Death Note

Η υπόθεση στα γρήγορα:
Ο Light Yagami, ένας μαθητής λυκείου ανακαλύπτει τυχαία ένα περίεργο σημειωματάριο aka Death Note που έχει πετάξει στη γη ο Ryuk, ένας θεός του θανάτου. Με αυτό αποκτάει τη δύναμη να σκοτώνει γράφοντας μέσα το όνομα του θύματος και φέρνοντας στο νου το πρόσωπο του. Σύντομα αποφασίζει να δημιουργήσει μια κοινωνία χωρίς έγκλημα στην οποία θα είναι ο απόλυτος κυρίαρχος μέχρι που ο πιο διάσημος ντεντέκτιβ του κόσμου, προσπαθεί να εμποδίσει τα σχέδια του.

Το Death Note είναι από τα λίγα άνιμε που δεν μπορώ να καταλήξω αν μ’ αρέσει ή όχι. Από την αρχή που ξεκίνησα να το βλέπω, έφτασα σε σημείο που το παράτησα στη μέση μετά από 15 επεισόδια. Αποφάσισα να το συνεχίσω γιατί εκείνη την περίοδο δεν είχα άλλες εναλλακτικές και επειδή είχα μια μικρή ελπίδα ότι θα καλυτέρευε. Επίσης γιατί είναι ίσως από τα μοναδικά άνιμε που έχει γίνει τόσο ντόρος στο εξωτερικό και έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις με πρώτη και καλύτερη την Κίνα που το έχει απαγορεύσει οπότε η περιέργεια μου κέρδισε.

Τρεις μήνες μετά, όσο το σκέφτομαι για να γράψω αυτές τις αράδες βρίσκω περισσότερα αρνητικά από ότι θετικά στοιχεία. Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ δυνατό αστυνομικό θρίλερ, εντυπωσιακά σχεδιασμένο αλλά με ένα βασικότατο πρόβλημα, τους χαρακτήρες. Ναι, οκ o Light είναι ζωγραφισμένος έτσι ώστε να υποθέσουμε ότι είναι ακαταμάχητος και χαρισματικός αλλά τα κίνητρα του αν και πιστευτά και ηθικώς αβανταδόρικα, δεν έχουν κανένα συναισθηματικό υπόβαθρο, κοινώς είναι ένας τύπος ψιλοχάρτινος και γενικά αντιπαθής. Με λίγα λόγια δεν πείθει. Ακόμη και ο L που υποτίθεται ότι λειτουργεί ως η αντίθετη πλευρά του ίδιου νομίσματος, δεν έχει ούτε το χώρο ούτε το χρόνο να εξελιχθεί όπως πρέπει.



Δύο ακόμη χαρακτήρες που θεωρώ επιεικώς απαράδεκτους είναι οι δύο πρωταγωνίστριες, η Misa και η Kiyomi. Στην περίπτωση της Misa που δημιουργήθηκε ως το σέξι κωμικό διάλειμμα, αφού τη συνηθίζεις και τη συμπαθείς, μετά από ένα σημείο εξαφανίζεται τελείως λες και δεν υπήρξε καθόλου στη σειρά. Αυτή όμως που είναι εντελώς γελοία ως χαρακτήρας είναι η Kiyomi και ας περνιέται ως η άλλη γυναίκα στη ζωή του Yagami Light που τον κοντράρει ισάξια – πίπες γιατί μόνο με αντικείμενο μοιάζει. Σε μια σειρά που χρειάζεται τουλάχιστον μια ερωτική σκηνή για να γίνουν πιο ελκυστικοί οι ήρωες, δεν υπάρχει καθόλου. Τεράστιο μείον, ούτε ίχνος, κάτι χαζά υπονοούμενα μόνο.

Οι μοναδικοί που σώζουν την κατάσταση είναι ο L και ο Near και οι δύο θεοί του θανάτου όπως και το γεγονός ότι διαφοροποιείται από τα υπόλοιπα άνιμε γιατί δεν έχει σκηνές μάχης, απλά βασίζεται στα σχέδια στρατηγικής των ηρώων.

Πέρα όμως με τους χαρακτήρες έχω πρόβλημα και με την θεματική του και τα διλήμματα που δημιουργεί. Αν είχε κάποιος ένα τέτοιο τετράδιο θα σκεφτόταν όπως ο Light; Μου φαίνεται τρομερά αφελές σαν concept και έτσι όπως εξελίσσεται η ιστορία με τα συνεχόμενα twists δίνει την εντύπωση ότι έχουν να κάνουν περισσότερο με την προσωπική σύγκρουση μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών του L και του Light – ποιος έχει το μεγαλύτερο, κοινώς - παρά με το ενδιαφέρον τους για το μέλλον του κόσμου.

Τέλος όταν το μόνο που ακούς καμιά 100αρια φορές ανά επεισόδιο είναι Λάϊτο, Λάααααιτο, είναι τόσο τρελά εκνευριστικό που πραγματικά σε κάνει να θέλεις να σπάσεις την οθόνη.

Από τα καλύτερα της σειράς: ο θάνατος του L και το τελευταίο επεισόδιο.