Mirai Nikki

Το Mirai Nikki είναι αυτό που θα γινόταν το Deadman Wonderland αν είχε πάνω από 12 επεισόδια – που είναι κρίμα για το DW. Διεστραμμένο, με νοσηρή αίσθηση του χιούμορ, παρανοϊκούς χαρακτήρες, βία, βία, βία  και αρκετές δόσεις αδρεναλίνης. Υπερβολικά cheesy σειρά, κάθε φορά που η Yuno φωνάζει Yukkiiii -και το κάνει συνέχεια- σε πιάνουν τα δαιμόνια σου.  Βασικά το Mirai Nikki το ξεκίνησα επειδή βαρέθηκα τόσο τη ζωή μου με το μαραθώνιο που προσπάθησα να κάνω το Fate/Stay Night σε σημείο που δεν θέλω να δοκιμάσω καν το Fate/Zero και ας θεωρείται καλύτερη σειρά.  Στο Mirai Nikki απίθανα πράγματα συμβαίνουν που δεν χρειάζεται να τα εξηγήσεις με τη λογική. Εν ολίγοις δεν σου μένει τρίχα από τα μαλλιά σου από το πόσο τραβηγμένο είναι - λες και είναι το μόνο.  Ένας έφηβος αποκτάει ένα ημερολόγιο που μπορεί να προβλέπει το μέλλον. Αγνοεί όμως ότι με αυτό τον τρόπο συμμετέχει σε ένα παιχνίδι επιβίωσης που πρέπει να σκοτώσει τους υπόλοιπους συμμετέχοντες για να γίνει ο κυρίαρχος του σύμπαντος.

Αντίθετα με άλλες πανομοιότυπες σειρές ο ήρωας του μπορεί να είναι άχρηστος τελείως στην αρχή αλλά ευτυχώς μεγαλώνει και σταματάει να κλαίει τη μοίρα του κάθε ώρα και στιγμή. Δεν ξέρω αν μπορώ να αναφερθώ περισσότερο στην υπόθεση του γιατί θα το σποιλεριάσω.  Είναι τίγκα στις ανατροπές,  ο λόγος όμως  που δεν σε κουράζει είναι επειδή και αυτό δεν είναι στάσιμο και οι ήρωες του αν και υπερβολικοί δεν γίνονται ξαφνικά κάτι άλλο από αυτό που είναι.  Επαναλαμβάνομαι σε ορισμένες κριτικές το ξέρω αλλά δεν γίνεται αλλιώς όταν ορισμένα άνιμε ανήκουν πάνω, κάτω στο ίδιο είδος. Το κάνει αρκετά πιο δύσκολο να τα προσεγγίσεις από διαφορετική οπτική κάθε φορά. Δηλαδή τι οπτική; Το  Mirai Nikki ή θα σου αρέσει ή δεν θα σου αρέσει καθόλου. Αν και άμα ξέρεις τι βλέπεις δεν νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία για το δεύτερο. Απλά στις σειρές τελικά που καταλήγουν χασμουρητό, έχεις μια ελπίδα πως μπορεί να είναι και καλύτερες  αν το πιέσεις. Έ, εδώ δεν χρειάζεται να πιέσεις τα πράγματα και πολύ, ούτε χασμουριέσαι καθόλου (νο,νο). Μπορεί τη δεις μονορούφι – αν και δεν το προτείνω απαραίτητα το τελευταίο. 8.5/10    

Ozuma

Δεν ξέρω τι λένε για το Ozuma ή Ozma στο πιο σύντομο αλλά μου άρεσε. Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά δεν είναι και για πέταμα και ούτε συμφωνώ με το θάψιμο που έχει φάει μέχρι στιγμής.  Όταν όλοι όμως είχαν τεράστιες προσδοκίες για την επιστροφή του Leiji Matsumoto (Galaxy Express 999, Captain Harlock), ξέχασαν ότι πλέον είναι 74 χρονών και ότι η σειρά ολοκληρώνεται σε 6 μόνο επεισόδια. Οπότε στο άκουσμα των 6 επεισοδίων πρέπει να μπαίνεις σε σκέψεις. Φυσικό είναι να μην έχει τόσο ανεπτυγμένους χαρακτήρες και φυσικό είναι να έχει κενά αέρος σε ορισμένα σημεία. Αν ήταν 12 π.χ. ίσως να τα κατάφερνε καλύτερα.  Από την άλλη επειδή είναι μόνο 6, δεν είναι και τόσο ενοχλητικό και βλέπεται χωρίς να μετανιώνεις που έχασες κάποιες ώρες από τη ζωή σου. Ίσα, ίσα υπάρχουν και πολύ χειρότερα. Μια χαρά κυλάει.

Προσωπικά τη βρήκα πάρα πολύ νοσταλγική σειρά και μου θύμιζε τα παιδικά που έβλεπα όταν ήμουν μικρή. Ναι ήμουν φαν των ψιλόλιγνων φιγούρων του  Captain Harlock και της Emeraldas (Εσμεράλντα δεν την έλεγαν στα ελληνικά;), της Μάγια πάλι όχι και τόσο!  Το Ozma μου άρεσε επίσης επειδή είχε μια δευτεραγωνίστρια σαν την Bainas που κλέβει το σόου. Στιβαρός γυναικείος χαρακτήρας  που τα έχει τετρακόσια και δεν είναι καμιά χαζοχαρούμενη έφηβη – τις έχω σιχαθεί πια μα τον Τουτάτη. Στην ουσία η Bainas είναι όλη η σειρά. Οι κλασικές εμμονές του Matsumoto δεν λείπουν φυσικά (ακόμη και στα ρούχα!).  Έχει την υπογραφή του και φαίνεται. Η γη στο μέλλον είναι καλυμμένη από μια θάλασσα από άμμο και πλέον οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι  σε φυλές. Στην άμμο ταξιδεύει η Όζμα μια γιγάντια και αινιγματική μηχανική φάλαινα – θρύλος. 7.5/10  

Onegai Teacher!

Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής παντρεύεται σε κάποια φάση τη σέξι δασκάλα του ενώ πηγαίνει ακόμη σχολείο και συνεχίζει να πηγαίνει και αυτή συνεχίζει να είναι ακόμη δασκάλα – το ότι είναι εξωγήινη το βγάζω από τη μέση - τότε έχεις ένα στάνταρ γιαπωνέζικο «Χτυποκάρδια στο Beverly Hills». Η σειρά είναι αρκετά καλή και αστεία και αντιμετωπίζει ώριμα τις σχέσεις των ηρώων αντίθετα με διάφορες άλλες (έχει και σεξ μέσα). ‘Όταν λέω ώριμα το εννοώ, δεν είναι στόκοι οι ήρωες του, έχουν προβλήματα, τα συζητούν και προσπαθούν να τα λύσουν. Και είναι νορμάλ προβλήματα ακόμη και όταν αφορούν εξωγήινους.

Επίσης έχει κάποια στοιχεία που κάνουν το παραπάνω σενάριο αν όχι πιστευτό –Οκ είναι εξωγήινη! - κάπως πιο τίμιο και ευκολοχώνευτο. Π.χ. το γεγονός ότι ο ήρωας πάσχει από μια σοβαρή ασθένεια που τον είχε καθηλωμένο για τρία χρόνια με αποτέλεσμα να χάσει τις τάξεις στο σχολείο και να έχει ηλικία 18 άρα 15 άρα θεωρείται ενήλικος και άρα μπορεί να κάνει ότι θέλει – να παντρευτεί ακόμη και μια πάπια! Μια άλλη γελοία λεπτομέρεια που προσωπικά με έκανε να μην το παρατήσω παρά την κουλή υπόθεση του – που δεν ήταν και τόσο κουλή τελικά - είναι ότι η πρωταγωνίστρια-δασκάλα-εξωγήινη του ρίχνει 2 κεφάλια! Αυτόν τον Kei τον λυπήθηκα πάρα πολύ για αρκετούς λόγους αλλά είναι τόσο συμπαθής και ευαίσθητος χαρακτήρας που θέλεις να δεις αν θα έχει χάπι εντ – αν το πάρει δηλαδή το κορίτσι. Αυτή η ευαισθησία που του έχουν δώσει, τον κάνει κάτι σαν αξιοπερίεργο για άνιμε. Σπάνιο ακόμη για άνιμε είναι η δυναμική που έχει η παρέα των φίλων του. Μοιάζει με μια αληθινή παρέα και φαίνεται πως λειτουργεί σε πολλά σημεία. Τεράστιο υπέρ γιατί δεν το βλέπεις συχνά αυτό.

Γενικά θα έλεγα ότι είναι μια χαριτωμένη σειρά αν αντέξει κάποιος την υπόθεση – που δεν είναι και τόσο φοβερό όσο ακούγεται. Από την άλλη όποιος γουστάρει σειρές τύπου Clannad After Story, πρέπει να το δοκιμάσει. Αν και το Onegai Teacher φέρνει περισσότερο σε κωμωδία καταστάσεων. 8/10

Phi Brain

Τελικά όλα τα υποτιμημένα άνιμε της σεζόν που πέρασε, αποδείχτηκαν πολύ όμορφες εκπλήξεις. Όπου κρατάς μικρό καλάθι που λένε κτλ., συμβαίνουν καλύτερα πράγματα. Το Phi Brain ήταν αρκετά διασκεδαστικό, καθόλου παιδαγωγικό και γενικά σου κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι το τελευταίο επεισόδιο.

O κεντρικός ήρωας είναι ιδιοφυία στα παζλ και μπλέκει με μια μυστηριώδη οργάνωση που τον αναγκάζει να λύνει επικίνδυνα παζλ με σκοπό την κυριαρχία του κόσμου. Θα είμαι ίσως από τους λίγους που δεν τους ενδιαφέρει να λύσουν τα παζλ με τα οποία παιδεύεται ο ήρωας. Δεν πιστεύω ότι είναι ο σκοπός του άνιμε αυτός αλλά υπάρχουν αρκετοί εκεί πέρα έξω που προφανώς θα επιχειρήσουν να λύσουν κάποια από αυτά. Καλή τύχη. Προσωπικά μου άρεσε για τη δράση του πάνω απ’ όλα. Σκέφτομαι τι το έκανε να είναι κλάσεις καλύτερο από παρόμοια σόου όπως το Ao no Exorcist και κατέληξα ότι έχει συνοχή, οι χαρακτήρες του έχουν χημεία  και γενικά δεν σκορπάει ούτε λεπτό σε φλυαρίες. Δεν είναι στατικό καθόλου. 

Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιον από το μεγάλο καστ του, τότε είναι ο Gammon. Πολύ ωραίος χαρακτήρας και σίγουρα το γεγονός ότι είναι σκεπτόμενος και ανθρώπινος και όχι ένας απλά χαζός δευτεραγωνιστής που ξύπνησε από την στραβή πλευρά του κρεβατιού μια μέρα κάνει τη διαφορά. Γενικά όλοι οι ήρωες είναι decent αν και λίγο κάποιοι χαρακτήρες θα ήθελαν λίγο περισσότερο ανάλυση αλλά γι’ αυτό υπάρχει η δεύτερη σεζόν - ελπίζω. Bring it on! 8.5/10

Inu x Boku SS

Μια από τις πιο αδικημένες σειρές της προηγούμενης σεζόν λόγω κυρίως του περιεχομένου της. Η επιτυχία του Inu x Boku SS  βρίσκεται στο ότι παίρνει φαινομενικά έναν τελείως σπαστικό και ενοχλητικό ήρωα και τον κάνει αρκετά συμπαθή και ιδανικό για ρομαντικό πρωταγωνιστή. Φυσικά αυτό δεν γίνεται από την αρχή αλλά στη συνέχεια που εξηγεί γιατί φέρεται όπως φέρεται. Αρχικά, θα το χαρακτήριζα ένα χάος επειδή δανείζεται πολλά στοιχεία από διάφορα είδη (josei, shoujo, s hounen-ai, κ.α.) ή επειδή π.χ. η πρωταγωνίστρια του είναι καθαρά loli και οι άνδρες ήρωες είναι bishies. Επίσης ανά στιγμές δεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι καθαρά κωμωδία, δράμα ή ρομάντζο. Σε όλα αυτά βάζει και το μεταφυσικό στοιχείο στη μέση και έχει και σχολείο μέσα σε όλα. Χαμός δηλαδή και άντε να βγάλεις άκρη.  Η 16χρονη κληρονόμος μια πλούσιας οικογένειας που τυχαίνει να είναι και μισή άνθρωπος, μισή δαίμονας αποφασίζει να κατοικίσει σε ένα κτίριο διαμερισμάτων που μένουν αποκλειστικά άτομα σαν και αυτή με την προϋπόθεση να προσλάβει έναν σωματοφύλακα για να την φυλάει.

Άνετα μπορεί να μπερδέψει κάποιον και να το απορρίψει στο λεπτό. Κακώς! Τελικά αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη επειδή χειρίζεται  τόσο ισορροπημένα και ώριμα το περιεχόμενο του που βλέπεται πολύ πιο ευχάριστα από ότι ακούγεται και το κυριότερο έχει ΤΕΛΟΣ! Μακάρι οι περισσότερες σειρές τέτοιου είδους να είχαν τέλος, θα έκανα την ζωή μας πιο χαμογελαστή από το να καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που οι δημιουργοί περιμένουν το manga να τελειώσει. Για μια feel-good σειρά, είναι πάνω από τη βάση άνετα και με καλό βαθμό δηλαδή και μόνο που έχει τέλος θα έπρεπε να πάρει άριστα. Χα! 8/10

Black Rock Shooter

Κοριτσάκια που κλαίνε και από τις πιο απίθανα χορογραφημένες σκηνές μάχης σε άνιμε (σχεδόν).  Στην ουσία αυτό είναι το BRS. Δεν έχει δηλαδή και πολλά να πει εκτός του ότι για κάθε ενοχλητικό κλαψούρισμα και ψυχολογικό σύνδρομο που πέφτει, σου ρίχνει μια σκηνή μάχης σχεδιασμένη από τον αγύριστο και δεν μπορείς να παραπονεθείς για τίποτα άλλο. Τα χρώματα του είναι μεθυστικά. Αν έπρεπε να διαλέξω μεταξύ OVA και σειράς, τότε τα λεφτά μου θα πήγαιναν στο  OVA – χωρίς επίσης να είναι κάτι ιδιαίτερο - αλλά η σειρά είναι τόοοοσο χάρμα οφθαλμών που δεν μπορείς να της αντισταθείς. Επίσης είναι μόνο 8 επεισόδια. Ευτυχώς! Λειτουργεί ακριβώς επειδή είναι τόσο σύντομο.

Η Mato ξεκινάει το γυμνάσιο (νομίζω) και γίνεται φίλη με τη Yοmi ένα κλειστό και προβληματικό κορίτσι. Σε μια παράλληλη πραγματικότητα, ένα περίεργο κορίτσι πολεμίστρια που λέγεται Black Rock Shooter  δίνει μάχες μέχρι θανάτου με άλλες μυστηριώδεις πολεμίστριες που μοιάζουν πολύ με τις συμμαθήτριες της Mato. Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα ξεκίνησαν από ένα τραγούδι που έγινε ξαφνικά χιτ και ακούγεται στους τίτλους αρχής και ένα δημοφιλή χαρακτήρα που έφτιαξε ένας γραφίστας. Δεν υπήρχε καμία ιστορία από πίσω, ούτε βασίζεται σε κάποιο manga. Μετά έγινε ολόκληρο πρότζεκτ και βιντεοπαιχνίδια. Τέλος , στο OVA, ναι μεν οι χαρακτήρες είναι οι ίδιοι,  η υπόθεση όμως είναι λίγο διαφορετική. Νομίζω ότι είναι το πιο σύντομο κείμενο που έχω γράψει ποτέ για άνιμε αλλά δεν χρειάζεται και παραπάνω. 7/10

Another

Προσπαθώ εδώ και λίγα λεπτά να θυμηθώ με τι ακριβώς μοιάζει το Another. Σίγουρα οι αναφορές του είναι πάμπολλες αλλά δεν νομίζω ότι έχει και μεγάλη σημασία. Θα μπω κατευθείαν στο ζουμί. Κάπου διάβασα ότι σε σχέση με το Blood-C – είναι gore και τα δύο -είναι υποδεέστερο και για να πω τη μαύρη μου αλήθεια, συμφωνώ απόλυτα.  Το Another χτίζει και αυτό μια ατμόσφαιρα σιγά, σιγά όπως το Blood-C . Η διαφορά είναι ότι αν και τα καταφέρνει έως ένα σημείο πάρα πολύ καλά, το τέλος του είναι κάπως απογοητευτικό και αδύναμο.  Θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Μιας και βασίζεται σε ένα βιβλίο τρόμου, δεν ξέρω αν το ακολουθεί πάνω, κάτω πιστά αλλά επίσης δεν έχει καμία σημασία. Δεν θεωρώ ότι είναι ένα κακό άνιμε αλλά κάτι του λείπει. Ίσως αν ήταν λίγο μεγαλύτερο σε διάρκεια να λειτουργούσε καλύτερα. 

Ένα επίσης αρνητικό είναι το πώς δεν γίνεται ακριβώς ξεκάθαρο το αίτιο της κατάρας. Είναι πολύ φλου. Περιμένεις κάτι συνταρακτικό να έχει συμβεί στο παρελθόν που δεν συμβαίνει τελικά. Δεν ξέρω. Πάντως έχει τις στιγμές του, με σκηνές καθαρά ιαπωνικού τρόμου που αντλεί από ταινίες όπως το Ring, το Dark Water, κ.α. Ναι, είναι τέτοιας σχολής και θα το δούμε και σε live-action φιλμ σύντομα όποτε ορίστε. Και για να αναφέρω και περί τίνος πρόκειται ακριβώς. Μια τάξη ενός λυκείου μαστίζεται από μια πολύχρονη κατάρα που σκοτώνει μαθητές και τους συγγενείς τους. Ένας νέος μαθητής που αλλάζει σχολείο και καταλήγει στην καταραμένη τάξη, έλκεται από μια συμμαθήτρια του που συμπεριφέρεται περίεργα και αρχίζει να υποπτεύεται ότι είναι φάντασμα. 6/10