαβάζω. Η Emma μια υπηρέτρια ταπεινής καταγωγής γνωρίζει τον Will έναν αριστοκράτη και ερωτεύονται με φόντο την αγγλική κοινωνία του 1895 που καταδικάζει τον έρωτα τους.

Στην μικρή οθόνη αν και πρόκειται για μια απλή υπόθεση [όσο πιο απλή γίνεται] με το κέντρο βάρους να πέφτει στην ταξική διαφορά των πρωταγωνιστών, είναι απίστευτα λεπτομερής η περιγραφή της ζωής μιας υπηρέτριας [του στυλ όλα όσα θα ήθελες να ξέρεις για τον τρόπο που μαγειρεύουν τα φαγητά και που τακτοποιούν τις πορσελάνες αλλά σκυλοβαριόσουν να ρωτήσεις σε κάθε ταινία]. Ένας μένει με την απορία με το πόσο μελέτη έχει πέσει από πίσω και αν όντως πρόκειται για γιαπωνέζα συγγραφέα ή μια αγγλίδα εκείνης της εποχής. Το μόνο μείον για μένα ήταν ο ινδός πρίγκιπας που μου φάνηκε κάπως υπερβολή από δραματικής απόψεως να υπάρχει ένας τέτοιου είδους αντίζηλος. Η σειρά έχει δύο σεζόν. Τώρα άμα είσαι φαν της Jane Austen και ταινιών όπως τα Απομεινάρια μιας Μέρας, όχι απλά πρέπει, οφείλεις να τη δοκιμάσεις. Με λίγα λόγια αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι θα γινόταν μια πολύ προσεγμένη live action σειρά [ποτέ δεν ξέρεις] και δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα αγγλικό που κυκλοφορεί ή έστω αμερικάνικο!

ps. από stills του άνιμε, δύστυχώς υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα και είναι πολύ σπαστικό!! Γιατί φίλτατοι;

Gantz

Όσα άνιμε και αν έχεις δει [μπορεί να είναι 10, μπορεί 20, μπορεί 100, μπορεί απεριόριστα], στην πραγματικότητα δεν έχεις δει τίποτα γιατί πάντα θα υπάρχουν ακόμη ορισμένα που είναι περισσότερο διασκεδαστικά από ότι μπορούσες να φανταστείς αρχικά. Το Gantz παρά τις κοιλιές, την ακατανόητη υπόθεση και τους αμφιλεγόμενους ήρωες είναι τόσο συναρπαστικό και τίγκα στην αδρεναλίνη που η υπέρ-κλισέ έκφραση η αγωνία χτυπάει κόκκινο κατά τη διάρκεια του πραγματικά ισχύει χωρίς αστεία. Είναι μια σειρά που λυσσάς από το κακό σου που δεν συνεχίζεται όπως το manga και μάλιστα ολοκληρώνεται στις δύο σεζόν[από 13 επεισόδια η καθεμία] και μάλιστα με μια υπόθεση που δεν έχει καμία λογική και δεν δίνει εξηγήσεις. Δύο παιδικοί φίλοι συναντιούνται τυχαία στο μετρό και σκοτώνονται, στην προσπάθεια τους να σώσουν ένα ζητιάνο που πέφτει τις ράγες. Αντί να πεθάνουν ξυπνάνε σε ένα δωμάτιο μαζί με άλλους που υπάρχει μια τεράστια μαύρη σφαίρα που ονομάζεται Gantz και κρύβει έναν άνθρωπο μέσα και που έχει έλεγχο της ζωής τους από δω και μπρος. Ο Gantz τους βάζει να πάρουν μέρος σε ένα περίεργο παιχνίδι που πρέπει να σκοτώσουν επικίνδυνους εξωγήινους για να επιβιώσουν.

Πιο gory και βρώμικο από το Berserk [κεφάλια ανατινάζονται, άνθρωποι – και εξωγήινοι – ακρωτηριάζονται με κάθε πιθανό τρόπο συνέχεια], με αρκετό μαύρο χιούμορ και γραφικό γυμνό από ότι θα περίμενες, έχει ακόμη και περισσότερο σεξ για το είδος του [seinen] και ευτυχώς ελάχιστο εφηβικό κλαψούρισμα. Λογοκρίθηκε στ' αλήθεια λόγω της απεικόνησης βίας και σεξ και αρκετές σκηνές κόπηκαν παρά τις νυχτερινές ώρες προβολής του. Όταν μια σειρά έχει για κεντρικό ήρωα, έναν 15χρονο που μόνο αυτό έχει στο μυαλό του και δεν δίνει δεκάρα για κανέναν και όταν σαν αντίθεση ο ιδεαλιστής και συμπαθητικός φίλος του είναι τελείως άχρηστος όταν χρειάζεται να δράσει άμεσα, δεν μπορεί να μην αποτελεί κάτι διαφορετικό από το σωρό των ανδρικών χαρακτήρων στα άνιμε [και οι δύο αναπτύσσονται στην πορεία]. Περιέργως οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι φροντισμένοι επίσης χωρίς να γίνονται ποτέ ακριβώς μονοδιάστατοι. Είναι γεγονός ότι η  υπόθεση προχωράει με αργούς ρυθμούς. Μια μάχη μπορεί να διαρκέσει περίπου 3-4 επεισόδια και να σου σπάσει τα νεύρα επειδή οι ήρωες δεν ξέρουν τι να κάνουν τις περισσότερες φορές και κοιτιούνται σαν χαζοί μεταξύ τους που και όμως δεδομένου των καταστάσεων δεν είναι τελείως αψυχολόγητο.

Βέβαια, το Gantz δεν είναι μια σειρά για να φιλοσοφήσεις για το μέλλον της ανθρωπότητας, είναι μια σειρά δράσης με όλη τη σημασία της λέξης. Όσο για το animation από το Gonzo, βρήκα πολύ έξυπνο τρικ, την αισθητική βιντεοπαιχνιδιού και οι μάχες ήταν αρκετά εντυπωσιακές και απρόβλεπτες. Τέλος, φέτος κυκλοφόρησαν δύο πολυδιαφημισμένα live-action φιλμ. Έτυχε να δω το ένα και ο αρχικός ενθουσιασμός μου πήγε περίπατο [μακρινό]. Γιατί δεν μπορούν ποτέ να γυρίσουν κάτι τίμιο με πραγματικούς ηθοποιούς όταν είναι μεταφορά από manga ή κινούμενα σχέδια ποτέ δεν θα μπορέσω να το καταλάβω. Είναι τεράστια αδικία προς το το manga πρώτα απ’ όλα και αν ήταν να διαλέξω η ψήφος μου θα πήγαινε στο άνιμε δαγκωτό. 9/10

Natsume Yūjinchō / Zoku Natsume Yūjinchō

H υπόθεση στα γρήγορα: Από τότε που γεννήθηκε ο Takashi Natsume μπορεί να βλέπει πνεύματα, μια ικανότητα που κληρονόμησε από τη γιαγιά του Reiko ή οποία όταν πεθαίνει του αφήνει το Βιβλίο των Φίλων. Το βιβλίο αυτό περιέχει τα ονόματα των πνευμάτων που η γιαγιά του ανάγκασε είτε με πονηριά, είτε με ξύλο να της υποταχτούν. Το Βιβλίο των Φίλων θεωρείται πολύτιμο απόκτημα στον κόσμο των πνευμάτων και ο Takashi συχνά βρίσκεται σε κίνδυνο από κακά πνεύματα που θέλουν να το αποκτήσουν. Αποφασίζει λοιπόν να επιστρέψει τα ονόματα των πνευμάτων του βιβλίου και να τους χαρίσει την ελευθερία τους. Στην προσπάθεια του τον βοηθάει ο Madara ένα δυνατό πνεύμα με τη μορφή κινέζικης γάτας της τύχης –ο Takashi τον αποκαλεί Nyanko-sensei - που έχει σαν σκοπό να αποκτήσει το βιβλίο για τον εαυτό του αλλά στην πορεία αποκτάει φιλική σχέση μαζί του.

Natsume Yūjinchō

Το Natsume Yūjinchō που σημαίνει το Βιβλίο των Φίλων του Natsume μου έφερε αρκετά στο μυαλό το Mushishi πέρα από κάποιες προφανείς διαφορές που έχουν οι δυο σειρές μεταξύ τους – όχι, ότι το πλησιάζει στα ίδια επίπεδα. O ίδιος ο Natsume μου θύμισε μια πιο αγχωμένη εκδοχή του Ginko, πιο αδύναμος χαρακτήρας συχνά μπλέκει σε μπελάδες. Και ενώ στο Mushishi ο Ginko έχει κάνει ειρήνη με την ικανότητα του και γίνεται ένας παρατηρητής της ανθρώπινης φύσης και το πώς αυτή επηρεάζεται από ανεξήγητα φαινόμενα, ο Natsume δεν αισθάνεται άνετα με το ότι μπορεί να βλέπει και να επικοινωνεί με τα πνεύματα και συχνά παλεύει με το γεγονός ότι μπορεί να γίνει απειλή για τους ανθρώπους που νοιάζεται και αγαπά. Το άνιμε στην πλειοψηφία του είναι μια σειρά από αυτοτελείς ιστορίες με διάφορους side characters να εμφανίζονται σε ορισμένα σημαντικά arcs. Το Natsume Yūjinchō καταπιάνεται έντονα με θέματα όπως η απομόνωση και η μοναξιά γι’ αυτό και συχνά οι ιστορίες του έχουν ένα γλυκόπικρο και φιλοσοφικό τόνο και ορισμένες αρκετά συγκινητικές. Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς ο χαρακτήρας του Natsume αντιλαμβάνεται τη μοναξιά και το πώς με μαθαίνοντας για τη γιαγιά του προσπαθεί να καταλάβει περισσότερα για τον εαυτό του και την κατάσταση του. Είναι πολύ προσεγμένη σειρά  με το μεταφυσικό στοιχείο έχει τον κύριο λόγο, αλλά αντί να τρομάξει ανήκει σε από αυτές που σε χαλαρώνουν αλλά και σε κάνουν να σκέφτεσαι παράλληλα [πετυχαίνει μια πολύ όμορφη ισορροπία]. Κάθε σεζόν έχει 13 επεισόδια. Επίσης πολλές φορές νομίζεις ότι διαρκούν παραπάνω από 24 λεπτά λόγω ενός αργού ρυθμού που έχει ο οποίος όμως  είναι ιδανικός για το άνιμε που είναι. 8.5/10 

Zoku Natsume Yūjinchō

Η δεύτερη σεζόν – ακολουθεί και τρίτη η οποία προβάλλεται καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές – στο ξεκίνημα της μου φάνηκε πολύ αδύναμη έως αδιάφορη σε ορισμένα σημεία που ήταν λίγο σοκ γιατί περίμενα παραπάνω. Οι πρώτες ιστορίες δεν πλησίαζαν καθόλου τη συγκινησιακή φόρτιση της πρώτης σεζόν και ήταν κάπως ανέμπνευστες. Ευτυχώς βελτιώνεται στην πορεία. Η σχέση του Natsume με τον Madara ξεκαθαρίζει κάπως και γίνεται πιο φιλική από καθαρά εξαρτώμενη και εμφανίζονται καινούργιοι χαρακτήρες στο προσκήνιο όπως η Taki. Επίσης πιστεύω ότι ξεκινάει ένα καινούργιο κεφάλαιο σχετικά με το Natori, τις γνωριμίες του και το ρόλο του. Ακόμη μου προκαλεί αμφιβολίες αν όντως νοιάζεται για τον Natsume ή αν έχει κάποια κρυφή ατζέντα. Τον θεωρώ τελείως αψυχολόγητο χαρακτήρα. Επειδή όμως η σειρά έχει πιο φιλοσοφικό τόνο, μπορεί να μην σημαίνει και τίποτα. Επίσης το manga ακόμη συνεχίζεται και μένει να δούμε τι θα γίνει στη συνέχεια και αν θα μπορέσει να κρατηθεί στο ίδιο επίπεδο και να μη καταντήσει επαναλαμβόμενη. Γενικά δεν ήταν τόσο καλή όσο η πρώτη αλλά είχε τις στιγμές της. Αυτά τα ολίγα. 8/10