Η υπόθεση στα γρήγορα: Δύο αδέρφια, ο Naoto και ο Naoya αναπτύσσουν τρομακτικές υπερφυσικές δυνάμεις και οι γονείς τους αποφασίζουν να τα αφήσουν στην φροντίδα ενός ερευνητικού κέντρου από το οποίο δεν μπορούν να διαφύγουν. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα το σκάνε για να βρουν τους γονείς τους αλλά η μοίρα τους επιφυλάσσει διαφορετικό παιχνίδι.
Υπάρχουν δεκάδες στιγμές σε αυτή τη σειρά που θέλεις να βροντοφωνάξεις μπροστά στην οθόνη «είναι τόσο γκέεεεει!!» Εντάξει όμως είναι αδέλφια, παιδιά, το έχουμε ξαναδεί το σκηνικό στο Supernatural οπότε άμα είσαι φαν της αμερικάνικης σειράς σίγουρα πρέπει να κάνεις μια στάση εδώ. Αν δεν βασιζόταν σε μια ομώνυμη γιαπωνέζικη σειρά – προσοχή όχι κινουμένων σχεδίων αλλά με πραγματικούς ηθοποιούς– του 1982 και το άνιμε δεν είχε κυκλοφορήσει το 2006 αλλά πρόσφατα θα έλεγα ότι έχουν κλέψει ασυστόλως από κει. Τουλάχιστον όσον αφορά την εξαρτημένη σχέση που έχουν τα δυο αδέρφια μεταξύ τους. Δανείζεται πολλά στοιχεία από τους σούπερ-ήρωες της Marvel αλλά επειδή το κάνει με ένα τελείως γιαπωνέζικο τρόπο δεν με χάλασε. Επίσης για να το ομολογήσω ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαίτερα τη Marvel όσο ιστορική και να είναι. Κανείς δεν της το αμφισβητεί αυτό και τα καπέλα πέφτουν όταν περνάει ο Stan Lee αλλά προσωπικά βαριέμαι. Επίσης σιχαίνομαι όλες αυτές τις άχρηστες ταινίες που ξεπετάγονται τελευταία σαν τα μανιτάρια είτε με τον Spiderman, είτε με το Thor και σίγουρα στη μαύρη λίστα μου έχουν ανέβει οι X-Men ως η χειρότερη κινηματογραφική μεταφορά κόμικς όλων των εποχών – το 3 ειδικά μου προκαλεί κανιβαλιστικές διαθέσεις - χωρίς να ξεχνάω τη DC βέβαια από το πανηγύρι. Οπότε να ένας λόγος που μου ήρθε στο νου γιατί αυτό το άνιμε δεν πήγε γενικότερα, θυμίζει Marvel και DC. Προσωπικά μου άρεσε αρκετά και ως ατμόσφαιρα και ως ανάπτυξη χαρακτήρων και ως χαρακτήρες και ως υπόθεση. Αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου