Speed Grapher

Το πιο σπαστικό με το Speed Grapher είναι ότι ξεκινάει πολύ δυναμικά και καταλήγει να μην μπορεί να χειριστεί ούτε τους ήρωες του αλλά ούτε και την υπόθεση του με πειστικό τρόπο. Σίγουρα αν κάποιος διαβάζει το μπλογκ, θα έχει καταλάβει ότι προτιμώ τα άνιμε που έχουν να κάνουν με μια ζοφερή πραγματικότητα γιατί προκαλούν πιο πολύ τη σκέψη και δεν είναι τόσο ζαχαρωμένα όσο π.χ. μια σειρά με σχολεία. Το βασικό πρόβλημα του συγκεκριμένου άνιμε κατά την άποψη μου είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής. Καταλήγει να είναι αρκετά αντιπαθής – η ηθική του είναι πολύ πέρα από το παράθυρο – όχι ότι θα υπήρχε πρόβλημα για το αντίθετο μιας και το άνιμε αφορά ένα μάτσο από διεφθαρμένους έως το κόκκαλο χαρακτήρες αλλά κάτι δεν κολλάει στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται ο συγκεκριμένος. Επίσης το γεγονός πως αρχίζει να έχει αισθήματα για την δεκαεξάχρονη ηρωίδα από το πουθενά είναι κάπως off [όπως και όλο το debate που αφορά αυτούς τους δύο].

Γενικά, ο «κακός» φαίνεται να κερδίζει την παράσταση όπως και οι πιο λογικοί χαρακτήρες του άνιμε σαν τη Ginza – τουλάχιστον καταλαβαίνεις τις προθέσεις τους και από πού έρχονται και που θέλουν να πάνε. Το άνιμε αν και φαινομενικά έχει να κάνει με ένα σαδομαζοχιστικό club που προσελκύει την ελίτ της Ιαπωνίας με σκοπό να κατακτήσει τον κόσμο, δεν αφορά τον σαδομαζοχισμό per se. Εκεί πέρα σε ένα περίεργο τελετουργικό ένα υπνωτισμένο κορίτσι είναι φορέας ενός ιού που τον μεταδίδει στα VIP μέλη και τους δίνει υπερφυσικές ικανότητες ανάλογα με τα βίτσια τους ώσπου ένας διάσημος φωτογράφος που πάει να ερευνήσει την υπόθεση, τους χαλάει τα σχέδια. Τι στο καλό γίνεται θα πει κάποιος, ε, ναι η υπόθεση είναι πιο μπουρδουκλωμένη και όχι τόσο αηδιαστική όπως ακούγεται. Τα τελευταία επεισόδια τα είδα με το ζόρι γιατί η βαρεμάρα είχε αρχίσει να χτυπάει αλύπητα το νευρικό μου σύστημα. A και φυσικά στα υπέρ οι Duran Duran στο opening!?! 7/10