retrospective

Αν έπρεπε να κάνω ένα τοπ 3 από τα όσα είδα τους 3 μήνες που δεν γράφω στο μπλογκ τότε η τριάδα μου θα είχε ως εξής: καλύτερο άνιμε ήταν με διαφορά το Strange Dawn, ένα παρανοικό σενάριο που ακόμη και τώρα που το σκέφτομαι με κάνει και ανατριχιάζω με απίστευτη εικονογράφιση που όπως γράφει το αγαπημένο μου ανιμομπλογκ κάνει το σύμπαν το οποίο περιγράφει να φαίνεται και να αισθάνεται αληθινό. Στο νούμερο 2 θα έβαζα το Berserk γιατί είναι η ουσία του κωλοπαιδισμού, δεν δείχνει κανένα σεβασμό προς το θεατή και είναι από τα πιο αιρετικά πράγματα έχω δει στη μικρή οθόνη. Τέλος στο νούμερο  τρία αμφιταλαντεύομαι ακόμη και τώρα μεταξύ του Dennou Coil  ορισμένα επεισοδία τα θεωρώ ιδιοφυιή σε μια σειρά τόσο παιδική και του Seirei No Moribito. Απέχω μακρά από έναν φαν του fantasy είδους αλλά τελικά θα διάλεγα το Seirei No Moribito για κάτι που λέει η ηρωίδα στην αρχή.  

Berzerk

Φαν του manga δεν ήμουν ποτέ, μάλιστα και μόνο στο άκουσμα του μου φαινόταν πολύ ματσό, αδιάφορο και fantasy για τα γούστα μου. Έτσι το πέρασα στο ντούκου σαν ανάγνωσμα συν του ότι σπάνια διαβάζω manga. Μια κριτική που πέτυχα και αναφερόταν για τη βία στο Shiguiri σε συγκρίση με το Berserk με έκανε να το προσέξω και δεν το μετάνοιωσα. Το Berserk ξεκινά σαν μεσαιωνική περιπέτεια στυλ Flesh and Blood και καταλήγει σαν το Hellraiser. Αν σου αρέσουν αυτά τα είδη τότε τα συνδυάζει με ιδιοφυή τρόπο. Στη μέση βέβαια πέφτει μπόλικο συναίσθημα και αυτό βασικά είναι που το κάνει μοναδικό γιατί δένεσαι με τους ήρωες από κει που δεν το περιμένεις αφού έχεις φάει στη μάπα άπειρες μάχες, σκοτωμούς και αίματα. Με τα δύο τελευταία επεισόδια βέβαια σου  ξεριζώνει την καρδιά και την πετάει ανελέητα στα σκουπίδια. Πέρα από αυτο σε κάνει να αναζητάς λυσσαλέα τους τόμους του Kentaro Miura γιατί στην ουσία δεν τελειώνει. Ελπίζω οι φήμες για μια καινούργια σειρά να μην είναι απλά φούμαρα γιατί τότε θα μιλάμε για το τηλεοπτικό γεγονός της χρονιάς αν όντως το γυρίσουν σελίδα σελίδα όπως το FMA: Brotherhood. Μετράει και το αξέχαστο σκορ από τo Susumu Hirasawa, ίσως το καλύτερο που έχω ακούσει σε άνιμε όλο αυτό το διάστημα.

Baccano!

Το Baccano πετυχαίνει άψογα αυτό που κατά την άποψη μου σειρές με άπειρους χαρακτήρες και χρονικά φλάσμπακ - το μυαλό μου πάει κατευθείαν στο Mouryou Νo Hako -είναι δύσκολο να καταφέρουν και το κάνει επειδή δεν παίρνει και πολύ τον εαυτό του στα σοβαρά. Στην αρχή είναι τελείως ακαταλαβίστικο αλλά γίνεται τόσο fun όταν αρχίζεις και συγχρονίζεσαι με το ρυθμό του που καταλήγει απολαυστικό. Αλλά όταν μιλάμε για πολλούς χαρακτήρες, μιλάμε για πολλούς χαρακτήρες. Η ιστορία τοποθετείται στη Αμερική της ποτοαπαγόρευσης ή κάπου εκεί γύρω.

Dennou Coil

Δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο πολύ το Dennou Coil μιας και δεν τα πάω πολύ καλά με το cyberpunk από το οποίο δανείζεται αρκετά στοιχεία. Επίσης βαριέμαι τα άνιμε με σχολείο και πιτσιρίκια γιατί χρησιμοποιούν αρκετά μελοδραματικά κλισέ όσον αφορά την υπόθεση. Αν και έχει διάφορα ψευγάδια το Dennou Coil απέχει πολύ από τα συνηθισμένα του είδους. Ορισμένα επεισόδια είναι απλά αδιανόητα όπως αυτό που όλοι οι μικροί ήρωες βγάζουν γένια ή πολλές φορές μικρές λεπτομέρειες το ανεβάζουν ένα πήχη παραπάνω. Το κυριότερο όμως ατού του έγκειται στο γεγονός ότι στο σύμπαν της εικονικής πραγματικότητας που σε εισάγει φαντάζει έντονα πιθανό να συμβεί στο μέλλον και είχα καιρό να πέσω σε τόσο έξυπνο παιδικό άνιμε που δεν είναι καθόλου παιδικό τελικά αλλά επιστημονική φαντασία για όλη την οικογένεια δοσμένη με τον πιο άμεσο, διασκεδαστικό τρόπο.

Figure 17 - Tsubasa & Hikaru

To Figure 17 το συμπεριλαμβάνω σε αυτή τη λίστα γιατί θέλω να γράψω κάποια πράγματα που δεν θα μου δωθεί άλλη ευκαιρία να τα αναφέρω. Καταρχήν δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε, αν δεν θεωρούνταν επιστημονική φαντασία, θα το είχα αφήσει σε χειμερία νάρκη όπως έκανα με την πρώτη σεζόν του Clannad που την παράτησα στη μέση για την ίδια πάνω κάτω αιτία. Ο δεύτερος λόγος που δεν το έκανα αυτό ήταν επειδή ήμουν περίεργη να δω πως ακριβώς θα χειρίζονταν οι δημιουργοί του τον χρόνο του κάθε επεισοδίου. Αυτό που το διαφοροποιεί από τα άλλα άνιμε είναι ότι κάθε επεισόδιο του διαρκεί γύρω στα 50 λεπτά, σχεδόν διπλάσιο χρόνο δηλαδή από ένα στάνταρ άνιμε επεισόδιο των 24 λεπτών. Δυστυχώς αυτή η χρονική διαφορά είναι και το κυριότερο μειονέκτημα του -ρυθμός για ύπνο - συν το γεγονός ότι τείνει να είναι περισσότερο κοινωνικό με όλα τα μελοδραματικά κλισέ που μπορεί κάποιος να φανταστεί. Εν ολίγοις πάλι μια από τα ίδια για σχολείο, παιδιά κλπ.



The Twelve Kingdoms

Ο κόσμος που δημιουργεί το Twelve Kingdoms πρέπει να ομολογήσω ότι είναι εντυπωσιακός με όλες τις πολιτικές σχέσεις μεταξύ των βασιλείων και των διαφορετικών χαρακτήρων που εμφανίζονται σε αυτά. Η εξέλιξη των ηρώων είναι αρκετά δουλεμένη και γενικά το παρακολουθείς αβίαστα και με αμείωτο ενδιαφέρον μέχρι ένα σημείο. Στα τελευταία επεισόδια καταντάει λίγο κουραστικό και προβλέψιμο, η ψυχρότητα που βγάζουν οι χαρακτήρες επίσης δεν το βοηθάει καθόλου. Όπως δεν το βοηθάει όταν ένα από τα καλύτερα story arcs του κόβεται απότομα. Πάντως άνετα θα έβλεπα τη συνέχεια κάτι που δεν νομίζω ότι είναι εφικτό. Κρίμα!

Strange Dawn

Γιατί προτιμώ το Strange Dawn περισσότερο από άλλα fantasy ή ακόμη και sci-fi σειρές; Απλούστατα επειδή οι χαρακτήρες του μέχρι το τελευταίο επεισόδιο παραμένουν αληθοφανείς ακόμη και τα νανάκια. Όχι ότι υστερεί το Twelve Kingdoms σε φαντασία π.χ. αλλά στο Strange Dawn διαφέρει ο τρόπος που σου παρουσιάζουν ένα καινούργιο κόσμο. Θα επιμείνω ότι μια σειρά κρίνεται στις λεπτομέρειες. Μαθαίνεις το φανταστικό σύμπαν του μέσα από την καθημερινή ζωή των ηρώων, τα έθιμα τους, τις δοξασίες τους ακόμη και τις χειρονομίες. Δεν γίνονται απόκοσμοι ποτέ ούτε υπηρετούν κάποιο απώτερο σκοπό, ακόμη και τα διλλήματα που αντιμετωπίζουν είναι απόλυτα εναρμονισμένα με το περιβάλλον που ζουν για να μην αναφέρω ότι οι δυο μαθήτριες είναι πραγματικές μαθήτριες δηλαδή 15χρονες. Δεν μεταμορφώνονται σε κάτι διαφορετικό στην πορεία. Και φυσικά αξεπέραστα είναι τα commentary που κάνουν στα προσεχώς του επόμενου επεισοδίου. Να τονίσω ότι παρά τα νανάκια και το παιδικό σκίτσο, δεν γίνεται ούτε κατά διάνοια χαζοχαρούμενη. 

Seirei No Moribito

Η συγκίνηση που σου δημιουργεί το Seirei No Moribito είναι απολύτως φυσιολογική. Από τα λίγα άνιμε που κοιτάει βαθιά μέσα στους ήρωες του. Κατά τη διάρκεια του μαθαίνεις το παρελθόν τους  και το τι τους κάνει να είναι αυτό που είναι και για ποιο λόγο συμπεριφέρονται έτσι όπως συμπεριφέρονται. Η Balsa είναι από τους πιο δυνατούς χαρακτήρες που έχω συναντήσει μέχρι στιγμής.  Το animation του είναι εκπληκτικό. Αν κάποιος θέλει να ξεκινήσει να βλέπει άνιμε τότε νομίζω ότι είναι η πιο πετυχημένη επιλογή. Συνδυάζει την περιπέτεια, την κωμωδία, το δράμα, την φαντασία με τον καλύτερο τρόπο. 

Hi No Tori

Το Hi No Tori το είδα όλο στο yutube. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να το πετύχεις διαφορετικά. Μικρές ιστορίες που συνήθως ολοκληρώνονται σε δύο επεισόδια με κοινό άξονα το μυθικό πουλί Φοίνικα. Αποτελούν φόρο τιμής στον Osamu Tezuka - κάτι σαν τον Walt Disney της Ιαπωνίας. Μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες που έχουν σχέση με τη μυθολογία και όλες τις προεκτάσεις για το νόημα της ζωής. Το συγκεκριμένο είναι πολύ καλοφτιαγμένο. Το animation αλλάζει από ιστορία σε ιστορία με μόνο ένα κοινό χαρακτήρα και τον Φοίνικα να παραμένουν οι ίδιοι σχεδιαστικά. Μου θύμισε παλιότερες εποχές του '80 κυρίως όταν νοίκιαζα στα βίντεοκλαμπ το Robotech και για ένα περίεργο λόγο γαλλικά κινούμενα σχέδια.

Mermaid's Forest

Την ίδια θεματική ακριβώς με το Hi no tori. Άμα φας κρέας γοργόνας - αντί το αίμα του φοίνικα - αποκτάς αθανασία. Και αυτό στηρίζεται στη μυθολογία και στο ιαπωνικό φολκλόρ με μια τεράστια διαφορά. Είναι πολύ πιο σκοτεινό και βίαιο για να μην αναφέρω ότι έχει και κανιβαλιστικές προεκτάσεις - ορίστε το ανέφερα. Από ότι διαβάζω τα manga ήταν ακόμη πιο βίαια και κατέβασαν τους τόνους λίγο στη σειρά. Το μόνο μείον του είναι ότι τελειώνει κάπως απότομα δηλαδή θα μπορούσε να ήταν άνετα 24 επεισόδια αντί για 13. Τέλος πάντως έχει.

Μoryou Νo Ηako

Το βασικό πρόβλημα που έχω με το Moryou No Hako δεν είναι ότι έχει πολλούς χαρακτήρες - το Baccano! είχε περισσότερους - απλά έχει μια μη γραμμική αφήγηση που σου αλλάζει την πίστη μέχρι να καταλάβεις τι στο καλό συμβαίνει και σε πια ακριβώς χρονική στιγμή αναφέρεται. Πολύ φλασμπακ και με κακό τρόπο. Αρχίζεις και παίρνεις μια ιδέα από τη μέση και πέρα για το που το πάει σε σημείο που καταντάει βαρετό. Πολύ μυστηριώδες μυστήριο δηλαδή που μέχρι το τέλος τα χεις καταλάβει όλα. Έχει όμως και τα καλά του, το animation και εντυπωσιακές εικόνες. Πιστέψτε δεν ξεκινούν πολλά άνιμε με ένα κουτί που όταν ανοίγει βλέπεις ένα γυναικείο κεφάλι ανάμεσα σε λουλούδια που τραγουδάει .

Pandora Hearts

Έχει ένα κόσμο που είναι βασισμένο στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και του Μέσα στον Καθρέφτη οπότε δεν μπορώ με καμία κυβέρνηση να είμαι αντικειμενική. Είναι και τόσο cheesy που δεν μπορείς να του αντισταθείς. Θεωρώ κορυφαία στιγμή όταν μεθάνε όλοι και γίνεται αλαλούμ με το να αντιδρούν ακόμη πιο υπερβολικά. Γενικά είναι πολύ φλυαρό αλλά σώζεται από τη μετριότητα με σωστό κωμικό timing. Από την άλλη είναι τόσο φιλόδοξο που θα ήθελε να είναι FMA:Brotherhood. Δεν το καταφέρνεί αλλά όταν κάτι σου φτιάχνει τη διάθεση δεν χρειάζεται κιόλας.

 

Ghost Hound

Όταν ξεκινάει το  Ghost Hound έχεις μεγάλες προσδοκίες. Αβανταδόρικη υπόθεση, βαρβάτο μυστήριο. Έμαθα τόσα πολλά για ψυχολογία που δεν θα τα μάθαινα αν πήγαινα σε 10 σεμινάρια. Οι προσδοκίες εξανεμίζονται όταν δίνει τόσο απλοϊκή κατάληξη σε ένα story arc που σε προετοίμαζε από την αρχή ότι θα χαλάσει κόσμο. Τέσπα τίποτα ουσιαστικό δεν συμβαίνει αλλά δεν απογοητεύτηκα  κιόλας. Παραμένει ενδιαφέρον μέχρι τέλους μιας και αγγίζει επιστημονικά υπερφυσικά θέματα όπως και μας δείχνει μια ματιά από τον κόσμο των αιρέσεων στην Ιαπωνία.

Phantom - Requiem For The Phantom

Δεν ξέρω είναι γενικά έτσι οι υποθέσεις όσων άνιμε προέρχονται από visual novels κοινώς βιντεοπαιχνίδια; Αν κρίνω και από το Clannad, το στόρι πάει ως εξής: μοναχικός όμορφος νέος ξαφνικά  μπλεκει σε περίεργες καταστάσεις και στο στόχαστρο όλων των γυναικών του πλανήτη χωρίς λόγο και αιτία. Γιατί αν η σχέση τουτουνού του μορφονιού με την Ein π.χ είναι απολύτως δικαιολογημένη, η μετέπειτα συνέχεια είναι το χάος το ίδιο με ένα ανούσιο μελόδραμα και δήθεν τραγικότητα να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια όλων. Κατά τ' άλλα το χα ξαναγράψει πολύ σέξι σειρά.