grrrrrr...

Προσπαθώ να βρω εδώ και μέρες το Mahou shoujo tai αλλά μάταια γιατί δεν υπάρχει τίποτα online και έχω τσαντιστεί στ’ αλήθεια οπότε μέχρι στιγμής θα μείνω με την απορία γιατί θεωρείται από τα κορυφαία anime που κυκλοφορούν εκεί πέρα έξω. Τι μπελάς! Btw, το The Third τελείωσε θεαματικά – καλά όχι και τόσο θεαματικά – αλλά είναι από τις καλύτερες σειρές που έχω δει τελευταία. Αν και ακούγεται υπερβολικό λίγο γιατί ότι και αν έχω δει αυτό το διάστημα μου αρέσει. Τα Clannad και η Haruhi είναι ακόμη στο ράφι μέχρι νεωτέρας και μόλις άρχισα το Haibane Renmei. Η γάτα μου έχει φέρει το μωρό στο δωμάτιο για να το θηλάσει και λόγω περίπτωσης δεν γίνεται να έχω ανεμιστήρα κάνοντας τη παρουσία μου μπροστά στον υπολογιστή αφόρητη για παραπάνω από μισή ώρα οπότε το κείμενο για το Now and Then, Here and There αναβάλλεται προς το παρόν.

Update

Τελείωσα το Simoun και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν περίμενα να είναι τόσο καλό. Τι  σειρά, αλήθεια! Αλλά στο μέλλον περισσότερα. Μέχρις στιγμής έχω βάλει στην άκρη λίγο το Melancholy και το Clannad και ξεκίνησα το The Third το οποίο γίνεται ανά επεισόδιο όλο και πιο συγκινησιακό χωρίς να φλερτάρει με το δράμα, κάτι που το κάνει πολύ ενδιαφέρον. Νομίζω ότι το επόμενο άνιμε που θα επεκταθώ περισσότερο θα είναι το Now and Then, Here and There.

Death Note

Η υπόθεση στα γρήγορα:
Ο Light Yagami, ένας μαθητής λυκείου ανακαλύπτει τυχαία ένα περίεργο σημειωματάριο aka Death Note που έχει πετάξει στη γη ο Ryuk, ένας θεός του θανάτου. Με αυτό αποκτάει τη δύναμη να σκοτώνει γράφοντας μέσα το όνομα του θύματος και φέρνοντας στο νου το πρόσωπο του. Σύντομα αποφασίζει να δημιουργήσει μια κοινωνία χωρίς έγκλημα στην οποία θα είναι ο απόλυτος κυρίαρχος μέχρι που ο πιο διάσημος ντεντέκτιβ του κόσμου, προσπαθεί να εμποδίσει τα σχέδια του.

Το Death Note είναι από τα λίγα άνιμε που δεν μπορώ να καταλήξω αν μ’ αρέσει ή όχι. Από την αρχή που ξεκίνησα να το βλέπω, έφτασα σε σημείο που το παράτησα στη μέση μετά από 15 επεισόδια. Αποφάσισα να το συνεχίσω γιατί εκείνη την περίοδο δεν είχα άλλες εναλλακτικές και επειδή είχα μια μικρή ελπίδα ότι θα καλυτέρευε. Επίσης γιατί είναι ίσως από τα μοναδικά άνιμε που έχει γίνει τόσο ντόρος στο εξωτερικό και έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις με πρώτη και καλύτερη την Κίνα που το έχει απαγορεύσει οπότε η περιέργεια μου κέρδισε.

Τρεις μήνες μετά, όσο το σκέφτομαι για να γράψω αυτές τις αράδες βρίσκω περισσότερα αρνητικά από ότι θετικά στοιχεία. Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ δυνατό αστυνομικό θρίλερ, εντυπωσιακά σχεδιασμένο αλλά με ένα βασικότατο πρόβλημα, τους χαρακτήρες. Ναι, οκ o Light είναι ζωγραφισμένος έτσι ώστε να υποθέσουμε ότι είναι ακαταμάχητος και χαρισματικός αλλά τα κίνητρα του αν και πιστευτά και ηθικώς αβανταδόρικα, δεν έχουν κανένα συναισθηματικό υπόβαθρο, κοινώς είναι ένας τύπος ψιλοχάρτινος και γενικά αντιπαθής. Με λίγα λόγια δεν πείθει. Ακόμη και ο L που υποτίθεται ότι λειτουργεί ως η αντίθετη πλευρά του ίδιου νομίσματος, δεν έχει ούτε το χώρο ούτε το χρόνο να εξελιχθεί όπως πρέπει.



Δύο ακόμη χαρακτήρες που θεωρώ επιεικώς απαράδεκτους είναι οι δύο πρωταγωνίστριες, η Misa και η Kiyomi. Στην περίπτωση της Misa που δημιουργήθηκε ως το σέξι κωμικό διάλειμμα, αφού τη συνηθίζεις και τη συμπαθείς, μετά από ένα σημείο εξαφανίζεται τελείως λες και δεν υπήρξε καθόλου στη σειρά. Αυτή όμως που είναι εντελώς γελοία ως χαρακτήρας είναι η Kiyomi και ας περνιέται ως η άλλη γυναίκα στη ζωή του Yagami Light που τον κοντράρει ισάξια – πίπες γιατί μόνο με αντικείμενο μοιάζει. Σε μια σειρά που χρειάζεται τουλάχιστον μια ερωτική σκηνή για να γίνουν πιο ελκυστικοί οι ήρωες, δεν υπάρχει καθόλου. Τεράστιο μείον, ούτε ίχνος, κάτι χαζά υπονοούμενα μόνο.

currently...

Αυτή τη στιγμή παρακολουθώ τα Simoun, Clannad και τη δεύτερη σεζόν του The Melancholy of Haruhi Suzumiya. Αν και διαφορετικά ήδη το καθένα το Simoun ίσως είναι αυτό που με έχει προβληματίσει ή ας το πούμε παιδέψει περισσότερο – αν και από το 3ο επεισόδιο και μετά της Haruhi θα έλεγα το ίδιο αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους που θα επεκταθώ κάποια στιγμή στο μέλλον. Το Clannad είναι ίσως το πιο προσιτό από τα τρία αλλά πολύ γλυκανάλατο για τα γούστα μου χωρίς να γίνεται όμως αδιάφορο.

Αρχή

Κάπου στις αρχές Μαϊου που η τηλεοπτική βαρεμάρα βάραινε κόκκινο ο αδερφός μου είχε την ιδέα να μου προτείνει το Fullmetal Alchemist. Τώρα σαν όχι και πολύ μεγάλος φαν του είδους, έχω δει βέβαια όλες τις σημαντικές ταινίες όπως τα άπαντα Miyazaki – σχεδόν -, το Akire, τα Ghost in The Shell, κάποια Samurai X, το Blood και ορισμένες σειρές όπως το Blood+(ε;) και το Elfen Lied, ξέχωρα από αυτά που έβλεπα ως παιδί π.χ. την Candy Candy (την οποία σιχαίνομαι τώρα που το σκέφτομαι), το Ninja Boy, το Macross - πριν σταματήσει απότομα να εισάγεται στα ελληνικά video club – και κάτι αόριστους τίτλους όπως το Andromeda Stories ή το Locke το πρασινομάλη σούπερμαν, το Fullmetal Alchemist μου φαινόταν ένα διάλλειμα από τις κανονικές σειρές που έβλεπα που μπορεί να αποδεικνύονταν και βαρετό. 

ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΛΑΘΟΣ!