Michiko e Hatchin

Η υπόθεση στα γρήγορα: Η Mitchiko είναι μια ανεξάρτητη και πεισματάρα γυναίκα που το σκάει από τη φυλακή με σκοπό να βρει τον πρώην εραστή της. Στην προσπάθεια της, παίρνει μαζί της τη Hatchin, τη δεκάχρονη κόρη του, την οποία σώζει από την ανάδοχη οικογένεια της που την εκμεταλλεύεται για να πάρει τα λεφτά της πρόνοιας και μαζί διασχίζουν όλη τη χώρα προς αναζήτηση του.

Το λιβανίζω να γράψω γι' αυτή τη σειρά πάνω από ένα μήνα - νομίζω. Το Mitchiko e Hatchin είναι από τις καλύτερες και πιο δυνατές σειρές που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Απίστευτης ωριμότητας άνιμε που συνδυάζει το χιούμορ, το δράμα και την περιπέτεια με άψογο τρόπο και με ένα καστ χαρακτήρων μεγαλύτερο από την ζωή.  Έχει μια  παραγωγή υπόδειγμα αν και στραπατσάρει λίγο το πανέμορφο πρόσωπο της Mitchiko προς το τέλος λόγω έλλειψης budget. Δεν νομίζω να έχω πετύχει σε σειρά κινουμένων σχεδίων τέτοιο μεράκι για την αναπαράσταση των τοποθεσιών, τα ρούχα των ηρωίδων, κτλ. και έχω δει πιστεύω κάμποσα - αν όχι άπειρα, τουλάχιστον τα πιο πολυσηζητημένα.

Επίσης ξεφεύγει αρκετά από τα συνηθισμένα όσον αφορά τη γεωγραφία. Δεν έχει επίκεντρο την Ιαπωνία. Τοποθετεί τη δράση σε μια φανταστική Βραζιλία με όλη την πολυσυλλεκτική κουλτούρα που κουβαλάει η τεράστια αυτή χώρα. Μια βασική λεπτομέρεια που σε ξαφνιάζει όμορφα και που το πιάνεις αμέσως ότι κάτι διαφορετικό τρέχει με αυτό το άνιμε είναι οι φωνές. Ειδικά η φωνή πίσω από τη Mitchiko. Τελείως διαφορετική αντίληψη του χαρακτήρα. Είναι μακρά η καλύτερη απόδοση μέχρι στιγμής που έχω ακούσει από γυναίκα με διαφορά. Την ερμηνεύει μια γνωστή ηθοποιός του σινεμά – για τέτοια παραγωγή μιλάμε, όχι αστεία - η Yoko Maki (The Grudge). Το ίδιο γίνεται και με τη περίπτωση της Hatchin αλλά η Maki είναι το κάτι άλλο. 

Όσον αφορά τους χαρακτήρες τώρα είναι απολαυστικοί. Αν δεν είχε τόσο δυνατούς ήρωες θα ήταν μια βαρετή μπαρούφα από τα ίδια - βλέπε, χμμμ, δεν μπορώ να παρά να σκεφτώ τη Bee Train πάλι και την τριλογία με τις γκόμενες με τα όπλα που δεν αντέχω ούτε με σφαίρες. Η Mitchiko είναι μια μικρομέγαλη, ανεύθυνη και κακομαθημένη σεξοβόμβα με τεράστια καρδιά που δεν μασάει μπροστά σε τίποτα και από την άλλη έχεις την εντελώς αντίθετης ιδιοσυγκρασίας Hatchin, ένα μικρό ντροπαλό και εργατικό κορίτσι που είναι πολύ πιο ώριμο για την ηλικία του αλλά που παραμένει παιδί εκεί που πρέπει. Είναι το ιδανικό πρωταγωνιστικό δίδυμο και δεν γίνεται να μην τις συμπαθήσεις όπως και ένα σωρό άλλα πρόσωπα, ακόμη και αν βρίσκονται στην ‘λάθος’ πλευρά όπως η Atsuko με το φοβερό ξανθό άφρο μαλλί αν και δεν ξεκαθαρίζει ακριβώς τη φιλική σχεδόν εμμονική σχέση που έχει με τη Mitchiko. Το βάρος πέφτει κυρίως στις δύο ηρωίδες και παραβλέπει λίγο την ανάπτυξη των δευτερεύοντων προσώπων αλλά είναι τα αστέρια της σειράς οπότε φαίνεται λογικό.

Πέρα από αυτό το μικρό μειονέκτημα, ξεχωρίζει ακόμη και η μουσική του που έχει την βραζιλιάνικη υπογραφή του Alessandro Kassin ενώ την παραγωγή έχει κάνει ο Shinichirō Watanabe (Cowboy Bebop, Samurai Champloo). Κάτι μου έλεγε ότι είχε βάλει το χεράκι του, ο δαιμόνιος Ιάπωνας και επειδή μπορεί να περάσουν ώρες και ακόμη να γράφω γι΄ αυτό, σταματώ εδώ. Απλά ελπίζω να είμαι τυχερή και πετύχω μια τέτοια σειρά σύντομα. Είναι από αυτά τα διαμάντια που σε κάνουν και χαίρεσαι που ξεκίνησες να βλέπεις άνιμε, μια τρελή ονειρική κούρσα από την αρχή μέχρι το τέλος.