Speed Grapher

Το πιο σπαστικό με το Speed Grapher είναι ότι ξεκινάει πολύ δυναμικά και καταλήγει να μην μπορεί να χειριστεί ούτε τους ήρωες του αλλά ούτε και την υπόθεση του με πειστικό τρόπο. Σίγουρα αν κάποιος διαβάζει το μπλογκ, θα έχει καταλάβει ότι προτιμώ τα άνιμε που έχουν να κάνουν με μια ζοφερή πραγματικότητα γιατί προκαλούν πιο πολύ τη σκέψη και δεν είναι τόσο ζαχαρωμένα όσο π.χ. μια σειρά με σχολεία. Το βασικό πρόβλημα του συγκεκριμένου άνιμε κατά την άποψη μου είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής. Καταλήγει να είναι αρκετά αντιπαθής – η ηθική του είναι πολύ πέρα από το παράθυρο – όχι ότι θα υπήρχε πρόβλημα για το αντίθετο μιας και το άνιμε αφορά ένα μάτσο από διεφθαρμένους έως το κόκκαλο χαρακτήρες αλλά κάτι δεν κολλάει στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται ο συγκεκριμένος. Επίσης το γεγονός πως αρχίζει να έχει αισθήματα για την δεκαεξάχρονη ηρωίδα από το πουθενά είναι κάπως off [όπως και όλο το debate που αφορά αυτούς τους δύο].

Γενικά, ο «κακός» φαίνεται να κερδίζει την παράσταση όπως και οι πιο λογικοί χαρακτήρες του άνιμε σαν τη Ginza – τουλάχιστον καταλαβαίνεις τις προθέσεις τους και από πού έρχονται και που θέλουν να πάνε. Το άνιμε αν και φαινομενικά έχει να κάνει με ένα σαδομαζοχιστικό club που προσελκύει την ελίτ της Ιαπωνίας με σκοπό να κατακτήσει τον κόσμο, δεν αφορά τον σαδομαζοχισμό per se. Εκεί πέρα σε ένα περίεργο τελετουργικό ένα υπνωτισμένο κορίτσι είναι φορέας ενός ιού που τον μεταδίδει στα VIP μέλη και τους δίνει υπερφυσικές ικανότητες ανάλογα με τα βίτσια τους ώσπου ένας διάσημος φωτογράφος που πάει να ερευνήσει την υπόθεση, τους χαλάει τα σχέδια. Τι στο καλό γίνεται θα πει κάποιος, ε, ναι η υπόθεση είναι πιο μπουρδουκλωμένη και όχι τόσο αηδιαστική όπως ακούγεται. Τα τελευταία επεισόδια τα είδα με το ζόρι γιατί η βαρεμάρα είχε αρχίσει να χτυπάει αλύπητα το νευρικό μου σύστημα. A και φυσικά στα υπέρ οι Duran Duran στο opening!?! 7/10   

Ao no Exorcist

Μέχρι να τελειώσει το Ao no Exorcist βρίσκεις όλο και λιγότερους λόγους για να σου αρέσει. Στο τέλος, έχουν εξανεμισθεί τα περισσότερα σημεία  που σου κίνησαν το ενδιαφέρον όταν ξεκίνησες να το βλέπεις. Αν το συγκρίνω με το shounen  που έχω ως πρότυπο, τότε βράστα. Σκέψου πόσο πιο αφελής μπορεί να γίνει μια σειρά στην πορεία της. Ε, δίπλα στο αφελής, βάλε τον Μπλε Εξορκιστή. Η ζωή δύο διδύμων, του Rin και του Yukio  – που δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους  - αλλάζει ριζικά όταν ο Rin αναπτύσσει υπερφυσικές δυνάμεις και ο ιερέας που τους έχει υιοθετήσει πριν πεθάνει του αποκαλύπτει ότι είναι γιοι του σατανά. Αποφασίζει να ακολουθήσει τον αδερφό του στην Ακαδημία που σπουδάζει για να γίνει εξορκιστής.   Φυσικά όλα καταλήγουν στην τελική αναμέτρηση των δύο αδερφών με τον σατανά τον ίδιο και εκεί ξεκινάνε και τα προβλήματα.

Θα το spoileριάσω αλλά ο διάβολος είναι τελείως βλάκας! Και επίσης τα αδέρφια γίνονται πολύ ενοχλητικά ανά στιγμές και το στόρι μπάζει σε αρκετά σημεία.  Το πρόβλημα γενικά της σειράς είναι ότι το άνιμε δεν ακολούθησε στα τελευταία επεισόδια το –επίσης- ανολοκλήρωτο ακόμη manga. Έτσι σκέφτηκαν από μόνοι τους ένα τέλος ότι να’ ναι για να κλείσουν τη σειρά πρόχειρα.  Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί δεν τους σταμάτησε κανείς.  Τέλοσπαντων από όσα έχω διαβάσει έχουν δώσει και το πράσινο φως για να γίνει μια ταινία. Εγώ απορώ ακόμη με τον εαυτό μου πως κατάφερα και το είδα μέχρι το τέλος ενώ έχω σταματήσει ένα σωρό σειρές που ήταν καλύτερες. Όχι δεν έχω διαβάσει το manga αλλά όλοι λένε τα καλύτερα και για να μην γκρινιάζω και συνέχεια το animation του ήταν τοπ σποτ. 5.5/10

Skip Beat

Γενικώς δεν τα πάω καλά με τα shoujo. Έχω καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα γιατί το Glass Mask το παράτησα στη μέση [πολύ μελόδραμα] και το υπερτιμημένο Nana μου’ σπασε στην κυριολεξία τα νεύρα [ειδικά η μια ηρωίδα του ήταν για αρκετές μπάτσες] οπότε και αυτό κόπηκε απότομα και άδοξα.  Το Skip Beat είναι μια μίξη και των δύο, μόνο που έχει αρκετή κωμωδία μέσα που να μην σε πειράζει τίποτα.

Οι περιπέτειες της 16χρονης Kyoko που επειδή την παράτησε ο διάσημος φίλος της αποφασίζει να πετύχει στη showbiz για να πάρει εκδίκηση και να γίνει διασημότερη από αυτόν. Η υπόθεση είναι τόσο γελοία που προκαλεί άφθονα γέλια, το ίδιο και η πρωταγωνίστρια, ειδικά όταν τα δαιμόνια της φτιάχνουν ένα σωρό ιστορίες στο μυαλό της, δεν μπορείς να κρατηθείς να μην γελάσεις. Το Skip Beat δεν γίνεται ποτέ βαρετό, ούτε επαναλαμβάνεται όπως π.χ. το Glass Mask. Ίσως επειδή είναι 26 επεισόδια μόνο και κόβεται χωρίς να ολοκληρωθεί [η γνωστή ιστορία του manga που συνεχίζεται]. Μάλιστα μπορεί να γίνει και δραματικό από εκεί που δεν το περιμένεις αλλά όχι σε μεγάλες δόσεις. Πετυχαίνει διάνα και στο ρομάντζο αν και το sublot ότι μπορεί να ξέρει τον Ren από όταν ήταν παιδιά ήταν λίγο foul  κατά την άποψη μου αλλά είναι μια μικρή λεπτομέρεια. Δυστυχώς δεν υπάρχει δεύτερη σεζόν. Γιατί; Γιατί; Γιατι;  Επίσης ένα άλλο που διαπίστωσα γιατί όλοι οι ανδρικοί χαρακτήρες στα shoujo είναι ζωγραφισμένοι, έτσι; Ε; Οκ, οι bishies δεν είναι  κάτι ακριβοθώρητο αλλά τώρα πέρασε από το μυαλό μου. Ακόμη και στο Glass Mask – δεν τα πάω καλά με τα shoujo, είναι προφανές. Τέλος, μου θύμισε αρκετά το Yamato Nadeshiko Shichi Henge [στα γέλια], μόνο που δεν είναι τόσο εξωφρενικά ειρωνικό και φυσικά δεν είναι παρωδία. 8.5/10

Princess Tutu

Μια ματιά να ρίξεις στο Tutu αμέσως το μυαλό σου πάει στο Revolutionary Girl Utena. Όχι και άδικα και ας ξεγελάει κάπως το animation, το Tutu δεν είναι καθόλου παιδικό ή απλοικό. Επιφανειακά κάποιος μπορεί να βρει πολλές ομοιότητες μεταξύ της Tutu και της Utena  - και τα δύο π.χ. ασχολούνται με τα παραμύθια ή καλύτερα την διαστρέβλωση τους . Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι το κέντρο βάρος και των δύο μετατοπίζεται αλλού. Ενώ η Utena είναι μια σουρεαλιστική εξτραβαγκάντσα που συχνά φλερτάρει με το παράλογο και που φανερά επιτίθεται στα στερεότυπα της πριγκίπισσας και του πρίγκιπα  που δημιουργούνται από τα παραμύθια, έχω την εντύπωση πως το Princess Tutu μπαίνει σε πιο βαθιά και δύσκολα κατατόπια, ασκώντας κριτική στη συγγραφή και στους δημιουργούς τους ίδιους των παραμυθιών. Δεν είναι τυχαίο πως ο βασικός κακός της Tutu είναι ο Drosselmeyer, ο συγγραφέας δηλαδή των παραμυθιών που βρίσκονται δέσμιοι όλοι οι ήρωες.

Σε μια μαγεμένη πόλη που τα παραμύθια έχουν μπλεχτεί με την πραγματικότητα, ένα παπάκι αποκτάει εμμονή με το λυπημένο βλέμμα ενός πρίγκιπα και δέχεται την πρόταση του συγγραφέα να παίξει το ρόλο της Πριγκίπισσας Τούτου μέσα στην ιστορία – ενός ρόλου που δεν θέλει να παίξει κανείς λόγω της τραγικής του κατάληξης – για να τον σώσει. Η υπόθεση του είναι πέρα για πέρα μεταμοντέρνα.  Κάθε καινούργιο επεισόδιο της Tutu ξεκινάει  με μια αφήγηση του παραμυθιού του οποίου αφορά που τελειώνει με μια ερώτηση.  Αυτό όμως που φαίνεται πραγματικά να αναρωτιέται είναι γιατί ο δημιουργός τους έχει τόσο σαδιστικές τάσεις ώστε να τυραννάει αιώνια τους ήρωες του.  Βέβαια μπορεί να ξημερώσεις, συζητώντας τις προεκτάσεις και τις μεταφορές που υπάρχουν μέσα στη σειρά.  Για να μην μετατρέψω όμως  το ποστ σ’ ένα Tutu vs Utena – θεωρώ και τα δύο απίστευτα άνιμε για διαφορετικούς λόγους το καθένα - να πω απλά ότι η κυριότερη διαφορά του ενός με του άλλου είναι ότι η Tutu είναι πιο προσβάσιμη και πιο εύκολη σε ανάγνωση και φυσικά στο να τη δεις μονορούφι. Το να κάνεις μαραθώνιο με την Utena μου φαίνεται αδύνατο.  Όποιος το έχει κάνει είναι ήρωας. Άσε που από ευρηματικότητα, δεν το συζητάω καν.  Για να επιστρέψω στο θέμα και να κλείσω, ένα τεράστιο ατού του Tutu είναι ότι δεν ξεχνάει ποτέ ότι η πρωταγωνίστρια του είναι ένα παπάκι.  Και τι παπάκι με τεράστια φωνητική ερμηνεία από την  Nanae Katō. 8.5/10  

Hell!