Natsuiro Kiseki

Δεν μου αρέσουν συνήθως τέτοια άνιμε [γιατί τα βρίσκω πολύ χαζοχαρούμενα] π.χ. δεν νομίζω ότι θα δω ποτέ το Κ-ΟΝ. Αν δεν διάβαζα μια καλή κριτική για το Natsuiro Kiseki δεν νομίζω ότι θα επιχειρούσα ούτε αυτό να το δω αλλά τελικά αποδείχτηκε αρκετά συμπαθητική σειρά. Τέσσερις συμμαθήτριες και φίλες αρχίζουν να έχουν προβλήματα μεταξύ τους όταν μία από αυτές αρχίζει να τις αποφεύγει μέχρι τη στιγμή που ανακαλύπτουν ένα μαγικό βράχο που πραγματοποιεί τις ευχές τους. Ο μαγικός βράχος τις βάζει σε αρκετές κωμικοτραγικές καταστάσεις. Αυτό που μου άρεσε σε αυτή τη σειρά ήταν ο τρόπος που απεικόνιζε τα κορίτσια. Η φιλία μεταξύ τους είναι πολύ όμορφα αναπτυγμένη και μοιάζει αληθινή. Άνετα μπορούσαν να είναι συμμαθήτριες σου στο σχολείο. Επίσης είναι αρκετά καλές ως χαρακτήρες, ακόμη και στις κακιασμένες ώρες τους, αληθινή κακία δεν τους βγαίνει, έστω κι όταν μια ηρωίδα φέρεται σαν την απολύτη σκύλα στην αρχή.

Tο Natsuiro Kiseki  είναι από αυτά τα άνιμε ενηλικίωσης. Δεν συμβαίνει τίποτε τρομερό κατά τη διάρκεια του αλλά μπορείς να ταυτιστείς με πολλά από αυτά που βλέπεις. Από την εμμονή της μιας ηρωίδας με το να κάνει ένα ποπ συγκρότημα μέχρι το απαραίτητο δράμα όταν οι δρόμοι των κοριτσιών αναγκαστικά πρέπει να χωρίσουν λόγω αποστάσεως. Για τέτοια πράγματα μιλάει. Το μαγικό στοιχείο αν και υπάρχει και επισκιάζει όλη τη σειρά απλά λειτουργεί πιο πολύ σαν κωμικό διάλειμμα και σαν ένα είδος αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Απλό άνιμε [ίσως πολύ μερικές φορές] αλλά to the point. 7.5/10

Gunslinger Girl

“The girl has a mechanical body. However, she is still an adolescent child”

Είχα ξεχάσει πως έπρεπε να γράψω κάτι για το Gunslinger Girl εδώ και καιρό. Δεν ξέρω πως το ξαναθυμήθηκα αλλά ευκαιρία είναι. Ένα παρακλάδι των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών στρατολογεί ορφανά ή ετοιμοθάνατα κορίτσια και τα μετατρέπει σε cyborg δολοφόνους. Το κάθε κορίτσι αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει και να έχει υπό την εποπτεία του ένας ειδικός πράκτορας με την κωδική ονομασία «αδερφός» και αποκτά μια εξαρτώμενη σχέση μαζί του.

Ένα εξαιρετικά μελαγχολικό άνιμε γιατί ενώ τα συγκεκριμένα κορίτσια υποτίθεται ότι δεν είναι τίποτα άλλο από μηχανές χωρίς αναμνήσεις και θεωρούνται κάτι σαν τέρατα ή πειραματόζωα ή σαν καθαρά εκτελεστικά όργανα, στην ουσία αναπτύσσουν διαφορετικούς συναισθηματικούς μηχανισμούς η καθεμία για να αντιμετωπίσει την νέα της ζωή και τραγική μοίρα. Μερικές φορές οι διαχειριστές τους αποδεικνύονται περισσότερο άκαρδοι και από τον πιο ψυχρό και αδίστακτο εγκληματία. Εκεί πραγματικά λυπάσαι τα παιδιά και την κατάσταση στην οποία βρίσκονται  και από την οποία δυστυχώς δεν υπάρχει διαφυγή. Αν και κάποιος θα σχηματίσει την ιδέα ότι πρόκειται για άλλο ένα προϊόν της νοσηρής φαντασίας ενός ανώμαλου ιάπωνα δημιουργού [lolies με όπλα], έχει πολύ σοβαρό τόνο για να σου κινήσει την υποψία ότι πρόκειται για κάτι τόσο βρώμικο. Η σειρά θέτει κάποια ερωτήματα τα οποία προσπαθεί να απαντήσει με μια μετρημένα δραματική υπόθεση η οποία έξυπνα δεν καταφεύγει στη μιζέρια ή σε κλαψομούνικα κλισέ, γεγονός που σίγουρα την κάνει must. Οι τίτλοι της αρχής σε στοιχειώνουν. 8/10

Rumic Theater

Το Rumic Theater είναι μια σπονδυλωτή σειρά από αυτοτελείς ιστορίες της mangaka Rumico Takahashi [Maison Ikkoku, InuYasha]. Σε αυτή τη σειρά συμπεριλαμβάνεται και το Mermaid Forest ή Mermaid Saga. Αν και είχα επιχειρήσει παλιότερα να δω το Maison Ikkoku, το είχα σταματήσει λόγω της μεγάλης διάρκειας του [96 επεισόδια και διάφορες τηλεταινίες]. Μετά όμως το Rumic Theater, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να πιάσω να δω ότι έχει κάνει ως τώρα και έχει μεταφερθεί στην μικρή οθόνη κι αυτό δεν μου συμβαίνει συχνά. Η Rumico Takahashi στο συγκεκριμένο γράφει για ανθρώπους της διπλανής πόρτας, για οικογένειες που γνωρίζεις και μπλέκουν άθελα τους σε απρόσμενες καταστάσεις.  

Οι βαθιά ανθρώπινες και συχνά χιουμοριστικές ιστορίες της, άλλοτε μπερδεύουν το μεταφυσικό με την καθημερινότητα, άλλοτε είναι γλυκόπικρες, και άλλοτε χαρούμενες ή τόσο υπόγεια λυπητερές που σχεδόν δακρύζεις από τα ζεστά συναισθήματα και τα χαμόγελα που σου προκαλεί.  Αν και το άνιμε είναι μικρό σε διάρκεια, μόλις 13 επεισόδια είναι τόσο καλό και διασκεδαστικό στην απλότητα του που το προτείνω ανεπιφύλακτα αν κάποιος θέλει να κάνει ένα διάλλειμα από το υπερβολικό στυλιζάρισμα και την κενότητα ορισμένων νεότερων σειρών [που δυστυχώς δεν μπορείς να τις αποφύγεις γιατί βρίσκονται στο δρόμο σου]. Ακόμη και 100 επεισόδια να ήταν δεν θα το χόρταινα. Κάνω σαν τρελή για τέτοιες σειρές. 8.5/10

Last Exile: Ginyoku no Fam

Οι περισσότερες σειρές που βλέπω τελευταία είναι από καλούτσικες έως μέτριες.  Με εξαίρεση 1-2 σειρές της σεζόν που πέρασε όλες οι υπόλοιπες φαίνονται πολύ καλές και ενδιαφέρουσες,  κάτι που δεν μπορώ να πω για την προηγούμενη χρονιά. Πριν τις πιάσω λοιπόν έτυχε στο δρόμο μου ο δεύτερος κύκλος του Last Exile που άργησε γύρω στα 8 χρόνια.  Θα είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι και πολλά από την αρχική σειρά αν και την είδα πέρσι εκτός του ότι είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά άνιμε σε επίπεδο settings και παραγωγής και ότι έπασχε από ανούσιο εφηβικό άγχος. Το Fam παραμένει το ίδιο εντυπωσιακό. Η παραγωγή του Gonzo είναι αξεπέραστη στον μελλοντικό κόσμο που δημιουργεί [ευτυχώς κάποια πράγματα δεν έχουν αλλάξει]. Τα επίπεδα δλδ παραμένουν τα ίδια με την  πρώτη σειρά. Οι αερομαχίες είναι πανέμορφες. Από την άλλη έχει καινούργιους χαρακτήρες [και μερικούς παλιούς]. Μεταφέρει την υπόθεση στη γη. Ο Dio ζει αλλά παίζει ένα μικρό ρόλο. Στη Γη χιλιάδες χρόνια στο μέλλον, τα κράτη που έχουν απομείνει βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους μέχρι όπου ένας φιλόδοξος στρατηγός προσπαθεί να ελέγξει τεράστια μεταναστευτικά σκάφη για να κερδίσει τον πόλεμο.    

Έχουν πετάξει τελείως το εφηβικό άγχος από τον χάρτη. Η σειρά έχει αποκλειστικά γυναικείο πρωταγωνιστικό καστ εκτός από τον κύριο ανταγωνιστή και κάποιους δεύτερο-χαρακτήρες. Αυτό έχει τα αρνητικά και τα θετικά του. Εν αντιθέσει με την πρώτη σεζόν γίνεται πολύ παιδική η υπόθεση. Έχει να κάνει κυρίως με την φιλία των τριών πρωταγωνιστριών. Το θετικό είναι ότι δεν είναι τόσο αδύναμα δοσμένη όπως το Rinne no Lagange. Το επίκεντρο επίσης αλλάζει από την μέση της σειράς και πέρα και από τις τρεις πρωταγωνίστριες πέφτει στις πολιτικές διαμάχες των κρατών της γης. Το βασικότερο πρόβλημα του είναι όμως ότι δεν έχει ούτε έναν επικό χαρακτήρα.  Που είναι ένας νέος Dio; Σίγουρα έχουν χαρακτήρες που μπορούν να γίνουν επικοί αλλά δεν αναπτύσσονται. Όλοι οι «κακοί» έχουν πολύ λίγο χρόνο παρουσίας στην οθόνη και αντ’ αυτού βλέπεις παιχνιδίσματα από κοριτσόπουλα ενώ ο κόσμος καίγεται στην κυριολεξία. Η Fam που υποτίθεται ότι είναι ο κεντρικός χαρακτήρας δεν ξέρει τι της γίνεται το περισσότερο διάστημα. Πιο στιβαρός χαρακτήρας αποδεικνύεται αυτός της Millia αλλά δεν αρκεί. Περίμενα να είναι  καλύτερο από το πρώτο, δεν είναι όμως. Και το καταλαβαίνεις επειδή είναι τόσο τρελοί στην  Gonzo που προσθέτουν  ένα recap επεισόδιο της πρώτης σεζόν προς το τέλος που το μόνο που δείχνει είναι ότι τελικά το ορίτζιναλ Last Exile ήταν ανώτερη και πιο δεμένη σειρά [με λίγο κλισέ χαρακτήρες κατά την άποψη μου αλλά αυτό είναι καθαρά δικό μου πρόβλημα]. 7.5/10

Sci-Fi Harry

Αν ξεπεράσεις τον αργό ρυθμό του, το γκρι χρώμα και το γούρλωμα των ματιών των ηρώων σαν να είναι καθυστερημένοι κάθε φορά που συμβαίνει κάτι κακό, το Sci-Fi Harry είναι μια αρκετά τίμια σειρά. Ok το θάψιμο πάει σύννεφο αλλά για τους ίδιους λόγους δεν άντεξα να δω το Giglamesh. Μάλλον η υπόθεση του Sci-Fi Harry μου έκανε περισσότερο κλικ. Εδώ που τα λέμε κρύβει περισσότερες έξυπνες ιδέες.

Ο Harry είναι ένας άχρηστος και αντικοινωνικός έφηβος – μα τελείως άχρηστος. Μέχρι να τον ακούσεις να μιλάει κανονικά και όχι απλά να ψελλίζει συγκεκριμένες λέξεις έχουν περάσει σχεδόν τα ¾ του άνιμε. Τυχαίνει όμως να έχει τεράστιες ψυχικές δυνάμεις που όμως δεν μπορεί να τις ελέγξει και κάπου εκεί μπλέκει σε μια περίεργη συνωμοσία. Στο ρόλο μαϊντανού, του κάνει τη ζωή δύσκολη, μια φίλη του η Catherine που υπάρχει μόνο για να δείχνει τρομοκρατημένη κάθε φορά. Δεν είναι τόσο αντιπαθητικός χαρακτήρας η κακομοίρα αλλά στα ¾ του άνιμε, ούτε κι αυτή πολυμιλάει! Νομίζω ότι το άνιμε δεν θα ήταν τίποτα αν δεν έκανε το λύγισμα του κουταλιού τόσο θανατηφόρο θέαμα. Ο Uri Gellerθα είχε αλλάξει 15χρώματα, αν το έβλεπε ποτέ. Είναι από αυτά τα old-school άνιμε που τα χαστούκια πάνε σύννεφο μεταξύ των γυναικείων χαρακτήρων, λίγο λείπει για κάνα ξεμάλλιασμα.Δεν είναι κακό καθόλου. Απλά θέλει υπομονή. Άμα μπεις στο ρυθμό του είναι μια χαρά και βασικό – διαφορετικά δεν θα το συζήταγα καν – έχει τέλος, λίγο βεβιασμένο αλλά ΤΕΛΟΣ. 7/10

Persona 4: The Animation

Ένα μάτσο σαχλαμάρες! Αυτή η σειρά δεν έχει κανένα νόημα. Ο μόνος λόγος ύπαρξης της είναι ότι προέρχεται από ένα δημοφιλές βιντεοπαιχνίδι – το οποίο αναρωτιέμαι αν είναι καλό ή μούφα και το ίδιο. Κρατάει τη δομή του και βασικά αυτό είναι και το πιο αδύναμο του σημείο μαζί με τους πρωταγωνιστές. Δεν έχω ξανασυναντήσει πιο αδιάφορο καστ. Ο κύριος πρωταγωνιστής δεν στέκει και είναι και ασυμπάθηστος. Κανένας χαρακτήρας δεν στέκει στην ουσία και έχουν όλα τα φόντα να γίνουν κάτι καλύτερο αλλά δυστυχώς δεν περνάνε την λεπτή γραμμή. Ακόμη και οι διάλογοι μοιάζουν να έχουν παρθεί αυτούσιοι από το βιντεοπαιχνίδι. Είναι τίγκα στους από μηχανής θεούς, χαρακτήρες που οι σεναριογράφοι εμφανίζουν και εξαφανίζουν με την άνεση τους.  Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη σειρά από αυτό το χάλι. Το μόνο θετικό που μπορώ να του προσάψω είναι όσο κι αν σου σπάει τα νεύρα, δεν είναι τόσο βαρετή. Βλέπεται εύκολα. Κάτι που δεν μπορούσα να πω για το ύπερ-σπαστικό Ao no Exorcist π.χ., αν και έχει αρκετές στιγμές που απλά ξερνάς. Ιδιαίτερα πονάει σε εγκεφαλικό επίπεδο όταν αποκτούν οι ήρωες τις περσόνες τους. Α, και ξέχασα έχει ωραία αισθητική. Τα πρόσωπα των ηρώων όμως ώρες, ώρες είναι ξύλινα όπως οι χαρακτήρες τους. Ξέχασα επίσης να γράψω και υπόθεση. Ο Yu αναγκάζεται να μείνει μαζί με το χήρο θείο του και την κόρη του στην επαρχία. Εκεί, μια σειρά ανεξήγητων δολοφονιών μαστίζουν την πόλη και αιτία είναι ένας περίεργος κόσμος μέσα στην τηλεόραση που απορροφά ανθρώπους και τους φέρνει αντιμέτωπους με τις κρυμμένες τους επιθυμίες.

Το Persona 4 με έκανε να σκεφτώ ότι ίσως χρειάζεται να βάζω βαθμολογία στις σειρές που βλέπω. Έτσι, με αυτό το ποστ εγκαινιάζω  βαθμολογία στις σειρές που μπλογκάρω με άριστα το 10. Σε λίγες μέρες όλα τα προήγουμενα ποστ θα αποκτήσουν ένα βαθμό. Αρχικά ήμουν αντίθετη στην ιδέα γιατί υπάρχουν περισσότερα πράγματα που μου αρέσουν στα άνιμε από αυτά που με απωθούν και θα δημιουργηθεί ένα χάος σε σχέση με τις σειρές που μου αρέσουν – επειδή είναι πολλές. Τελευταία όμως δεν μου φαίνεται και τόσο κακή ιδέα. Νοιώθω ότι η βαθμολογία χρειάζεται τουλάχιστον για να βάλω σε τάξη ότι βλέπω και να κάνω ξεκάθαρη και την άποψη μου γιατί έχω την αίσθηση ότι γράφω συνέχεια τα ίδια πράγματα και δεν είμαι καθόλου αντικειμενική χαχ! Οπότε Persona 4 πάρε ένα: 6/10