Moyashimon

Είναι σχεδόν εγκληματικό που το Moyashimon δεν έχει δεύτερη σεζόν. Από τα πιο φρέσκα και ανάλαφρα άνιμε που μπορείς να πετύχεις. Όχι ότι χάνει πολλά, έτσι όπως είναι τώρα. Κωμικό, που δεν διαδραματίζεται σε σχολείο [αλλά σε πανεπιστήμιο] και με έξοχο καστ. Και ναι, αφορά τα βακτήρια! Μετά από αυτό όλα μπορείς να τα περιμένεις! Είναι γελοίο και μόνο που το ακούς αλλά πλέον άφοβα μπορείς να πεις ή να υποθέσεις ότι υπάρχουν άνιμε για τα πάντα. Ο κεντρικός ήρωας Sawaki Souemon Tadayasu έχει την ικανότητα να βλέπει βακτήρια και μικροοργανισμούς με γυμνό μάτι [σαν χαριτωμένα ανθρωπάκια που θέλεις πάρεις σπίτι σου]. Μαζί με τον παιδικό του φίλο, Kei Yuki ξεκινούν τον πρώτο εξάμηνο σπουδών τους σε ένα αγροτικό πανεπιστήμιο κάτω από την επίβλεψη του καθηγητή Itsuki [παλιού γνώριμου του παππού του Sawaki] και γνωρίζουν μια σειρά από αξιομνημόνευτες προσωπικότητες της σχολής.

Δεν θα έλεγα ότι έχει τόσο εκπαιδευτικό χαρακτήρα όσο ακούγεται και επιτέλους το αγόρι με τις ειδικές ικανότητες που μπορεί να βλέπει πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούν, δεν καταριέται την ώρα και τη στιγμή αλλά είναι ένας κανονικός πρωτοετής φοιτητής που ζει στη σύγχρονη εποχή. Ας ελπίσουμε ότι περιμένουν το manga να προχωρήσει γι’ αυτό δεν έχουν γυρίσει παραπάνω επεισόδια. Έχουν γυρίσει όμως μια live action σειρά που δεν ξέρω όμως αν λειτουργεί. Τώρα που το σκέφτομαι η προηγούμενη σειρά κινουμένων σχεδίων που είχε ως πρωταγωνιστές μικροοργανισμούς και βακτήρια ήταν το γαλλικό Once Upon A Time…Life (παμπάλαια ΕΡΤ τη δεκαετία του 80) αλλά δεν είχε τόσο χιούμορ και ήταν κάργα παιδικό. Υποθέτω επειδή αφορά τη φοιτητική ζωή μόνο παιδικό δεν μπορείς να το πεις το Moyashimon. Δεύτερη σεζόν άμεσα! Πλιζ…

Emma - A Victorian Romance

Και εκεί που θα μπορούσες να πεις ότι το Emma είναι το συνηθισμένο shoujo ρομάντζο με κορσέδες και αρώματα, διαπιστώνεις ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Στο πνεύμα της Jane Austen και των Αδερφών Bronte η Kaoru Mori [που δηλώνει αγγλόφιλη] φτιάχνει ένα ιστορικό manga για την καθημερινή ζωή στη Βικτοριανή Αγγλία των τελών του 19ου αιώνα, τίγκα στη λεπτομέρεια εποχής που κατατάσσεται ως seinen, παρακαλώ[!]. Και θεωρείται ένα πολύ σημαντικό manga από ότι διαβάζω. Η Emma μια υπηρέτρια ταπεινής καταγωγής γνωρίζει τον Will έναν αριστοκράτη και ερωτεύονται με φόντο την αγγλική κοινωνία του 1895 που καταδικάζει τον έρωτα τους.

Στην μικρή οθόνη αν και πρόκειται για μια απλή υπόθεση [όσο πιο απλή γίνεται] με το κέντρο βάρους να πέφτει στην ταξική διαφορά των πρωταγωνιστών, είναι απίστευτα λεπτομερής η περιγραφή της ζωής μιας υπηρέτριας [του στυλ όλα όσα θα ήθελες να ξέρεις για τον τρόπο που μαγειρεύουν τα φαγητά και που τακτοποιούν τις πορσελάνες αλλά σκυλοβαριόσουν να ρωτήσεις σε κάθε ταινία]. Ένας μένει με την απορία με το πόσο μελέτη έχει πέσει από πίσω και αν όντως πρόκειται για γιαπωνέζα συγγραφέα ή μια αγγλίδα εκείνης της εποχής. Το μόνο μείον για μένα ήταν ο ινδός πρίγκιπας που μου φάνηκε κάπως υπερβολή από δραματικής απόψεως να υπάρχει ένας τέτοιου είδους αντίζηλος. Η σειρά έχει δύο σεζόν. Τώρα άμα είσαι φαν της Jane Austen και ταινιών όπως τα Απομεινάρια μιας Μέρας, όχι απλά πρέπει, οφείλεις να τη δοκιμάσεις. Με λίγα λόγια αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι θα γινόταν μια πολύ προσεγμένη live action σειρά [ποτέ δεν ξέρεις] και δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα αγγλικό που κυκλοφορεί ή έστω αμερικάνικο!

ps. από stills του άνιμε, δύστυχώς υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα και είναι πολύ σπαστικό!! Γιατί φίλτατοι;

Gantz

Όσα άνιμε και αν έχεις δει [μπορεί να είναι 10, μπορεί 20, μπορεί 100, μπορεί απεριόριστα], στην πραγματικότητα δεν έχεις δει τίποτα γιατί πάντα θα υπάρχουν ακόμη ορισμένα που είναι περισσότερο διασκεδαστικά από ότι μπορούσες να φανταστείς αρχικά. Το Gantz παρά τις κοιλιές, την ακατανόητη υπόθεση και τους αμφιλεγόμενους ήρωες είναι τόσο συναρπαστικό και τίγκα στην αδρεναλίνη που η υπέρ-κλισέ έκφραση η αγωνία χτυπάει κόκκινο κατά τη διάρκεια του πραγματικά ισχύει χωρίς αστεία. Είναι μια σειρά που λυσσάς από το κακό σου που δεν συνεχίζεται όπως το manga και μάλιστα ολοκληρώνεται στις δύο σεζόν[από 13 επεισόδια η καθεμία] και μάλιστα με μια υπόθεση που δεν έχει καμία λογική και δεν δίνει εξηγήσεις. Δύο παιδικοί φίλοι συναντιούνται τυχαία στο μετρό και σκοτώνονται, στην προσπάθεια τους να σώσουν ένα ζητιάνο που πέφτει τις ράγες. Αντί να πεθάνουν ξυπνάνε σε ένα δωμάτιο μαζί με άλλους που υπάρχει μια τεράστια μαύρη σφαίρα που ονομάζεται Gantz και κρύβει έναν άνθρωπο μέσα και που έχει έλεγχο της ζωής τους από δω και μπρος. Ο Gantz τους βάζει να πάρουν μέρος σε ένα περίεργο παιχνίδι που πρέπει να σκοτώσουν επικίνδυνους εξωγήινους για να επιβιώσουν.

Πιο gory και βρώμικο από το Berserk [κεφάλια ανατινάζονται, άνθρωποι – και εξωγήινοι – ακρωτηριάζονται με κάθε πιθανό τρόπο συνέχεια], με αρκετό μαύρο χιούμορ και γραφικό γυμνό από ότι θα περίμενες, έχει ακόμη και περισσότερο σεξ για το είδος του [seinen] και ευτυχώς ελάχιστο εφηβικό κλαψούρισμα. Λογοκρίθηκε στ' αλήθεια λόγω της απεικόνησης βίας και σεξ και αρκετές σκηνές κόπηκαν παρά τις νυχτερινές ώρες προβολής του. Όταν μια σειρά έχει για κεντρικό ήρωα, έναν 15χρονο που μόνο αυτό έχει στο μυαλό του και δεν δίνει δεκάρα για κανέναν και όταν σαν αντίθεση ο ιδεαλιστής και συμπαθητικός φίλος του είναι τελείως άχρηστος όταν χρειάζεται να δράσει άμεσα, δεν μπορεί να μην αποτελεί κάτι διαφορετικό από το σωρό των ανδρικών χαρακτήρων στα άνιμε [και οι δύο αναπτύσσονται στην πορεία]. Περιέργως οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι φροντισμένοι επίσης χωρίς να γίνονται ποτέ ακριβώς μονοδιάστατοι. Είναι γεγονός ότι η  υπόθεση προχωράει με αργούς ρυθμούς. Μια μάχη μπορεί να διαρκέσει περίπου 3-4 επεισόδια και να σου σπάσει τα νεύρα επειδή οι ήρωες δεν ξέρουν τι να κάνουν τις περισσότερες φορές και κοιτιούνται σαν χαζοί μεταξύ τους που και όμως δεδομένου των καταστάσεων δεν είναι τελείως αψυχολόγητο.

Βέβαια, το Gantz δεν είναι μια σειρά για να φιλοσοφήσεις για το μέλλον της ανθρωπότητας, είναι μια σειρά δράσης με όλη τη σημασία της λέξης. Όσο για το animation από το Gonzo, βρήκα πολύ έξυπνο τρικ, την αισθητική βιντεοπαιχνιδιού και οι μάχες ήταν αρκετά εντυπωσιακές και απρόβλεπτες. Τέλος, φέτος κυκλοφόρησαν δύο πολυδιαφημισμένα live-action φιλμ. Έτυχε να δω το ένα και ο αρχικός ενθουσιασμός μου πήγε περίπατο [μακρινό]. Γιατί δεν μπορούν ποτέ να γυρίσουν κάτι τίμιο με πραγματικούς ηθοποιούς όταν είναι μεταφορά από manga ή κινούμενα σχέδια ποτέ δεν θα μπορέσω να το καταλάβω. Είναι τεράστια αδικία προς το το manga πρώτα απ’ όλα και αν ήταν να διαλέξω η ψήφος μου θα πήγαινε στο άνιμε δαγκωτό. 9/10

Natsume Yūjinchō / Zoku Natsume Yūjinchō

H υπόθεση στα γρήγορα: Από τότε που γεννήθηκε ο Takashi Natsume μπορεί να βλέπει πνεύματα, μια ικανότητα που κληρονόμησε από τη γιαγιά του Reiko ή οποία όταν πεθαίνει του αφήνει το Βιβλίο των Φίλων. Το βιβλίο αυτό περιέχει τα ονόματα των πνευμάτων που η γιαγιά του ανάγκασε είτε με πονηριά, είτε με ξύλο να της υποταχτούν. Το Βιβλίο των Φίλων θεωρείται πολύτιμο απόκτημα στον κόσμο των πνευμάτων και ο Takashi συχνά βρίσκεται σε κίνδυνο από κακά πνεύματα που θέλουν να το αποκτήσουν. Αποφασίζει λοιπόν να επιστρέψει τα ονόματα των πνευμάτων του βιβλίου και να τους χαρίσει την ελευθερία τους. Στην προσπάθεια του τον βοηθάει ο Madara ένα δυνατό πνεύμα με τη μορφή κινέζικης γάτας της τύχης –ο Takashi τον αποκαλεί Nyanko-sensei - που έχει σαν σκοπό να αποκτήσει το βιβλίο για τον εαυτό του αλλά στην πορεία αποκτάει φιλική σχέση μαζί του.

Natsume Yūjinchō

Το Natsume Yūjinchō που σημαίνει το Βιβλίο των Φίλων του Natsume μου έφερε αρκετά στο μυαλό το Mushishi πέρα από κάποιες προφανείς διαφορές που έχουν οι δυο σειρές μεταξύ τους – όχι, ότι το πλησιάζει στα ίδια επίπεδα. O ίδιος ο Natsume μου θύμισε μια πιο αγχωμένη εκδοχή του Ginko, πιο αδύναμος χαρακτήρας συχνά μπλέκει σε μπελάδες. Και ενώ στο Mushishi ο Ginko έχει κάνει ειρήνη με την ικανότητα του και γίνεται ένας παρατηρητής της ανθρώπινης φύσης και το πώς αυτή επηρεάζεται από ανεξήγητα φαινόμενα, ο Natsume δεν αισθάνεται άνετα με το ότι μπορεί να βλέπει και να επικοινωνεί με τα πνεύματα και συχνά παλεύει με το γεγονός ότι μπορεί να γίνει απειλή για τους ανθρώπους που νοιάζεται και αγαπά. Το άνιμε στην πλειοψηφία του είναι μια σειρά από αυτοτελείς ιστορίες με διάφορους side characters να εμφανίζονται σε ορισμένα σημαντικά arcs. Το Natsume Yūjinchō καταπιάνεται έντονα με θέματα όπως η απομόνωση και η μοναξιά γι’ αυτό και συχνά οι ιστορίες του έχουν ένα γλυκόπικρο και φιλοσοφικό τόνο και ορισμένες αρκετά συγκινητικές. Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς ο χαρακτήρας του Natsume αντιλαμβάνεται τη μοναξιά και το πώς με μαθαίνοντας για τη γιαγιά του προσπαθεί να καταλάβει περισσότερα για τον εαυτό του και την κατάσταση του. Είναι πολύ προσεγμένη σειρά  με το μεταφυσικό στοιχείο έχει τον κύριο λόγο, αλλά αντί να τρομάξει ανήκει σε από αυτές που σε χαλαρώνουν αλλά και σε κάνουν να σκέφτεσαι παράλληλα [πετυχαίνει μια πολύ όμορφη ισορροπία]. Κάθε σεζόν έχει 13 επεισόδια. Επίσης πολλές φορές νομίζεις ότι διαρκούν παραπάνω από 24 λεπτά λόγω ενός αργού ρυθμού που έχει ο οποίος όμως  είναι ιδανικός για το άνιμε που είναι. 8.5/10 

Zoku Natsume Yūjinchō

Η δεύτερη σεζόν – ακολουθεί και τρίτη η οποία προβάλλεται καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές – στο ξεκίνημα της μου φάνηκε πολύ αδύναμη έως αδιάφορη σε ορισμένα σημεία που ήταν λίγο σοκ γιατί περίμενα παραπάνω. Οι πρώτες ιστορίες δεν πλησίαζαν καθόλου τη συγκινησιακή φόρτιση της πρώτης σεζόν και ήταν κάπως ανέμπνευστες. Ευτυχώς βελτιώνεται στην πορεία. Η σχέση του Natsume με τον Madara ξεκαθαρίζει κάπως και γίνεται πιο φιλική από καθαρά εξαρτώμενη και εμφανίζονται καινούργιοι χαρακτήρες στο προσκήνιο όπως η Taki. Επίσης πιστεύω ότι ξεκινάει ένα καινούργιο κεφάλαιο σχετικά με το Natori, τις γνωριμίες του και το ρόλο του. Ακόμη μου προκαλεί αμφιβολίες αν όντως νοιάζεται για τον Natsume ή αν έχει κάποια κρυφή ατζέντα. Τον θεωρώ τελείως αψυχολόγητο χαρακτήρα. Επειδή όμως η σειρά έχει πιο φιλοσοφικό τόνο, μπορεί να μην σημαίνει και τίποτα. Επίσης το manga ακόμη συνεχίζεται και μένει να δούμε τι θα γίνει στη συνέχεια και αν θα μπορέσει να κρατηθεί στο ίδιο επίπεδο και να μη καταντήσει επαναλαμβόμενη. Γενικά δεν ήταν τόσο καλή όσο η πρώτη αλλά είχε τις στιγμές της. Αυτά τα ολίγα. 8/10

Gosick

Η υπόθεση στα γρήγορα: Το 1924 στη Sauville, μια φανταστική γαλλόφωνη Ευρωπαϊκή πόλη ο  Kujo Kazuya, ο γιος ενός γιαπωνέζου υψηλά υφιστάμενου στρατιωτικού σπουδάζει στην Ακαδημία της Αγίας Μαργαρίτας. Λόγω της ιαπωνικής του καταγωγής νιώθει αποξενωμένος από τους υπόλοιπους φοιτητές που έχουν μια εμμονή με τους αστικούς μύθους και τις ιστορίες τρόμου. Στην τεράστια βιβλιοθήκη της σχολής, ο Kazuya γνωρίζει ένα ιδιοφυές και μικροσκοπικό κορίτσι, την Victorique, που προτιμά να διαβάζει μόνη της από το να πηγαίνει στα μαθήματα και να λύνει μυστήρια που ακόμη και οι πιο γνωστοί ντεντέκτιβ του κόσμου δεν μπορούν να λύσουν.

Ένα βασικό πράγμα για το Gosick που κάποιος πρέπει να γνωρίζει πριν το ξεκινήσει [προσοχή, δεν είναι ακριβώς spoiler] είναι ότι διαδραματίζεται σε μια εναλλακτική πραγματικότητα. Πέρασα τουλάχιστον το μισό άνιμε με το να σπαζοκεφαλιάζω γιατί τα κουστούμια των ηρώων είναι μια μίξη από μόδα του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Δεν έχει επομένως καμιά ιστορική βάση. Παρά τις όποιες επιφυλάξεις επειδή άνετα θα μπορούσε να γίνει βαρετό αν ακολουθούσε το μοτίβο αγόρι γνωρίζει κορίτσι και μαζί λύνουν χαζά μυστήρια, τελικά είναι πολύ περισσότερα από ότι φαίνεται στην αρχή γιατί βασίζεται περισσότερο στους χαρακτήρες. Η υπόθεση γίνεται πιο πολυεπίπεδη με κάθε επεισόδιο που περνάει και βοηθάει τη σχέση του πρωταγωνιστικού διδύμου να δυναμώσει με αρκετά πιστευτό τρόπο. Σε αυτό που στάθηκα περισσότερο είναι ότι ο κεντρικός ήρωας είναι ένας ξένος σε μια ξένη χώρα και αντιμετωπίζει προβλήματα προσαρμογής, το ίδιο όμως και η Victorique λόγω της υψηλής νοημοσύνης της και της ανατροφής της. Επίσης τα πολιτικά παιχνίδια εξουσίας, οι θρύλοι μιας φανταστικής χώρας και η εισβολή και επικράτηση της επιστήμης και του ορθολογισμού στην  κοινωνία των αρχών του 20ου αιώνα μπλέκονται με πάρα πολύ ελκυστικό τρόπο.  Η ιστορία απλώνεται αρκετά για να μαζευτεί κάπως αγχωτικά στα δύο τελευταία επεισόδια. Δεν θα έλεγα ότι το κάνει άψογα γιατί ορισμένοι δευτεραγωνιστές μένουν ακάλυπτοι [αν και αυτό συμβαίνει καθόλη τη διάρκεια του], τα καταφέρνει όμως μια χαρά χωρίς να προδίδει τουλάχιστον τους πρωταγωνιστές της. Ο λόγος είναι ότι βασίζεται στην ολοκληρωμένη σειρά εφηβικών βιβλίων μυστηρίου της Kazuki Sakuraba οπότε δίνει μια ικανοποιητική κατάληξη σε ένα πολύ ευχάριστο άνιμε στην πληρότητα του.

Moshidora

Η υπόθεση στα γρήγορα: Η Minami Kawashima μισεί το μπέιζμπολ αλλά για χάρη της παιδικής της φίλης Yuki που είναι άρρωστη και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο αποφασίζει να αναλάβει τη διαχείριση της ομάδας μπέιζμπολ του σχολείου της στη θέση της. Χωρίς όμως να έχει ιδιαίτερη εμπειρία στο πώς να μανατζάρει μια ομάδα πέφτει στα χέρια της κατά λάθος ένα επιχειρηματικό βιβλίο του Peter Drucker και αρχίζει να εφαρμόζει τις θεωρίες του για τις σύγχρονες επιχειρήσεις πάνω στην ομάδα με σκοπό να φτάσουν στους τελικούς.

Το Moshidora έχει μια αρκετά απλή πλοκή που εξελίσσεται χωρίς πολλές εκπλήξεις στα μόλις 10 επεισόδια που διαρκεί και ολοκληρώνεται. Ακολουθεί αρκετά από τα κλισέ που έχουν συνήθως οι αθλητικές σειρές και στραβά κουτσά καταφέρνει να σου κρατήσει το ενδιαφέρον. Δεν διαρκεί πολύ, ίσως γι' αυτό δεν προλαβαίνει να τη βαρεθείς [τρέμω στην ιδέα να ήταν 26 επεισόδια!] Δεν γίνεται ποτέ κάτι το αξιομνημόνευτο αλλά είναι από αυτές τις σειρές που τις βλέπεις γρήγορα και είναι ιδανική αν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να δεις. Αν και έχει ένα κορίτσι στον κεντρικό ρόλο δεν έχει καθόλου ρομάντζο μέσα, όλως περιέργως. Επικεντρώνεται περισσότερο στο μπέιζμπολ και στη φιλία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστριών.

Εν μέρει αυτό μπορεί να πει κανείς ότι είναι ένα τεράστιο μείον με τόσους αντρικούς χαρακτήρες, οι οποίοι δεν αξιοποιούνται ιδιαίτερα και ο ρόλος τους σταματάει στο πόσο αποτελεσματικά λειτουργούν μέσα στην ομάδα. Ο αδύναμος παίκτης, ο ταλαντούχος παίχτης και o ιδεαλιστής προπονητής, ε, κάπου εκεί πέρα μέσα χώνεται και ο Peter Drucker που νομίζω είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι αυτού το άνιμε [αν και δεν έπειθε και πολύ]. Ακόμη όμως και με αθλητική καρδιά δεν έχει τόσες εντάσεις όπως θα ήταν αναμενόμενο αλλά όπως γίνεται με όλα τις σειρές που αφορούν σπορ, θέλεις να κερδίσουν και με 10 μόνο επεισόδια ποτέ δεν μπορείς να το πεις βαρετό, ούτε καν κοριτσίστικο τώρα που το σκέφτομαι. Βασίζεται σε ένα best-seller της Natsumi Iwasaki. 7/10