Η υπόθεση -πολύ- στα γρήγορα: Ο Kenjii Koiso, ένας 17χρονος μαθητής λυκείου και ιδιοφυία στα μαθηματικά ημίαπασχολείται ως συντονιστής στην παγκόσμια διαδικτυακή κοινότητα OZ με τον κολλητό του Takash Sakuma. Όταν η φίλη του Natsuki Shinohara τον προσκαλεί στο πατρικό της για να γιορτάσουν τα 90α γενέθλια της γιαγιάς της αγνοεί ότι πρόκειται να τον παρουσιάσει ως τον επίσημο αρραβωνιαστικό της.
Για πρώτη φορά στο blog θα κάνω κριτική για ταινία κινουμένων σχεδίων και όχι σειρά και αισθάνομαι λίγο αβέβαιη στο που θα το επικεντρωθώ – όχι ότι με τις σειρές τα πάω καλύτερα. To Summer Wars είναι μια κομεντί επιστημονικής φαντασίας που μου θύμισε την αθωότητα που είχαν οι παλιές κωμωδίες καταστάσεων του Ντίνου Δημόπουλου της δεκαετίας 60 με πρωταγωνίστρια την Τζένη Καρέζη – θεός σχωρέστην – όπως το Τζένη, Τζένη και το Μια Τρελή, Τρελή Οικογένεια. Ένας Αμερικάνος ανάλογα θα σκεφτόταν κλασσικές κωμωδίες του πρώιμου Hollywood. Επομένως υποθέτω ότι η ταινία έχει κάτι να πει για όλους. Η ηρωίδα ανήκει σε μια τεράστια μητριαρχική οικογένεια που εκτός από τη γιαγιά και τον έναν θείο δεν καταλάβαινα ποιος είναι ποιος από γενεαλογική άποψη. Μια οικογένεια όμως που φαίνεται και αισθάνεται αληθινή και πείθει πέρα ως πέρα και κει βρίσκεται η πρώτη επιτυχία της ταινίας. Δημιουργεί αληθοφανείς και αξιαγάπητους χαρακτήρες που αν και τα κινηματογραφικά χρονικά πλαίσια δεν μπορούν να τους δώσουν χώρο και χρόνο να εξελιχθούν, οι δημιουργοί τους χαρίζουν μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τον καθένα να λάμπει επί σκηνής. Ακόμη και το μαύρο πρόβατο της οικογενείας είναι συμπαθητικός και παρεξηγημένος. Εύστοχα διάβασα ότι η τελική αίσθηση που σου αφήνει το Summer Wars είναι εικόνες από ένα δίωρο οικογενειακό άλμπουμ σε μορφή ταινίας. Πετυχαίνει όμως και στο δεύτερο επίπεδο αυτό της εικονικής πραγματικότητας, του φανταστικού κόσμου που βρίσκεται μέσα στο φιλμ. Το ΟΖ είναι μια εντυπωσιακή υπέρ-κοινότητα που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας των ανθρώπων και χωρίς πλάκα το μέλλον που έπεται αν το καλοσκεφτείς με το τι συμβαίνει στην σημερινή εποχή με το Facebook. Για το animation δεν χρειάζεται να πω πολλά φαίνεται από μόνο του. Είναι παραγωγή Madhouse και είναι τοπ. Η μόνη διαφωνία που βρίσκω είναι οι συγκρίσεις με τον Miyazaki που τις θεωρώ άστοχες μιας και ο σκηνοθέτης του Summer Wars, Mamoru Hosoda κάνει διαφορετικές ταινίες απλά, δεν έχουν το τόσο έντονα φαντασιακό στοιχείου του μάστορα. Να θυμίσω εδώ ότι ο Hosoda ήταν υπέυθυνος για το πολυβραβευμένο The Girl Who Leapt Through Time και κατά την προσωπική μου άποψη μαζί με τον Makoto Shinkai ανήκουν στην επόμενη γενιά Γιαπωνέζων animators της μεγάλης οθόνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου