Fantastic Children

Η υπόθεση στα γρήγορα: Μια ομάδα από αινιγματικά παιδιά με άσπρα μαλλιά και γαλάζια μάτια που δεν γερνούν ποτέ και μοιάζουν να έχουν υπερφυσικές δυνάμεις ψάχνουν ανά τους αιώνες ένα κορίτσι με μόνο στοιχείο την εικόνα μιας ημησέληνου. Στο έτος 2012 ένα υπερκινητικό αγόρι ο Thoma πρόκειται να μπλεχτεί σε ένα μυστήριο εκατοντάδων χρόνων.

Παρακολουθώντας το Fantastic Children μου ήρθε αρκετές φορές στο μυαλό το Noein και το πόσο μέσα στα 4 χρόνια  τελικά είναι μόνο 1 χρόνος διαφοράς που έχουν το ένα με το άλλο έχει προχωρήσει το είδος της επιστημονικής φαντασίας και το πόσο οι υποθέσεις έχουν εξελιχθεί όσον αφορά τα χρονικά πλαίσια ενός ολιγόλεπτου επεισοδίου. Εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι στην περίπτωση του Fantastic Children, κάθε επεισόδιο ήταν τόσο πλούσιο σε ιδέες και πλοκή που έδινε την αίσθηση ότι διαρκούσε μπορεί και παραπάνω από μια ώρα και όχι μόνο 24 λεπτά.

Ξεκινάει σαν θρίλερ μυστηρίου με αναφορές στο Village of the Damned της δεκαετίας του 60,– που πολύ εύστοχα διάβασα στο anime.gr να το συγκρίνουν. Τα πρώτα 13 επεισόδια – από τα 26 συνολικά - μέχρι να αποκαλυφθεί η αληθινή ταυτότητα των παιδιών δημιουργούν μια μουντή και απειλητική ατμόσφαιρα που σε κρατάει κολλημένο στην καρέκλα. Από κει και πέρα όταν αρχίζουν οι εξηγήσεις η σειρά παίρνει εντελώς διαφορετική τροπή και μετατρέπεται σε space opera με ανεκπλήρωτους έρωτες και αποτυχημένα επιστημονικά πειράματα.

Με τι στιγμή όμως που γίνεται space opera, εύλογα περίμενα το κέντρο βάρους να πέσει σε ένα ανούσιο ρομάντζο με μελοδραματισμούς του κώλου από ήρωες που δεν υποφέρονται γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο*. Καταστάσεις που σιχαίνομαι να βλέπω και θα με έβρισκε αυτή η στιγμή να γράφω για την ανωτερότητα του Noein στο πως χειρίζεται τους χαρακτήρες του ως υπόδειγμα sci-fi σεναρίου.

Προς το τέλος το Fantastic Children πίστευα ότι δεν θα ξεφύγει από τη συνηθισμένη κλαψομούνικη παγίδα, με ένα περίεργο τρόπο απομακρύνεται αν και φανερά δημιουργεί τέτοιες προθέσεις. Τα υποσχόμενα twists είναι αυτά που πρέπει να είναι και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για αρνητικές αντιδράσεις.

Το μόνο πραγματικό μείον της σειράς είναι ότι εισάγει αρκετούς χαρακτήρες που κρέμονται στον αέρα χωρίς ουσιαστική κατάληξη. Το σχέδιο επίσης ξαφνιάζει, πολύ απλό, παιδικό και ρετρό θα έλεγα, λες και δεν έχει γίνει το 2004 αλλά 20 χρόνια πριν, λειτουργεί όμως υπέρ.

*Για να το κάνω και πιο λιανά στο διάολο η τύχη της Tina όταν υπάρχουν τόσο επικοί χαρακτήρες όπως ο Agi, η Flow και ο Thoma που γεμίζουν την οθόνη με μια έντονη υπαρξιακή αγωνία.