Fantastic Children

Η υπόθεση στα γρήγορα: Μια ομάδα από αινιγματικά παιδιά με άσπρα μαλλιά και γαλάζια μάτια που δεν γερνούν ποτέ και μοιάζουν να έχουν υπερφυσικές δυνάμεις ψάχνουν ανά τους αιώνες ένα κορίτσι με μόνο στοιχείο την εικόνα μιας ημησέληνου. Στο έτος 2012 ένα υπερκινητικό αγόρι ο Thoma πρόκειται να μπλεχτεί σε ένα μυστήριο εκατοντάδων χρόνων.

Παρακολουθώντας το Fantastic Children μου ήρθε αρκετές φορές στο μυαλό το Noein και το πόσο μέσα στα 4 χρόνια  τελικά είναι μόνο 1 χρόνος διαφοράς που έχουν το ένα με το άλλο έχει προχωρήσει το είδος της επιστημονικής φαντασίας και το πόσο οι υποθέσεις έχουν εξελιχθεί όσον αφορά τα χρονικά πλαίσια ενός ολιγόλεπτου επεισοδίου. Εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι στην περίπτωση του Fantastic Children, κάθε επεισόδιο ήταν τόσο πλούσιο σε ιδέες και πλοκή που έδινε την αίσθηση ότι διαρκούσε μπορεί και παραπάνω από μια ώρα και όχι μόνο 24 λεπτά.

Ξεκινάει σαν θρίλερ μυστηρίου με αναφορές στο Village of the Damned της δεκαετίας του 60,– που πολύ εύστοχα διάβασα στο anime.gr να το συγκρίνουν. Τα πρώτα 13 επεισόδια – από τα 26 συνολικά - μέχρι να αποκαλυφθεί η αληθινή ταυτότητα των παιδιών δημιουργούν μια μουντή και απειλητική ατμόσφαιρα που σε κρατάει κολλημένο στην καρέκλα. Από κει και πέρα όταν αρχίζουν οι εξηγήσεις η σειρά παίρνει εντελώς διαφορετική τροπή και μετατρέπεται σε space opera με ανεκπλήρωτους έρωτες και αποτυχημένα επιστημονικά πειράματα.

Με τι στιγμή όμως που γίνεται space opera, εύλογα περίμενα το κέντρο βάρους να πέσει σε ένα ανούσιο ρομάντζο με μελοδραματισμούς του κώλου από ήρωες που δεν υποφέρονται γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο*. Καταστάσεις που σιχαίνομαι να βλέπω και θα με έβρισκε αυτή η στιγμή να γράφω για την ανωτερότητα του Noein στο πως χειρίζεται τους χαρακτήρες του ως υπόδειγμα sci-fi σεναρίου.

Προς το τέλος το Fantastic Children πίστευα ότι δεν θα ξεφύγει από τη συνηθισμένη κλαψομούνικη παγίδα, με ένα περίεργο τρόπο απομακρύνεται αν και φανερά δημιουργεί τέτοιες προθέσεις. Τα υποσχόμενα twists είναι αυτά που πρέπει να είναι και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για αρνητικές αντιδράσεις.

Το μόνο πραγματικό μείον της σειράς είναι ότι εισάγει αρκετούς χαρακτήρες που κρέμονται στον αέρα χωρίς ουσιαστική κατάληξη. Το σχέδιο επίσης ξαφνιάζει, πολύ απλό, παιδικό και ρετρό θα έλεγα, λες και δεν έχει γίνει το 2004 αλλά 20 χρόνια πριν, λειτουργεί όμως υπέρ.

*Για να το κάνω και πιο λιανά στο διάολο η τύχη της Tina όταν υπάρχουν τόσο επικοί χαρακτήρες όπως ο Agi, η Flow και ο Thoma που γεμίζουν την οθόνη με μια έντονη υπαρξιακή αγωνία.

Bokurano

Η υπόθεση στα γρήγορα: Σε μια θερινή κατασκήνωση ένας μυστηριώδης ξένος πείθει 15 παιδιά να λάβουν μέρος σε ένα περίεργο παιχνίδι. Πρέπει να πιλοτάρουν ένα τεράστιο ρομπότ και να προστατεύσουν τη Γη από εξωγήινους εισβολείς με ένα τεράστιο τίμημα που αγνοούν αρχικά. Την ίδια τους τη ζωή.

Υποθέτω ότι αυτό το blog δεν θα υπήρχε αν μια μοιραία μέρα δεν αποφάσιζα να παρακολουθήσω το Bokurano. Ο περιβόητος Mohiro Kitoh που έχει φτιάξει το manga κινείται αρκετά μακριά από τις συνήθεις mecha υποθέσεις τύπου αγόρι συναντάει περίεργο κορίτσι ή vice versa, αγόρι πιλοτάρει ένα τεράστιο ρομπότ, σώζει τον πλανήτη, παίρνει το κορίτσι και μερικοί side characters πεθαίνουν κατά τη διάρκεια.

Τέσσερις μήνες μετά, ακόμη το σκέφτομαι, όχι σαν ένα ζοφερό άνιμε που σου γαμάει την ψυχολογία με την βαριά θεματολογία του γιατί όπως και να το κάνουμε ξέρεις την κατάληξη από την αρχή και δεν είναι και ότι καλύτερο. Με μηδέν διάθεση για κανενός είδους spoiler ένα παιδί σε κάθε επεισόδιο πρέπει να πεθάνει για να σωθεί η γη και γινόμαστε μάρτυρες των τελευταίων ωρών/ημερών της ζωής του. Αυτό συμβαίνει από το πρώτο επεισόδιο.

Οι ήρωες του δεν έχουν καμιά υπερφυσική δύναμη, είναι παιδιά της διπλανής πόρτας που μπλέκουν σε μια εξωπραγματική κατάσταση και πρέπει να αποφασίσουν σιωπηλά το μέλλον της ανθρωπότητας μην έχοντας άλλη επιλογή και αντιμετωπίζοντας τεράστια ηθικά διλλήματα και προσωπικά προβλήματα. Είναι εντυπωσιακό πως ο Kitoh - σε παρένθεση γιατί είναι ο πραγματικός αυτουργός αυτής της τρελής ιστορίας -  προβληματίζει συνέχεια τον θεατή χωρίς να ξεφεύγει ούτε λεπτό από την πραγματική ουσία, τους μικρούς του πρωταγωνιστές και όχι την πολιτική ή τα φιλοσοφικά ερωτήματα που προκύπτουν. Η τελική αίσθηση που σου μένει είναι καθημερινές μικρές στιγμές ευτυχίας των χαρακτήρων σα να γιορτάζει τη ζωή περισσότερο από κάθε τι άλλο.

Για την ιστορία, δεν είναι το πιο αξιαγάπητο manga/anime του κόσμου και η πιο οξεία κριτική που έλαβε, έγινε από τον ίδιο τον σκηνοθέτη του που δήλωσε ευθαρσώς ότι το μισεί για προφανείς λόγους. Μάλιστα διέδιδε ότι θα κάνει πολλές αλλαγές κάτι που τελικά δεν ήταν αλήθεια. Το manga μάλιστα έχει υποστεί τρελό editing στην αγγλική έκδοση του με πολλές σελίδες να απουσιάζουν λόγω της σκληρής και βίαιης θεματολογίας τους και τις γερές δόσεις γυμνού.

At the moment

Πάπαλα για τα .hack//sign και Kaiba με ανάμεικτα συναισθήματα και για τα δύο, αυτή την εποχή βλέπω τα Shion no ou και Eureka 7. Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα με το Eureka 7 που αν και το βρήκα αρκετά διασκεδαστικό, από τη στιγμή που δοκίμασα το πρώτο επεισόδιο του Shion no ou, καταναλώνει πλέον τον περισσότερο χρόνο μου μπροστά στον υπολογιστή. Ο λόγος που κάνω αυτά τα μικρά ποστ είναι καθαρά προσωπικός.  Με βοηθάει να μην χάνω επαφή με αυτά που βλέπω, κυρίως όταν τελειώνω 2 με 3 σειρές την εβδομάδα!

currently watching

Για να ελαφρύνουμε λίγο την ατμόσφαιρα, επιστροφή στα φουτουριστικά ψυχοδράματα ο επόμενος γύρος έχει .hack//sign και Kaiba. Το .hack//sign, έχοντας δει τα 3 πρώτα επεισόδια το θεωρώ αρκετά ενοχλητικό, ειδικά όταν ο Tsukasa είναι τόσο αντιπαθητικός ήρωας. Σαν ιδέα τη βρίσκω αρκετά ενδιαφέρουσα αν αναλογιστεί κανείς ότι το έφτιαξαν το 2002 οπότε θα δείξει στη συνέχεια. Στον αντίποδα το Kaiba με το ίδιο μοτίβο ενός αγοριού που έχει χάσει τη μνήμη του σε ένα περίεργο κόσμο, είναι ακόμη πιο φευγάτο με ένα απίστευτο animation που σε αφήνει να κοιτάς σαν ηλίθιος την οθόνη!

Monster

Η υπόθεση στα γρήγορα: Ο Δρ. Κένζο Τένμα είναι ένας νεαρός και φιλόδοξος ιάπωνας νευροχειρούργος στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας.  Ένα μοιραίο βράδυ αδιαφορώντας για την πολιτική και τις πιέσεις του νοσοκομείου που εργάζεται αποφασίζει να χειρουργήσει ένα αγόρι που πυροβολήθηκε στο κεφάλι αντί το δήμαρχο της πόλης με αποτέλεσμα να χάσει την καριέρα του και την αρραβωνιαστικιά του. Λίγο καιρό αργότερα μυστηριώδεις δολοφονίες συμβαίνουν στη δουλειά του που τον επαναφέρουν στην παλιά του θέση ενώ το αγόρι με τη δίδυμη αδερφή του εξαφανίζονται. Εννιά χρόνια μετά έρχεται αντιμέτωπος με την απόφαση του και μια τερατώδη αλήθεια που δεν φαντάζονταν ποτέ.

Είναι σπάνιο να συναντάς μια σειρά που ξεπερνά το είδος της, πόσο μάλλον όταν αυτή πρόκειται για άνιμε. Μια τέτοια σειρά είναι το Monster. Έξοχο ψυχολογικό θρίλερ, βασισμένο στο ομώνυμο manga του Naoki Urasawa που έξυπνα τοποθετεί τη δράση στην Γερμανία πριν και μετά την πτώση του τοίχους. Η δαιδαλώδης υπόθεση του, ένα συνεχόμενο εφιαλτικό παραμύθι, σου γνωρίζει μια σειρά από αξιομνημόνευτους χαρακτήρες που αμφιταλαντεύονται σε μια διαρκή μάχη ανάμεσα στο καλό ή το κακό σε όλη τη διάρκεια της.

Από την ιατρική ηθική και την οδύσσεια του Tenma, τους ψυχρούς υπολογισμούς του Επιθεωρητή Runge μέχρι και το σκοτεινό παρελθόν της Nina ή την κακομαθημένη ανατροφή της Eva, όλοι με προσωπικούς δαίμονες να παλέψουν και να ανακαλύψουν τι τους κάνει ανθρώπους έναντι στoν απόκοσμο μηδενισμό του Johann. Και η αλήθεια είναι ότι ο Urasawa έχει κάνει θαύματα με τη δημιουργία του Johann. Μια απειλητική και σχεδόν σατανική δύναμη που στα 20 πρώτα επεισόδια παραμένει αόρατη λες και ανήκει στο υπερφυσικό και στοιχειώνει τη ζωή του ήρωα από μακριά ώσπου να εμφανιστεί ξαφνικά με τη μορφή ενός ήρεμου αγγελικής όψης νεαρού –ποιος θα μπορούσε να τον παίξει άραγε σε μια επερχόμενη κινηματογραφική μεταφορά; – απέχει μακριά από ένα άλλον Λέκτερ ή διάφορους κακούς που έχουμε συνηθίσει. Με ελάχιστες αλλά επιβλητικές εμφανίσεις σε όλη τη διάρκεια της σειράς παραμένει αινιγματικός και επιδρά καταλυτικά όσους τον συναντούν σα να είμαι μέρος μιας ακόμη μεγαλύτερης εικόνας. Για να μην επιμείνω μόνο όμως στον Johann πάντα πίστευα ότι χρειάζεται ένα τέρας για να αναμετρηθεί ισάξια ένα άλλο τέρας και ο Runge ταιριάζει απόλυτα σε αυτό το χαρακτηρισμό έως ένα σημείο.

Από τους τίτλους της αρχής μέχρι τους τίτλους του τέλους, ο τόνος είναι σοβαρός με τα μουντά και γκρι χρώματα να εντείνουν την ατμόσφαιρα της σειράς – δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερα γραφικά μιας και το στιλ θα λειτουργούσε εις βάρος της ιστορίας. Στα 74 επεισόδια του διάβασα ότι ο σκηνοθέτης ακολουθεί καρέ, καρέ το manga, κρατώντας αυτούσιους τους διαλόγους. Κατά την άποψη μου όμως είναι καλύτερο να τη δει κανείς αποσπασματικά με απαραίτητες διακοπές ανάμεσα στα επεισόδια και όχι μονοκοπανιά γιατί συχνά η μαύρη θεματολογία του και ο αργός ρυθμός του γίνονται κάπως βαριά στη χώνεψη. Κάποια στιγμή νόμισα ότι η παρουσία καινούργιων προσώπων – π.χ. του Martin - στο προσκήνιο λειτουργούσε αρνητικά αλλά ο συγγραφέας ξέρει να χτίζει τόσο αριστοτεχνικά το σασπένς γύρω τους έτσι ώστε να σου προσελκύσει ξανά το ενδιαφέρον. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση επίσης το γεγονός ότι το ένα από τα δύο κομμάτια στους τίτλους τέλους έχει την υπογραφή του David Sylvian .

Το The Real Monster, το επεισόδιο που κλείνει τη σειρά είναι ίσως από τα εντονότερα που έχω δει ποτέ και είναι άξια κατάληξη ολόκληρης της μυθολογίας που έχει δημιουργήσει το manga.

Tatakau Shisho / Armed Librarians- The Book of Bantorra*

Η υπόθεση στα γρήγορα: Σε ένα φανταστικό κόσμο οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν γίνονται βιβλία που όποιος τα διαβάσει μαθαίνει το παρελθόν τους. Τα βιβλία φυλάσσονται στη βιβλιοθήκη της Bantorra υπό την εποπτεία των ένοπλων βιβλιοθηκάριων (!) που έχουν υπερφυσικές δυνάμεις. Κύριος εχθρός τους είναι μια θρησκευτική αίρεση με το όνομα η Εκκλησία του Shindeki.

Ωραία, μπορεί να ακούγεται εντελώς για τα πανηγύρια το όλο ένοπλοι-βιβλιοθηκάριοι πακέτο και να απωθήσει ορισμένους αλλά είναι μια αρκετά προσεγμένη σειρά και σχετικά πρόσφατη μιας και προβλήθηκε το 2009 μέχρι το 2010. Το πρωτότυπο σενάριο λειτουργεί σαν ψηφιδωτό με όλες τις ιστορίες και τα πρόσωπα να αποκτούν νόημα και λόγο ύπαρξης στο τέλος. Δεν αφήνει κανένα κενό ώστε να τραβάς τα μαλλιά σου για το χρόνο που ξόδεψες.

Δεν θα θεωρούταν τόσο ένοχη απόλαυση αν δεν είχε μία από τις πιο εξωφρενικές και επιβλητικές συνάμα γυναικείες φιγούρες που έχω δει τελευταία και προσωπικά αγαπημένη την φοβερή και τρομερή Hamyuts Meseta. Αρχικά όταν εμφανίζεται στην οθόνη είναι τόσο πληθωρική που μοιάζει σαν κακή καρικατούρα της Angelina Jolie** με στήθος για τσόντα και με το λαγουδάκι σαν σήμα κατατεθέν στο πουκάμισο, φωνάζεις έλεος, κάποιος σου κάνει πλάκα. Αυτό που ανακαλύπτεις στη συνέχεια είναι ότι είναι απίστευτα σαδίστρια και δεν χαρίζει κάστανα σε κανένα - όπως επίσης ότι το άνιμε απευθύνεται σε αγορίστικο κοινό. Σε όλο αυτό προσθέστε πέρα από το στήθος ότι είναι πραγματικά σέξι και όποιος αντέξει και με ωραίο πρώην γκόμενο, διαρκή love interest. Δεν είναι όμως η μόνη που σου τραβάει την προσοχή, η σειρά έχει μια πληθώρα από ακαταμάχητους χαρακτήρες που πραγματικά αδημονείς να μάθεις την κατάληξης τους – μιλάμε για τόσο δεμένο και καλογραμμένο σενάριο. Γενικά περνάς καλά.

Τα 27 επεισόδια της βασίζονται στα εφηβικά εικονογραφημένα βιβλία του Ishio Yamagata.

* Δυσκολεύτηκα να διαλέξω έναν τίτλο όποτε αποφάσισα να  συμπεριλάβω και τους δύο που κυκλοφορούν και τον ιαπωνικό και το μεταφρασμένο.

** Δεν ξέρω πως και γιατί, αφού το ξανασκέφτηκα, κατέληξα ότι μου φέρνει περισσότερο σαν μια θυλική εκδοχή του Danny Trejo του Machete!!! Χωρίς το μουστάκι, τα λακάκια, και διάφορα άλλα και φυσικά με μεγαλύτερα βυζιά...

Cat Soup (2001)

Η υπόθεση στα γρήγορα: Ο Nyatta σώζει την μισή ψυχή της μεγαλύτερης αδερφής του Nyako από το Χάρο η οποία επανέρχεται στη ζωή σε μια ζόμπι κατάσταση και μαζί ξεκινούν ένα απροσδόκητο ταξίδι για να βρουν το άλλο μισό και να γίνει καλά.

Κάνοντας ένα απαραίτητο διάλλειμα από τον εξαντλητικό μαραθώνιο του Monster – έχω ήδη δει 40 επεισόδια – έπεσα μετά από την προτροπή ενός γνωστού πάνω στις δουλειές του Masaaki Yuasa που είναι κάτι σαν τον γκουρού των εναλλακτικών άνιμε. Αυτό μεταφράζεται σε πειραματισμό στο έπακρο στο σχεδιασμό και αν τα άνιμε θεωρούνται ακραία κατά πολλούς ο Yuasa είναι ένας εξτρεμιστής τους είδους που σημαίνει περιμένετε ακόμη πιο τρελά πράγματα να συμβαίνουν. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν αναφέρθηκε το όνομα του στη συζήτηση ήταν ότι υπάρχει μια πιθανότητα να βρίσκεται πίσω από μια φετινή σειρά που μου τράβηξε την προσοχή και μόλις πρόσφατα της δόθηκε ένας αγγλικός τίτλος το The Tatami Galaxy. Μιας και δεν συγκρατώ γενικά ονόματα τελικά είναι το ίδιο πρόσωπο. Επίσης έχει κάνει τα Mind Game(ταινία) και Kaiba και ίσως οι περισσότεροι τον γνωρίζουν από αυτά.

Στο Cat Soup είναι υπεύθυνος για το σενάριο ενώ στη σκηνοθεσία βρίσκεται ο Tatsuo Sato. Πρόκειται για μια μικρού μήκους παραγωγή μόνο 33 λεπτών που προβλήθηκε το 2001 και αποτελεί ένα φόρο τιμής στο έργο της δημιουργού manga, Nekojiru που αυτοκτόνησε το 1998. Oι βασικοί ήρωες της ήταν γάτες, έτσι ο Nyatta, η Nyako και η οικογένεια τους αλλά και διάφοροι χαρακτήρες του manga της όπως το γουρούνι, υιοθετούνται για να πρωταγωνιστήσουν σε μια φαντασμαγορική και σουρεαλιστική περιπέτεια. Τίποτα φυσικά δεν βγάζει νόημα και βομβαρδίζεσαι τη μία μετά την άλλη, καλειδοσκοπικές εικόνες ονειρικής αισθητικής και μακάβριου χιούμορ. Φωνάζει Dali σε σημεία και αναρωτιέμαι αν τους επηρέασε καθόλου το Destino, η μόλις 7λεπτη συνεργασία του με τον Walt Disney.  Εν ολίγοις είναι απίστευτο!

Τέλος κυκλοφορούν 23 ή 27(οι απόψεις διίστανται για τον αριθμό) δίλεπτα επεισόδια που προηγούνται τις ταινίας μιας και έχουν γίνει το 1999 και μπορεί κάποιος να τα πετύχει στο youtube.

Simoun

Η υπόθεση στα γρήγορα (τρόπος του λέγειν): Στον πλανήτη Daikūriku, όλοι οι κάτοικοι γεννιούνται γυναίκες μέχρι την ηλικία των 17 χρονών που μπορούν να αλλάξουν φύλο. Το θεοκρατικό έθνος Simulacrum είναι σε πόλεμο με τη βιομηχανική χώρα Argentum. Η Simulacrum ελέγχει την τεχνολογία των σιμούν και έτσι υπερέχει έναντι της Argentum. Τα σιμούν είναι αρχαία μαχητικά αεροσκάφη και θεωρούνται θεόσταλτα. Δημιουργούν ισχυρά και τις περισσότερες φορές καταστροφικά κύματα στον αέρα που ονομάζονται Ri Majons. Τα κυβερνούν δύο πιλότοι που διαλέγονται από νεαρές ιέρειες που δεν έχουν φτάσει ακόμη στην ηλικία των 17 ή δεν έχουν αποφασίσει ακόμη το φύλο τους και ονομάζονται Σίβυλλες. Το Simoun αφορά την ιστορία μιας στρατιωτικής μονάδας από αυτές τις ιέρειες.

Το να γράψει κανείς μια μικρή περίληψη για το Simoun είναι κατόρθωμα! Ήδη με χει πιάσει πονοκέφαλος από τα λίγα που έγραψα παραπάνω τα οποία δεν κατατοπίζουν στο ελάχιστο για την υπόθεση. Καταρχήν έχει τόσους πολλούς χαρακτήρες που δεν καταλαβαίνεις την τύφλα σου όταν το ξεκινάς. Ευτυχώς η καθεμιά ηρωίδα έχει διαφορετικό χρώμα μαλλί και κάτι γίνεται. Κατά δεύτερον όλοι έχουν γυναικείες φωνές, άντρες – γυναίκες και τρίτον και κυριότερο, ναι, πρόκειται για κάρα-λεσβιακό άνιμε από τις πρώτες σκηνές ή τουλάχιστον έτσι σε κάνει να νομίζεις. Ξεπερνώντας το σοκ ότι πρόκειται περί λεσβιακής σειράς (χαχα!), έχεις μπροστά σου μια αρκετά ενδιαφέρουσα και εντυπωσιακή ιστορία επιστημονικής φαντασίας που αξίζει και το τελευταίο λεπτό της προσοχής σου.

Αρχαίοι πολιτισμοί, παράξενες θρησκείες, μυστηριώδεις τεχνολογίες –υποτίθεται - όλα τα στοιχεία μιας καλής διαστημικής όπερας. Εκτός από αυτά όμως αγγίζει πανέμορφα και άλλα ζητήματα όπως την ενηλικίωση, την αναζήτηση της ταυτότητας, τα εφηβικά άγχη, τη θρησκεία, τον πόλεμο, κ.α.. Είναι πολύ πιο περίπλοκο από ότι φαίνεται πάντως και φυσικά έχει εξωφρενικούς χαρακτήρες όχι με την έννοια που συνηθίζεται στα άνιμε απλά σκέφτεσαι από κάποιο σημείο και έπειτα ότι μερικοί από αυτούς θα γίνουν άντρες και αυτό φαντάζει περίεργο από μόνο του. Ειδικά το τέλος του που είναι απρόβλεπτο σχετικά με τις αποφάσεις τους αλλά πολύ ικανοποιητικό για μια σειρά που προκαλεί από το πρώτο δευτερόλεπτο που ξεκινάει.

Στα αρνητικά της τώρα έχει τόσες πολλές ηρωίδες σε σημείο που μερικές δεν αναπτύσσονται καθόλου και μια τουλάχιστον αψυχολόγητη πρωταγωνίστρια, τη Neviril. Εκ των υστέρων τώρα που το σκέφτομαι θεωρώ ότι το subplot με την Amuria μειώνει την ηγετική της φυσιογνωμία και γενικά η Neviril δεν επιδεικνύει κάτι το τόσο ιδιαίτερο όπως η Aaeru για παράδειγμα.

Επίσης η κοινωνία της Argentum παραμένει απροσδιόριστη - τι χώρα ακριβώς είναι και γιατί έφτασε σε αυτό το σημείο; - αλλά σε 26 επεισόδια μάλλον ζητάω πολλά. Στην ουσία υπάρχει για να είναι ένα αντίπαλο στρατόπεδο, ο πραγματικός εχθρός που έχουν να αντιμετωπίσουν οι Σίβυλλες δεν είναι άλλος από τον εαυτό τους.

Mερικοί αντιδρούν για τα γραφικά του. Δεν θα επεκταθώ ιδιαίτερα σε αυτό γιατί δεν είμαι και τόσο ειδήμων, μόνο θέλω να κλείσω λέγοντας ότι τα simoun είναι χάρμα οφθαλμών από μόνα τους.

Ουφ!

Samurai Champloo

Η υπόθεση στα γρήγορα: Μια νεαρή σερβιτόρα σώζει ένα ronin και έναν περιπλανώμενο τυχοδιώκτη αλλά εξαίρετο ξιφομάχο από σίγουρη εκτέλεση σε αντάλλαγμα να τη βοηθήσουν να βρει τον σαμουράι που μυρίζει ηλιοτρόπια και με την υπόσχεση ότι δεν θα σκοτωθούν μεταξύ τους.

Ο αδερφός μου είχε τη λύση πάλι. Μετά από τόσες μέρες μπουχτισμένη από τα sci-fi ψυχοδράματα ήθελα να δω κάτι διαφορετικό. Έτσι έπεσα πάνω στο Samurai Champloo. Τοποθετημένο στην περίοδο του Edo, προς το τέλος της θα έλεγα γύρω στα 1800 χωρίς να βάζω και το χέρι μου στη φωτιά. Η σειρά έχει πολλούς αναχρονισμούς στο παρασκήνιο όπως το hip-hop ως το βασικό της μουσικό θέμα ή π.χ. το break-dance στιλ του Mugen. Το δηλώνει και ο τίτλος της εξάλλου. Μια ιαπωνική ετυμολογία στη λέξη champloo σημαίνει μείξη ή κάτι τέτοιο τέλοσπαντων αν και εγώ θα προτιμούσα τον όρο mashup για να το χαρακτηρίσω. Για να μην τα πολυλογώ θεωρώ την σειρά την επιτομή του fun στα άνιμε, δεν βαρέθηκα ούτε ένα επεισόδιο. Έχει αστείρευτο γέλιο, περιπέτεια, άπειρες ξιφομαχίες, αξιαγάπητους χαρακτήρες (δεν μπορώ να διαλέξω ποιος μ' αρέσει περισσότερο ο Jin ή ο Mugen; Και είναι γελοίο και μόνο που το γράφω. Χαχα!) και ένα εξαιρετικό σάουντρακ. Ειδικά αν ψάχνεις για κάτι ανάλαφρο, σου φτιάχνει τη διάθεση με το παραπάνω. Ο δημιουργός του είναι ο Shinichirō Watanabe της φήμης του Cowboy Bebop, έχει 26 επεισόδια και προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2004. Και για να μην το ξεχάσω, σπάνια μου αρέσουν τα άνιμε στις μεταγλωττισμένες βερσιόν τους - τα προτιμώ υποτιτλισμένα και στην κανονική γλώσσα – το συγκεκριμένο δεν με χάλασε καθόλου.

Θα επιστρέψω κάποια στιγμή στο μέλλον με ειδικό ποστ για τα σάουντρακ γιατί μετράει περίπου 5 αν δεν κάνω λάθος και είναι μια κατηγορία από μόνα τους!!

Update

Μόλις τελείωσα το Crystal Blaze - έτσι και αλλιώς μόνο 12 επεισόδια έχει  οπότε βγήκε πολύ γρήγορα. Θα έλεγα ότι ήταν πολύ decent. Στο μεταξύ, πριν από αυτό είδα  όλο το Samurai Champloo το οποίο καταδιασκέδασα. Επόμενο στη σειρά το πολλά βαρύ Monster που με αρρωσταίνει και μόνο στη σκέψη, καλοκαίρι γαρ, αλλά θα του δώσω μια ευκαιρία. Α, δοκίμασα λίγο και το Mushishi αλλά και αυτό λίγο με αφήνει αναποφάσιστη αν πρέπει να το συνεχίσω αυτή τη στιγμή ή να το αφήσω για άλλη εποχή...δίλημμα.

Now and Then, Here and There

Η υπόθεση στα γρήγορα: Ένα πεισματάρικο και αδέξιο αγόρι, ο Shu στην προσπάθεια του να σώσει ένα περίεργο κορίτσι τη Lala-ru που μόλις γνώρισε μεταφέρεται σε ένα μακρινό μέλλον όπου ο πόλεμος και η έλλειψη νερού μαστίζουν την ανθρωπότητα.

Το πρόβλημα που έχω όλο αυτό τον καιρό με το Now and Then, Here and There είναι ότι δεν ξέρω τι ακριβώς να γράψω που να μην έχει γραφτεί ήδη – καλά αυτό συμβαίνει με όλα τα άνιμε που παρακολουθώ ετεροχρονισμένα. Από αυτό λάτρεψα το  Shu γιατί διατηρεί το πείσμα του και την παιδική του αθωότητα μέχρι τέλους παρόλες τις κακουχίες, τα βάσανα και γενικά τα όσα αναγκάζεται να υποστεί γύρω του. Είναι απίστευτα δυνατός χαρακτήρας με όλη τη σημασία της λέξης και ένας λόγος παραπάνω που κάνει τη σειρά κάτι το εξαιρετικό!

Είναι πολύ μαύρο και απορώ γιατί οι περισσότεροι δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι πρόκειται περί ενήλικης σειράς – και με το ενήλικο δεν εννοώ φυσικά hentai. Δεν έχει τίποτα παιδικό μέσα εκτός από την πλειοψηφία των ηρώων που είναι μικρής ηλικίας που όμως φοβερά πράγματα τους συμβαίνουν και το απλό animation που το λάτρεψα επίσης γιατί μετατοπίζει το βάρος σε πιο σοβαρά πράγματα από την ωραιοποίηση των χαρακτήρων μέσω του σχεδίου. Το δυστοπικό τοπίο αποτελεί απλά το κάλυμμα που από κάτω του κρύβονται τα πραγματικά εγκλήματα που μπορεί να επιφέρει ένας πόλεμος στην ψυχολογία του ατόμου πόσο μάλλον όταν αυτό το άτομο είναι ένα παιδί. Tο παρομοιάζουν πολύ με το Grave of the Fireflies - το έχω δει πολύ παλιά για να κάνω συγκρίσεις αυτή τη στιγμή αν και νομίζω ότι δεν υπάρχει μετρό σύγκρισης.  Αυτό που τα διαφοροποιεί πέρα από το χωροχρόνο της ιστορίας, είναι ότι το Now and Then, Here and There δείχνει μια πιο τρομαχτική και ζοφερή εκδοχή του πολέμου και το κάνει τελείως ωμά ακόμη και σε συμπαθείς χαρακτήρες.

Η σκηνοθεσία είναι του Akitaro Daichi σε σενάριο του Hideyuki Kurata και προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1999.

Quote: Because ten billion years' time is so fragile, so ephemeral... it arouses such a bittersweet, almost heartbreaking fondness.

Haibane Renmei

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Η υπόθεση στα γρήγορα: Ένα κορίτσι ονειρεύεται ότι πέφτει στο κενό. Συνέρχεται από το όνειρο μέσα σε ένα τεράστιο κουκούλι που σπάει και ξαφνικά βρίσκεται ανάμεσα σε νεαρά κορίτσια και παιδιά που έχουν φωτοστέφανο στο κεφάλι και γκρι φτερά στην πλάτη τους. Τα αγγελικά αυτά πλάσματα ονομάζονται haibane. Σύντομα βγάζει και αυτή φτερά και τις δίνουν ένα φωτοστέφανο. Δεν θυμάται τίποτα από το παρελθόν της ή πως βρέθηκε εκεί πέρα, μόνο αμυδρά το όνειρο που είχε στο κουκούλι. Τα haibane ζουν σε μια πόλη που είναι περιτριγυρισμένη από ψηλά τείχη. Η έξοδος απαγορεύεται σε όλους ακόμη και στους ανθρώπους. Κανείς όμως δεν ξέρει τι ακριβώς είναι τα haibane ή για ποιο λόγο βρίσκονται εκεί.

Δεν έχω τελειώσει τη σειρά ακόμη αλλά βρίσκω το θέμα της τόσο πρωτότυπο που αν δεν γράψω κάτι θα σκάσω. Μου θυμίζει έντονα μια γαλλική ταινία του 2004 με τίτλο Innocence που αφορούσε ένα μυστήριο οικοτροφείο κοριτσιών και ήταν βασισμένο σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1903. Προβλήθηκε το 2002 και όσο προχωράει το άνιμε γίνεται όλο και πιο παράξενο. Η ύπαρξη αυτού του κόσμου και το τι είναι ακριβώς Haibane είναι ένα μεγάλο αίνιγμα. Είναι γεμάτο με συμβολισμούς όχι τόσο για την θρησκεία – δεν έχει καμία σχέση, το αντίθετο μάλιστα δεν υπάρχει ούτε μια υπόνοια ότι όλα αυτά κινούνται από μια ανώτερη ύπαρξη ή κάποια θεότητα. Πιστεύω ότι έχει να κάνει περισσότερο με το θάνατο και την μεταθανάτια ζωή - καλά γράφω το προφανές τώρα - γι’ αυτό και έχει διάχυτη μια υπόγεια μελαγχολία. Ή τουλάχιστον μια εκδοχή είναι αυτή. Αυτό όμως που πραγματικά σε κερδίζει με την πρώτη είναι η υψηλού επιπέδου μουσική του επένδυση.

Από όσα άνιμε που έχουν γυριστεί για την τηλεόραση και έχω δει μέχρι τώρα, έχει το καλύτερο σάουντρακ και τους καλύτερους τίτλους αρχής και τέλους. Ατμοσφαιρικά μίνιμαλ κομμάτια για πιάνο που στοιχειώνουν όλη τη σειρά και τους χαρακτήρες σαν αυτό και με αιθέρια φωνητικά. Επίσης πολύ προσεγμένο είναι και το animation του. Μου άρεσει πολύ όπως είναι σχεδιασμένος ο communicator και ο ναός. Συνίσταται ανεπιφύλακτα. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ερασιτεχνικό manga του Yoshitoshi Abe ένα όνομα που χρειάζεται τσεκάρισμα για προηγούμενες ή πρόσφατες δουλειές του οπωσδήποτε και η μουσική ανήκει στον Kô Ôtani.