Night Head Genesis

Η υπόθεση στα γρήγορα: Δύο αδέρφια, ο Naoto και ο Naoya αναπτύσσουν τρομακτικές υπερφυσικές δυνάμεις και οι γονείς τους αποφασίζουν να τα αφήσουν στην φροντίδα ενός ερευνητικού κέντρου από το οποίο δεν μπορούν να διαφύγουν. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα το σκάνε για να βρουν τους γονείς τους αλλά η μοίρα τους επιφυλάσσει διαφορετικό παιχνίδι.

Υπάρχουν δεκάδες στιγμές σε αυτή τη σειρά που θέλεις να βροντοφωνάξεις μπροστά στην οθόνη «είναι τόσο γκέεεεει!!» Εντάξει όμως είναι αδέλφια, παιδιά, το έχουμε ξαναδεί το σκηνικό στο Supernatural οπότε άμα είσαι φαν της αμερικάνικης σειράς σίγουρα πρέπει να κάνεις μια στάση εδώ. Αν δεν βασιζόταν σε μια ομώνυμη γιαπωνέζικη σειρά – προσοχή όχι κινουμένων σχεδίων αλλά με πραγματικούς ηθοποιούς– του 1982 και το άνιμε δεν είχε κυκλοφορήσει το 2006 αλλά πρόσφατα θα έλεγα ότι έχουν κλέψει ασυστόλως από κει. Τουλάχιστον όσον αφορά την εξαρτημένη σχέση που έχουν τα δυο αδέρφια μεταξύ τους. Δανείζεται πολλά στοιχεία από τους σούπερ-ήρωες της Marvel αλλά επειδή το κάνει με ένα τελείως γιαπωνέζικο τρόπο δεν με χάλασε. Επίσης για να το ομολογήσω ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαίτερα τη Marvel όσο ιστορική και να είναι. Κανείς δεν της το αμφισβητεί αυτό και τα καπέλα πέφτουν όταν περνάει ο Stan Lee αλλά προσωπικά βαριέμαι. Επίσης σιχαίνομαι όλες αυτές τις άχρηστες ταινίες που ξεπετάγονται τελευταία σαν τα μανιτάρια είτε με τον Spiderman, είτε με το Thor και σίγουρα στη μαύρη λίστα μου έχουν ανέβει οι X-Men ως η χειρότερη κινηματογραφική μεταφορά κόμικς όλων των εποχών – το 3 ειδικά μου προκαλεί κανιβαλιστικές διαθέσεις - χωρίς να ξεχνάω τη DC βέβαια από το πανηγύρι. Οπότε να ένας λόγος που μου ήρθε στο νου γιατί αυτό το άνιμε δεν πήγε γενικότερα, θυμίζει Marvel και DC. Προσωπικά μου άρεσε αρκετά και ως ατμόσφαιρα και ως ανάπτυξη χαρακτήρων και ως χαρακτήρες και ως υπόθεση. Αυτά.

καλοκαίριασε

Μόλις τελείωσα το Giant Killing. Για την ακρίβεια, χθες το τελείωσα αλλά δεν έχει σημασία. Ακόμη αναρωτιέμαι πως κάθησα και το είδα μιας και δεν τα πάω καθόλου καλά με το ποδόσφαιρο. Είναι από τα περίεργα της φύσης. Μια καλή ιστορία όμως είναι πάντα μια καλή ιστορία.  Έχω ξεκινήσει και ένα OVA με ένα τίτλο μακρινάρι που δεν θυμάμαι καν πως είναι, ουτε καν από τι γράμμα αρχίζει. Το Nana είναι on hold και αυτό, κάνει παρέα στο Gilgamesh - δεν αντέχω άλλο την ηλιθιότητα που αντιμετωπίζει κάποιους ήρωες. Τα Shikabane hime επίσης τέλος - more soon. Σκέφτομαι το επόμενο ποστ να αφορά δύο σειρές. Συγκεκριμένα το Clannad και το sequel του. Επίσης για πρώτη φορά δεν έχω προγραμματίσει τι θα δω στη συνέχεια και περιμένω κάποιες καινούργιες σειρές να συμπληρώσουν και να σκάσουν μύτη σύντομα ολόκληρες ώστε να τις χτυπήσω. Επίσης ο καιρός μου έχει φέρει έναν απίστευτο πονοκέφαλο που δεν βοηθάει καθόλου και με κάνει να απομακρύνομαι από την οθόνη οπότε προς το παρόν αυτα μέχρι νεωτέρας.

Michiko e Hatchin

Η υπόθεση στα γρήγορα: Η Mitchiko είναι μια ανεξάρτητη και πεισματάρα γυναίκα που το σκάει από τη φυλακή με σκοπό να βρει τον πρώην εραστή της. Στην προσπάθεια της, παίρνει μαζί της τη Hatchin, τη δεκάχρονη κόρη του, την οποία σώζει από την ανάδοχη οικογένεια της που την εκμεταλλεύεται για να πάρει τα λεφτά της πρόνοιας και μαζί διασχίζουν όλη τη χώρα προς αναζήτηση του.

Το λιβανίζω να γράψω γι' αυτή τη σειρά πάνω από ένα μήνα - νομίζω. Το Mitchiko e Hatchin είναι από τις καλύτερες και πιο δυνατές σειρές που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Απίστευτης ωριμότητας άνιμε που συνδυάζει το χιούμορ, το δράμα και την περιπέτεια με άψογο τρόπο και με ένα καστ χαρακτήρων μεγαλύτερο από την ζωή.  Έχει μια  παραγωγή υπόδειγμα αν και στραπατσάρει λίγο το πανέμορφο πρόσωπο της Mitchiko προς το τέλος λόγω έλλειψης budget. Δεν νομίζω να έχω πετύχει σε σειρά κινουμένων σχεδίων τέτοιο μεράκι για την αναπαράσταση των τοποθεσιών, τα ρούχα των ηρωίδων, κτλ. και έχω δει πιστεύω κάμποσα - αν όχι άπειρα, τουλάχιστον τα πιο πολυσηζητημένα.

Επίσης ξεφεύγει αρκετά από τα συνηθισμένα όσον αφορά τη γεωγραφία. Δεν έχει επίκεντρο την Ιαπωνία. Τοποθετεί τη δράση σε μια φανταστική Βραζιλία με όλη την πολυσυλλεκτική κουλτούρα που κουβαλάει η τεράστια αυτή χώρα. Μια βασική λεπτομέρεια που σε ξαφνιάζει όμορφα και που το πιάνεις αμέσως ότι κάτι διαφορετικό τρέχει με αυτό το άνιμε είναι οι φωνές. Ειδικά η φωνή πίσω από τη Mitchiko. Τελείως διαφορετική αντίληψη του χαρακτήρα. Είναι μακρά η καλύτερη απόδοση μέχρι στιγμής που έχω ακούσει από γυναίκα με διαφορά. Την ερμηνεύει μια γνωστή ηθοποιός του σινεμά – για τέτοια παραγωγή μιλάμε, όχι αστεία - η Yoko Maki (The Grudge). Το ίδιο γίνεται και με τη περίπτωση της Hatchin αλλά η Maki είναι το κάτι άλλο. 

Όσον αφορά τους χαρακτήρες τώρα είναι απολαυστικοί. Αν δεν είχε τόσο δυνατούς ήρωες θα ήταν μια βαρετή μπαρούφα από τα ίδια - βλέπε, χμμμ, δεν μπορώ να παρά να σκεφτώ τη Bee Train πάλι και την τριλογία με τις γκόμενες με τα όπλα που δεν αντέχω ούτε με σφαίρες. Η Mitchiko είναι μια μικρομέγαλη, ανεύθυνη και κακομαθημένη σεξοβόμβα με τεράστια καρδιά που δεν μασάει μπροστά σε τίποτα και από την άλλη έχεις την εντελώς αντίθετης ιδιοσυγκρασίας Hatchin, ένα μικρό ντροπαλό και εργατικό κορίτσι που είναι πολύ πιο ώριμο για την ηλικία του αλλά που παραμένει παιδί εκεί που πρέπει. Είναι το ιδανικό πρωταγωνιστικό δίδυμο και δεν γίνεται να μην τις συμπαθήσεις όπως και ένα σωρό άλλα πρόσωπα, ακόμη και αν βρίσκονται στην ‘λάθος’ πλευρά όπως η Atsuko με το φοβερό ξανθό άφρο μαλλί αν και δεν ξεκαθαρίζει ακριβώς τη φιλική σχεδόν εμμονική σχέση που έχει με τη Mitchiko. Το βάρος πέφτει κυρίως στις δύο ηρωίδες και παραβλέπει λίγο την ανάπτυξη των δευτερεύοντων προσώπων αλλά είναι τα αστέρια της σειράς οπότε φαίνεται λογικό.

Πέρα από αυτό το μικρό μειονέκτημα, ξεχωρίζει ακόμη και η μουσική του που έχει την βραζιλιάνικη υπογραφή του Alessandro Kassin ενώ την παραγωγή έχει κάνει ο Shinichirō Watanabe (Cowboy Bebop, Samurai Champloo). Κάτι μου έλεγε ότι είχε βάλει το χεράκι του, ο δαιμόνιος Ιάπωνας και επειδή μπορεί να περάσουν ώρες και ακόμη να γράφω γι΄ αυτό, σταματώ εδώ. Απλά ελπίζω να είμαι τυχερή και πετύχω μια τέτοια σειρά σύντομα. Είναι από αυτά τα διαμάντια που σε κάνουν και χαίρεσαι που ξεκίνησες να βλέπεις άνιμε, μια τρελή ονειρική κούρσα από την αρχή μέχρι το τέλος.

back

Πρώτο ποστ του μήνα και μοιάζει ότι έχει περάσει μια δεκαετία, όχι μόνο 10 μέρες από την τελευταία φορά που έγραψα στο μπλογκ. Η αλήθεια είναι ότι έχω μπλέξει λίγο με το Nana - btw η τέλεια κοριτσίστικη (γυνακεία) σειρα - αλλά είπα να κάνω ένα διάλειμμα στο 30o επεισόδιο και να πιάσω την πρώτη σεζόν του Shikabane Hime, το Shikabane Hime Aka. Έτσι όπως πάνε τα πράγματα θα δω καπάκι και τη δεύτερη το Shikabane Hime Kuro. Μου αρέσουν οι χαρακτήρες (ναι έχει γαμάτους ήρωες κι ας μην του φαίνεται), μου αρέσει που είναι τίγκα στην δράση αν και για ακόμη μια φορά δεν καταλαβαίνω τι στο καλό εξυπηρετούν οι γελοιοδέστα μίνι φούστες των πρωταγωνιστριών - καλά εκτός από το fanservice. Α, είδα και ένα OVA το Hitsuji no Uta αλλά ήταν λίγο έλεος και προς το παρόν δεν θυμάμαι τι άλλο.  Το Gilgamesh είναι on hold. Δεν το άντεξα τελικά  ενώ μια decent παρουσίαση είναι ον δε γούει. Ελπίζω...