Blood-C

Τα περισσότερα ανιμέ είναι μια άσκηση ύφους και διάρκειας. Για παράδειγμα, ο τίτλος Blood του στούντιο παραγωγής Production I.G. που έχει περάσει ίσως από όλες σχεδόν τις μορφές που μπορεί να υπάρξει ως άνιμε. Αρχικά με την ταινία του 2000, το Blood: The Last Samurai, μετά με το Blood+, μια φιλόδοξη σειρά 50 επεισοδίων του 2005. Το ίδιο συμβαίνει και με την τελευταία δημιουργία κάτω από την ομπρέλα του, το Blood-C που παίρνει την μορφή των 12 επεισοδίων [η κλασσική διάρκεια ενός επεισοδίου δεν ξεπερνάει τα 24 λεπτά]. Σε αυτό, για πρώτη φορά η Production I.G συνεργάζεται με τη δημιουργική ομάδα της Clamp [μια αποκλειστικά γυναικεία ομάδα manga καλλιτεχνών]. Τα Blood γενικά δημιουργούν την κατά δικιά τους μυθολογία γύρω από τα βαμπίρ.  Τα κοινά σημεία που έχουν μεταξύ τους είναι το όνομα, η σχολική ποδιά, η ηλικία, η φύση της κεντρικής πρωταγωνίστριας και φυσικά η κατάνα. Οπότε δεν χρειάζεται να έχεις δει τα προηγούμενα [εκτός ίσως από την ταινία που αποτελεί και το βασικό σημείο αναφοράς]. Η Saya στο Blood-C ζει σε ένα ήσυχο χωριό της Ιαπωνίας μαζί με τον πατέρα της, που είναι επικεφαλής σε έναν ναό. Το πρωί πηγαίνει σχολείο και το βράδυ σκοτώνει τέρατα που ονομάζονται Elder Brains [τα τέρατα στο Blood και στο Blood+ ονομάζονται chiropteran]. Αυτά για αρχή.

Και μόνο στο άκουσμα της λέξης Clamp κρατούσα μικρό καλάθι, γιατί σχεδιαστικά οι ψιλόλιγνες φιγούρες της δεν είναι και το καλύτερο μου. Αν λάβεις υπόψη και το γεγονός ότι δύο από τα πιο δημοφιλή πρότζεκτ της -και το Code Geass και το xxxΗolic- μου είναι αδύνατο να τα προχωρήσω πέρα από το πρώτο επεισόδιο, είχα αρκετές επιφυλάξεις με το Blood-C. Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι δεν περίμενα να πάρουν τόσα τολμηρά ρίσκα όσον αφορά την υπόθεση και το gore στο Blood-C. 

Είναι μια σειρά εξαιρετικά αργή, που χτίζει την ατμόσφαιρα της σιγά, σιγά. Θα έλεγα ότι είναι αρκετά δύσκολο άνιμε, που τα πάντα παρουσιάζονται μέσα από την αθώα ματιά της κεντρικής πρωταγωνίστριας και που ζητάει από το θεατή να μπει μέσα στο ρυθμό του. Στο τέλος φυσικά αποζημιώνεσαι. Δεν θέλω να γράψω παραπάνω για το τι πραγματικά συμβαίνει να μην θεωρηθεί spoiler. Απλά θα αναφέρω ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Όσον αφορά το gore, και μόνο το γεγονός ότι πρόκειται για κινούμενα σχέδια και ότι σε αρκετά επεισόδια -και ειδικά στο τελευταίο- οι σκηνές είναι λογοκριμένες, το λέει από μόνo του. Για όποιον τη δει, πρέπει να προετοιμαστεί για όχι ένα αλλά λουτρά αίματος [κάτι που στο Blood+ έλειπε]. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στις μάχες επίσης, που πάνε ένα βήμα παρά πέρα [με έμφαση στα μαλλιά της Saya]. Δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σειρά για προφανείς λόγους, αλλά σίγουρα η ταινία που θα βγει το καλοκαίρι του 2012, είναι από τις πολυαναμενόμενες, τουλάχιστον στη δικιά μου λίστα. Και ναι, δεν έχει τέλος, λειτουργεί σαν πρόλογος της ταινίας, γιου, χου! Επίσης δεν είναι τεράστια εξέλιξη από το Last Blood, αυτή την απαίσια live-action ταινία που κυκλοφόρησε πρόπερσι και δεν βλεπότανε; 8/10  

Tsukihime

Δεν ξέρω αν το Tsukihime είναι ένα δημοφιλές άνιμε. Σίγουρα πρέπει να είναι ένα πολύ δημοφιλές ερωτικό [!] βίντεο-παιχνίδι της Type-Moon [τι στο καλό είναι αυτά τα eroge;]. Από τα λίγα που διάβασα φαίνεται πολύ πιο adult από ότι είναι η σειρά.  Έγινε άνιμε το 2003. Γιατί το αναφέρω; Πολύ απλά είναι προπομπός των ταινιών Kara no Kyoukai [που είμαι τεράστια φαν και που επίσης είναι παραγωγή Type-Moon]. Μάλιστα μοιράζονται πάρα πολλά κοινά στοιχεία.  Από το όνομα των ηρώων π.χ. ο Shiki του Tsukihime είναι φτυστός ο Mikiya εμφανισιακά και έχει μέχρι το ίδιο όνομα και τις ίδιες δυνάμεις με τη Shiki του Kara no Kyoukai [προφανές, ειδικά τα μάτια της αντίληψης του θανάτου] και διάφορα άλλα. Και φυσικά έχει τους ίδιους δημιουργούς.  Ο μόνος κεντρικός  χαρακτήρας που είναι ορίντζιναλ 100% είναι η Arcueid [άντε και η Ciel].

Υποτίθεται ότι η υπόθεση του διαδραματίζεται σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ο Shiki είναι ένα ασθενικό παιδί που μεγαλώνει ανάμεσα στα νοσοκομεία και στους θείους του. Από μικρή ηλικία ξαφνικά διαπιστώνει ότι έχει την μυστηριακή όραση της αντίληψης του θανάτου [μπορεί να ανακαλύψει τα θανατηφόρα σημεία κάθε πράγματος ζωντανού ή μη]. Όταν η αδερφή του τον καλεί να ζήσει μαζί της, η ζωή του αλλάζει. Στο δρόμο του από το σχολείο σκοτώνει μια αθάνατη βρικόλακα με αποστολή, η οποία ξαναζωντανεύει και του ζητάει να τη βοηθήσει.   

Η σειρά πάσχει από μικρή διάρκεια κατά την άποψη μου. Θα έπρεπε να είναι παραπάνω από 12 επεισόδια, άντε 22 στην καλύτερη. Δεν ξέρω αν τους έβγαινε αλλά θα ήθελα π.χ. να δω τα backstory και της Arcueid και της Ciel αντί να τα αφηγούνται όπως και κάμποσων άλλων χαρακτήρων από το να επικεντρώνεται μόνο στο παρελθόν του Shiki. Κατά τα άλλα, η Arcueid είναι αρκετά ενδιαφέρον και δυνατός γυναικείος χαρακτήρας και σίγουρα σκέφτεσαι με πόσο αγάπη την έχουν φτιάξει οι δημιουργοί. Δεν είναι τόσο “αρρωστημένο” και gore όσο το Kara no Kyoukai και λειτουργεί από μόνο του μια χαρά και βασικά μου άρεσε για το ότι ήταν ικανή αυτή η δημιουργική ομάδα τότε και πως εξελίχθηκε στο μέλλον. 8/10    

Jigoku Shoujo Futakomori

Δεν θα επεκταθώ πολύ στη δεύτερη σεζόν του Jigoku Shoujo γιατί στην ουσία δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω στη μυθολογία της σειράς. Κινείται στο ίδιο μοτίβο, κάποιος καταριέται κάποιον και τον στέλνει στην κόλαση. Δυο σημαντικές διαφορές που έχει με τη πρώτη σεζόν είναι ότι αυτή τη φορά επικεντρώνεται σε πολλά επεισόδια στις κούκλες και στο παρελθόν τους [που ήταν μια ωραία έκπληξη] και το άλλο που παρατηρείς είναι ότι πολλές από τις ιστορίες δεν διαδραματίζονται σε σχολείο και γενικά αφορούν περισσότερο ενήλικες [που επίσης είναι καλό]. Επίσης αποφεύγει τις πιο απλές ιστορίες με το βασανισμό ζώων και για να μην ξεχάσω και μια εμφανή λεπτομέρεια, ανάμεσα στις αλλαγές βρίσκεται και το κιμονό της Ai που έχει αλλάξει σχέδιο.

Κάπου διάβασα ότι προσπαθεί να περάσει ένα κοινωνικό μήνυμα, το οποίο φαίνεται περισσότερο όταν μια ολόκληρη πόλη παθαίνει υστερία με τις κατάρες [σε αυτό το σημείο, σίγουρα το Futakomori θα πρέπει να θεωρηθεί σημείο αναφοράς για το Shiki μιας και είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό]. Τα περισσότερα επεισόδια είναι αυτοτελή και υπάρχει μόνο ένας χαρακτήρας που επιστρέφει στην μοναδική arc που με αυτή κλείνει κιόλας, η σειρά. Σίγουρα, σε κρατάει. Για κανένα λόγο δεν το λες βαρετό δεν θα έλεγα όμως ότι δεν πάει τη σειρά ένα βήμα παραπέρα. Ήδη ότι είχε να πει το έκανε με το πρώτο άνιμε, απλά συναντάς τους ίδιους χαρακτήρες πιο ανεπτυγμένους, πιο συμπαθείς [αν και οι κούκλες πάντοτε ήταν από τα ατού του]. Το animation είναι στα ίδια επίπεδα. Σύντομο ποστ αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται πολύ ανάλυση μια δοκιμασμένη συνταγή με επιτυχία που δεν φαίνεται να εξαντλείται εύκολα. Μένει μόνο η τρίτη σεζόν για να δούμε τι άλλο έχουν σκεφτεί οι δημιουργοί. 8.5/10    

Tiger & Bunny

Το tiger & bunny είναι πολύ αστεία σειρά. Ίσως είναι το πιο κωμικό άνιμε της χρονιάς αν και δεν έχω δει και πολλές κωμωδίες φέτος [αν εξαιρέσεις το Level E]. Πρέπει να ομολογήσω ότι ακόμη και to fanservice του είναι σαφώς ειρωνικό και γίνεται πιο πολύ για τα γέλια παρά για το ηδονοβλεπτικό της υπόθεσης. Βγάζω το καπέλο στους δημιουργούς του που φαίνεται ότι έχουν μελετήσει αρκετά καλά τα σουπερηρωϊκά κόμικς. Έτσι οι εναλλακτικοί σούπερ ήρωες της Stermbild City [που δεν είναι άλλη από τη Νέα Υόρκη] το υποθετικό έτος NC 1978 έχουν σπόνσορες και κυνηγάνε κακούς ζωντανά στην τηλεόραση για ένα δημοφιλές κανάλι που ονομάζεται Hero TV, κερδίζοντας πόντους αξιολόγησης. Ο βετεράνος και [λίγο] αποτυχημένος ήρωας Wild Tiger αναγκάζεται να αποκτήσει συνεργάτη, έναν νεαρό και [λίγο] σνομπ ήρωα που του δίνει το παρατσούκλι Bunny.

Δεν είναι τόσο αταίριαστο ζευγάρι όσο φαίνονται αρχικά. Ο ιδεαλιστής και συχνά αφελής Kotetsu [Tiger] κάνει ωραίο κοντράστ απέναντι στον υπερφιλόδοξο Barnaby [Bunny] αλλά είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Βοηθάει το γεγονός ότι έχουν ίδιες δυνάμεις. Συχνά αυτά τα χαρακτηριστικά τους βάζουν σε περισσότερους μπελάδες από οποιονδήποτε άλλο στην ομάδα τους. Βασικά όλοι οι σούπερ ήρωες απεικονίζονται ως τρωτοί με περισσότερα ελαττώματα παρά προτερήματα. Ώρες, ώρες δίνουν την εντύπωση ότι πρέπει να είσαι πολλά κιλά χαζός για να κάνεις αυτή τη δουλειά, τουλάχιστον οι άνδρες πρωταγωνιστές και φυσικά εκεί πέφτει όλο το βάρος της κωμωδίας. Είναι αρκετά καλοφτιαγμένο και γενικά περνάς καλά κατά τη διάρκεια του. Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι κάτι του λείπει το οποίο δεν μπορώ ακριβώς να προσδιορίσω. Το τέλος ίσως ήταν πιο αδύναμο από ότι περίμενα ή ίσως ήταν πιο προβλέψιμο από ότι πρέπει. Ίσως δεν έπρεπε να λήξει εκεί. Μυρίζω όμως σήκουελ, σύντομα, που είναι τα καλύτερα νέα για τέτοιου είδους σειρά. Παρόλα αυτά όμως είναι ίσως η καλύτερη διακωμώδηση του είδους που υπάρχει σήμερα. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να γίνει καλύτερα σε σχέση με σουπερ ήρωες. Ειδικά όταν έχει φάει τόση πολύ τραγική αναβίωση τελευταία, πρέπει λίγο να δεις και την αστεία πλευρά και εδώ το Tiger and Bunny παίρνει άριστα. 8.5/10

Highschool of the Dead

Ότι δυναμική έχει ως σειρά το HOTD, την διαλύει το υπερβολικό και ανόητο fanservice. Αν και στην αρχή έχει πλάκα να βλέπεις τις γελοιωδέστατα μίνι φούστες των ηρωίδων να σηκώνονται με κάθε κίνηση και κλωτσιά, μετά καταντάει κουραστικό τόσο βρακί και στήθος δηλαδή έλεος, έλεος! Όχι άλλο! Ειδικά αν δεν σε ενδιαφέρει να τα δεις γιατί τα έχεις. Προσωπικά δεν με νοιάζει πόσο σέξι είναι πια όλες αυτές. Το καταλάβαμε σε αρκετές φάσεις, από κει και έπειτα καταντάει κουραστικό και χαλάει και την υπόθεση [εκτός και αν είσαι 15χρονο αγόρι ή πραγματικά δεν ξέρω]. Αν έχω καταλάβει καλά είναι το μοναδικό άνιμε που αφορά ζόμπι. Μια συνηθισμένη μέρα στο σχολείο, ο Takashi [που γουστάρει την παιδική του φίλη Rei αλλά αυτή τα έχει με τον κολλητό του] γίνεται μάρτυρας ενός περίεργου γεγονότος στην αυλή όταν ένας νεκροζώντανος επιτίθεται σε μερικούς καθηγητές του ξεκινώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση. Μαζί με τη Rei και μια ομάδα συμμαθητών του και της νοσοκόμας του σχολείου [πιο άχρηστο χαρακτήρα δεν έχω ξανασυναντήσει] προσπαθούν να γλυτώσουν από τη σφαγή που ακολουθεί ενώ η θανατηφόρα πανδημία χτυπάει όλη την Ιαπωνία.

Η δράση του HOTD είναι αρκετά έντονη και είναι αυτή που σου κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Οι σκηνές με τις μάχες με τα ζόμπι που γίνεται το έλα να δεις, είναι πραγματικά εμπνευσμένες και διασκεδαστικές και εκεί πραγματικά λάμπουν οι χαρακτήρες. Βασικά περιμένεις την επόμενη στιγμή που θα έρθουν αντιμέντωποι με τις ορδές των νεκρών και κάπως έτσι κυλάει όλη η σειρά. Κατά τ’ αλλά πάσχει αρκετά όταν στις στιγμές ηρεμίας οι ήρωες περιφέρονται χαζά και προσπαθούν να λύσουν τα εφηβικά τους προβλήματα ή τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού τους ή κάτι ανούσια ερωτομπερδέματα [με λαμπρή εξαίρεση τη βόλτα στην άδεια πόλη με το μηχανάκι της Rei και του Takashi]. Πάντως δεν κλαψουρίζουν πολύ που είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα για τέτοιου είδους υπόθεση. Τέλος, όσον αφορά τη φωτογραφία που διάλεξα του Kohta είναι μακράν ο αγαπημένος μου χαρακτήρας στο άνιμε ο οποίος μάλιστα εικάζεται ότι έχει βασιστεί σε αληθινό πρόσωπο. Δεν υπήρχε περίπτωση να βάλω καμιά τρελή με το βρακί, σόρυ [αν και ομολογώ ότι βρίσκω τη Saeko αρκετά κουλ]! 6/10